คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAP.10
Story: Beastly
Chapter:10
Status : Long fiction
Pairing : Khunwoo
Type : Drama
Chapter 10 : Release
“ทำไมถึงไม่กินล่ะน้องพี่ ไม่สบายหรือเปล่า” แทคยอนเอ่ยถามน้องชายตนเองเมื่อเห็นถึงอาการที่ผิดปกติไป อูยองนั่งมองจานข้าวของตัวเองราวกับจะกินทางสายตาทั้งๆที่อาหารตรงหน้าเป็นของโปรดของตัวเอง
“ไม่มีอะไรครับพี่ชาย ผมแค่ไม่หิว”
“อย่ามาโกหกพี่เลย ว่าไง มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า”
“...” อูยองไม่ตอบอะไร จะให้พูดออกไปได้ไงว่าคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาในตอนนี้ประกาศกร้าวว่าจะจีบเขาไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
“นั่นสิจ๊ะ อูยองเป็นอะไร” เจสสิก้าเอ่ยถามเด็กหนุ่มตามมารยาท แต่อูยองก็เอาแต่ก้มหน้าไม่ตอบอะไร
“สงสัยอูยองคงจะเขิน” ร่างสูงพูดขึ้นมา ทำให้คนตัวเล็กต้องเงยหน้ามองตาเขียวด้วยความเคือง
“เขิน ทำไมอูยองต้องเขิน” แทคยอนถามอย่างงุนงงพลางมองสลับคนทั้งคู่ไปมา
“แทคยอน ผมมีบางอย่างต้องบอกให้คุณทราบในฐานะที่คุณเป็นพี่ชายของอูยอง”
“นะ...นี่อย่าพูดเพ้อเจ้อนะ” อูยองเอ่ยปรามเมื่อเห็นว่าท่าจะไม่ดีเสียแล้ว
“ผมรักอูยองน้องชายของคุณ”
เคร้ง!!!!!!
ส้อมหลุดร่วงจากมือของอูยอง ให้ตายเถอะคนๆนี้หน้าด้านชะมัด เขาพยายามที่จะปกปิดไม่ให้พี่ชายรู้แต่นายคนนี้ดันมาปูดซะได้ อะไรกัน....
“คุณรักน้องชายของผมเหรอ นิชคุณ”
“ใช่” นิชคุณตอบอย่างมั่นใจ
“ฮะๆ ผมก็นึกว่าเรื่องอะไร ผมไม่ขัดข้องหรอกถ้าคุณจะจีบน้องชายผม ดีซะอีกเราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกัน” แทคยอนเอ่ยไปยิ้มไป
“พี่ชาย...”
“ทำไมเหรอน้องรัก นิชคุณก็ไม่ใช่คนน่ารังเกียจอะไรนี่ พี่เองก็ไม่ได้บังคับให้น้องตกลงปลงใจกับเขาสักหน่อย แต่พี่แค่เปิดโอกาสให้เขาเข้าใกล้น้องแค่นั้นเอง น้องมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“ผม....ผม....”
“น้องมีคนที่รักอยู่แล้วเหรอ หืม” แทคยอนเอ่ยถามน้องชาย หากแต่อูยองกลับก้มหน้าไม่พูดไม่จา เขาไม่อยากบอกใครว่าตอนที่เขาอยู่ประเทศไทยเขาไปอยู่กับใคร และหัวใจของเขานั้นเปลี่ยนไปอย่างไร เขาไม่อยากรื้อฝื้นมันขึ้นมา เขาเจ็บปวดทุกครั้งที่นึกถึง เขาเองเป็นต้นเหตุ เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุนนี่ต้องตาย เขาทิ้งคนที่รักที่สุดมา เขามันเลว เลวจริงๆ....
