INFINITE Fiction : All Couple

ลำดับตอนที่ #1 : [OS] Ex-boyfriend ✻ Sunggyu x Myungsoo

[SF] Ex - boyfriend
Author: Pailin
Couple: Kim sunggyu x Kim myungsoo
Note: จะงงกันไหมง่า.. เอาเป็นว่าที่เป็นตัวเอียงคือ 'อดีต' ที่ซองกยูนึกถึงนะคะ

“ บอสควรพักผ่อนบ้างนะคะ ” 




“ ... ”




เสียงของเลขาสาวเอ่ยกับเจ้านายของตัวเองด้วยความเป็นห่วง นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้กลับบ้าน นานเท่าไหร่แล้วที่ใช้ห้องทำงานในบริษัทเป็นห้องนอน ใช่ว่าตอนนี้งานที่บริษัทจะหนักหนาอะไรมากมาย ในทางกลับกันทุกอย่างในบริษัทยังคงดำเนินต่อไปในทางที่ดีขึ้นด้วยซ้ำ หลังจากที่คิมซองกยูพาบริษัทซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์เล็กๆของตัวเองเข้าตลาดหลักทรัพย์ได้ หุ้นของบริษัทก็ทยานขึ้นสูงอย่างต่อเนื่องในตลาดหุ้น มีนักลงทุนมากหน้าหลายตาเข้ามาเพื่อร่วมลงทุน แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาทำงานน้อยลง หรือแบ่งเวลาให้ตัวเองได้พักผ่อนมากกว่าเดิม เขากลับทำงานหนักขึ้น หนักขึ้นเป็นเท่าตัว เพราะบางทีเหตุผลหลักของการทำงานหนักของเขาอาจจะไม่ใช่เพื่อบริษัท แต่เพื่อลืมใครบางคน..





“ ขอบคุณครับ ”




“ ให้ดิฉันบอกคนขับรถให้เลยไหมคะ ”




“ ผมไม่ได้จะกลับไปที่นั่น.. ”




“ แต่บอสควรกลับไปพักผ่อนที่บ้านนะคะ ”




“ ผมขอเวลาส่วนตัว.. ขอบคุณมากครับ ”




เพราะที่นั่นสำหรับเขามันไม่ใช่บ้านอีกแล้ว ตั้งแต่วันที่มยองซูเดินออกจาประตูไปพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า มันเป็นการจากลาที่ทั่งคู่ต่างเข้าใจถึงเหตุผลในการบอกลากันในครั้งนี้ แต่.. บ้านที่ไม่มีมยองซู จะเรียกว่าบ้านได้ยังไงกัน




ตอนนี้เจ้าเด็กนั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ..




จะอยู่ที่ไหน จะอยู่กับใคร จะได้กินอิ่ม จะมีที่นอนอุ่นๆ หรือเปล่านะ..




นิ้วยาวเรียวเคาะลงบนโต๊ะราวกับว่ากำลังใช้ความคิด.. ชายหนุ่มนั่งมองโทรศัพท์ของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานอยู่นานสองนาน ช่างใจว่าจะกดโทรออกดีไหม ไม่นานมือหนาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรที่คุ้นเคย นิ้วเรียวค่อยๆเลื่อนไปสัมผัสพื้นที่บนจอที่เป็นโทรศัพท์สีเขียว.. แต่ก็เปลี่ยนทิศทาง เขาเลือกที่จะสัมผัสตรงลูกศรสีฟ้าที่มีเครื่องหมายกากบาท เพื่อลบหมายเลขนั้นทิ้ง




“ โทรสิ คิดถึงก็โทรสิว่ะ ”




“ เสียงนำมาก่อนตัวเลยนะมึง ” ชายหนุ่มร่างสูงปรากฏตัวขึ้นพร้อมๆกับเสียงปิดประตูที่ดังขึ้น




“ ห่วงเขา คิดถึงเขา อยากคุยกับเขา ทำไมไม่โทรล่ะ ”




