คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [SF] RETRACE
Story: Retrace [SF]
Paring: KhunWoo
Type: Triller
Rate: PG-17
Note: ฟิคสำหรับวันฮัลโลวีนค่ะ^^
เสียงเดินย่ำใบไม้ส่งเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณ ชายหนุ่มสองคนเดินเคียงข้างกันในกลางดึกอันเงียบสงัด ร่างเล็กก้มหน้างุดๆร้องไห้อย่างเงียบๆมือหนาลูบแผ่นหลังที่สั่นด้วยแรงสะอื้นอย่างอ่อนโยน
"ไม่เป็นไรนะ เขา...ไปดีแล้วล่ะ" คนตัวเล็กไม่ตอบอะไร เข่าทั้งสองข้างทรุดลงตรงหน้าแผ่นหินสลักชื่อ ก่อนจะวางช่อกุหลาบสีขาวช่อโตไว้อย่างเบามือ
"ผม...คิดถึงพี่นะ"มือเล็กลูบไล้ไปบนแผ่นหิน ก่อนน้ำตาจะพากันหลั่งไหลออกมาอีกครั้ง มือเล็กทั้งสองโอบกอดแผ่นหิน เขาสูญเสียคนที่แสนดี พี่ชายที่ทั้งรักและเข้าใจเขา
"อูยองอ่า..."
"ครับ?"
"เรากลับกันเถอะ"
บนรถเต็มไปด้วยความเงียบ ไม่มีเสียงบทสนทนาใดๆหลุดลอดออกมามีเพียงบทเพลงเพราะๆเปิดคลอไปเท่านั้น บทเพลง From the bottom of my broken heart ช่างเข้ากับบรรยากาศอันเศร้าหมองในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี
"พี่คุณ..."
"หืม?"
"วันนี้วันที่เท่าไหร่แล้ว"
"31 ตุลาคม มีอะไรเหรอ?" อูยองนิ่งเงียบไป ก่อนจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง
"14 วัน ที่พี่แทคยอนจากเราไป ผม...ถ้าวันนั้นผมไม่ออกไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วติดฝน วันนั้น...พี่แทคยอนก็คงไม่..."
"อูยองอ่า อย่าโทษตัวเองเลยนะ วันนั้นฝนตก ถนนลื่น แทคยอนก็เลยเสียหลัก"
"แต่ก็เพราะผมไม่ใช่เหรอ? เพราะผมติดฝน พี่แทคยอนต้องมารับ เพราะผมโทรไป เพราะผม..." นิชคุณจอดรถเข้าข้างทาง มือหนาคว้าคนตัวเล็กมากอดไว้แนบอก เมื่อไหร่เด็กคนนี้จะหายเศร้า เขาไม่อาจทนเห็นอูยองเอาแต่เหม่อ เอาแต่ร้องไห้ในเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
'พี่รักอูยอง'
ประโยคที่เขาอยากพูด แต่แทคยอนกลับเป็นคนเอ่ยออกมา เขายังจำดวงตาสุกไสของอูยองที่เสมองมาทางเขาได้ และเป็นครั้งสุดท้ายที่อูยองมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น
"พี่คุณเป็น...พี่ชาย...ที่ดีที่สุดเสมอ" ประโยคที่เอ่ยออกมาจากปากของอูยองกรีดแทงเข้าสู่หัวใจของนิชคุณ เขาเป็นได้เพียงเท่านี้จริงๆใช่ไหม? เป็นเพียงแค่พี่ชาย...ของคนที่ตัวเองรัก ฝ่ายอูยองเมื่อเอ่ยประโยคปลอบประโลมใจตนเองจบก็ซุกหน้าเข้ากับอกของนิชคุณร้องไห้หนักขึ้น
'พี่รักอูยอง'
ประโยคที่อูยองรอคอยให้นิชคุณพูดเสมอมา แต่แทคยอนกลับเป็นฝ่ายพูดมันออกมาก่อน แววตาที่นิชคุณมองมาที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มแสดงความยินดี บอกได้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกอะไรกับตนเลย อูยองจึงตอบตกลงรับรักผู้ชายที่แสนดีคนหนึ่งไป
และเขาเองก็เป็นคนทำลายชีวิตของผู้ชายที่แสนดีคนนั้น
.
