ข้าจะหามารดาให้ท่านเอง

ลำดับตอนที่ #3 : ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

ตอนที่ 3

ยื่นมือช่วยเหลือ

ชาวบ้านตาดำ ๆ ย่อมที่จะเกรงกลัวภัยอันตรายจะเดินหลบหลีกไปหากได้พบคนตระกูลถัง แต่สตรีตรงหน้ากลับยังกล้าพูดคำรุนแรงเช่นนี้กับคนอย่างนายน้อยพวกเขาคิดว่านางไม่น่าจะรอดแน่พวกเขารู้สึกเสียดายแทนตัวนางจริง ๆ ที่ต้องเป็นฝ่ายโดนกระทำย่ำยีทั้งที่ยังเป็นสาวเป็นแส้ควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้นางไม่น่าจะเป็นรายต่อไปเลย

ก่อนจะย้ายมาอยู่เมืองนี้เทียนอ้ายขึ้นชื่อว่าเป็นสตรีปากจัดไม่เกรงกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น  ด้วยถูกบิดาตามใจตั้งแต่เด็ก ๆ นางอยากทำอะไรก็ได้ทำซึ่งต่างกับสตรีที่โดนสั่งห้ามและนางสามารถทำได้หมดไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ชกต่อยกับบุรุษนางก็เคยมาแล้ว  มีคนมาวุ่นวายด้วยแค่นี้เป็นเรื่องปกติที่นางเจอบ่อยมาก  แล้วที่นี่ไม่คิดเลยพอมาอยู่ได้วันเดียวก็เกิดเรื่องกับนางขึ้นแล้ว นางเข้าใจว่านางมีหน้าตาดึงดูดบุรุษให้เข้าหาแต่ชายตรงหน้านางนี้ช่างไม่ดูตัวเองเลยพูดจาโอ้อวดอย่างกับอะไรดีนางกลับรังเกียจท่าทีคนเช่นนี้

ซีเยว่หน้าชาเล็กน้อยเมื่อโดนพูดจาเช่นนี้ ไม่เคยมีใครกล้าพูดจาแบบนี้กับเขานี่เป็นครั้งแรกที่เขาเผชิญหน้าสตรีปากกล้าที่ไม่คิดเกรงกลัวอำนาจของตระกูลตัวเอง มันกลับดูน่าสนุกยิ่งหากนางไปดิ้นเร่าบนเตียงเขาจะยิ่งมีความสุขมากกว่านี้และคิดว่ายังไงซะจำเป็นจะต้องพานางกลับเรือนให้ได้ภายในวันนี้เพื่อต้องการปราบพยศคนเช่นนาง

“แม่นางข้าพูดกับเจ้าดีดีนะ  หากเจ้าไม่ยินยอมไปกับข้าเห็นทีว่าเจ้าจะอยู่ในเมืองนี้คงลำบากเพราะบิดาของข้าสามารถทำให้ครอบครัวพวกเจ้าต้องระหกระเหเร่ร่อนออกจากที่นี่ได้อย่างง่ายดาย”

คำข่มขู่นี้หวังว่าหญิงสาวจะนึกกลัวแล้วรีบทำดีกับเขา 

“ไอ้อ้วนเจ้ากำลังขู่ข้าอย่างนั้นเหรอ เจ้ารู้ไหมว่าข้าลูกใคร” 

หญิงสาวมองตาขวางชายผู้ที่กำลังก่อกวนความสนุกของนาง  แม้จะโดนข่มขู่เช่นนั้นนางไม่คิดกลัวแม้แต่น้อยไม่มีใครกล้าพูดจาเช่นนี้กับนางมาก่อนดูท่าเจ้านี่คงอยากจะได้ลิ้มลองฝีมือของนางซะแล้วแค่วันแรกก็มีเรื่องสนุกให้นางทำ