“ กูกลัวว่ะ กลัวว่าจะโทรไปรบกวนน้อง ”




“ ไม่ใช่ว่ากลัวมยองซูไม่รับสายหรอกหรอ ” เขาพูดแทงใจเพื่อนรักเข้าอย่างจัง




“ ไอ้ยอล มึงเงียบปากไปเลยนะ แล้วนี่มึงถ่อมาถึงห้องทำงานกูมีเรื่องอะไรหรือเปล่า ”




“ คุณเลขาคนสวยโทรไปรายงานว่ามึงไม่กลับบ้านมา 2อาทิตย์แล้ว เขาขอร้องให้กูมาพูดไกล่เกลี่ย ให้เจ้าทุกข์อย่างมึงไปเคลียร์กับคู่กรณีให้เรียบร้อย ก่อนศาลจะยกฟ้อง.. ”




“ นี่กูจ้างให้มึงมาเป็นฝ่ายกฎหมายของบริษัทนะ ไม่ใช่ให้มึงมายืนเหน็บแนมกูแบบนี้ ”




“ เห่ออ.. ก็เห็นว่าอยู่คนเดียวมาได้ตั้งเป็นปีๆ แค่รู้ข่าวว่าเขามีคนใหม่แล้วนี่นะ ”




“ มึงใช้คำว่า.. แค่ หรอ ”




“ กูไม่รู้จะช่วยยังไงว่ะ มึงกลับบ้านก่อนดีไหม กลับไปคิดอะไรๆที่มันค้างคาใจมึงก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับมาทำงานยังได้เลย ”




“ .... ”




“ บริษัทไม่หนีมึงหรอก แต่เป็นมยองซูที่หนีมึงไป หนีไปพร้อมกับหัวใจมึงด้วย ”




“ ... ”



“ กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง... กลับไปพักเถอะนะ แล้วทางนี้กูกับซองจงจะดูแลเอง ”




“ แต่... ” 




“ 30เปอร์เซ็นของบริษัทนี้เป็นของกูกับซองจง เรา 2คน ไม่ปล่อยให้บริษัทนี้เป็นอะไรไปหรอกน่า ”




“ ขอบคุณมึงกับซองจง มากนะ ”




“ เปลี่ยนเป็นคำสัญญาได้ไหมว่ะ ”




“ สัญญงสัญญาอะไรของมึง? ”




“ สัญญาว่า จะควงไอดอลหนุ่มชื่อดัง คิมมยองซู มางานแต่งกูกับซองจงให้ได้ ”




“ คงยากว่ะ...”




“ เห่อ.. มึงนี่ละน้า ”




“ กูไปแล้ว ยังไงกูฝากด้วยนะ ”











รถยนต์คันหรูวิ่งมาด้วยความเร็ว และจอดตรงหน้าประตู ไม่นานประตูอัลลอยด์ค่อยๆเลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นคฤหาสน์หลังโตที่อยู่ภายใน เนื่องจากที่นี่มีคนงานมากมายคอยดูแลอยู่ เลยทำให้ทุกอย่างที่นี่ยังคงสภาพเดิม ต้นไม้ในสวนหน้าบ้านยังคงเขียวชอุ่ม ทุกๆพื้นที่ที่นี่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี




“ คุณคิม!! คุณคิมกลับมาแล้วหรอคะ รู้ไหมป้าใจคอไม่ค่อยดีเลยคุณคิมไม่เคยทิ้งบ้านนานๆแบบนี้นะคะ ” หญิงสูงวัยที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มแม่บ้านพร้อมผ้ากันเปื้อนรีบร้อนวิ่งออกมา




“ ครับ ” 





“ แต่เอ๊... คุณหนูคิมไม่กลับมาด้วยกันหรอคะ ที่คุณคิมหายไปนี่ไม่ได้ไปตามง้อคุณหนูคิมหรอกหรอคะ ”




