คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอน 7
ตอนแรกทุกคนก็สบายใจดีอยู่หรอก จะมีก็แค่สุชนาคนเดียวที่รู้สาเหตุที่แท้จริง พอย่างเข้าสัปดาห์ที่สองคุณทิวาก็อดออกปากไม่ได้ “ทะเลาะกับพ่อพุทธรึเปล่า ทำไมหมู่นี้ป้าไม่เห็นมาบ้านเราเลย” หลานสาวหัวเราะคิกแทนคำตอบ ไม่ได้ตีหน้าสลดอย่างที่นึกหวั่น คนถามเลยโล่งใจไปเปลาะ แต่ยังต้องการการคำยืนยันจากปากอยู่ดี “ห่วงด้วยหรอคะ” “หลานป้าทั้งคนไม่ห่วงได้ยังไง” “แหม สิรีว่าป้าเอาเวลาไปห่วงพี่ชนาจะดีกว่า” ทิวาทำหน้างง หันไปมองหลานสาวคนโตอย่างหาคำตอบ แต่เจ้าตัวเพียงแค่ทำหน้าเมื่อยใส่ “ทำไมล่ะ” “ป้าไม่เห็นหรอคะ วันๆ พี่ชนาเอาแต่ทำงาน แล้วก็กลับมานอน ไม่เห็นออกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาที่ไหนบ้างเลย ระวังเถอะสักวันโรคภัยจะถามหา” “อะไร้ไปแช่งพี่เขา” ทิวาว่าเสียงสูง “ชนาไม่ได้เหลวไหล เอาแต่เที่ยวเหมือนเราซะหน่อย” “แหม พูดซะสิรีเสียหาย” หล่อนทำปากยื่นใส่ “ระวังเถอะ เดี๋ยวสิรีงอนขึ้นมา จะไม่มีใครช่วยพี่ชนาหาแฟน” ทิวามีสีหน้างงอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะย้อนถามด้วยน้ำเสียงกังวล “อย่าบอกนะว่าจะช่วยหาแฟนให้พี่สาว” “ยิ่งกว่าช่วยอีกค่ะ รับรองเชื่อมือแม่สื่อคนนี้ได้เลย” ได้ฟังเท่านี้ทิวาก็ถึงกับส่ายหน้าระอา รู้อยู่หรอกว่าหลานสาวคนนี้เข้าสังคมเก่ง คล่องแคล่วไม่น้อย คงพอจะหาแนะนำเพื่อนผู้ชายดีๆ ให้พี่สาวได้ไม่ยาก แต่ครั้นจะให้ถึงกับฝากความหวังไว้กับนภาสิริก็เห็นจะลำบากอยู่ดี “เหลวไหลใหญ่แล้วนะสิรี” คราวนี้สุชนาต้องเป็นฝ่ายออกปากเสียเองหลังจากอดทนฟังมานาน “คิดอะไรเป็นเล่นไปหมด” “ไม่เล่นค่ะ” หล่อนเถียงทันที “แล้วรู้ไหมทำไมพักนี้สิรีอารมณ์ดี ทั้งที่ไม่ได้เจอพี่พุทธหลายวันแล้ว” ทั้งป้าและหลานสาวคนโตมองหน้ากันแต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา คนถามเลยเฉลยเสียเอง “สิรีพบเป้าหมายแล้ว” สองป้าหลานยังมองนภาสิริด้วยสีหน้าเสมือนหนึ่งมีเครื่องหมายคำถามแปะอยู่กลางหน้าผาก หญิงสาวเลยนิ่วหน้าใส่ก่อนจะขยายความ “เป้าหมายว่าที่สามีของพี่ชนาน่ะสิ” “หา...” คุณทิวาร้องเสียลั่น ยกมือทาบอกทำหน้าคล้ายอยากจะเป็นลมมากกว่าจะยินดี “บ้าหรอ พูดอะไรของเธอ” พี่สาวตรงเข้าตีไหล่น้องแถมให้อีกที “แหมไม่ต้องอายหรอกพี่ชนา” หล่อนว่าเสียงรื่นรมย์ “เขาถามหาพี่ชนาไม่ขาดปากเลยรู้ไหม เสน่ห์แรงเหมือนกันนะพี่สาว” คนเสน่ห์แรงถึงกับพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรดีมันก้ำกึ่งระหว่างอายป้าทิวา