 ชายรูปร่างท้วมชะงักไปชั่วครู่พอปรับตัวได้ก็หัวเราะเสียงดังราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลกที่พึ่งเคยพบ เขาจะรู้จักนางได้อย่างไรนี่เป็นครั้งแรกที่เขาบังเอิญพบคนเช่นนางและนางก็ดันถูกชะตาเขาเสียจริง ๆ ด้วยความไม่เคยพบคนเช่นนางย่อมรู้สึกตื่นเต้นเป็นธรรมดานางช่างดูน่าค้นหาดีแม้ปากจัดไปหน่อยแต่เขาคิดว่ามันเป็นสีสันของชีวิตที่ไม่เคยพบยิ่งต้องการปราบพยศนางมากขึ้น  ก่อนจะกล่าวกับบ่าวข้าง ๆ

“พวกเจ้าลากตัวนางไป”

อวี้หนิงที่เห็นเหตุการณ์เช่นนี้ถึง 2 ครั้งกับคนกลุ่มเดิมกลุ่มนี้ที่คิดฉุดหญิงสาวกลางวันแสก ๆ เขากลับรู้สึกไม่ชอบใจนักกับพฤติกรรมเจ้าอ้วนนี่ ก่อนที่จะหยิบของแถวนั้นที่ใกล้มือที่สุดปาไปยังชายสองคนที่คิดจะจับหญิงสาวที่ตนเองหมายปอง

“นี่แน่ะไอ้อ้วนอย่าคิดมาวุ่นวายกับนางนะ” 

อวี้หนิงขว้างของไปยังสองคนนั้นพวกมันต่างก็พากันกระโดดหลบไปคนละทิศคนละทาง เขาไม่ได้ขว้างแค่ครั้งเดียวแต่ขว้างไปอีกหลายอย่างที่อยู่ใกล้มือ ก่อนที่จะรีบวิ่งไปดึงมือหญิงทั้งสองคนหลบไปจากตรงนั้นให้ไว  ด้วยความเป็นคนเจ้าถิ่นเขาย่อมรู้ทางหนีทีไล่อย่างช่ำชองพวกนั้นกลับตามพวกเขาไม่ทันด้วยการใช้ไหวพริบปัญญาอันชาญฉลาดของอวี้หนิงก็สามารถสลัดพวกนั้นหลุดได้  

“ไอ้เด็กเวรนั่นคือใครกันพวกเจ้ารู้จักไหม มันลากของดีของข้าหายไปแล้ว” 

ซีเยว่กล่าวอย่างไม่พอใจเมื่อกี้วิ่งตามมาติด ๆ แต่ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนั่นพานางไปซ่อนที่ไหนแววตามีความอำมหิตเมื่อคิดว่าเหยื่อหลุดมืออย่างน่าเสียดายทั้งที่ตั้งใจแน่วแน่ว่าต้องได้นางไปเป็นเมียให้ได้

“ข้าก็ไม่รู้ขอรับนายน้อย ข้าไม่ได้สังเกตว่ามันเป็นใครแต่มันบังอาจเข้ามาขัดขวางหากเจอตัวเมื่อไหร่ข้าจะตัดนิ้วมันทิ้งคอยดูเถอะ”

เฉียนหลงกล่าวขึ้นบ้าง เรื่องนี้สำคัญมากเมื่อนายน้อยสนใจในอิสตรีนางนี้ย่อมที่จะต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแล้วพวกเขาจำต้องรีบหาตัวนางให้พบโดยเร็วก่อนที่เจ้านายจะโวยวายพานสั่งลงโทษพวกเขาอย่างหนัก 

“ไอ้พวกไม่ได้เรื่องเลย รีบไปค้นหาให้ไวที่สุด ข้าต้องการแม่นางคนนั้นมาเชยชมบนเตียงข้าในวันนี้พวกเจ้าอย่าทำให้ข้าผิดหวังเด็ดขาดไม่งั้นวันนี้ข้าจะลงโทษพวกเจ้าอย่างหนัก” เขาตะคอกด้วยน้ำเสียงโกรธขึ้งจ้องไปยังลูกน้องด้วยสายตาแข็งกร้าว

“ขอรับนายน้อย”