“ เขาคงไม่กลับมาแล้วละครับ ” เมื่อจบประโยค ซองกยูก็รีบก้าวเท้าขึ้นบันได ทิ้งคุณป้าแม่บ้านงุนงงกับคำพูดของเขา

… T W O K I M …

ภายในห้องกว้างที่ถูกตกแต่งด้วยสีดำสลับขาว เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องต่างมีความหมาย มีความทรงจำอยู่ทุกชิ้น ตู้ที่มยองซูเป็นคนเลือก ห้องน้ำที่เขาเป็นคนออกแบบ ภาพถ่ายในกรอบรูปตั้งโต๊ะที่มยองซูเป็นคนถ่าย เตียงที่เขาทั้งคู่เลือกด้วยกัน ผ้าปูที่นอนที่ต้องทะเราะกันอยู่ตั้งนานกว่าจะลงตัวด้วยสีนี้ ลายนี้...




“ ผนังห้องเป็นสีดำ พื้นก็ปูพรมสีขาวสลับดำ ผ้าปูที่นอนยังจะสีดำอีกหรอ ”



“ พี่กยู.. เราตกลงกันแล้วนะว่าพี่จะไม่ขัดใจมิงซูอีกไง ” ร่างอวบตรงหน้าหันมามุ่ยหน้าใส่เขายกใหญ่




“ โอเคครับ สีดำก็สีดำ ”




“ แจ๋วว พี่กยูดีที่สุดเลย ” แมวตัวอ้วนหันมายิ้มตาหยี๋ให้เขา





“ เรานี่มันน่านัก... เวลาทำอะไรถูกใจเข้าหน่อย จะออดอ้อนแบบนี้ทุกครั้งสิน่า ” มือหนาขยี้หัวทุยของร่างอวบจนฟูฟ่อง




ชั้นวางของที่ถูกดีไซน์อย่างลงตัวติดกับผนังห้องเต็มไปด้วยอัลบั้มรูปน้อยใหญ่ที่อัดแน่นไปด้วยความทรงจำมากมาย ทุกรูปถูกถ่ายทอดผ่านเลนซ์กล้องของมยองซู มุมหนังสือที่มยองซูชอบมานั่งอ่านบ่อยๆ กีต้าร์ตัวโปรดก็ยังคงตั้งอยู่ที่เดิม ที่ไม่ว่าเขาจะหยิบจับมันขึ้นมาเมื่อไหร่เป็นต้องมีเสียงแมวอ้วนแง๊วๆบอกให้เล่นให้ฟังเสมอ 




“ วันนี้เหนื่อยมากเลย.. ไปถ่ายนิตยสารตั้ง 2เล่ม ” ร่างอวบพูดพร้อมทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่ม




ร่างสูงเลิกสนใจคอมพิวเตอร์คู่ใจตรงหน้า แล้วเดินมานั่งข้างๆร่างอวบบนเตียง มือเล็กๆของร่างอวบเอื้อมไปจับมือของร่างสูงไว้ มือหนากระชับแน่นกับมือของร่างอวบ ราวกับว่ากำลังให้กำลังใจซึ่งกันและกัน สัมผัสที่อบอุ่นและคุ้นเคย ช่วยทำให้สถานการณ์ตรึงเครียดค่อยๆผ่อนคลายลง




“ พี่กยูว่างไหม เล่นกีต้าร์ให้มิงซูฟังสักเพลงได้หรือเปล่า ”




“ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ”




มือหนาหยิบกีต้าร์ขึ้นมาวางบนขาด้วยท่าทีที่ทะมัดทะแมง ก่อนที่นิ้วเรียวจะจรดลงบนสายกีต้าร์ทั้งหกเส้นอย่างชำนาญ นิ้วมืออีกข้างก็เริ่มดีดจนทำให้เกิดทำนองของเพลง.. I’ll give everything to you





.. ถ้าเพื่อคุณแล้ว ไม่มีอะไรที่ผมทำไม่ได้ ..