กับอยากตีน้องอีกสักชุดใหญ่ “อะไรกัน นี่พูดถึงอะไร” ทิวาร้องถามสองพี่น้องและเป็นนภาสิริอีกตามเคยที่เต็มอกเต็มใจตอบเสียงดัง “มีผู้ชายมาชอบพอพี่ชนาค่ะ แต่พี่เขาอาย ไม่อยากให้บอกใคร” “จะบ้าหรอสิรี พี่ไม่ได้อาย แล้วก็ไม่มีใครมาชอบพี่ซะหน่อย เธอพูดเวอร์เกินไปแล้ว” “ไม่ใช่เลย ถ้าเขาไม่ชอบพี่ชนา แล้วเขาจะมาถามสิรีหรอว่าพี่ชนาทำงานอะไรที่ไหน ขอเบอร์ได้ไหม อยากโทรหา ฮอตใหญ่แล้วนะ” “เฮ้ย...” สาวฮอตร้องไม่สมกับเป็นกุลสตรี “ใครถาม” ทิวาเอ่ยแทรกขึ้น “เล่าให้ป้าฟังหน่อยสิ” นภาสิริหัวเราะคิกคักชอบใจ และไม่รอให้ต้องบอกซ้ำสองก็รีบบอก “คืออย่างนี้ค่ะ อาทิตย์ก่อนที่สิรีชวนพี่ชนาไปงานวันเกิดเพื่อนน่ะ เพื่อนของพี่พุทธเขามาชอบพี่ชนาแหละ เขาชมว่าพี่ชนาน่ารักมาก อยากรู้จัก แล้วก็มาถามอะไรสิรีเยอะแยะเลย” “นี่อย่าบอกนะว่าเล่าไปหมดแล้ว” ทิวาถามอย่างเป็นห่วง “แหม สิรีไม่ขายพี่สาวหรอกค่ะ แต่เขาจ่ายตั้งคำถามละร้อยบาทแน่ะ สิรีก็เลย...โอ๊ย...” คนเล่ากำลังสนุกปากร้องเสียงดังเพราะถูกฝ่ามือของคุณครูสาวตีเข้าให้อีกหน พร้อมกับส่งสายตาดุๆ ใส่ แต่น้องสาวกลับไม่มีสลด “มาตีกันทำไม สิรีไม่ใช่นักเรียนห้องปอห้านะ” “ก็เธอมันน่านัก...” “เดี๋ยวอย่าเพิ่งทะเลาะกัน” ทิวาตัดบทห้ามทัพเสียก่อน “ไหนลองบอกป้าสิ ผู้ชายคนที่ว่านี่เป็นใครมาจากไหน” นภาสิริอมยิ้ม ดีใจที่ป้าถามได้เข้าทางตัวเองมาก ก่อนจะตอบคล่องปาก “เขาเป็นเพื่อนพี่พุทธค่ะ ชื่อพี่วรุณ หน้าตานี่ไม่ต้องอธิบาย ต้องถามพี่ชนาว่าหล่อแค่ไหน” ทิวาส่ายหน้าด้วยความระอา อดออกปากไม่ได้ “ทำไมถึงวัดผู้ชายกันที่หน้าตานะ สาวๆ สมัยนี้” “แหม อย่างน้อยจะมีแฟนทั้งทีขอหล่อไว้ก่อนไม่ดีหรอคะ” “พอทีสิรี ป้าอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร ไม่ใช่ว่าหล่อรึเปล่า” “ก็สิรีกำลังจะเล่าอยู่นี่ไงคะ เขาเป็นวิศวกรค่ะ” พอเล่าถึงตรงนี้หล่อนก็หยุดพูดเล็กน้อยเพื่อปรายตามองพี่สาว คล้ายจะส่งความนัยถึงกันก่อนจะพูดต่อ “เป็นเจ้าของบริษัทด้วยนะคะ พวกรับเหมาก่อสร้าง สิรีก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียด แต่จำได้ว่าเป็นกิจการของครอบครัว ตอนนี้เขาดูแลอยู่ เป็นไงคะ หล่อ รวย แถมยังปิ๊งพี่ชนาแบบสุดๆ ผู้ชายแบบนี้หาได้ง่ายๆ ซะที่ไหน” สุชนาถอนหายใจดังเฮือกต่อหน้าทุกคน ไม่ได้นึกดีใจไปตามที่น้องสาวว่ามาเลยสักนิด “ไม่จริงหรอกค่ะป้า สิรีก็พูดเกินไป วันนั้นเจอกันแค่ไม่เท่าไหร่เอง พูดกันก็แค่ไม่กี่ประโยค อีกอย่างนะคะ ชนาไม่เชื่อเรื่องรักแรกพบค่ะ ยิ่งไม่เชื่อหนักเข้าไปใหญ่ถ้าพบกันที่ผับ” พอพูดถึงสถานที่อโคจรทิวาก็มีสีหน้าเหมือนอยากจะเป็นลมเสียอีกรอบ ดีเท่าไหร่ที่ราตรีกับคุณยายน้อยไม่อยู่บ้าน ไม่งั้นคงได้หายาดมกันยกใหญ่ “ป้าเห็นด้วยกับหนูนานะ” “ถ้างั้นเปลี่ยนจากผับเป็นไปดูหนังเสาร์นี้ดีไหมคะ” สุชนาอึ้งไปชั่วอึดใจกับคำเสนอแนะกึ่งบังคับของน้องสาว ก่อนจะรีบบอก “ไม่ดี พี่ยังไม่ได้พูดสักคำว่าจะไป” “ถ้าพี่ชนาไม่ไปสิรีจะ...” นภาสิริพูดไม่ทันจบป้าทิวาก็แทรกขึ้นทันที “ทำอะไรน่าเกลียด ไปรับนัดผู้ชายแทนพี่สาวได้ยังไง” “ป้าทิวาไม่อยากให้พี่ชนามีแฟนหรอคะ” หล่อนย้อนถามเสียงสดใส “ไม่ต้องพี่ชนาหรอกค่ะ อีกไม่กี่วันก็จะอายุสามสิบแล้วด้วยซ้ำ แค่ไปดูหนังแค่นี้ไม่ถึงกับโลกแตกหรอก” สุชนามองหน้าน้องอย่างเคืองขุ่น แน่ใจอยู่ข้อเดียวว่าไม่อยากไป แม้ว่าคืนนั้นวรุณจะดูเป็นผู้ชายที่ ‘เข้าท่า’ ไม่น้อย แต่หล่อนไม่ได้อยากไปเลยสักนิด “พี่ไม่...” “ไม่ได้นะ ถ้าพี่ชนาไม่ยอมไป สิรีจะฟ้องคุณยายว่า...” นภาสิริพูดไม่ทันจบพี่สาวก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “เสาร์นี้พี่ต้องพาเด็กๆ ไปทัศนศึกษา เอาไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันนะ” เช้าวันเสาร์สามหนุ่มบ้านวราทักษ์อยู่กันพร้อมหน้า รวมทั้งนารี ภรรยาของลูกชายคนโต และแขกที่ไม่ได้รับเชิญอีกสองสาวซึ่งนั่งขนาบภาษิตไว้ชนิดที่ไม่มีวันปล่อยให้เขาคลาดสายตาเป็นอันขาด ชายหนุ่มเพียงแค่นั่งในที่ท่าสบายๆ ปล่อยให้สองสาวผมสีแดงคนหนึ่งกับผมสีน้ำตาลอีกคนคอยเอาอกเอาใจ ยกน้ำยกขนมป้อนให้ถึงปากโดยไม่สนใจสายตาของพี่ชายที่มองมาอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก นารีต้อนรับแขกด้วยของว่างหลายจานอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง แต่เช้านี้หล่อนกลับจงใจจะขัดใจน้องชายสามีเป็นครั้งแรก “เทพ ไปนั่งกับอาษิตสิลูก” เด็กชายเทพไทซึ่งสนิทกับอาอยู่แล้ว ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำสองก็เดินตรงเข้าไปแทรกกลางระหว่างอาหนุ่มกับสาวผมสีน้ำตาล เทพไทอายุสิบเอ็ดขวบปีนี้ตัวสูงไม่น้อย จะให้ปีนขึ้นไปนั่งบนตักของอาก็ไม่ถนัดเท่าไหร่ เลยมานั่งข้างๆ ทำตาโตใส่อย่างไม่รู้ความ ภาษิตนั่งพิงพนักเก้าอี้หัวเราะพลางเอามือยีหัวหลานอย่างเอ็นดู ไม่ใส่ใจสักนิดว่าผู้หญิงอีกคนกำลังยืนมองเขาหน้างอ พอเห็นว่าเขาไม่สนใจเข้าจริง หล่อนก็ยังไม่ยอมแพ้ แค่เดินนั่งเก้าอี้ตัวเดี่ยวที่ห่างออกไปอีกนิดเท่านั้น คุณเปรมมาถึงเวลาเก้านาฬิกาตรง