คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 1
หน้าประตูโรงเรียนไฮสคูชื่อดัง ผู้คนทยอยเข้ามาในวันแรกของการเปิดการศึกษา
"นี่ลูกผ้าปิดปาก ผ้าเช็ดหน้า กล่องยา และนี่ข้าวกล่องจ๊ะ" หญิงสาวยิ้มส่งลูกชายเมื่อเช็ดดูว่าของทุกอย่างที่เตรียมไว้ให้ครบถ้วน
"แม่ ผมโตจนเข้าไฮสคูแล้วนะ เลิกทำเหมือนผมเป็นเด็กแบบนี้ซะทีซิ ผมอายคนอื่นเขา" ทงแฮรับของทุกอย่างที่แม่ยื่นให้อย่างอายๆ
"ก็ลูกยังเด็กนี่นา สำหรับคนอื่นแม่ไม่รู้หรอก แต่สำหรับแม่ลูกยังเป็นเด็กเสมอ" หญิงสาวพูดพร้อมกับขยี้หัวลูกชายอย่างเอ็นดู
"งั้นแม่ไปแล้วนะ ตอนเย็นจะมารับกลับบ้านนะค่ะ ลูกชายสุดที่รักกกก" หญิงสาวพูดพร้อมกับหยิกแก้มทั้ง2ข้างของลูกชาย
"พอแล้วน่าแม่ อายคนอื่นเขา" ทงแฮเริ่มทำหน้างอนๆ
"จ้าๆ งั้นแม่ไปแล้วนะ" ร่างบางโบกมือลาแม่ แล้วยืนดูแม่เดินจากไปจนลับสายตา
ร่างบางจัดการกับข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนที่จะเดินตรงไปยังหอประชุมรวมของนักศึกษาใหม่
...ในที่สุดฉันก็เข้ารงเรียนนี้ได้ ดีใจจริงๆ นายจะยังจำฉันได้รึป่าวน้า... ทงแฮยิ้มออกมาเล็กน้อยกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้
"โตขนาดนี้แล้วยังให้แม่มาส่งอีก มิหนำซ้ำยังเอาข้าวกล่องมากินเองด้วย เป็นลูกแหง่ขนาดนี้ สงสัยจะไม่รอดตั้งแต่แรกแล้วมั้ง" รุ่นพี่กลุ่มหนึ่งนั่งคุยกัน และสังเกตการณ์นักเรียนปีหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาใหม่ทุกคน อยู่บริเวณใกล้ๆทางเข้าของโรงเรียน
เมื่อถึงเวลาที่จะเริ่มการประชุม ชายที่ดูท่าทางภูมิฐานเดินขึ้นมาบนเวที เพื่อทำพิธีการต่างๆในการเปิดภาคเรียนพร้อมกับบรรยายถึงกฎระเบียบของโรงเรียนรวมไปจนถึงการอยู่หอพักของนักศึกษาที่จะสามารถเลือกได้ว่าจะอยู่หรือไม่ตามสิทธิของแต่ละบุคคล นักศึกษาทั้งหอประชุมต่างพากันเบื่อหนายและไม่ได้สนใจฟังที่ผู้อำนวยการของโรงเรียนพูด แต่แล้วเมื่อผู้อำนวยการของโรงเรียนแนะนำประธานนักเรียนคนใหม่ กลับทำให้หอประชุมครึกครื้นในทันที
ชายร่างสูงสง่า หน้าตาคมเข้ม ผิวขาวเนียนละเอียด และทรงผมที่ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย เดินขึ้นมาบนเวที
"นักศึกษาใหม่ทุกท่าน นี่คือประธานนักเรียนคนใหม่ของโรงเรียนเรา" สิ้นเสียงของผู้อำนวยการ เสียงปรบมือก็ดังสนั่นไปทั่วทั้งหอประชุมพร้อมกับที่ทุกคนต่างกระซิบกระซาบกันอย่างตื่นเต้นเมื่อประธานนักเรียนคนใหม่กำลังจะพูด
"ขอบคุณสำหรับเสียงปรบมือครับ" คำพูดสั้นๆแต่ทำเอาหัวใจใครหลายๆคนตกเป็นทาสของเขาไปในทันที