.. แม้กระทั่งดวงดาว ผมก็จะเอามาให้คุณด้วยสองมือนี้ ..



.. ผมจะให้คุณทุกอย่างที่ผมมี ..

.. ความรักของผมมันกำลังจะระเบิดเพราะคุณ ..





ห้องนอนที่มีหนังสือการ์ตูนมากมายอยู่ในห้องเพราะมันคือของสะสมของมยองซู มันอาจจะเป็นห้องนอนที่แปลกสักหน่อยที่มีตู้เย็นอยู่ในห้อง ภายในตู้ก็จะมีมิลค์ช็อคโกแลตสำหรับแมวตัวอ้วนแช่อยู่ไม่ขาด ทุกๆพื้นที่ของบ้านนี้มีเรื่องราวมากมาย และทุกๆเรื่องก็เกี่ยวพันกับมยองซูทั้งหมด





“ ทำไมเพิ่งกลับมาละ รอทานข้าวเย็นด้วยกันตั้งนาน ” เมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาก็เจอลูกแมวตัวอ้วนงอนตุบป่อง




“ พี่โทรมาบอกคุณป้าแม่บ้านแล้วนะว่า ให้เราทานตอนเย็นเลย เพราะพี่ออกไปพบลูกค้าคงจะเรียบร้อยมาแล้ว ”




“ คุณป้าบอกแล้ว แต่ทานคนเดียวมันไม่อร่อยนี่... ”




“ ไหนดูสิว่าในตู้เย็นมีอะไรให้ลูกแมวอ้วนรองท้องไหมนะ.. อ้ามิลค์ช็อคของโปรดใครกันเนี๊ยะ ” 





เขาหยิบขวดมิลค์ช็อคโกแลตออกมาจากตู้เย็นกระดกขวดขึ้นดื่ม..




“ อ่าว.. ไหนว่าจะให้มิงซูไงทำไงทำงี้อะ ”




มือหนาเชยคางของร่างบางตรงขึ้นขึ้นเล็กน้อย บรรจงจูบที่ริมฝีบางอย่างแผ่วเบา ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในกลีบกุหลาบสีสด มิลค์ช็อคโกแลตเย็นๆไหลล้นออกมาตามมุมปาก ไหลเป็นทางจนถึงคาง ร่างหนาถอนจูบออกช้าๆ คอยๆแลบลิ้นเล็มเลียมิลค์ช็อคโกแล็ตที่กำลังไหลไปทั่วคางของร่างอวบ ทำให้คนในอ้อมแขนครางออกมาอย่างไม่ตั้งใจ




..ปัง..





“ คุณคิมคุณหนูคิมคะ ให้ป้าตั้งโต๊ะเลยไหมคะ ” เสียงคุณป้าแม่บ้านดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงเปิดประตู




“ คุณป้า ทำไมไม่เคาะประตูก่อนละฮะ ” ร่างอวบผละออกจากอ้อมกอดของร่างสูง ก้มหน้าก้มตาพูดต่อว่าคุณป้าแม่บ้านยกใหญ่




“ ฮ่าๆ.. ไม่แล้วครับ ไม่ต้องตั้งโต๊ะแล้ว ขอบคุณคุณป้ามากนะครับ ” เพราะอาการของเจ้าแมวอ้วนทำให้ซองกยูหลุดขำออกมาเบาๆ





บรรยากาศภายในห้องเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายของลูกแมวอ้วน ที่เคยนอนเล่นรอเขากลับบ้าน ไม่ว่าจะมองไปมุมไหนของห้องภาพที่มยองซูยังคงชัดเจนในความรู้สึกของซองกยูเสมอ 




“ ทำไมไม่เปิดไฟละคะ.. คุณคิม ” คุณป้าแม่บ้านเดินเข้ามาเปิดไฟทุกดวงภายในห้อง




“ บางที.. ได้มองห้องตอนที่ไม่เปิดไฟมันก็ให้ความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิมนะครับ ”




