ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAP.9
Story : Beastly
Chapter: 09
Status : Long Fiction
Type: Drama
Pairing: Khunwoo
Song : Loving you a thoundsand time / co-ed school
Chapter 9 : Court
ในหนึ่งวันของอูยองมีอะไรให้ทำไม่มากนัก แทคยอนไม่เคยปล่อยให้น้องชายของตัวเองทำงานหนักอะไรเลยแม้แต่น้อย รถมินิคูเปอร์ค่อยๆถอยจอดที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางกรุงโซล พี่จุนซูเพิ่งโทรมาเลื่อนนัดเรียนดนตรีเป็นวันถัดไป เช้าวันเสาร์นี้จึงกลายเป็นวันว่างของอูยองไปโดยปริยาย ร่างเล็กกดล็อกรถก่อนจะเดินเข้าประตูห้างไป
Rrrrrrrrrrrrr
“ว่าไง?”
“อูยองอ่า วันนี้ฉันคงไปหานายไม่ได้แล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะจุนโฮ”
“ฉันตกบันได”
“เห้ยยยย แล้วนายเป็นอะไรมากไหม? ให้ฉันไปหาไหม?”
“ไม่ต้องหรอก ฉันให้คนของพ่อพาไปโรงพยาบาล นายไม่ต้องเป็นห่วง”
“อืม รักษาตัวดีๆนะ เย็นๆจะไปหา”
“โอเค”
อูยองวางสายจากเพื่อนรักด้วยความไม่สบายใจ แม้จุนโฮจะชอบวางท่าเป็นราชาก็เถอะแต่ก็ซุ่มซ่ามที่สุดในโลกเลย ไม่รู้ตกบันไดคราวนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ร้านกาแฟเป็นจุดหมายของอูยองในเวลาถัดมา คาปูชิโนร้อนถูกนำมาเสริฟ อูยองจิบกาแฟอย่างใจเย็น หากแต่ในใจกลับคิดถึงใครคนหนึ่ง เขาผิดเอง ทุกอย่างเป็นความผิดของเขา
“มาคนเดียวเหรอ” เสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหู อูยองหันไปหาต้นเสียง รอยยิ้มงดงามถูกส่งผ่านมาให้เขา
“นิชคุณ”
“ขอบคุณครับที่ยังจำกันได้” พูดจบร่างสูงก็ถือวิสาสะนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของอูยอง
“ไม่ไปทำงานหรือไง” อูยองถามเสียงเรียบ
“ฉันมีประชุมนอกสถานที่ เผอิญว่าเสร็จเร็วก็เลยจะมาเดินห้างสักหน่อย โชคดีจังที่มาเจออูยอง”
“โชคร้ายล่ะสิไม่ว่า”
“อูยองพูดตรงจังเลยนะ”
“ผมก็เป็นคนอย่างนี้แหละ ถ้าคุณไม่พอใจก็เชิญลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกจากร้านไปซะ”อูยองผายมือเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายเดินออกจากร้าน
