คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพราะรัก ชั้นจึงเชื่อนาย :: (2JUN)
ต้องขอโทดนะคะ ฟิคเรื่องนี้ มันจะมีคำหยาบนิดนึงหง่ะ� อย่าว่ากันน้า
" ตกลง มึงจะเอายังไงกับกูวะ ไอ้ดูจุน" ร่างอันสะบักสะบอมของชายร่างเล็ก ที่ถูกพันธนาการด้วยเชือกเส้นโตตามแขนซ้ายขวา และเท้าทั้งสองข้าง เงยหน้าถามชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า ที่มีศักดิ์เป็นถึงประธานนักเรียน โรงเรียนชายล้วนชื่อดังในเกาหลีใต้แห่งหนึ่ง
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไงกับมึงดีล่ะ หืม จุนฮยอง ?"ประธานนักเรียนหรือยุนดูจุน ตอบคำถามของชายร่างเล็กตรงหน้า พร้อมกับยื่นมือมาบีบคางเล็กนั้นไว้อย่างหลวมๆ
"ฆ่ากูเลยสิ ให้สมที่กูทำกับมึงไว้ไง" จุนฮยองหรือชายร่างเล็กตรงหน้า สะบัดหน้าออกจากการเกาะกุมของร่างสูงพร้อมกับร้องท้าให้ชายตรงหน้าฆ่าเขาเสียที
"หึ ฆ่านายงั้นเหรอ� เร็วไปมั้ง นายทำกับชั้นไว้เยอะนะ" ร่างสูงหันมาพูดกับร่างเล็กพร้อมกับจับคางนั้นไว้อีกครั้งหากแต่มิได้หลวมเหมือนครั้งก่อน
"เพราะกูทำกับมึงไว้เยอะไง มึงควรจะฆ่ากูซะ ฆ่าสิ ฆ่ากูเลยเซ่ะ!!" จุนฮยองร้องท้าคนตรงหน้าปาวๆ หมายจะให้คนตรงหน้าฆ่าตนเสียที
"ยังหรอก จุนฮยอง ชั้นยังไม่ทำนายตอนนี้หรอก� นี่ ไปบอกพ่อ เอ่อ..ท่านผอ.นะ ว่าชั้นจะขอลาหยุดยาว อ่อ แล้วก้อพิมจดหมายให้กับโยซอบน้องชายของจุนฮยองด้วย ว่าไปทำงาน ยาว เหมือนกัน ส่วนแก แก้มัดจุนฮยองซะแล้วเอาขึ้นรถชั้นด้วย" ในประโยคแรกของร่างสูงพูดกับชายร่างเล็ก ในประโยคถัดมาหันมาสั่งลูกน้องของตนให้ทำตามคำสั่ง แล้วจึงเดินขึ้นรถแลลมบัวร์กินี่สีโปรด เพื่อเตรียมตัว...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
" มึงจะพากูไปไหน ?" ประโยคแรกของชายร่างเล็กที่หลังจากถูกปลดพันธนาการถูกเอ่ยถามไปยังชายร่างสูง
"...." หากแต่สิ่งที่ได้รับคือความเงียบ จึงจำต้องเงียบปากลง
"..."
"..."
"..."
"..."
"..."
