คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : 2
"เป็นอะไรมาล่ะนั่น" เสียงครูพยาบาลถามทันทีที่เห็นซีวอนอุ้มทงแฮตรงเข้ามาในห้องพยาบาล
"เขาขาเจ็บครับ" ร่างสูงตอบอย่างสุภาพ ก่อนที่จะวางทงแฮลงบนเตียงสีขาวสะอาดตา
"คืออ...ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ" ร่างบางพูดพร้อมกับเอามือมากุมข้อเท้าไว้
"หยุด...นายเงียบไปเลย ขาบวมเป่งซะขนาดนั้นยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก" ซีวอนพูดพร้อมกับชี้ไปที่บริเวณข้อเท้าของทงแฮที่เขาพยายามปกปิดมัน แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะขนาดรอยฟกช้ำที่ใหญ่จนสังเกตได้
"ไหน...ให้ครูดูซิ" ครูพยาบาลพูดพร้อมกับแกะมือทงแฮออก
"โห...นี่เธอไปโดนอะไรมาเนี่ย ทำไมมันช้ำเหมือนข้อเท้าหักขนาดนี้ล่ะ" ครูพยาบาลตกใจเล็กน้อยพร้อมเช็คดูข้อเท้าของทงแฮอย่างละเอียด ทำให้ซีวอนเริ่มสนใจข้อเท้าของทงแฮมากยิ่งขึ้น
"นี่นายแค่สะดุดขอบประตูล้มไม่ใช่หรอ ทำไมมันถึงช้ำขนาดนั้นล่ะ" ร่างสูงพูดเชิงสงสัย
"มันก็...ไม่มีไรอะไรหรอกครับ ปกติมันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วเป็นประจำ" คำพูดของร่างบางทำเอาซีวอนสงสัยมากยิ่งขึ้น
"แบบนี้มันไม่ปกติแล้ว แค่หกล้มคนอื่นเขาไม่บวมช้ำขนาดนี้หรอก" ร่างสูงพูดเหมือนจะต้องการความจริงอะไรบางอย่างจากทงแฮ
"ทำไมร่างกายนายอ่อนแอแบบนี้ หรือว่านายมีโรคประจำตัวอะไร บอกมา!!" ร่างสูงถามออกมาเสียงแข็ง
"ไม่...ไม่มีหรอกครับพี่ ผมแข็งแรงขนาดนี้จะมีโรคประจำตัวได้ไง" ร่างบางพูดพร้อมกับยิ้มให้ซีวอน
"เดี๋ยวครูจะพันข้อเท้าให้นะ สงสัยข้อเท้าแพลงน่ะ" หลังจากครูพยาบาลพูดจบข้อเท้าของทงแฮก็ถูกผ้าพันแผลสีน้ำตาลพันไว้อย่างดี
"ช่วงนี้พยายามอย่าเดินมากนะ เดี๋ยวมันจะยิ่งบวมมากกว่าเดิม" ยังไม่ทันที่ทงแฮจะได้ฟังคำพูดของครูพยาบาล ร่างบางก็ลุกขึ้นจากเตียงทันที ทำเอาครูพยาบาลตกใจกับภาพตรงหน้าเล็กน้อย
"ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะครับ ขอบคุณมากนะครับ" ทงแฮโค้งเล็กน้อยให้กับครูพยาบาล แต่พอหันกลับมาก็เจอรถเข็นอยู่ตรงหน้า
"นั่งซะ" ร่างสูงพูดพร้อมกับเลื่อนรถเข็นให้ใกล้ทงแฮมากยิ่งขึ้น
"ไม่เอาอะ เหมือนคนพิการไงก็ไม่รู้อะ ผมไม่นั่งหรอก" ทงแฮพูดพร้อมกับพยายามพาร่างของตัวเองออกจากห้องพยาบาล ร่างสูงส่ายหน้าเล็กน้อยพร้อมกับถอนหายใจออกมา
"เฮ้อ...ดื้อจริงๆ" ซีวอนบ่นออกมาเบาๆ พร้อมกับเดินมาอุ้มทงแฮขึ้นอย่างรวดเร็ว
"นี่พี่จะทำอะไรอีกเนี่ย ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ผมหายแล้ววางผมลง" ทงแฮดิ้นอย่างสุดแรงเพื่อให้ซีวอนวางตัวเองลง