สองคนรีบวิ่งออกไปตามหาด้วยความร้อนรนต่างวิ่งช่วยกันตามหาและระดมคนของตนแยกย้ายกันค้นหาทั่วทุกทิศวันนี้ต้องได้คนกลับไปไม่อยากเห็นนายน้อยอาละวาดพวกเขารู้ดีว่าหากน้อยโกรธเมื่อไหร่พวกมันย่อมที่จะเจ็บตัวไม่มากก็น้อย

หลังจากที่อวี้หนิงพาทั้งสองคนไปหลบในที่ปลอดภัย  พวกเขาก็เดินออกมาเมื่อเห็นว่าพวกนั้นไปไกลแล้ว

“เจ้าหนูข้าขอบใจนะที่เจ้าพยายามช่วยพวกข้า  แต่ข้าไม่ได้คิดกลัวมันสักนิดพวกนั้นข้าสามารถจัดการมันได้” 

หญิงสาวยังคงเจ็บใจกับพวกนั้นไม่หายนางอยากคิดจะสั่งสอนเสียหน่อยแต่เอาเถอะเมื่อเด็กน้อยหวังดีช่วยนางก็ต้องขอบคุณเขาที่มีความกล้าหาญเช่นนี้

“ท่านไม่รู้อะไรซะแล้วเจ้านั้นเป็นลูกเศรษฐีที่คนแถวนี้คิดกลัวเพราะไม่มีใครสามารถทำให้อะไรคนตระกูลนี้ได้หากท่านโดนมันจับตัวไปจะเรียกร้องอะไรไม่ได้เลยนะ”  เขาอยู่ที่นี่จนรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น  แล้วคิดว่านางคงจะมาต่างถิ่นถึงไม่รู้อะไรเลยกล้าที่จะลองดีนางอาจจะไม่รอดหากเขาไม่ยื่นมือช่วยเหลือ

เทียนอ้ายพอได้ฟังอย่างนั้นนางก็มีสีหน้า
โมโหขึ้นไปอีกคนเช่นนี้ไม่ควรปล่อยไว้ “ทำไมพวกนั้นถึงทำเช่นนี้ได้ ทั้งที่ก็มีนายอำเภอที่นี่ก็น่าจะไปฟ้องร้องได้นี่”

เด็กน้อยถอนหายใจก่อนจะกล่าวตอบ “ท่านไม่รู้อะไรก็นายอำเภอรับสินบนตระกูลนี้แม้จะไปฟ้องก็ทำได้แค่นั้นเมื่อเขาไม่สามารถทำอะไรได้พูดไปก็เปลืองน้ำลายเปล่า ๆ ชาวบ้านจึงต้องทนอยู่ในสภาพเช่นนี้”

พอนางได้ฟังถึงกับโกรธแค้นเลือดขึ้นหน้าแทนชาวบ้านและเรื่องนี้ต้องได้รับการคิดบัญชี  นางไม่ยอมปล่อยให้คนประเภทนี้ทำตามอำเภอใจได้อีกแล้วในเมื่อนางได้มาอยู่ที่เมืองนี้ย่อมที่จะปัดกวาดคนไม่ดีออกไปคืนความยุติธรรมให้กับชาวบ้านสองมือกำแน่นขณะเอ่ยคิด

“เจ้าหนูงั้นเจ้ากลับบ้านเถอะเดี๋ยวข้าจำเป็นจะต้องกลับเรือนเพื่อคืนความยุติธรรมให้แก่ชาวบ้านที่ถูกกระทำ”

เมื่อรู้ความทุกข์ยากของชาวบ้านนางจำเป็นจะต้องกลับเรือนเพื่อไปคุยเรื่องนี้กับบิดา 

นางกำลังจะก้าวขาเดินจากไปแต่เด็กน้อยที่ยังไม่ตกลงคุยกันเลยจึงไม่อาจปล่อยให้นางไปได้

“ท่านแม่ท่านอย่าจากข้าไปเลยนะ”  

เด็กน้อยเผยแววตาไร้เดียงสารีบไปคว้าขาของนางไว้เพื่อไม่ให้เดินจากไปจ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาอ้อนวอน นางงดงามกว่าคนที่เขาเคยพบนักนี่เหมาะกับบิดาของเขาที่สุดและเขาอยากเรียกสตรีผู้นี้ว่ามารดา เขามั่นใจว่านางจะเป็นมารดาที่ดีของเขาได้

