[2PM FIC] BEASTLY {KHUNDONG}

ลำดับตอนที่ #6 : CHAP.5

Story: Beastly

Chapter:05

Status : Long fiction

Pairing : Khunwoo

Type : Drama

 

 

 

Chapter 5 Separate

 

 

KIM.JUNKAY

 

แทคยอนหยิบสมุดปกสีดำเล่มเดิมขึ้นมาดูอีกครั้ง เขาให้อิมซึลองไปตามหาเจ้าของจากชื่อที่
ปกหลัง แต่ก็ไม่พบใครที่มีชื่อนี้เลย หรือว่าจะป็นนามแฝง ถ้าอย่างนั้นเขาจะมีวันที่ได้พบกับเจ้า
ของสมุดอีกหรือไม่ ริมฝีปากสีแดงระเรื่อและใบหน้าหวานใสที่โผล่พ้นแว่นกันแดดช่างติดตราตรึง
ใจเขามิรู้ลืม

 

ครืด ครืด

 

เสียงข้อความเข้าเรียกสติของเขาให้กลับมาอีกครั้ง ข้อความจากเจสสิก้าคนรักของเขา ใช่แล้ว
แทคยอน นายมีคนรักอยู่แล้วและนายกำลังจะแต่งงานกับเธอ นายไม่ควรที่จะไปชอบคนอื่น
ตัดใจซะแล้วเลิกตามหาคนๆนั้นซะที มือหนาหยิบสมุดปกสีดำยัดใส่ลิ้นชักก่อนจะล็อกกุญแจปิด
ตาย เขาจะไม่หยิบสมุดเล่มนี้ขึ้นมาดูอีก เขาจะไม่ทำอย่างนั้น

 

‘ถ้าเราเจอคนที่ชอบ เราก็ไม่ควรปล่อยเขาไปนะลูก ถ้าลูกรักใครลูกต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขา
มา แม้ว่ามันจะสูญเปล่า แต่อย่างน้อยลูกก็จะไม่เสียใจที่ลูกได้เคยพยายามเพื่อใครสักคน’

คำพูดของพ่อโผล่ขึ้นมาในความคิดของแทคยอน ตอนนั้นเขาอายุ 14 เขาเสียใจ ร้องไห้เพราะ
คนๆหนึ่งเขาจากไปในที่ๆไกลแสนไกล ไกลจนตัวเขาไม่อาจตามไปได้ อุบัติเหตุคร่าชีวิตเด็ก
ผู้หญิงที่เขารัก อิมยุนอา เธอจากเขาไป เขาสาบานกับตัวเองว่าจะไม่รักใครอีกแล้ว แม้ว่าเขา
จะชอบใครเขาก็จะไม่มอบหัวใจของเขาให้ใครอีกแล้ว หากแต่พ่อของเขากล่าวประโยคนั้นขึ้น
มาสะกิดใจให้เขารู้ว่าความรักไม่ใช่สิ่งเลวร้าย หากเขารักใครก็ไม่ควรที่จะปล่อยคนๆนั้นให้หลุด
มือ ในตอนนี้เขาก็อยากทำเช่นนั้น อยากจะตามหาเจ้าของสมุดเล่มนั้น อยากพยายามทุกทาง
เพื่อให้ได้เขามา แต่เขามีเจสสิก้าอยู่แล้ว เขาจะไม่มีวันทำร้ายเธอให้เจ็บปวดเพราะความรัก
เหมือนเช่นเขา เขาจะปกป้องดูแลเธอ จะรักเธอเหมือนที่เธอรักเขา

 

แต่ถ้าเขาจะเก็บคนๆนั้นไว้ในห้วงความฝัน...คงจะไม่เป็นไรใช่ไหม

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

“กินเยอะๆนะเจ้าสำลี จะได้หายไวๆ” คุณอมยิ้มกับการกระทำของคนตรงหน้า อูยองพยายาม
ป้อบข้าวเจ้านกพิราบตัวน้อยแม้ว่ามันจะไม่ยอมอ้าปากกินเลยก็ตาม แน่ล่ะมันยังคงบาดเจ็บอยู่
จึงไม่แปลกที่มันจะหวาดกลัวคนจนไม่กล้ากินอะไร