.
.
.
.
"กินอะไรรองท้องสักหน่อยนะ" แก้วโกโก้ร้อนถูกนำมาวางตรงหน้าอูยอง มือเล็กประคองแก้วสีครีมด้วยมือทั้งสองข้างก่อนจะค่อยๆจิบทีละนิด
"ขอบคุณครับ" อูยองวางแก้วลงก่อนจะเอ่ยขอบคุณนิชคุณ นิชคุณพาอูยองมานั่งเล่นที่บ้านเพราะสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาบดบังทัศนวิสัยในการขับรถ เมื่อฝนซาเขาก็จะพาอูยองกลับไปส่งที่บ้านในทันที
"เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน ถ้าหิวก็เอากับข้าวในตู้เย็นมาอุ่นกินนะ"อูยองพยักหน้าแทนคำตอบก่อนอีกฝ่ายเดินหายเข้าไปในห้อง อูยองลุกเดินไปรอบๆบ้าน บ้านของนิชคุณเป็นกระจกทั้งหลัง มองเห็นวิวของหุบเขาได้รอบทิศทาง แต่สายฝนนั้นก็ตกลงมาหนักจนมองไม่เห็นวิวที่ว่า กรอบรูปใบใหญ่ตั้งอยู่บนชั้นวางของ รูปถ่ายของพวกเขา นิ้วเล็กลูบไล้ไปบนใบหน้าของชายร่างสูงผิวเข้มในภาพถ่าย พี่แทคยอนยังคงเป็นพี่ชายของเขาจวบจนลมหายใจสุดท้าย รอยยิ้มงดงาม แสนดี ตอนนี้พี่แทคยอนคงจะไปเป็นเทวดาอยู่สรวงสวรรค์แล้วแน่ๆ
ไม่เหมือนเขา...
วางกรอบรูปไว้ตรงที่เดิม ก่อนจะค่อยๆเดินไปตามทางเดินที่มืดสลัว อูยองได้ยินเสียงฝีเท้าในห้องที่อยู่สุดทางเดิน ขาเล็กก้าวอย่างระมัดระวัง จนมาหยุดยืนที่ประตูสีน้ำตาลเข้ม มือเล็กค่อยๆหมุนลูกบิดอย่างเชื่องช้า บานประตูเปิดออกช้าๆ ดวงตาของอูยองเบิกโพลงด้วยความตกใจ
นิชคุณเป็นสถาปนิก เขาเคยเอ่ยถามถึงบ้านในฝันของอูยอง จดบันทึกรายละเอียดทุกอย่าง ใช้เวลาออกแบบอย่างปราณีต สวยงาม จนเมื่อสองปีก่อนเขาพาอูยองมาที่บ้านหลังนี้ บ้านในฝันของอูยอง เขาขออูยองแต่งงาน แต่สายเกินไปเสียแล้ว อูยองเพิ่งตอบรับหมั้นแทคยอนไป แหวนทองคำขาวที่นิ้วนางข้างซ้ายส่องแสงสว่างอยู่ตรงหน้าของเขา อูยองเริ่มร้องไห้
"ทำไมพี่ถึงมาบอกผมเอาป่านนี้"
"..."
"ผมรอคอยคำว่ารักจากปากพี่มาตลอด รอคอยเหมือนคนโง่ ปิดกั้นหัวใจตนเอง ทำตัวงี่เง่าใส่คนรอบข้าง"
"..."
"แต่พอผมเริ่มที่จะเปิดใจให้ใครสักคน พี่ก็กลับเอาคำว่ารักของพี่มาพันธนาการผมไว้ เห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัวที่สุด!!!"