“ คุณคิมคะ.. ป้าไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณคิมกับคุณหนูคิม แต่ป้าว่าถ้าปล่อยทิ้งไว้นาน มันจะกลายเป็นแผลเป็นที่รักษายากนะคะ ”




“ ครับป้า.. ” 




“ คุณคิมมาเหนื่อยๆให้ป้าทำอะไรให้ทานไหมคะ ”




“ ขอบคุณครับ แต่ผมยังไม่หิว ”




“ งั้นดื่มนมอุ่นๆสักแก้วนะคะคุณคิม ป้าวางไว้ตรงนี้นะ ป้าไปทำงานอย่างอื่นก่อนนะคะ ”



ถึงแม้ไฟในห้องสว่างขึ้นกว่าตอนแรก แต่ทุกๆตารางนิ้วภายในห้องนี้ยังให้ความรู้สึกเหมือนเดิม.. ความรู้สึกที่เรียกร้อง ความรู้สึกที่โหยหา ความรู้สึกที่ต้องการ ทุกๆสิ่งที่เคยมีอยู่ อยากให้สิ่งเหล่านั่นยังคงอยู่.. ที่เดิม




“ เราจะคุยกันด้วยเหตุผลสักครั้งไม่ได้เลยหรอ ”




“ ที่ผ่านมามิงซูไม่เคยต้องใช้เหตุผลกับพี่กยูสักครั้ง ไม่ว่าพี่กยูจะงานยุ่งแค่ไหนก็ยังมีเวลาให้มิงซูเสมอ แล้วทำไมหลังๆมานี้พี่กยูถึงชอบทิ้งให้มิงซูอยู่บ้านคนเดียวเรื่อยเลย ” ร่างอวบพูดตัดพ้อด้วยอาการน้อยใจ




“ แต่พี่ต้องทำงานนะ!! ”




“ งั้นพี่กยูก็อยู่กับงานของพี่ไปเถอะ มิงซูคงไม่สำคัญสำหรับพี่แล้ว ”




“ มิงซู!! เราเลิกกันเถอะ... ”




เพราะความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน และอารมณ์น้อยใจแฟนตัวเองที่ไม่เคยเข้าใจ ทำให้ซองกยูเลือกที่จะพูดประโยคนั้นออกมา เมื่อก่อนเคยมีความสุขยังไงซองกยูไม่เคยลืม แต่ถ้าวันนี้อยู่ด้วยกันไปแล้วมีแต่ความทุกข์ สู่้เลิกกันไป ต่างคนต่างมีชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการไม่ดีกว่าหรอ..




“ เราเคยสัญญากันว่าจะไม่ใช้อารมณ์พูดคำ คำนั้น.. ” มยองซูพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ




“ พี่คิดแบบนี้จริงๆ เราต่างก็ทำหนักทั้งคู่ ถ้าอยู่กับไปแล้วไม่ได้เป็นกำลังใจให้เวลาที่เหน็ดเหนื่อย แต่ในทางตรงกันข้ามกลับเพิ่มเรื่องหนักใจให้กัน เราแยกย้ายกันไปมีชีวิตตามที่ตัวเองต้องการเถอะ ”





ไร้คำพูดโต้ตอบใดจากมยองซู เพียงแต่เขารีบร้อนเก็บข้าวของในตู้เสื้อผ้า ใส่กระเป๋าผ้าใบโต เดินออกจากห้องไป ไม่มีคำพูดห้ามปรามของซองกยูเลยแม้แต่น้อย









…. T W O K I M ….