"ตั้งแต่นี้ต่อไป กิจกรรมเกือบทั้งหมด และหน้าที่ต่างๆในการดูแลนักศึกษาจะเป็นของเธอ ขอให้เธอทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด" ผู้อำนวยการพูดพร้อมกับตบบ่าของร่างสูงเบาๆ ก่อนที่จะเดินลงจากเวทีไป ทิ้งให้ประธานนักเรียนคนใหม่อยู่บนเวทีเพียงลำพัง
ร่างสูงไม่รอช้าจัดแจงพูดถึงกิจกรรมที่ทำกันทุกปีของโรงเรียน
"โรงเรียนของเรามีนโยบายที่จะให้รุ่นพี่ดูแลรุ่นน้อง เพื่อกระชับความสัมพันธ์ของรุ่นพี่รุ่นน้องให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น" เสียงอื้ออึงดังขึ้นไปทั่วหอประชุมเมื่อทุกคนได้ฟังประธานนักเรียนป่าวประกาศ
"และกิจกรรมแรกของการเปิดการศึกษาคือ ให้นักศึกษาใหม่ทุกคน หารุ่นพี่ที่จะต้องมาดูแลตัวเอง โดยจะดูได้จาก เลขรหัส3ตัวสุดท้าย ถ้าตรงกันแสดงว่าเป็นคู่บัดดี้กัน รวมทั้งผมเองก็มีคู่บัดดี้เช่นเดียวกัน ขอให้ทุกคนโชคดี" ผู้คนในหอประชุมเริ่มมองเลขรหัสของตัวเอง ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว พร้อมกับที่ร่างสูงเดินตรงลงมาทางกลุ่มนักศึกษา ทำให้ความสนใจของทุกคนไปอยู่ที่เขาแทน
"ใครกันน้าที่เป็นคู่บัดดี้ของผม" ในขณะที่ทงแฮกำลังคิดถึงคู่บัดดี้ของตัวเอง โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้าง
"ถ้าเป็นายก็คงจะดี" ทงแฮยิ้มออกมาอยู่คนเดียวอย่างอายๆ
"นายเป็นอะไรของนาย" เสียงทุ้มหนาถามขึ้นเมื่อเห็นทงแฮยืนยิ้มอยู่คนเดียว
คำถามนั้นทำเอาร่างบางถึงกลับสะดุ้งเล็กน้อย รอยยิ้มที่มีท่าทีเขินอายก็หายไปในทันที แต่แล้วทงแฮก็ต้องตกใจมากกว่าเดิม เมื่อประธานนักเรียนที่อยู่บนเวทีเมื่อสักครู่ มาอยู่ตรงหน้าของตัวเอง พร้อมกับที่นักศึกษาทุกคนมองมาทางเขาเป็นตาเดียว
"นายรหัสลงท้าย 137 ใช่ไหม" ร่างสูงถามอย่างเรียบๆ
"อ๋อ...ใช่ครับ"
"งั้นตามฉันมา" ร่างสูงเดินนำไปโดยไม่สนใจที่จะหันกลับมามองทงแฮ ที่รีบหยิบของทั้งหมดก่อนจะวิ่งตามออกมาอย่างตื่นเต้น ท่ามกลางสายตาของนักศึกษาใหม่ทุกคน สายตานั้นรู้สึกได้ถึงความเสียดายแต่กลับแฝงไปด้วยความอิจฉาริษยา
"พี่เป็นคู่บัดดี้ของผมหรอ แล้วพี่ชื่ออะไรล่ะ" ร่างบางถามด้วยท่าทีอยากรู้อยากเห็นพร้อมกับพยายามเดินตามร่างสูงให้ทัน
"ซีวอน" ร่างสูงพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทั้งที่ยังคงเดินอยู่
"อะไรนะพี่ ผมได้ยินไม่ค่อยถนัดเลย" ทงแฮขยับของให้กระชับยิ่งขึ้นพร้อมกับเอี้ยวหูฟังเล็กน้อย
ร่างสูงหยุดก่อนที่จะหันมาพูดซ้ำอีกครั้ง"ซีวอน ฉันชื่อชอย ซีวอน"
"อ๋อ พี่ซีวอน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมชื่อ..."