"เพราะแทคยอนใช่ไหม นายถึงเป็นอย่างนี้ เพราะมันใช่ไหม!!!!!"มือหนาเขย่าร่างเล็กอย่างบ้าคลั่ง อูยองสะบัดตัวให้หลุดจากมือของเขาก่อนจะผลักเขาจนกระเด็นออกไป
"พี่ก็ดีแต่โทษคนอื่น ไม่เคยโทษตัวเองเลย เพราะพี่นั่นแหละ ทุกอย่างถึงได้กลายเป็นแบบนี้" ประตูบานใหญ่ปิดใส่หน้าของเขา อูยองจากไปแล้ว คนที่เขารักที่สุดจากเขาไปแล้ว ร่างสูงทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น
"เพราะฉันงั้นเหรอ เพราะฉัน...ไม่ใช่หรอก เพราะนายต่างหากอ๊กแทคยอน ถ้าไม่มีนายสักคนอูยองก็จะรักฉัน"
เมื่อหวนนึกถึงเรื่องวันนั้น ยิ่งทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด เขา...
เคร้ง!!!!!
เสียงอะไรบางอย่างหล่นที่ด้านล่างของบ้าน เหมือนเสียงโลหะหล่น หรือว่า....
.
.
.
.
.
อูยองเดินสำรวจห้องนั้นไปเรื่อยๆ แบบแปลนรถเต็มห้องไปหมด สถาปนิกต้องมีแบบแปลนรถติดบ้านด้วยเหรอ? จนอูยองสะดุดตาเข้ากับแบบแปลนรถที่คุ้นตา
"นี่มันรถพี่แทคยอนนี่"
แบบแปลนรถเมอซิเดส รุ่นที่แทคยอนใช้ขับ พี่คุณมีมันไว้ทำไมกันนะ อูยองเองก็มีความรู้เรื่องเครื่องกลอยู่บ้างเล็กน้อย จึงอ่านแบบแปลนออกบ้าง แต่ที่เขาสงสัย ทำไมถึงมีรอยดินสอขีดฆ่าตรงส่วนที่เป็นสายเบรคด้วย
เคร้ง!!!!
เสียงอะไรบางอย่างหล่นอยู่ด้านหลังของอูยอง ร่างเล็กหันกลับไปมอง อุปกรณ์บางอย่างรูปร่างคล้ายคีมหล่นอยู่ที่พื้น
"นะ...นี่มัน"
คราบน้ำมันเครื่องที่ติดอยู่ทำให้อูยอง รู้ในทันทีว่าอุปกรณ์นี้เคยใช้ทำอะไรมาบ้าง และรู้ในทันทีว่าแทคยอนไม่ได้ตายเพราะอุบัติเหตุ แต่ตายเพราะสายเบรคถูกตัด ด้วยฝีมือของเพื่อนรักของตัวเอง ไม่ได้การล่ะเขาอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว อูยองรีบออกจากห้องอย่างรวดเร็ว โดยคว้าเอากุญแจรถที่แขวนไว้ข้างบันไดมาด้วย ก่อนจะรีบเดินไปยังประตูหน้าบ้าน
"จะไปไหน?" เสียงเย็นเหยียบที่ด้านหลัง ทำให้ตัวของอูยองสั่นขึ้นมา
"ผะ...ผมจะกลับบ้าน" อูยองพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเครือ แต่ก็ทำได้ยากยิ่ง
"กลับบ้าน? ไม่เห็นหรือไงว่าฝนตกหนัก จะกลับได้ยังไง"
"..."
"ขับรถก็ยังไม่แข็ง ขืนออกไปตอนนี้มีหวังเกิดอุบัติเหตุแน่ๆ"
"เกิดอุบัติเหตุ? แบบพี่แทคยอนน่ะเหรอ ทำไมครับ? พี่เองก็ตั้งใจจะฆ่าผมเหมือนกันเหรอ?"
"อูยอง...พูดเรื่องอะไร?" นิชคุณพยายามก้าวเดินมาตรงหน้าของอูยอง แต่ร่างเล็กก็ถอยหนีเขาไปเรื่อยๆ
"แบบแปลนเมอซิเดสในห้องของพี่ไงล่ะ ไหนจะอุปกรณ์ตัดสายเบรคที่มี่ร่องรอยการใช้นั่นอีก พี่อธิบายมาสิ ว่ามันคืออะไร พี่ฆ่าพี่แทคยอนทำไม!!!!!!"