ห้องโถงภายในโรงแรมชื่อดัง ถูดจัดเตรียมอย่างสวยหรูหราเพื่อใช้เป็นสถานที่ในการประกาศรางวัล ‘ นักธุรกิจหนุ่ม-สาวไฟแรงแห่งปี’ เสียงเพลงบรรเลงดังกึกก้องไปทั่วงาน นักธุรกิจมากหน้าหลายตาได้พบปะพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจของตน แนวโน้มการพัฒนา วิธีการแก้ไขปัญหา ศักยภาพในการบริหาร ทุกๆเรื่องถูกถ่ายทอดออกจากปากนักธุรกิจรุ่นพี่ สู่นักธุรกิจรุ่นน้อง




“ ค่ะหลังจากที่เราได้มอบรางวัลให้กับ คุณจองอึนจี นักธุรกิจสาวไฟแรงแห่งปีของเราไปแล้ว.. ตอนนี้ก็ได้เวลาอันสมควรแล้วที่เราจะประกาศรางวัลนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงแห่งปีด้วยเช่นกันนะคะ ดิฉันรบกวนคุณปาร์คโชรง ประกาศรายชื่อผู้เข้าชิงทั้งหมด 5 คนด้วยนะคะ ”




“ ค่ะขอบคุณ คุณซนนาอึนมากนะคะ ดิฉันขออนุญาตประกาศชื่อหนุ่มๆทั้ง 5 คนไปพร้อมๆกับ VRC แนะนำบนจอบิ๊กสกรีนนะคะ ”




“ ท่านแรกเลย คุณนัมอูฮยอน.. ประธานบริษัท จี.พาเลช บริษัทที่ควบคุมการบริหารโรงแรมชั้นนำมากมายทั้งในโซลและเมืองท่องเที่ยวต่างๆในเกาหลี รวมถึงโรงแรมแกรนด์พาเลช ทีเป็นสถานที่จัดงานในวันนี้ด้วยค่ะ ”




“ ท่านที่สอง คุณจางดงอู.. ประธานบริษัททัวร์ริสซึ่ม นอร์ทเทอริทอรี บริษัททัวร์ที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลีตอนนี้ ”




“ ท่านที่สาม คุณจองแทคอุน.. ประธานบริษัทโคเรียน แอร์เวย์ สายการบินที่มีเครื่องบินโดยสารขนาดใหญ่กว่า 50ลำ ”




“ ท่านที่สี่ คุณคิมซองกยู.. ประธานบริษัท เค.แอล. ซอฟต์แวร์ เอเจนซี่ บริษัทซอฟต์แวร์คอมพิวเตอร์ที่เพิ่งเติบโตภายในปีนี้ ถือเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวทำหรับผู้เข้าชิงทุกท่านเลยนะคะ ”




“ ดิฉันยังแอบได้ข่าวมาว่าชื่อบริษัทนี้มีความหมายมากเลยนะคะ เพราะ ทั้ง เค. และ แอล. เป็นตัวย่อนามสกุล 4 หุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทด้วยละคะคุณซนนาอึน ”




“ และท่านสุดท้าย คุณอีโฮวอน.. ประธานโคเรียนออย บริษัทที่นำเข้าและส่งออกน้ำมันเชื้อเพลิงรายใหญ่ที่สุดในเกาหลีใต้ ”




“ ค่ะ.. ก็จบลงไปแล้วสำหรับรายชื่อของผู้เข้าชิงทั้ง 5 คนนะค่ะ ลำดับต่อไปดิฉันประกาศชื่อของบุคคลที่ได้รับตำแหน่ง ‘นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงแห่งปี’ ได่แก่....”