“ฉันไม่ไปไหนหรอก” นิชคุณส่งยิ้มให้คนตรงหน้าหากแต่อูยองกลับเบ้ปากก่อนจะลุกจากที่นั่งของตัวเอง ก็ได้ถ้าอีกฝ่ายไม่ไปเขาก็จะเป็นฝ่ายไปเอง ร่างเล็กพยายามเร่งฝีเท้าเพื่อหนีให้ห่างจากคนจอมตื้อที่เดินตามเขามา แต่ยิ่งเดินเร็วขึ้นเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ยังเร่งฝีเท้าตามมาเช่นเคยจนร่างเล็กหมดความอดทน
“นี่ คุณจะตามผมไปถึงไหน ผมอยากเดินเที่ยวเล่นอย่างสบายใจ ไม่ใช่มาหงุดหงิดเพราะการกระทำของคุณ” อูยองตวาดใส่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่ร่างสูงกลับไม่สะทกสะท้านอะไรเลยยังคงยิ้มให้เขาเหมือนเดิม
“แต่ฉันอยากเดินเที่ยวกับนายนี่ เดินเป็นเพื่อนกันหน่อยไม่ได้เหรอ?” ร่างสูงส่งสายตาออดอ้อนอีกฝ่ายอย่างเต็มที่
“ไม่ได้ ผมไม่ชอบเดินกับคนแปลกหน้า” คนตัวเล็กกว่ายืนกอดอกจ้องหน้าตาแข็ง
“แปลกหน้าตรงไหน ก็รู้จักกันแล้ว เอาน่าเดินด้วยกันหน่อยสิ” พูดจบนิชคุณก็คว้ามืออูยองมาจับไว้จนแน่น
“ปล่อยนะ” อูยองพยายามแงะมืออีกฝ่ายที่เกาะกุมมือของตัวเองอยู่ออก แต่ก็ไม่เป็นผล จนร่างเล็กจนใจจึงปล่อยเลยตามเลย
“แล้วคุณอยากไปไหน” เอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจนัก
“อืม....ไม่รู้สิ ผมไม่เคยมาที่โซล เห็นทีคงต้องให้อูยองนำทางซะแล้วล่ะ ที่ห้างนี้มีอะไรน่าสนใจมั่ง”
“ก็น่าสนใจหมดนั่นแหละ” อูยองตอบยียวนหมายจะให้อีกฝ่ายอารมณ์เสียแล้วเลิกตอแยกับตัวเอง แต่เปล่าเลยนิชคุณนั้นมีความสุขที่ได้ยั่วโมโหอีกฝ่าย และจากอาการที่อีกฝ่ายแสดงออกมาก็ทำให้นิชคุณแน่ใจขึ้นมาบ้างว่าอูยองคงจะไม่ตกหลุมรักเขาง่ายๆแน่ ซึ่งนั่นอาจหมายความว่าอูยองอาจจะยังรักอสูรตนนั้นอยู่ก็ได้
“งั้นก็ เรามาเดินเที่ยวให้ทั่วห้างนี่กันเลยดีไหม?”
“คุณจะบ้าเหรอ ห้างนี่ตั้งกว้างเดินทั้งวันก็ไม่ทั่วหรอก” อูยองตาเบิกโพลง ล้อเล่นน่า คนๆนี้จะเดินรอบห้างที่ใหญ่ที่สุดแถมมีตั้งห้าชั้น ตายๆๆๆๆๆตายแน่ๆ
“ก็อูยองบอกว่าที่นี่น่าสนใจหมด ฉันก็เลยอยากเห็นว่าสิ่งที่อูยองสนใจคืออะไรเท่านั้นเอง” ตอบยิ้มๆ พร้อมหยอดคำหวานนิดหน่อยแต่อูยองกลับเห็นเป็นประโยคที่รัดตรึงเขาเหมือนเชือก ดูท่าว่าวันนี้อูยองคงต้องอยู่กับผู้ชายคนนี้ไปทั้งวันอย่างเลี่ยงไม่ได้ หรือว่าเลี่ยงได้แต่ไม่อยากเลี่ยงกันนะ?
.
.
.
.
.
“นี่หมอยังไม่มาหรือไง ฉันเจ็บขาจะแย่แล้วนะ” จุนโฮโวยวายจนลั่นห้องฉุกเฉิน วันนี้มันวันอะไรของเขากันนะรีบจนได้เรื่อง เขาสั่งให้คนของพ่อไล่แม่บ้านออก มีอย่างที่ไหนถูพื้นจนน้ำนองขนาดนั้น เขาถึงได้ลื่นตกบันได ตอนนี้ข้อเท้าของเขาเริ่มบวมออกมาแล้ว
“นี่ว่าไง ตกลงหมอมาหรือยัง”เหล่าพยาบาลมองหน้ากันไปมาไม่รู้จะทำยังไงเมื่อคนไข้คนนี้เริ่มจะอาละวาดเสียแล้ว
“คุณหมอกำลังตรวจคนไข้อยู่ค่ะ อ่ะ มาพอดีเลย” พยาบาลสาวยิ้มเจื่อนๆให้คุณหมอหนุ่มก่อนจะเดินออกไป
“คุณหมอทำไมชะ...นะ...นาย” จุนโฮชี้หน้าคุณหมอหนุ่มที่เดินเข้ามา ดวงตารีเล็กเบิกโพลงด้วยความตกใจ
“ไม่มีมารยาทเลยนะครับ ชี้หน้าหมอได้ยังไง” ชานซองยักคิ้วถามคนไข้จอมเหวี่ยงด้วยประโยคที่เจ้าตัวเคยว่าเขา
“นาย...นายเป็นหมอเหรอ”
“เปล่า ฉันเป็นตำรวจ”
“อะไรนะ?”
“บื้อจริงๆเลย ฉันใส่ชุดกาวน์ก็ต้องเป็นหมออยู่แล้ว”
“นายว่าใครบื้อ นายกล้าดียังไง”
“กล้าสิ อย่าลืมนะว่าตอนนี้ถ้าฉันโกรธนายแล้วไม่ยอมดูอาการให้ นายจะต้องทนปวดขาแล้วรอหมออีกคนมาดูให้ซึ่งตอนนี้กำลังผ่าตัดใหญ่อยู่” ชานซองยืนกอดอกพลางมองอีกฝ่ายด้วยสายตายียวน
“งั้นนายจะไปไหนก็ไป ฉันรอหมอคนอื่นก็ได้ แค่ผ่าตัดมันจะนานแค่ไหนเชียว” จุนโฮเบะปากใส่ชานซองก่อนจะหันหน้ามองไปทางอื่น
“ผ่าตัดเชื่อมหลอดเลือดก็ประมาณ20ชั่วโมง อืมก็ไม่นานเท่าไหร่หรอก งั้นฉันไปล่ะ” พูดจบชานซองก็กลับหลังหันทำท่าจะออกไปจากห้อง
“ดะ..เดี๋ยว นายไม่ต้องไปไหน”
“หืม?” คุณหมอหนุ่มหันมามองหน้าคนไข้ของตนเอง ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้า
“20ชั่วโมงเลยเหรอ แล้วไม่มีหมอคนอื่นหรือไง?”
“มี แต่เป็นหมอใหญ่หมดเลย ที่ตอนนี้กำลังออกตรวจผู้ป่วยในอยู่”
“งั้นฉันจะรอหมอใหญ่ หมอกิ๊กก็อกอย่างนายฉันไม่รักษาด้วยก็ได้” พูดจบจุนโฮก็เบือนหน้าหนีจากชานซอง
“เคสเล็กๆอย่างนาย หมอใหญ่เขาไม่รักษากันหรอก เสียเวลา”
“หนอยยยยยย นาย!!!!!! นายกล้ามากเลยนะ เป็นแค่หมอฝึกหัดใช่ไหม ดีล่ะ ฉันจะคุยกับผู้อำนวยการให้ไล่นายออก คุณพยาบาล”
“ค่ะ?” พยาบาลสาวเดินเข้ามาด้วยความงุนงง
“ไปตามผู้อำนวยการของที่นี่มา ฉันจะคุยกับเขาให้ไล่หมอไร้มารยาทคนนี้ออก”
“เอ่อ...” พยาบาลสาวยังคงยืนนิ่งอยู่ จนจุนโฮเริ่มหงุดหงิดใจ
“อ้ำอึ้งอะไรล่ะ ฉันบอกให้ไปตามผู้อำนวยการมา”
“กะ...ก็ นี่ไงค่ะ คุณฮวางชานซอง เป็นผู้อำนวยการของที่นี่” พยาบาลสาวชี้ไปยังคุณหมอหนุ่มที่ตอนนี้ฉีกยิ้มกว้างอย่างผู้มีชัย
“นะ...นาย...เป็น....”
