ME BEFORE ME | (GYUMO)

ME BEFORE ME

‘ลูกชายตระกูลคูตายไปตั้งแต่หกปีที่แล้วแล้วนี่เจ้าจำไม่ได้หรือ’

‘แล้วคูจองโมคนนั้นจะเป็นใครอื่นไปได้เหล่า’

“คงจะมีเพียงเขาผู้เดียวเท่านั้นแหละที่จะให้คำตอบเจ้าได้ มินกยู”

---

BEFORE BEGINNING

---

            เสียงแตกตื่นโวยวายจากผู้คนมากมายที่มารวมตัวอยู่บริเวณด้านล่างของอาคารสูงเกือบสิบชั้น สายลมเย็นๆที่พัดเข้ามากระทบใบหน้าขาวซีดนี่ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงพื้นดินนั่นจะได้สัมผัสมันเหมือนกันบ้างไหม

            เหลือเวลาอีกไม่มากนะที่จะมีใครสักคนจากด้านล่างนั่นจะขึ้นมาถึงตัวเขาแล้วทำให้แผนที่วางพังลง

            “น้อง...ใจเย็นๆนะ”เสียงที่ขาดหายไปเป็นช่วงๆก็ยังดังเข้ามาสู่โสตประสาทของคนที่ยืนอยู่ข้างบนไม่หยุดจนบางทีชายหนุ่มก็รู้สึกอยากจะรีบสะบัดความรำคาญนั้นทิ้งไปเสียเดี๋ยวนี้

            มองลงไปนอกจากพวกฝูงชนมากมายก็มีเบาะลมสีเข้มที่ตัดกับสีของสิ่งอื่นๆไปหมดวางอยู่

            น่าตลก...จากที่สูงขนาดนี้กว่าจะไปถึงเบาะที่กำลังรอรองรับร่างของเขาอยู่นั่น วิญญาณของเด็กหนุ่มก็คงออกท่องไปที่ไหนต่อที่ไหนแล้ว

            “น้องอย่า!”ไม่รู้ว่าแค่คนตัวผอมนั้นขยับกายไปด้านหน้าแค่นิดเดียวทำคนพวกนั้นจะต้องแตกตื่นกันขนาดนั้น ถ้าลองนับดูแล้วก็อีกตั้งก้าวใหญ่ๆกว่าที่เขาจะร่วงลงไปคนเหล่านั้น

            หลายคนคงกำลังคิดสินะว่าคนที่กำลังเลือกที่จะทิ้งชีวิตของตนเองคนหนึ่งนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ เขาน่ะไม่รู้หรอกว่าคนอื่นที่เคยทำเช่นนี้จะรู้สึกอะไรอยู่ แต่สำหรับเด็กชายรูปร่างสูงโปร่งคนนี้ในสมองของเขามันก็เพียงคำว่า ไม่มีอะไร

            ใช่ไม่มีอะไร ไม่มีสักอย่างมีเพียงแต่ตัวเอง

            บัดนี้อาจจะดูมีผู้คนมากมายรายล้อมรอบตัวของเด็กหนุ่มแต่หลังจากนี้ไปมันจะมีเพียงตัวเขาและจะเช่นนั้นตลอดไป

            แกรก..แกร่ก...

            เสียงลูกบิดเหล็กที่เริ่มสั่นระรัวขึ้นนั้นเป็นดั่งเครื่องเตือนว่าเวลาที่มีอยู่เหลือไม่มากแล้ว แต่อย่างน้อยมันก็มากพอที่จะทำให้สิ่งที่คนตัวผอมต้องการเป็นสิ่งสุดท้ายได้

            ร่างกายสูงชะลูดของใครบางคนที่วิ่งมาแต่ไกลนั้นกำลังทำให้เจ้าผิวสีซีดแสยะยิ้มบางๆออกมา

            ไม่น่ามาเลย...น่าจะทิ้งกันไปให้จบๆไปเสียตั้งแต่วันนั้น

            ปัง!!

            เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นใครอีกคนก็คงต้องมาเจอภาพที่ไม่มีใครอยากจะพบเห็นเช่นนี้หรอก

หลังจากสิ้นเสียงประตูที่เปิดออกอย่างแรงจนกระทบผนังดังลั่น ร่างขาวๆของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ชิดขอบตึกก็ก้าวอีกก้าวหนึ่งที่เหลืออยู่ออกไปก่อนที่ทั้งร่างผอมบางจะทิ้งตัวดิ่งสู่พสุธาด้านล่างด้วยความเร็วที่มากที่สุดเท่าที่โลกจะดึงดูดกายของเขาลงไปได้

“คู จองโม!”

และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ธรรมชาติจะอนุญาตให้จองโมได้ยิน ก่อนที่สติของเขาจะดับวูบลงจริงๆดั่งที่เคยคิดไว้

เสียงสุดท้าย ของคนสุดท้ายในชีวิตที่ทิ้งเขาไป...คิม มินกยู

#mebeforegyumo

เนื่องจากจอยไม่ใช่ทางของเราจริงๆ เราก็เลยกลับมาอะไรที่เราคุ้นเคยดีกว่า

เปิดมาบทนำก็หดหู่กันเลยแต่มันไม่มีอะไรหรอกค่ะ:)

เรือไม่มีโมเม้นนี่งานถนัดพี่บอกเลย!

ฝากน้องด้วยนะคะ

-หูสนิท

         

T
B