"ทงแฮ" ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้บอกชื่อของตัวเอง ร่างสูงก็พูดแทรกขึ้นมา
"พี่รู้ได้ไงว่าผมชื่อทงแฮอะ เอ๊ะ...แล้วอีกอย่างพี่รู้ได้ไงว่าผมรหัสลงท้าย137 โดยที่ไม่ได้ถามผมซักคำ" ซีวอนไม่สนใจที่จะตอบ เขาเดินมุ่งหน้าไปยังห้องของตัวเองตามเดิม
ทงแฮรีบเดินตามไปทันที "พี่ยังไม่ได้...อุ๊บ" ร่างบางชนกับแผ่นหลังขนาดใหญ่ของซีวอนโดนไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับที่ของในมือทั้งหมดหล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น
"โหพี่ จะหยุดก็ไม่บอกกันเลยนะ ของผมหล่นหมดเลยเนี่ย" ทงแฮพูดพร้อมกับเก็บของที่หล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น
"ถึงแล้ว รีบเก็บของแล้วตามเข้ามาล่ะ" ซีวอนเดินตรงเข้าไปในห้องอย่างไม่รอช้า ร่างบางรีบเก็บของอย่างลวกๆแล้วจึงตามเข้ามาติดๆ
"โห ห้องพี่ใหญ่จังแถมสวยด้วย ไม่เห็นเหมือนหอพักของคนอื่นเลย อย่างกะบ้านพักตากอากาศแนะ" ทงแฮมองไปรอบๆห้องอย่างตื่นเต้น
"นายเอาของมาเก็บไว้ที่นี่แหละ พอนายรู้ว่าหอพักของนายอยู่ไหนแล้วค่อยมาเอาของไป แล้วเก็บของเร็วๆด้วยนะ เดี๋ยวนายต้องออกไปทำกิจกรรมร่วมกับเด็กปีหนึ่งคนอื่นเขา" ซีวอนพูดพร้อมกับนั่งลงบนเตียงขนาดใหญ่
"ผมไม่ได้นอนหอพักหรอกครับ แม่เขาเป็นห่วง ไม่อยากให้ผมอยู่คนเดียว" ทงแฮพูดเสียงอ่อยพร้อมกับเก็บของที่นำมา ซีวอนแปลกใจในคำตอบของทงแฮเล็กน้อย
"นี่นายก็โตแล้วนะ ทำไมแม่ยังต้องคอยมาเป็นห่วงอีก" ร่างสูงถามกลับมาแต่ทงแฮได้แต่นิ่งเงียบ ก่อนที่ทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้
"พี่ นี่กี่โมงแล้วอะ" ร่างสูงมองดูนาฬิกาที่ข้อมืออย่างใจเย็น
"9.15 น."
"ห๊าาา 9.15" ทงแฮรีบรื้อกล่องยาออกมา แล้วหยิบยาหลากสีออกมาจำนวนหนึ่ง ก่อนที่จะกินมันพร้อมกันทั้งหมด
"นี่นายต้องกินยาเยอะขนาดนี้เลยหรอ" ซีวอนถึงกับแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นทงแฮต้องกินยามากขนาดนี้
"ก็...นิดหน่อยอะครับ" ร่างบางตอบก่อนที่จะดื่มน้ำในมือตามเข้าไปจำนวนมาก
"แล้วนายจะออกไปทำกิจกรรมกับคนอื่นๆเขาไหวหรอเนี่ย" ร่างสูงถามด้วยความเป็นห่วง
"แค่นี้สบายมากครับ" ร่างบางพูดพร้อมกับทำท่าเบ่งกล้ามอันน้อยนิดให้ซีวอนดู
"งั้นเรารีบไปกันเถอะพี่" ทงแฮวิ่งออกจากห้องไปโดยไม่ระวัง สะดุดเข้ากับขอบประตูกลิ้งล้มลงไปกับพื้น
"เอ้ยยยย นายเป็นอะไรรึป่าวน่ะ" ซีวอนรีบวิ่งออกมาดูทงแฮอย่างตื่นตระหนก
"โอ้ยยยย เจ็บนิดหน่อยครับ แต่ไม่เป็นไรมากหรอก" ร่างบางพูดพร้อมกับหันมายิ้มให้ซีวอน
ร่างบางรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีก่อนที่จะใช้มือช่วยพยุงตัวให้ลุกขึ้น "โอ้ยยยยย" แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ ทงแฮลงไปนั่งกุมข้อเท้าที่เริ่มแดงช้ำออกมาให้เห็น
"หึ...ทำเป็นเก่ง" ร่างสูงเดินมาอุ้มทงแฮขึ้นอย่างถือวิสาสะ
"เอ้ย เอ้ย นี่พี่จะทำอะไรเนี่ย" ทงแฮตกใจเล็กน้อย
"อยู่เฉยๆเถอะน่ะ แค่ปฐมนิเทศวันแรกก็ทำให้ฉันเดือดร้อนซะและ ซุ่มซ่ามจริงๆ นี่คงเป็นสาเหตุที่แม่นายไม่ยอมให้นอนหอล่ะซิ" ซีวอนดุร่างในอ้อมแขน ก่อนที่จะพาเดินตรงไปยังห้องพยาบาล ทงแฮจำต้องยอมปล่อยให้เป็นไปตามความต้องการของร่างสูง
....................................................................................................................................