"..."
"ตอบมาสิ ไอ้ฆาตกร พี่แทคยอนเขาไปทำอะไรให้พี่เจ็บช้ำน้ำใจเหรอ พี่ถึงต้องฆ่าเขา ทำไมต้องฆ่าคนดีๆแบบนั้นด้วย"
"เพราะ...พี่รักนาย"
"..."
"พี่พบนายครั้งแรกตอนเรียนมัธยมปลาย เด็กผู้ชายที่ขี่จักรยานตากแดดจนเหงื่อท่วมทำให้พี่ตกหลุมรักนายตั้งแต่แรกพบ พี่เฝ้าอยู่เคียงข้างนายเสมอมา แต่มัน!!!! มันมาแย่งนายไป มันมาทีหลังด้วยซ้ำ มันหักหลังพี่ ทั้งๆที่มันรู้ว่าพี่รักนาย มันรู้อยู่แก่ใจ!!!!"
"...." จริงเหรอ? พี่แทคยอนที่แสนดีคนนั้น พี่ชายที่รักและเข้าใจเขาคนนั้น
"มันเหยียบย่ำหัวใจของพี่ นายยังจะให้พี่เป็นเพื่อนกับมันได้อีกเหรอ"
"แต่พี่ก็ไม่ควรฆ่าใคร ชีวิตคนทั้งชีวิตเลยนะ"
"แล้วไง?" นิชคุณเลิกคิ้วขึ้น สีหน้าที่ไม่แยแสอะไรนั้น ทำให้อูยองใจสลาย คนที่เขารักกลายเป็นคนโหดเหี้ยมขนาดนี้ได้อย่างไร
"ผมผิดหวังกับพี่จริงๆ ผม...ไม่อยากจะเชื่อ ว่าผู้ชายที่แสนดี คนที่ผมรักและบูชา จะกลายร่างเป็นไอ้ตัวน่ารังเกียจได้ขนาดนี้"
อูยองเปิดประตูบ้านวิ่งฝ่าสายฝนออกมา มือเล็กกดรีโมตใส่รถทุกคัน จนไฟหน้ารถเมอซิเดสสีดำกระพริบขึ้นมา
นิชคุณวิ่งไปที่ข้างบันไดเพื่อจะไปหยิบกุญแจรถ กุญแจบีเอ็มยังคงแขวนอยู่ที่เก่า แล้วอูยองหยิบกุญแจคันไหนออกไปกัน?
"เมอซิเดสงั้นเหรอ เมอซิเดสคันทดลองตัดสายเบรคของฉันน่ะเหรอ จางอูยอง!!!!!"
.
.
.
.
.
อูยองเหยียบคันเร่งจนมิดเมื่อเห็นว่านิชคุณขับรถไล่ตามเขามา โทรศัพท์ยังคงแผดเสียงร้องไม่หยุด
เมื่อไหร่...คนๆนั้นจะรับความจริง
เขาจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
"รับสิอูยอง ได้โปรดรับโทรศัพท์" นิชคุณยังคงกดโทรศัพท์หาอูยองอย่างร้อนใจ
เอี๊ยดดดดดดด
ตูม!!!!!!!!
เสียงระเบิดดังสนั่น พร้อมเปลวไฟที่ลุกโชนห่างออกไปไม่ไกลนัก มือของเขาสั่นเทา ไม่จริงน่า ไม่จริงใช่ไหม เขาเหยียบคันเร่งอีกครั้งเพื่อจะเข้าไปดูให้แน่ใจว่าเปลวไฟนั้นคืออะไร พลันชายเสื้อโค้ตสีดำที่ยืนอยู่กลางถนนทำให้เขาต้องหักหลบอย่างรวดเร็ว จนรถเสียหลักพุ่งลงหน้าผา
เอี๊ยดดดดดดดดดด
ตูม!!!!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
.