“อูยองมีคนที่รักอยู่แล้วเหรอจ๊ะ” เจสสิก้าเอ่ยถามเมื่อเห็นอาการของอูยองเปลี่ยนไป ถ้าอูยองมีคนรักอยู่แล้วเธอก็ทางสะดวก ไม่มีเสี้ยนหนามมาคอยตำใจเธอ
“ผม....ผม....” อูยองอ้ำอึ้ง สายตาของผู้ร่วมโต๊ะทั้งสองคนคาดคั้นจนอูยองอยากจะร้องไห้ออกมา
“ตกลง...ตอนนี้อูยองรักใครอยู่ครับ” นิชคุณเอ่ยถามอีกหน จ้องลงไปในดวงตาของอีกฝ่าย เขาอยากให้อูยองตอบมาว่าอูยองรักใครอยู่ แค่เท่านี้และเขาจะเปิดเผยตัวตนว่าแท้ที่จริงแล้วเขาเป็นใคร จนอูยองทนไม่ได้ต้องลุกขึ้นยืนจ้องหน้าอีกฝ่ายตอบกลับไป
“ผมจะรักใครชอบใคร มันก็เรื่องของผม คุณไม่ต้องมาอยากรู้อยากเห็นอะไรขนาดนั้น อ้อ แล้วก็ถ้าคุณจะจีบผมก็เชิญแต่ผมบอกไว้ก่อนว่าผมไม่ใจ่อ่อนง่ายๆหรอกนะ โดยเฉพาะคนอย่างคุณ ผมขอตัว” พูดจบอูยองก็โค้งให้พี่ชายและคู่หมั้นก่อนจะเดินหนีไป
“น้องรัก น้องจะไปไหน” แทคยอนตะโกนไล่หลังน้องชายของตนไป ร่างเล็กหยุดเดินก่อนจะหันหลังกลับมาส่งยิ้มให้พี่ชาย
“ผมจะไปซ้อมดนตรีกับพี่จุนซูที่บ้าน ผมอาจกลับดึก พี่ชายไม่ต้องคอยนะครับ”
พี่จุนซู.....จุนซู....ใครกันนะ
“เด็กคนนี้ ต้องขอโทษแทนอูยองด้วยนะครับ เป็นอย่างนี้เสมอ” แทคยอนเอ่ยขอโทษหุ้นส่วนเมื่อเห็นว่าสีหน้าของอีกฝ่ายเปลี่ยนไป
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่...พี่จุนซูที่อูยองพูดถึงนี่ เป็นใครกันครับ”
“ครูสอนดนตรีของอูยองค่ะ ทั้งคู่สนิทกันมาก” เจสสิก้าชิงตอบเมื่อเห็นว่านิชคุณสะดุดเมื่อได้ยินชื่อของคิมจุนซู
ครูสอนดนตรีงั้นเหรอ เป็นแค่ครูสอนดนตรี....แค่นั้นใช่ไหม
.
.
.
.
“จริงเหรอ เขาพูดอย่างนั้นเหรอ” คิมจุนซูเอ่ยถามลูกศิษย์ที่เขารักดั่งน้องชายแท้ๆที่ตอนนี้นั่งหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์อยู่ตรงหน้า
“ก็จริงน่ะสิ พี่จุนซู หน้าด้านที่สุดเลย ผมน่ะนะเกลียดคนแบบนี้ที่สุด เอาแต่ใจเจ้าแผนการแล้วยังชอบบังคับ” อูยองเบะปากแก้มพองล้มเมื่อนึกถึงหน้าของหุ้นส่วนพี่ชายของตน
“แล้วเขาไปบังคับเราตอนไหน เท่าที่พี่ฟังเราเล่าเนี่ย เขาไม่เห็นได้บังคับเราเลย”
“พี่จุนซู!!!!”
“อ่าว หรือว่าไม่จริง ตอนที่เขาชวนเราเดินห้างเราจะปฏิเสธเขาไปก็ได้นี่ เขาไม่เห็นได้ถือปืนจ่อหัวแล้วบังคับเราเลยจริงไหม” จุนซูถามพลางมองหน้าอูยอง
“กะ....ก็...จริง”อูยองอ้ำอึ้งเมื่อจุนซูพูดแทงใจดำตัวเองอย่างจัง
“ถ้าเราเองก็รู้สึกดี ทำไมไม่ลองเปิดใจให้เขาดูล่ะ บางทีอาจจะทำให้เราลืมเรื่องร้ายๆได้นะ หืม” จุนซูลูบหัวอูยองอย่างแผ่วเบา จุนซูรักและเอ็นดูอูยองเหมือนน้องชายแท้ๆของตัวเอง อูยองเป็นเด็กน่ารัก สุภาพ หากแต่หัวใจที่แตกสลายนั้นทำให้จุนซูอดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้ามาประคับประคองให้มันดีขึ้นแม้ว่ามันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ตาม
“ลืมไม่ได้หรอก พี่จุนซู เป็นเพราะผม เพราะผมคนเดียว” อูยองพูดทั้งน้ำตา เมื่อ5ปีก่อนเขาขอให้คนของพ่อจุนโฮกลับไปที่กระท่อมหลังนั้นเพื่อตามหาคุนนี่ แต่ป้าจันทร์บอกว่าคุนนี่หายตัวไปเป็นเดือนไม่ได้เอาข้าวของไปเลย อีกทั้งยังบอกอีกว่าตำรวจเจอศพอยู่ที่ก้นเหว ร่างแหลกจนระบุไม่ได้ว่าเป็นใคร ป้าจันทร์บอกว่านั่นคือคุนนี่เพราะมีคนเห็นคุนนี่ครั้งสุดท้ายก็ตรงนั้น เพียงแค่เพื่อนรักของเขาเล่าจบ หัวใจอูยองแตกสลาย คุนนี่ต้องเสียใจมากแน่ๆ เพราะเขา เพราะเขาคนเดียว
“อูยองอย่าโทษตัวเองเลย บางทีศพนั้นอาจจะไม่ใช่คุนนี่ก็ได้ อย่ากังวลไปเลย พี่เชื่อว่าจุนโฮต้องตามหาคุนนี่ให้เจอได้แน่นอน”
“แล้วผมต้องรอไปถึงเมื่อไหร่ แล้วถ้าสิ่งที่ผมรอคอยมันไม่มีจริงล่ะ ผม...คง...”