แล้วก็เหมือนทุกครั้งนั่นล่ะ เขาหอบเอกสารหลายชุดติดมือมาด้วย ส่งบางส่วนให้ปทินอย่างรู้งาน ก่อนจะถือกระดาษแค่ไม่กี่แผ่นมาหยุดอยู่ตรงหน้าทุกคน เขาเป็นชายวัยเกินครึ่งร้อยและทำงานกับตระกูลนี้มาหลายสิบปีแล้ว ทั้งงานด้านกฎหมายที่บริษัทและเรื่องส่วนตัวจึงค่อนข้างจะได้รับความเคารพและยอมรับจากทุกคนในบ้าน “ผมคงต้องขออนุญาตนะครับ เพื่อนสาวของคุณภาษิตควรจะรอข้างนอก ผมแน่ใจว่าคุณมาลาระบุไว้ชัดเจนแล้วว่าไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามามีส่วนร่วม” ภาษิตลุกขึ้นนั่งหลังตรง มองคุณทนายอย่างไม่พอใจนัก “ผมก็แน่ใจเหมือนกันว่ายังมีใครบางคนที่เป็นคนใน แต่กลับมาร่วมไม่ได้” “คุณหมายความว่ายังไงคุณภาษิต” เขาถามเสียงดัง “มีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ เลยดีกว่าครับ ผมตีความไม่เก่ง” ชายหนุ่มยักไหล่อย่างกวนประสาท รู้ดีว่าโดนย้อนเข้าให้แล้ว แต่เขาไม่ใส่ใจ “คุณก็รู้ว่าผมหมายถึงใครคุณทนาย พ่อผมก็ถือว่าเป็นคนในทำไมถึงไม่ได้รับเชิญในวันนี้” “ไม่เอาน่ากลาง นายก็รู้นี่ว่าเพราะอะไร” ปทินเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด “รู้ แต่ไม่เข้าใจ” เขาตอบเสียงห้วน “เอาเถอะครับ คุณเปรม ผมคิดว่าให้เพื่อนของนายกลางอยู่ด้วยก็ได้ น่าจะเป็นการดีมากกว่าอย่างอื่น” ปทินประนีประนอมด้วย เปรมพยักหน้ารับ ดูเหมือนว่านอกจากคุณมาลาแล้วเขาจะรับฟังความเห็นของปทินมากเป็นพิเศษ ทั้งที่ปทินเป็นเพียงลูกบุญธรรมของคุณมาลา “ถ้าอย่างนั้นผมขอเริ่มเลยก็แล้วกันนะครับ” เขาหยิบเอกสารแผ่นแรกขึ้นมาให้ดู มันเป็นสำเนารายการทรัพย์สินของวราทักษ์หลายสิบรายการซึ่งในตอนนี้อยู่ในความดูแลของสามคนพี่น้องแตกต่างกันไป ทรัพย์สินส่วนใหญ่อยู่ในความดูแลของปทินมาหลายปีแล้วตั้งแต่คุณมาลายังไม่ทันล้มเจ็บกระทั่งทุกวันนี้ จะมีก็แต่บริษัทรับเหมาซึ่งเป็นกิจการหลักของครอบครัว เป็นความรับผิดชอบของลูกชายคนเล็กเพราะเขาเรียนมาทางสายงานนี้และเคยช่วยงานคุณมาลามาตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ทุกคนรับมาดูและส่งต่อให้กันไปไม่เว้นแม้แต่เด็กชายเทพไท และสองสาวที่รับกระดาษมามองนานเป็นพิเศษ “อย่างที่ทุกคนทราบ ผมเพิ่งได้รับอนุญาตให้เปิดพินัยกรรมของคุณมาลา หลังจากที่คุณมาลาเสียได้สองปี ดังนั้น...” “พอทีเถอะคุณทนาย มีอะไรก็ว่าไปเลยดีกว่า ไม่ต้องพิธีรีตองให้มากความ” ภาษิตเอ่ยแทรกขึ้นอีกครั้ง คราวนี้แม้แต่เด็กชายเทพไทกลับทนไม่ได้ “อาครับ ผมอยากฟัง” เขายีหัวหลานชายอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยขัดอะไรขึ้นมา เปรมเข้าเนื้อหาโดยตรงทันที เขาระบุรายละเอียดของพินัยกรรมซึ่งคุณมาลาต้องการให้เป็นออกเป็นสามส่วนเท่าๆ กัน ซึ่งทั้งสามพี่น้องนั้นคงไม่มีใครคัดค้านอยู่แล้ว หากไม่ติดว่า... “ทั้งหมดนี้ จะไม่มีการถ่ายโอนทรัพย์สินใดๆ ทั้งสิ้น และให้อยู่ในความดูแลของปทินไปจนกว่านายภาษิต วราทักษ์จะแต่งงาน...” “แต่งงาน” เสียงของสองสาวร้องขึ้นพร้อมกัน แต่ยังสู้เสียงเสียงของชายหนุ่มผู้มีส่วนได้เสียในพินัยกรรมไม่ได้ “หมายความว่ายังไงแต่งงาน” ภาษิตถามเสียงห้วนจัด ไม่สบอารมณ์ แม้แต่หลานชายสุดที่รักก็ยังถึงกับมองหน้าอางงๆ “พี่ว่ามันก็ชัดอยู่แล้วนายกลาง แต่งงานก็คือแกมีเมียจดทะเบียนอย่างถูกต้อง” ปทินขยายความเสียเอง ภาษิตลุกขึ้นยืนอย่างหัวเสีย เขากวาดตามองทนายความประจำตระกูลด้วยหางตา ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่พี่ชายร่วมนามสกุล “ผมรู้ว่าแต่งงานหมายถึงอะไร แต่คุณแม่ไม่มีสิทธิ์จะมาบังคับผมอย่างนี้” เขาโต้เสียงดังลั่น แม้แต่สองสาวที่ลุกขึ้นยืนตามเขาตรงเข้ามาเกาะแขนชายหนุ่มไว้ก็ยังถึงกับชะงักไปด้วยความตกใจ “ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะพี่กลาง คุณแม่ทานก็คงอยากเห็นลูกชายเป็นฝั่งเป็นฝา” สาวผมน้ำตาลเอ่ยขึ้นก่อน ในขณะที่อีกสาวก็ไม่ยอมน้อยหน้า “นั่นสิคะ แต่งงานเสียทีก็ดีเหมือนกันนะคะ” “ไม่ต่งไม่แต่งอะไรทั้งนั้นล่ะ รำคาญ” เขาสะบัดแขนหนีอย่างคนพาล ก่อนจะหันไปบอกพี่ชายเสียงแข็ง “อย่าคิดว่าผมจะทำ” “ก็ตามใจแกสิ ตราบใดที่แกยังไม่ทำตามที่คุณแม่ต้องการ แกก็ลืมได้เลยว่าคุณแม่จะยกอะไรให้ ฉันน่ะไม่เดือดร้อนหรอกนะ นายเล็กก็เหมือนกัน มีแต่แกนั่นล่ะที่จะอดตาย” คนจะอดตายมองหน้าพี่ชายเหมือนจะกินเลือกกินเนื้อ เขารู้อยู่หรอกทุกวันนี้ทรัพย์สินของวราทักษ์อยู่ในมือพี่กับน้องชายแต่ไม่เคยใส่ใจเพราะรู้ว่าทั้งคู่ไว้ใจได้ หากไม่เคยคิดเลยสักนิดว่าแม่จะเล่นงานเขาด้วยวิธีนี้ เขากวาดตามองทุกคนในห้อง ตั้งแต่พี่ชายพี่สะใภ้ หลานชายคนโปรดไปจนถึงน้องชายซึ่งนั่งเงียบไม่โต้แย้งอะไรแม้สักคำ “แกยอมหรอนายเล็ก ถ้าฉันไม่แต่งงาน แกก็ไม่ได้อะไรเหมือนกัน” “ผมว่าพี่กลางใจเย็นก่อนดีไหม ทำไมถึงไม่ลองฟังพินัยกรรมให้จบก่อน คุณแม่คงจะมีเหตุผลของท่าน” “ไม่ยงไม่เย็นมันแล้วโว้ย” เขาตวาดเสียงดัง โมโหน้องชายจับใจ ทั้งที่เคยคิดเสมอว่าเขาไว้ใจน้องได้เสมอ แต่เห็นได้ชัดเขาคิดผิด “ผมจะฟ้องให้หมดทุกคน อย่าคิดนะว่าจะเอาเรื่องนี้มาบังคับผมได้”
ความคิดเห็น