“อ่าฮะ ฉันเป็นผู้อำนวยการของที่นี่ และฉันคงไล่ตัวเองออกไม่ได้”
“อะ...อ่ะ” จุนโฮพูดอะไรไม่ออก อะไรกันเนี่ยเขาจุดใต้ตำตอหรอกเหรอ ไม่จริงน่า อีจุนโฮหน้าแตกหมอไม่รับเย็บในรอบ10ปีเลยเหรอเนี่ย โอ้มายกอดดดดดดดด
“เอาล่ะ ที่นี้คุณก็ยื่นขามาให้ผมดู มันบวมจนม่วงแล้วเห็นไหม คุณมัวแต่ลีลาอยู่นั่น” จุนโฮยื่นขาให้ชานซองดูอย่างว่าง่าย ร่างสูงผลิกขาไปมาตรวจดูอาการอย่างละเอียด
“อ่ะ โอ๊ย” จุนโฮร้องออกมาเมื่อชานซองจับไปโดนจุดที่ตัวเองปวดเข้า
“ดูจากอาการน่าจะข้อเท้าแผลงธรรมดาไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวผมจะพันข้อเท้าให้และให้ยาไปทาน ยังไงก็พรุ่งนี้นัดตรวจอาการอีกรอบนะครับ” ชานซองพูดพลางจดอาการลงในชาร์ตคนไข้ ก่อนจะพันข้อเท้าให้ร่างเล็กอย่างเบามือ
“ขอบใจ” จุนโอพูดพึมพำอย่างแผ่วเบา ชานซองเงยหน้ามองอีกฝ่ายพลางส่งยิ้มบางๆให้
“เอาล่ะทีนี้คุณก็ลองลุกขึ้นยืนแล้วเดินดู ผมจะได้พิจารณาดูว่าคุณจะต้องใช้ไม้ค้ำหรือเปล่า” จุนโฮค่อยพยุงตัวเองลงจากเตียง ทันทีที่เท้าแตะพื้นร่างเล็กก็ทรุดลงไปทันที
“อ่ะ” ชานซองเข้ามาประคองจุนโฮได้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะลงไปนอนวัดพื้น หัวใจของทั้งคู่เต้นไม่เป็นจังหวะทันทีที่ดวงตาคมสบเข้ากับดวงตาเรียว อ้อมกอดของชานซองอบอุ่นเหลือเกินในความคิดของจุนโฮ ใบหน้าคมค่อยๆโน้มเข้าใกล้อีกฝ่ายช้าๆ....ช้าๆ...ช้าๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะสัมผัสนั้น...
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ” พยาบาลสาวถือเข็มยาแก้ปวดเข้ามาเจอฉากเด็ดพอดี ก่อนที่ถาดสแตนเลสจะร่วงลงพื้น ชานซองปล่อยจุนโฮลงไปกองกับพื้นก่อนจะยืนตัวตรงกอดอกทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“โอ๊ยยยย ไอ้บ้าเอ๊ย” จุนโฮสบถด่าอย่างหัวเสีย
“อ่ะแฮ่ม เอิ่ม....คุณจุนโฮก็ทายาหลังจากอาบน้ำ แล้วก็พันข้อเท้าเอง พรุ่งนี้ค่อยมาดูอาการนะครับ ผมขอตัว อ้อแล้วก็คุณพยาบาลคิมครับ รบกวนฉีดยาให้ผู้ป่วยด้วยขอบคุณครับ” ชานซองพูดอย่างรวดเร็วกับกับปืนกล ก่อนจะรับชิ่งเดินหนีให้จุนโฮนั่งสู้หน้าพยาบาลคิมที่ตอนนี้แอบอมยิ้มอยู่
ให้ตายเถอะ หัวใจบ้า จะเต้นแรงทำไมนะ
.