“ชู่ว เงียบซะนะเด็กดี” จุนซูดึงคนตัวเล็กที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นมากอดปลอบพลางจูบขมับปลอบโยนอย่างแผ่วเบา
“ฮึก...ฮึก....”
“อย่าร้องไห้เลยนะ น้ำตาไม่ช่วยอะไร น้ำตาเรียกอะไรกลับคืนมาไม่ได้ สิ่งที่อูยองทำได้ตอนนี้ก็เพียงแค่ทำใจให้มั่นคง ถ้าเรายังรักคนๆนั้น ถ้าทำอย่างนั้นแล้วมีความสุข ก็ทำต่อไป รักต่อไป ถ้าหากวันหนึ่งคนๆนั้นเขากลับมา เขาคงจะดีใจที่มีคนรักเขาและมั่นคงต่อเขาขนาดนี้ และหากว่าเขาไม่กลับมา พี่เชื่อว่าเขาต้องรับรู้ได้ว่าอูยองรักเขาขนาดนั้น เขาคงมีความสุขมาก”
“จริงเหรอ”
“จริงสิ แต่ถ้าอูยองยังร้องไห้และไม่เข้มแข็งอย่างนี้ เขาคงจะเสียใจมากที่เขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้คนที่เขารักเป็นอย่างนี้” จุนซูเช็ดน้ำตาที่เอ่อคลอบนแก้มใส ก่อนจะกดจูบที่แก้มใสอย่างแผ่วเบา อูยองเหมือนน้องชายของเขาเหลือเกิน คิมจุนฮัน น้องชายที่ป่วยตายไปเมื่อหลายปีก่อน ทั้งนิสัยและคำพูดช่างเหมือนกันราวฟ้ากับเหว ไม่แปลกที่จุนซูจะรู้สึกรักเด็กคนนี้มาก
“ผม...จะเข้มแข็ง ผมสาบานว่าผมจะรักคุนนี่ไปจนวันตาย ผมจะไม่รักใครอีกแล้ว”
.
.
.
.
.
“ฉันว่าแล้วว่าสองคนนั้นต้องเป็นมากกว่าครูกับศิษย์” เจสสิก้าเอ่ยพลางยิ้มอย่างผู้มีชัย นิชคุณเป็นห่วงอูยองที่จู่ๆก็พรวดพราดออกมาจากร้านอาหารจึงได้แอบตามมา โดยมีเจสสิก้าอาสามาด้วยเพราะแทคยอนติดประชุมด่วน และภาพที่นิชคุณได้เห็นก็คือคิมจุนซูกอดจูบจางอูยองราวกับคนรักกัน สติของนิชคุณขาดผึงในพริบตา
นี่เหรอ สิ่งที่เขารอคอยและตามหา
นี่เหรอ คนที่เขารักและภักดีมาตลอด
นี่เหรอ คนที่เขาฝากหัวใจและชีวิตให้ดูแล
นี่เหรอ คนที่เขารักมากที่สุดในชีวิต
ใช่สิ...คุนนี่คนนี้มันจน มันไม่มีอะไร
ใชสิ...คุนนี่คนนี้มันอัปลักษณ์ ไม่แปลกที่จะไม่มีใครรักจริง
เขาน่าจะรู้ได้ตั้งแต่แรก ว่าสิ่งอูยองพูดนั้นมันโป้ปดมดเท็จทั้งเผ ทั้งคำสัญญาที่จะรักกันตลอดไป แหวนแต่งงานที่อูยองน่าจะจงใจถอดทิ้งในวันนั้น ใครจะมารักอสูร เจ้าหญิงไม่มีวันรักอสูร เพราะฉะนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่อสูรอย่างเขาจะรักภักดีกับเจ้าหญิงใจร้าย
“ดูสิค่ะ ทิ้งคุณนิชคุณมาหาคนอื่น หรือว่าคนที่อูยองรักจะเป็นครูสอนดนตรีคนนั้นจริงๆ” เจสสิก้าพูดขึ้นอีกเมื่อเห็นนิชคุณแน่นิ่งไป ใบหน้าหล่อเหลากัดฟันกรอด
“ถึงว่าสิค่ะ เขาถึงไม่ยอมรับรักคุณ”
“นั่นสิครับ ผมน่าจะรู้ตั้งแต่แรกว่าอูยองมีคนรักอยู่แล้ว” พูดไปใจก็เจ็บ น้ำตาของนิชคุณพากันหลั่งไหลออกมา หมดสิ้นแล้วการรอคอยที่แสนยาวนาน ความรักที่เขามอบให้คนๆนั้นมันจบสิ้นลงแล้ว ความรักที่แสนไร้ค่า
ยิ่งรักมากก็ยิ่งแค้นมาก
.