“คุนนี่ ทำยังไงดีล่ะ ถ้าเจ้าสำลีไม่ยอมกินข้าวก็ต้องตายแน่ๆเหมือนที่คุณหมอบอก” ใบหน้าหวาน
ดูเศร้าสร้อยลงไปอย่างเห็นได้ชัด อูยองรักเจ้าสำลีมากคอยดูแลประคบประหงม แต่เรื่องเดียวที่
ทำไม่ได้คือป้อนข้าว เขาเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกันแม้ว่าทั้งเขาและคนตัวเล็กจะทำตามขั้นตอน
ที่สัตวแพทย์หมู่บ้านแนะนำแต่ดูเหมือนว่าเจ้าสำลีจะมีอาการเจ็บปวดข้างในเลยไม่อยากกินอาหาร

 

“อูยอง งั้นเอาอย่างนี้นะ ฉันจะพาเจ้าสำลีไปหาหมอเก่งๆในเมือง มันจะได้หายดีไหม?”

 

“เอาสิคุนนี่ ฉันคงทนไม่ได้ถ้าต้องเห็นเจ้าสำลีตายไป”

 

เมื่ออูยองตอบตกลงคุณก็จับเจ้าสำลีใส่กรงนก ก่อนจะหยิบผ้ามาคลุมหน้าไว้ คุณยิ้มบางๆให้
อูยองก่อนจะเดินลงจากบ้านเพื่อไปสวมรองเท้า ฝ่ายอูยองเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของคนที่ตนรัก
กลับรู้สึกใจโหวงๆราวกับว่าจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนี้อีก เหมือนกับว่าจะไม่ได้อยู่กับ
คนๆนี้อีก มันจะใช่ลางสังหรณ์หรือเปล่า หรืออาจจะเป็นเพียงแค่ความคิดมากไปเองของเขา

 

“คุนนี่” อูยองเรียกเสียงดัง คุณที่กำลังเดินออกไปจากตีนบันไดบ้านหยุดชะงักแล้วหันมาหาคน
ตัวเล็ก

 

“ระวังตัวด้วยนะ ฉัน...เป็นห่วง” คุณยิ้มออกมาจนกว้างเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นห่วงกัน

 

“ฉันจะรีบกลับมานะอูยอง จะระวังตัวให้ดีๆ”

 

“คุนนี่...”

 

“หืม?”

 

“ฉันรักคุนนี่นะ รักที่สุด ฉันจะไม่ทิ้งคุนนี่ ฉันจะอยู่กับคุนนี่ตลอดไปนะ”

 

“ฉันก็รักอูยองเหมือนกัน ฉันจะไม่ทิ้งอูยองไปไหนเหมือนกัน ฉันจะรีบกลับมานะ คนดีของฉัน”

 

อูยองยิ้มออกมาจนกว้างเมื่ออีกฝ่ายบอกรักตน ความรู้สึกหวาดกลัวเมื่อครู่ค่อยๆมลายหายไป
เหลือเพียงความสุขใจอยู่ภายในใจของตน ฝ่ายคุณเขารู้สึกแปลกใจในคำพูดของอูยอง อูยอง
พูดราวกับว่าหวาดกลัวอะไรบางอย่าง กลัวว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันงั้นเหรอ? ไม่มีทางอูยอง
คือครอบครัวของเขาเขาจะไม่มีวันทิ้งครอบครัวของเขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็เหมือนกับมี
ลางสังหรณ์ เขาสังหรณ์ใจว่าบ้านหลังน้อยของเขาจะกลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง อูยองจะไม่อยู่
คอยเขากลับมา เขาคงคิดมากไปเองแน่ๆ อูยองบอกแล้วนี่ว่าจะไม่ทิ้งไปไหน คุณกับอูยองจะ
อยู่ด้วยกันตลอดไป

 

ใช่ไหม?