"เอ้าๆๆๆๆ น้องๆๆๆๆ ร้องเพลงให้มันดังๆหน่อย" เสียงของรุ่นพี่ที่กำลังคุมนักศึกษาปี1ที่เพิ่งเข้ามาใหม่
"เฮ้ย นั่นรุ่นพี่ซีวอนไม่ใช่หรอนั่นอะ แล้วพี่เขาอุ้มใครมาด้วยอะ ดูดิ" นักศึกษาคนหนึ่งบอกให้เพื่อนดูซีวอนที่กำลังเดินผ่านมา
"อ๋อ ฉันรู้จักนั่นมันทงแฮ ลูกแหง่ที่แม่มาส่งตอนเช้าไง แต่เอ๊ะ...แล้วทำไมเขาถึงไม่ต้องมานั่งตากแดดร้องเพลงแบบพวกเราล่ะ หรือเพราะได้คู่บัดดี้เป็นพี่ซีวอนเลยไม่ต้องทำอะไรเลย แถมพี่ซีวอนยังอุ้มทงแฮไปไหนก็ไม่รู้อะ น่าหมั่นไส้จริงๆ" นักศึกษาใหม่คุยกันถึงซีวอนที่กำลังอุ้มทงแฮโดยไม่ได้สนใจเสียงของรุ่นพี่เลย
เสียงของทั้งคู่ทำให้ความสนใจของนักศึกษาใหม่ทั้งหมดไปรวมอยู่ที่ซีวอนและทงแฮเป็นจุดเดียว
"เอ้าๆๆๆๆ น้องๆๆๆๆๆ ทำไมไม่ร้องเพลง มัวแต่ดูอะไรกัน" ฮันคยองรุ่มพี่ปี2ดุรุ่นน้องผ่านทางทอระโข่ง แต่เมื่อทุกคนต่างมองไปเป็นทางเดียวกัน ทำให้ฮันคยองต้องมองตาม
...ซีวอน นั่นนายกำลังอุ้มใครไปไหนน่ะ ปกตินายไม่ใช่คนที่จะลงทุนทำเพื่อใครขนาดนี้นี่นา... ร่างโปร่งแปลกใจกับภาพตรงหน้า แต่ก็ละทิ้งหน้าที่ของตัวเองไม่ได้
"เอ้าๆๆๆๆๆ เลิกมองกันได้แล้ว ไม่เคยเห็นคนอุ้มกันหรือไง พวกนายทั้งหมดต้องถูกทำโทษ ฐานที่ไม่ยอมเชื่อฟังรุ่นพี่"
"โหยยยยย" เสียงของเด็กปีหนึ่งโห่ร้องพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"โทษที่ทุกคนจะได้รับก็คือ...วันนี้ห้ามนอน" สิ้นเสียงของฮันคยองเสียงของกลุ่มคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าก็เริ่มเอะอะโวยวายกันยกใหญ่
"ทุกคนเงียบบบบบบบบ" ร่างโปร่งตะโกนใส่ทอระโข่งอย่างเสียอารมณ์
"ถ้าพวกน้องยังไม่ยอมทำตามที่พี่บอก และก็มัวแต่เอะอะโวยวายแบบนี้ละก็ จะไม่ได้นอนกันจริงๆ" คำพูดที่แฝงไปด้วยความนัยน์ทำให้ความวุ่นวายลดลงไปได้มาก
...ไอ้วอน นะ ไอ้วอน ไม่เคยจะมาช่วยกันคุมน้อง มัวแต่ไปทำอะไรกับใครก็ไม่รู้ กลับมานะโดนเช่งแน่...
ความคิดเห็น