.
.
.
“ผมไม่ชอบอาหารญี่ปุ่น” อูยองเอ่ยเสียงเรียบ เบือนหน้ามองไปทางอื่น
“แล้วอูยองอยากทานอะไร นี่ร้านสุดท้ายแล้วนะ เราเดินกันมาจนจะเย็นแล้ว ไม่หิวบ้างเหรอ” นิชคุณเลิกคิ้วถามอีกฝ่าย ให้ตายเถอะอูยองเอานิสัยดื้อพยศอย่างนี้มาจากไหนกันนะ อันนั้นก็ไม่กินอันนี้ก็ไม่กิน
“ไม่หิว จะกลับไปกินข้าวกับพี่ชาย ผมไม่เคยกินข้าวนอกบ้านกับใครนอกจากพี่ชาย หวังว่าคุณคงจะเข้าใจ”
“อ้อ งั้นเหรอ” นิชคุณตอบรับ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเพื่อนร่วมงานทันที
“สวัสดีครับ แทคยอน ตอนนี้คุณว่างไหม” พูดพลางส่งยิ้มให้ร่างเล็กที่ยืนอ้าปากหวอ
“เผอิญผมออกมาเดินห้างกับอูยองน่ะครับ”
“....”
“ไม่ลำบากเลยครับ อูยองน่ารักมาก”
“...”
“ถ้าอย่างนั้นแทคยอนออกมาทานข้าวด้วยกันได้ไหมครับ ผมเลี้ยงเอง”
“...”
“ครับ งั้นอีก15นาทีเจอกัน” วางสายโทรศัพท์ก่อนจะยิ้มกว้างให้คนข้างกายที่ยืนมองหน้าอ้าปากข้าง
“ทีนี้ อูยองคงยอมกินข้าวกับฉันแล้วใช่ไหม หืม?”
“คะ...คุณ คุณมันเจ้าเล่ห์ที่สุดเลย คุณมันเจ้าแผนการ เผด็จการ คุณมัน...”
“ฉันเผด็จการกับอูยองคนเดียวเท่านั้นแหละ”
“....”
“ฉันไม่เคยลากใครเดินห้างไปมาทั้งวันแบบนี้”
“....”
“ฉันไม่เคยวิ่งตามใคร หรือพยายามเอาใจใคร”
“....”
“แต่ฉันทำอย่างนี้กับอูยอง ทำไมรู้ไหม?”
“....”
“ฉันชอบอูยอง และฉันจะจีบอูยอง”
“อะไรนะ!!!!”
TBC
พี่คุณรุกเว้ยเห้ยยยยยยยยยยยย แผนการของพี่คุณเริ่มต้นขึ้นแล้วววววว
ทำไมเขียนไปเขียนมาอูยองดูดื้อน่าหมั่นเขี้ยวจัง
ส่วนคู่คุณหมอก็ยังกัดกันไม่เลิก เกรียนปะทะเกรียน ท่าทางศึกนี้จะจบยาก(หรือเปล่า)
ตอนแรกตั้งใจจะให้คุณหมอเขร่งขรึมสักหน่อย เขียนไปเขียนมากลายเป็นพวกเกรียนซะงั้น
เอาล่ะสปอยตอนหน้า แทคยอนจะมากินข้าวกับคู่รักแล้ว จะเกิดอะไรขึ้น
แล้วตอนหน้าเจสสิก้าจะทำให้พี่คุณของเราเปลี่ยนไป ยังไง?ต้องติดตาม
ปล. ขอโทษที่หายไปนาน หลังจากประกาศผลแอดก็ต้องไปสัมภาษณ์พร้อมเอกสารมากมาย ในที่สุดไรท์เตอร์ก็ทำสำเร็จแล้วววววววว คณะวิศวะกรรมศาสตร์ มหาวิทยาเกษตรศาสตร์วิทยาเขตบางเขน เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น