 

อูยองนั่งลงที่เก้าอี้หวายหน้าบ้าน แววตากลมทอดมองไปยังสวนดอกไม้ที่เขากับคุณช่วยกัน
ปลูก ดอกกุหลาบสีแดงสดกำลังผลิบาน ดอกกุหลาบชูช่อสวยงามราวกับจะทักทายแสงอาทิตย์
ที่แสนสดใส แสงอาทิตย์ส่องผ่านต้นไม่ใหญ่ลงมาโดนดอกกุหลาบพอดี อูยองยิ้มออกมาอย่าง
สุขใจ ดอกกุหลาบผลิบานเหมือนความรักของเขาที่กำลังเบ่งบานอยู่ในหัวใจ เขารักคุณที่คุณ
เป็นเช่นนี้ อูยองหลงรักจิตใจที่แสนงดงามของคุณ รูปกายที่แตกต่างจากคนทั่วไปนั้นไม่ได้ทำ
ให้ความรักของอูยองลดน้อยลงเลย อูยองตัดสินใจแล้วว่าเขาจะอยู่ที่นี่กับคุณตลอดไปเขาจะ
ไม่กลับไปที่เกาหลีอีกแล้ว เขามีความสุขดี แม้ว่าจะเป็นการผิดสัญญาที่ทิ้งพี่ชาย แต่เขามั่นใจว่า
พ่อกับแม่ต้องเข้าใจและต้องอยากให้ลูกของท่านมีความสุขกับคนที่รักแน่ๆ อูยองถอดแหวนจาก
นิ้วนางข้างซ้ายมาพิจารณาดู แหวนที่คุณมอบให้เขาด้วยหัวใจแม้ราคาจะไม่แพงเหมือนแหวน
เพชรทั่วไปแต่ราคาทางจิตใจนั้นมากมายเกินกว่าเงินตราในโลกใบนี้จะซื้อไปได้

 

“คุณอูยอง” เสียงเรียกดังขึ้นที่ด้านหลัง อูยองรู้สึกเย็นไปทั่วร่างกาย บุคคลที่อยู่ด้านหลังของเขา
พูดภาษาเกาหลี อูยองค่อยๆหันหน้ามาและบุคคลที่เขามองเห็นก็ทำให้แหวนที่อยู่ในมือหลุดร่วง
ลงไปที่พื้น

“อิมซึลอง”

 

“คุณอูยองจริงๆด้วย ผมพบคุณอูยองแล้ว คุณอูยองครับกลับบ้านกันเถอะนะครับ”

 

“ไม่ ฉันไม่กลับ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ที่นี่คือบ้านของฉัน ครอบครัวของฉันอยู่ที่นี่”

 

“คุณอูยองอย่าพูดอย่างนั้นเลยนะครับ กลับเกาหลีเถอะครับ ท่านประธานเป็นห่วงคุณอูยองมาก “

 

“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้านายจะให้ฉันกลับนายต้องพาคนของฉันกลับไปด้วย”

 

“คนของคุณ? ใครกันครับ เจ้าของบ้านหลังนี้งั้นเหรอ? “

 

“เขาเป็นคนรักของฉัน”

 

“เกรงว่าจะไม่ได้ครับ ผมได้รับคำสั่งให้พาคุณอูยองกลับไปเพียงคนเดียวเท่านั้น”

 

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไม่กลับไปกับนาย” อูยองนั่งลงที่เก้าอี้หวายตัวเดิม เขาจะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้า
คุณไม่ได้ไปด้วย เขาจะไม่มีวันทิ้งครอบครัวของเขาไป

 

“ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องใช้ไม้แข็ง” พูดจบคนของซึลองก็กรูกันเข้ามาจับตัวอูยองไว้ ก่อนจะโปะ
ยาสลบจนร่างเล็กหลับไป

 

“ขอโทษนะครับคุณอูยอง แต่ผมคงพาอสูรของคุณอูยองกลับไปไม่ได้จริงๆ โลกของเราไม่มี
ที่สำหรับคนอัปลักษณ์หรอกครับ”

 

 

.

 

.

 

.

 

 

.

 

.