“เจ้าเด็กน้อยข้าไม่ใช่มารดาเจ้า เจ้าเข้าใจผิดแล้ว” 

นางแอบตกใจเมื่อได้ยินเด็กน้อยผู้นี้เรียกตนเอง แถมยังมาเกาะขาไม่ให้ตนไปอีกจนเกิดนึกสงสัยว่าเด็กผู้นี้จะเอายังไงกับตนกันแน่ตกลงมาดีหรือมาร้ายกันหรือเป็นพวกเดียวกันกับคนพวกนั้น

“นี่เจ้าเด็กเหลือขอปล่อยมือจากคุณหนูของข้านะ เจ้าเป็นใครมาเรียกคุณหนูข้าแบบนี้ได้ยังไงเมื่อกี้เห็นว่าช่วยเหลือนึกว่าจะเป็นคนดีที่แท้เจ้ามีอะไรแอบแฝงอยู่อย่างนั้นเหรอ”

สาวรับใช้ข้างกายกล่าวอย่างไม่พอใจพยายามแกะมือเด็กชายตัวน้อยออกจากการกุมขานายสาวของนางแน่นเมื่อกี้กำลังชมอยู่เลยแต่กลับกลายเป็นว่าเหมือนเด็กนี่เป็นพวกเดียวกันกับคนเมื่อกี้ทำให้นางไม่พอใจอย่างมากคิดว่าเด็กน้อยผู้นี้มีเจตนาแอบแฝงที่ไม่ดีกับพวกตนเป็นแน่

“ไม่ข้าไม่ปล่อย ป้าอย่ามายุ่งกับข้านะ” อวี้หนิงคิดว่าวันนี้ยังไงเขาจะต้องขอนางเป็นมารดาของตนให้ได้เขาจะไม่ยอมปล่อยจนนางจะรับปากเมื่อตั้งใจเลือกนางแล้ว

สาวรับใช้อย่างหยางจื่อถูกโดนเรียกว่าป้าในขณะนี้นางพึ่งจะ 20 พอโดนเรียกเช่นนี้ถึงกับหน้าดำหน้าแดงมีความขุ่นเคืองจ้องมองเด็กเวรนี่ที่บังอาจเรียกนางเช่นนั้นใบหน้าเด็กน้อยก็แสนน่ารักแต่คำพูดนั้นนางไม่อาจรับได้ถ้านางแก่ก็จะว่าไปอย่างแต่นี่นางไม่ใช่

“ใครเป็นป้าเจ้าข้าพึ่งจะ20ยังไม่ออกเรือนเจ้าเรีย   กข้าว่าป้าแบบนี้มันไม่ถูกต้องนะบิดามารดาของเจ้าไม่เคยสั่งสอนหรืออย่างไร”

นางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟไม่อาจจะยอมรับได้ดวงตาจ้องเขม็งเด็กน้อยผู้นั้นพยายามแกะมือเล็กออกจากขาของคุณหนูสาว

“หยางจื่ออย่ากล่าวเช่นนั้นเลย เด็กน้อยผู้นี้ยังเด็กนักเขายังไม่รู้ความ” เทียนอ้ายคิดว่าเด็กน้อยผู้นี้ไม่น่าจะมีเจตนาที่ไม่ดีกับตนจึงคิดอยากจะคุยให้รู้เรื่องว่าเขาต้องการอะไรจากตัวนางกันแน่

“โธ่คุณหนูท่านใจดีกับเจ้าเด็กเหลือขอนี่เกินไปแล้วนะเจ้าคะ”

 สาวรับใช้ข้างกายรู้ว่าคุณหนูตนเป็นเช่นไรแต่เด็กผู้นี้มันน่าโมโหนักมาหาว่านางเป็นป้าแถมมาพูดเรียกคุณหนูของตนว่าท่านแม่ย่อมที่จะรู้สึกไม่พอใจ