.
เขายืนอยู่บนถนนเส้นเดิม สายฝนที่ตกหนักเมื่อครู่หยุดค้างกลางอากาศ เกิดอะไรขึ้น นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น
"พี่คุณพอเถอะ หยุดได้แล้ว" อูยองยืนมองเขาอยู่ตรงไหล่ทาง ที่มีร่องรอยของการถูกชนเมื่อครู่
"อูยอง นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม โล่งอกไปที" นิชคุณโผเข้ากอดร่างเล็กตรงหน้า
"พี่คุณ....เราทั้งสองคนตายไปแล้ว ตายไปนานมากแล้ว"
"ไม่จริง เรายังไม่ตาย อูยอง เรายังไม่ตาย นายกระโดดออกมาจากรถได้ เรายังไม่ตาย"
"เราตายไปแล้ว!!!! เมื่อไหร่พี่จะยอมรับสักที"
"ไม่ เรายังไม่ตาย เรายังไม่ตาย"
"ถ้าพี่ไม่ยอมรับมัน เรื่องมันก็ต้องวนไปวนมาอย่างนี้ไม่มีวันจบสิ้น ผมอยากหลุดออกไปจากวงจรนี่สักที" อูยองร้องไห้ออกมา เขาเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยที่ต้องเจอเหตุการณ์ในวันนั้นซ้ำๆมาตลอด เขาอยากไปจากที่นี่เสียที ถ้าหากนิชคุณจะยอมรับความจริงทุกอย่าง โซ่ตรวนที่พันธนาการเขาไว้จะถูกปลดออก เขาจะได้ไม่ต้องมาตายแบบนี้ซ้ำๆอีก
"เรายังไม่ตายๆๆๆ"
"ถ้าพี่หยุดและยอมรับมัน เราจะได้ไปจากที่นี่สักที เราจะได้ไปเกิดใหม่ จะได้มาเจอกันใหม่ ไม่ดีกว่าเหรอ?"
"ไม่อูยอง นายโกหก นายกับพี่ยังไม่ตาย เป็นไปไม่ได้ นายล้อพี่เล่นใช่ไหม"
"ผมเปล่า...ผมพูดจริง"
"ม่ายยยยยย!!!!!!!!!!!!" มือหนาทึ้งหัวตัวเองคล้ายคนเสียสติ
เสียงร้องดังไปทั่วหุบเขา หากแต่ไม่มีผู้ใดได้ยิน พระอาทิตย์ที่กำลังขึ้นในยามเช้า หายไปอีกครั้งเหลือเพียงดวงจันทร์ฉายแสงอยู่บนฟากฟ้า เมฆฝนเริ่มตั้งเค้ามาอีกครั้ง ปฏิทินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะยังคงเป็นวันที่31 ตุลาคม นาฬิกาบนผนังเดินถอยหลังกลับเป็นเวลาเที่ยงคืนอีกครั้ง
เสียงเดินย่ำใบไม้ส่งเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณ ชายหนุ่มสองคนเดินเคียงข้างกันในกลางดึกอันเงียบสงัด........
End
มาไง? กับฟิคเรื่องนี้ ต้อนรับวันฮัลโลวีนค่ะ เลยอยากแต่งอะไรหลอนๆบ้าง
แต่ได้มาแค่นี้เอง แหะๆ เราว่าว่าคนจะงงกับแนวคิดของเรื่องนี้
อย่างงเลยนะคะ กระซิกๆ เค้าพยายามอย่างเต็มกำลังแล้วจริงๆ
เพิ่งแต่งแนวลึกลับๆแบบนี้ครั้งแรก ติชมเค้าด้วยนะ
ปล.จะเปิดเทอมแล้วววววว อยากร้องไห้
ปล.ตอนต่อไปของBeastly ไม่นานเกินรอค่ะ 50% แล้ว
ปล.ฟิคเรื่องใหม่เริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้ว รับรองฮาน้ำหมากกระจายแน่ค่ะ
รักรีดเดอร์ทุกคน <3
ความคิดเห็น