 

คุณกลับมาบ้านในตอนค่ำ เจ้าสำลีสบายดีแล้วเมื่อหมอฉีดยาให้ มันมีอาการช้ำในและปวดจ่ก
การตกจากที่สูง พอมันได้รับยาแก้ปวดก็กินอาหารอย่างรวดเร็ว คุณก็เบาใจเมื่อเห็นเจ้าสำลีหาย
ดีแต่คงไม่เท่าคนที่บ้านหรอกถ้าเห็นว่าเจ้านกน้อยนี่อาการดีขึ้นแล้วคงจะดีใจจนยิ้มออกมากว้าง
เลยล่ะ บ้านทั้งหลังเงียบเชียบไม่มีแม้แต่แสงไฟ คุณเดินไปตามทางเดินเข้าบ้านด้วยความแปลก
ใจ อูยองกำลังเล่นอะไรอยู่? จะทำอะไรให้เขาแปลกใจงั้นเหรอ?

 

“อูยอง” คุณตะโกนเรียกแต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมา เขาเริ่มใจไม่ดี อูยองเล่นอะไรกันนะ เขาเริ่มจะ
ไม่ตลกด้วยแล้ว

 

“อูยอง ฉันไม่เล่นนะออกมาเถอะ” คุณพยายามตะโกนอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไร้วี่แววว่าจะมีใครตอบ
กลับมา อูยองเป็นอะไรหรือเปล่า คุณก้าวขึ้นไปบนบ้านอย่างรวดเร็วกวาดตามองไปทั่วบ้านก็ไม่
พบใครเลย

 

“อูยอง อูยองไปไหน ออกมาเถอะนะ ฉันไม่เล่นแล้วนะ “ หยาดน้ำใสๆไหลหลั่งออกมาจากดวง
ตาคมราวกับยอมแพ้ต่อโชคชะตา อูยองทิ้งเขาไปงั้นเหรอ ทำไมโลกนี้ถึงมีแต่คนทอดทิ้งเขา
แม้แต่คนที่เขารักที่สุดก็ทิ้งเขาไป

 

คุณเดินลงมาจากบ้านด้วยแววตาเลื่อนลอย ก่อนจะเหยียบเข้าให้กับวัตถุที่หล่นอยู่ที่พื้น แหวน
ของเขาที่มอบให้อูยองนั่นเอง ทำไมมันถึงมาตกอยู่ที่นี่ หรือว่าแท้จริงแล้วอูยองไม่ได้ทิ้งเขาไป
แต่มีคนมาพาตัวอูยองไปงั้นเหรอ ไปที่ไหนล่ะ หรือว่าจะเป็นคนของพี่ชายอูยองที่มาพาตัวกลับ
ไป เขาจะหาคนตัวเล็กเจอได้ยังไง เขาไม่มีเงินแม้แต่จะไปเกาหลีด้วยซ้ำ แถมแผ่นดินเกาหลีก็
กว้างขวาง เขาจะทำเช่นไร?

 

“เจ้าสำลี ฉันจะไปตามหาเจ้าของแกยังไงดี เขาจากฉันไปในที่ไกลแสนไกล ฉันจะทำยังไงดี”
เจ้านกน้อยมองคุณด้วยแววตาที่มุ่งมั่น เจ้าสำลีคงอยากจะพบเจ้าของของมันเหมือนที่เขาอยาก
จะพบคนรักของเขาเช่นกัน คุณยิ้มบางๆให้เจ้าสำลีก่อนจะฉวยกรงนกแล้วเดินออกไปจากบ้าน

 

 

 

 

ให้ตายเขาก็ต้องหาอูยองให้เจอ...เขาเชื่อว่าพระเจ้าจะต้องเห็นใจอสูรตนนี้ อสูรที่ได้รู้จักรักแท้แล้ว หวังว่าคำสาปจะคลายและเขาจะได้พบโฉมงามของเขาอีกครั้ง

 

 

 

TBC

 

น้องยองกลับเกาหลีแล้ววววว อ่าวแล้วคุนนี่ของเราจะไปตามหายังไงล่ะเนี่ย เดี๋ยวตอนหน้ารู้กัน

พร้อมกับเปิดตัวตัวละครใหม่ ใครที่ยังไม่ออกมากันนะ?

หลายคนเดาว่าพี่คุณของเราจะหล่อใสได้ยังไง เอิ่ม...อยากให้ลุ้นกันเองดีกว่า เพราะตอนหน้า

คุนนี่ของเราจะหล่อใสราวกับเทพบุตรแล้ว (จุดพลุ)

 

รอติดตามกันนะคะ