“ คุณคิมซองกยู !! ยินดีด้วยนะคะ ” เสียงปรบมือดังสนั่นของโถง




“ และดิฉันขออนุญาตเรียนเชิญ ท่านประธานสมาคมนักธุรกิจขึ้นมอบรางวัลแก่คุณคิมซองกยู ขอเรียนเชิญค่ะ ”




บรรยากาศงานเฉลิมฉลองได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ทุกๆคนต่างพากันมาแสดงความยินดีแก่ ซองกยู ที่โต๊ะไม่ขาดสาย นักข่าวมากมายก็พากันรุมสัมภาษณ์เจ้าของรางวัลนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงกันยกใหญ่ เวลาล่วงเลยมาจนครึ่งคืน ทุกคนต่างกลับไปนั่งที่ ที่นั่งของตัวเอง ด้วยเพราะใกล้เวลาเลิกงานแล้ว




“ ขอโทษนะคะคุณ นัมอูฮยอน ดิฉันขอสัมภาษณ์หน่อยนะคะ ” เสียงนักข่าวสาวที่ดังมาจากโต๊ะข้างๆ




“ ได้สิครับ ”




“ คุณเสียใจไหมคะ ที่พลาดรางวัลใหญ่ในค่ำคืนนี้ ”




“ ไม่เลยครับ เพราะคุณคิมซองกยู เขาคู่ควรกับรางวัลนี้จริงๆครับ ”




“ นั่นสินะคะ คงจะไม่เสียใจเพราะว่าคุณมีคนรู้ใจมาให้กำลังใจข้างๆ แบบนี้แสดงว่าข่าวที่ว่าคุณนัมอูฮยอนกับคุณคิมมยองซู เป็นแฟนกัน ก็เป็นเรื่องจริงใช่ไหมคะ ”




เพราะชื่อของ คิมมยองซู ทำให้ ซองกยูที่นั่งไม่ติดโต๊ะ เขาเดินไปตามเสียงที่ได้ยินเพื่อค้นหาต้นตอของคนถูกสัมภาษณ์ และเขาก็ได้พบคนที่เขาอยากพบ เด็กหนุ่มในชุดสูทสีดำ เสื้อเชิตตัวในสีขาว ไทด์สีเดียวกับเสื้อตัวนอก ผมหน้าสอยบางๆปัดข้าง เรือนผมหนาสีดำขวับที่ไม่ต้องจับก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มของมัน มยองซูดูผอมลงไปมาก แก้มที่เคยยุ้ยก็กลับกลายเป็นหน้าเรียวได้รูป เขาได้พบกับคนที่ไม่ได้พบหน้าสมใจ แต่ตอนนี้คนนั้นมีคนข้างกายยืนอยู่ข้างๆกันไม่ห่าง




ในระหว่างการสัมภาษณ์มยองซูหันมาเห็นซองกยูที่ยืนไม่ห่างจากตนมากนัก เขาไม่รั้งรอที่จะเดินเข้าไปหา แต่กลับมีมือหนาของอูฮยอนดึงไว้ ซองกยูไม่สามารถทนเห็นภาพของคนสองคนตรงหน้าได้ เขาเลือกที่จะวิ่งออกมาจากงานเลี้ยง ตรงกลับบ้านทันที




“ ผมกับมยองซูเราเป็นเพื่อนกันครับ แล้วที่เขามาในวันนี้ก็เพราะว่าผมขอให้เขามาร้องเพลงปิดงานให้เท่านั้นครับ ”




“ ถ้างั้นข่าวลือที่ว่าคุณคิมมยองซู แอบคบกับคุณคิมซองกยูอย่างลับๆมาหลายปี เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าคะคุณคิมมยองซู ”




“ ขอโทษนะครับ ผมต้องขอตัวก่อน ” มยองซูโค้งให้นักข่าวอย่างระมัดระวัง




“ มยองซูอา.. ” อูฮยอนรีบร้อนวิ่งตามมา ก่อนจะเรียกชื่อของมยองซูก่อนที่เขาจะเดินไปถึงประตูทางออกของงาน




“ ขอโทษนะเรื่องงานวันนี้ ”




“ ไม่เป็นไร ฉันหน่ะเป็นเพื่อนแก.. รู้ดีว่าแกต้องการอะไรมากสุดที่ ไปเถอะ กลับบ้านแกเถอะ ” มยองซูสวมกอดกับอูฮยอนเป็นการขอบคุณ








…. T W O K I M ….