.
.
.
.
“เจ้าสำสี เจ้านายแกเขาหมดรักฉันแล้ว” นกพิราบสีขาวจ้องผู้เป็นเจ้าของด้วยแววตาเศร้าสร้อย ตั้งแต่กลับมานิชคุณก็ร้องไห้ไม่หยุดราวกับคนไม่ได้สติ นกพิราบสีขาวบริสุทธิซุกใบหน้าเข้ากับปีกราวกับจะร้องไห้ตามผู้เป็นเจ้าของ
“เขารักคนอื่นแล้ว เขาทิ้งฉันกับแกแล้ว” นิชคุณเปิดกรงนกให้เจ้าสำลีโบยบินออกมา นกพิราบตัวน้อยมองหน้านิชคุณราวกับสงสัยว่าชายหนุ่มตรงหน้าปล่อยตนด้วยเหตุผลอะไร
“ไปซะเถอะเจ้าสำลี ฉันจะปล่อยแกไป แกจะได้บินไปหาครอบครัวของแก ไปหาคนที่เขารักแกจริงๆ ตอนนี้คนที่ฉันกับแกรอมาตลอดมันไม่มีอยู่จริงอีกแล้ว เป็นเรื่องที่ทั้งฉันและแกอุปโลกมันขึ้นมาให้อยู่ไปได้วันๆเท่านั้น แกเข้าใจฉันใช่ไหม” เจ้าสำลียังคงจ้องหน้านิชคุณนิ่งอยู่เช่นเดิม
“น่าแปลก ทั้งๆที่ฉันน่าจะรู้ แม้แต่เด็กตัวน้อยที่แสนบริสุทธิ์ยังทอดทิ้งของเล่นที่ตัวเองรักได้ลงคอเมื่อได้เจอของเล่นชิ้นใหม่ที่ดีกว่า ฉันน่าจะรู้”
มือหนาผลักหน้าต่างบานใหญ่ให้เปิดออก สายลมพัดโชยเข้ามาเอื่อยๆ หากแต่นิชคุณกลับไม่รู้สึกถึงมันเลย เจ้าสำลีมองผู้เป็นนายอีกครั้ง ก่อนจะกางปีกโผบินออกไปสู่ฝากฟ้า ไกลออกไป ไปเรื่อยๆ ไปอย่างไร้จุดหมาย
เหมือนกับความรักของเขาที่ค่อยๆโบยบินจากไปไกล...แสนไกล....
TBC
หายไปนานมากกกกกกกกก ขอโทษจริงๆ(ข้าน้อยสมควรตาย)
แต่ยุ่งมากจริงๆค่ะ เรียนก็ไม่หนักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องหมั่นทบทวนตำราและตั้งใจให้มากขึ้น เวลาก็เลยน้อยลงไป
แต่เราก็ไม่ทิ้งเรื่องนี้เราจะแต่งให้จบ น่าจะราวๆ20ตอน ต่อจากนี้ไปเรื่องราวจะเข้มข้นขึ้น
แล้วปมจะคลายยังไง บางคนอาจจะรำคาญว่าเมื่อไหร่แทคซูเขาจะเจอกันสักที เอิ่ม....
ไกลแล้วล่ะค่ะไกลแล้ว แต่รับรองว่าการเจอกันของทั้งคู่ฟินนาเล่ที่สุด รอกันก่อนน้า
ตอนต่อไป อาจจะนานหน่อยนึง แต่จะมาต่อแน่นอนค่ะ อย่าทิ้งเค้าน้า
ความคิดเห็น