"หยุด!! ถ้านายไม่อยากถูกอุ้มก็ไปนั่งรถเข็นซะ" ร่างสูงพูดใส่ร่างในอ้อมแขน ร่างบางนิ่งเงียบคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมา
"ก็ได้ ปล่อยผมลงได้แล้ว" ร่างบางตอบกลับมาเสียงอ่อย
เมื่อได้คำตอบที่พอใจซีวอนก็วางทงแฮลง แล้วหันไปลากรถเข็นมา แต่เมื่อหันกลับมาทงแฮกลับวิ่งเชิงกระโดแบบขาเดียวออกไปไกลจากห้องพยาบาลแล้ว
"ไอ้ตัวแสบบบ" ซีวอนกัดฟันพูดพร้อมกับรีบตามทงแฮไปทันที
"นายจะหนีไปไหน" ร่างสูงตามมาทันอย่างรวดเร็ว ทงแฮหันกลับไปมองอย่างตกใจก่อนที่จะเพิ่มความเร็วของตัวเองให้มากยิ่งขึ้น แต่ไหนเลยคนเจ็บจะวิ่งเร็วไปกว่าคนปกติ ซีวอนมาถึงตัวของทงแฮอย่างรวดเร็ว
เมื่อถึงตัวทงแฮ ร่างสูงก็อุ้มทงแฮขึ้นในทันที "พี่วางผมลงนะ วางผมลง" ร่างบางดิ้นรนตะเกียดตะกายให้หลุดพ้นจากอ้อมแขน
"หยุด" คำพูดสั้นๆ แต่มันกลับทำให้ทงแฮสงบลงได้
"ในเมื่อนายไม่อยากนั่งรถเข็น นายก็ต้องให้ฉันอุ้มนายกลับ ถ้านายเป็นอะไรไปมากกว่านี้คนที่จะเดือดร้อนก็คือฉัน ฉันไม่อยากวุ่นวายกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้หรอกนะ ฉันมีงานอื่นต้องทำอีกมาก"
"ถ้าพี่กลัวเดือดร้อนก็วางผมลงซิ พี่จะได้ไม่เดือดร้อนไง ผมเดินไหว นะนะ" ร่างบางพูดออกมาเสียงอ่อยเชิงออดอ้อน
"นายคิดว่าที่โรงเรียนของเรามีคู่บัดดี้เพื่ออะไร ห๊าาาา" ซีวอนดุร่างบางเชิงให้คิด
"ถ้านายเป็นอะไรไป ฉันเนี่ยแหละคนต้องรับผิดชอบเต็มๆ"
...นี่ฉันโชคดีหรือโชคร้ายเนี่ยที่ต้องมาเป็นคู่บัดดี้กับเจ้าหมอนี่ ตอนแรกก็คิดว่าเป็นลูกแหง่ติดแม่ จะติ๋มๆไม่สร้างความเดือดร้อนอะไรให้มากมาย แต่กลับดื้อด้านซะนี่ สงสัยปีนี้คงจะไม่ได้เรียนอย่างสงบสุขแหงๆ...
ร่างสูงส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่ายก่อนที่จะอุ้มทงแฮพากลับไปที่ห้องของตัวเองโดนไม่ได้สังเกตผู้คนรอบกายเลยแม้แต่น้อย
ภาพของเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นของทั้งคู่ ตกเป็นเป้าสายตาของคนกลุ่มเดิม นั่นคือนักศึกษาใหม่ที่ยังคงอยู่ไม่ได้ไปไหน ท่าทางที่ซีวอนแสดงต่อทงแฮทำเอารุ่นน้องทุกคนตะลึงไปตามๆกัน เพราะปกติซีวอนจะเป็นคนเงียบๆ ไม่สนใจใครมุ่งแต่เรียนและทำกิจกรรม แต่ซีวอนกลับให้ความสนใจทงแฮมากขนาดนี้ แม้แต่รุ่นพี่ที่กำลังคุมรุ่นน้องหลายๆคนก็ต้องแปลกใจไปตามๆกัน
แล้วคนที่ทั้งตะลึงและแปลกใจมากกว่าใครนั่นคือฮันคยอง เพื่อนที่สนิทที่สุดของซีวอน ทำเอาร่างโปร่งคิดว่าภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ซีวอนเพื่อนของเขา แต่เป็นเพียงแค่คนหน้าคล้ายเท่านั้น
ความคิดเห็น