รถออดี้สีขาวคันงามแล่นมาเข้ามาจอดหน้าบริเวรบ้านของคิมซองกยู คฤหาสน์หลังโตที่เขาอยู่กับซองกยูมาตั้งแต่เรียนปี1 เขาเรียกที่นี่ว่าบ้าน ได้เต็มปากเต็มคำ เพราะที่นี่มีซองกยูอยู่ด้วย ตั้งแต่เล็กจนโตเขาอยู่กับคุณย่า พ่อกับแม่เสียไปตั้งแต่เขายังเด็กๆ พอปี1 เริ่มคบกับรุ่นพี่ที่ชื่อคิมซองกยู ได้ไม่นาน คุณย่าของเขาก็มาเสียไปอีกคน ทำให้ซองกยูพาเขาเข้ามาอยู่ด้วยกันที่นี่ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาก็เข้ามาเป็นคุณหนูของทุกคนที่นี้




“ คุณหนูคิม คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ ป้าดีใจที่สุดเลยค่ะ ” คุณป้าแม่บ้านรีบร้อนออกมาตอนรับ




“ คุณป้าสบายดีนะฮะ ”




“ สบายดีค่ะ คุณหนูคิมละคะสบายดีไหม โถ่พ่อคุณพ่อทูนหัว ป้าละเป็นห่วงคุณหนูมากจริงๆนะคะ ” หญิงวัยกลางคนสวมกอดหนุ่มน้อยตรงหน้าไว้แน่น




“ ผมกลับมาแล้วฮะ ”




“ คุณหนูรู้ไหมคะ ว่าคุณคิมเอาแต่ทำงาน ทำงาน ทำงาน ยิ่งสองสามอาทิตย์หลังๆมานี้คุณเขาไม่กลับมานอนที่บ้านเลย ป้าห่วงสุขภาพของคุณเขาจริงๆ ”




“ ป้าใจเย็นๆนะ ผมกลับมาแล้ว หลังจากนี้ผมจะดูแลเขาเอง ผมขอตัวขึ้นไปดูเขาก่อนนะฮะ ”




มยองซูบิดลูกบิดอย่างเบามือ ดันประตูไม้บานใหญ่ให้เปิดออกช้าๆ ภายในห้องทุกอย่างยังถูกจัดวางอยู่ตรงที่เดิม เหมือนกับว่าไม่มีอะไรย้ายที่เลยแม้แต่น้อย เหมือนกับตอนที่เขายังอยู่ที่นี่ เมื่อ 1ปีที่แล้วยังไงยังงั้น..





เสียงกีต้าร์คลาสสิคดังขึ้น เป็นทำนองเพลงที่คุ้นหู.. I’ll give everything to you… ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงร้องของคนที่คุ้นเคย..








.. ถ้าเพื่อคุณแล้ว ไม่มีอะไรที่ผมทำไม่ได้ ..

.. แม้กระทั่งดวงดาว ผมก็จะเอามาให้คุณด้วยสองมือนี้ ..



.. ผมจะให้คุณทุกอย่างที่ผมมี ..

.. ความรักของผมมันกำลังจะระเบิดเพราะคุณ ..

.

.

.



F I N















• • • • • • • • • • • • • • • • • • •

Talk : กยูเมะเรื่องแรก... เกิดขึ้นเพราะไรท์เตอร์เจอเรื่องช็อค *0*... พาให้สติพังไปชั่วขณะ
ตอนแรกกะว่าจะเขียนออกมาเป็นแดรบเบิ้ล แต่มันก็ล่วงเลยมาจน 3000 กว่าคำ
เอาว่ะ โอเอส ก็โอเอส ฮ่าๆ

รีพลายบนมันซ่อนไม่ได้.. ซ่อนแค่นี้ก็ได้เนอะ




ขอบคุณที่หลงเข้ามานะคะ ♥ เอ็นจอยรีดดิ้งนะ :)





 

© themy butter