"นาย...ไม่ได้ฆ่าน้องชั้นใช่มั้ย" คำถามของร่างสูง ส่งไปยังคนข้างๆที่นั่งเงียบอยู่
"หึ� ชั้นเป็นคนฆ่าน้องนายเอง นายก้อเห็นนี่� มีดเล่มนั้น ชั้นเป็นคนแทงน้องนายเอง..อ๊ะ" ร่างสูงเหยียบเบรกอย่างแรง เป็นเหตุให้ร่างเล็กชนคอนโทรลรถ
"ชั้นอยากให้นายพูดความจริง� ไม่ต้องปิดบังชั้น " ร่างสูงหันหน้ามาประจันกับร่างเล็ก พร้อมกับส่งเสียงแข็งเป็นเชิงบังคับให้ร่างเล็กพูดความจริง
"ความจริงอะไร� กูก้อบอกมึงแล้วไงว่ากูเป็นคนฆ่าน้องมึง "ร่างเล็กตอบเสียงดังชัดเจน หากแต่แววตาหวั่นไหวในเสียงที่ตนพูด ด้วยรู้ว่าแท้จริงแล้ว ความจริงคืออะไร
"หึ� ความจริงเหรอ ถ้านั่นเป็นความจริง แล้วนี่ อะไร ปึง" เสียงกระแทกของซองเอกสารที่ถูกร่างสูงโยนใส่คอนโทรลรถ ทำไงร่างเล็กอดหวั่นใจไม่ได้ว่าข้างในนั้นมันคืออะไร
"ข้างในนั้นมันมีความจริงที่ชั้นเพิ่งจะได้รู้เมื่อไม่นานมานี้ ว่าคนที่ฆ่าน้องชายชั้นไม่ใช่นาย หากแต่เป็น.."ร่างสูงชะงักในคำพูดของตน ด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตา
"นาย..รู้ความจริงแล้วงั้นเหรอ?"ร่างเล็กส่งคำถามไปยังร่างสูง แล้วก้อต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างสูงตรงหน้าร้องไห้ ใครๆก้อรู้ว่าคนตรงหน้าร้องไห้ยากเย็นแค่ไหน ขนาดร่างเล็กเองที่เคยเป็นคนรักก้อยังไม่เคยได้เห็น ใช่..เค้าสองคนเคยเป็นคนรักกัน และก้อรักกันมาก� แต่มีเหตุการณ์อันทำให้เค้าทั้งสองคนต้องเลิกกัน ถูกต้องแล้ว� ร่างเล็กถูกใส่ความว่าเป็นคนที่ฆ่าน้องชายของร่างสูง แม้สูงจะไม่เชื่อ แต่ด้วยพยานแวดล้อมต่างๆ ก้อเป็นเหตุให้ร่างเล็กจำต้องบอกเลิกกับร่างสูงด้วยหัวใจที่ปวดร้าว..
"ชั้น..เป็นคนสืบเรื่องนี้เองทั้งหมด เพราะชั้นไม่เชื่อว่านายจะเป็นคนที่ฆ่าน้องชั้น� ในเมื่อกีกวังรักและเทิดทูนนายมาก"ร่างสูงเฉลยความกระจ่างให้กับคนตรงหน้า
"และชั้นเอง ก้อได้รู้ความจริงจากคนๆนึงด้วย"
"ใคร ?"ร่างเล็กหันไปเอ่ยถามร่างสูง
"เดี๋ยวชั้นจะพานายไปหาเค้าละกัน"ร่างสูงไม่ตอบคำถามร่างเล็ก หากแต่จะพาไปหาบุคคลนั้นเอง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ถึงแล้ว� นั่นไง คนๆนั้น"ร่างสูงชี้ให้ร่างเล็กดูผู้ชายคนนึงที่กำลังหัดเดินกับผู้ช่วยพยาบาลชายและเมื่อร่างเล็กเห็นก้อจำต้องตกใจอีกครั้งเพราะว่า...
"กีกวังยังไม่ตาย นั่นกีกวังใช่มัย� กีกวังงงงง"ร่างเล็กตะโกนอย่างดีใจพร้อมเรียกให้ชายคนนั้นหันมา
"พี่จุนฮยอง"กีกวังหรือน้องชายผู้น่ารักของดูจุนหันไปตามเสียงเรียกและตะโกนอย่างดีใจ
"พี่นึกว่าเราจะตายไปจริงๆซะอีก"
"พี่อ่ะ อย่าพูดแบบนั้นสิ� พี่รู้มั้ยว่าผมโกรธพี่แค่ไหนที่ไปรับผิดแทนไอ้คนเลวคนนั้น"กีกวังพูดอย่างใส่อารมณ์ ก้อแน่ล่ะร่างเล็กตรงหน้ามาช่วยเค้าด้วยซ้ำ กลับถูกใส่ร้ายว่าฆ่าเค้าซะนี่ ดีนะที่เค้าไม่ตาย ไม่งั้นร่างเล็กตรงหน้าคงต้องตกเป็นจำเลยสังคมอีกแน่ๆ
"ทำไมเรียกเค้าว่าคนเลวล่ะ เค้าเป็น.."
"คนเลวน่ะถูกต้องแล้ว� ไม่มี พ่อ คนไหนหรอกที่ฆ่าลูกตัวเองน่ะ!!" กีกวังเผลอสะบัดอารมณ์ใส่คนตรงหน้า พร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วย� ใช่แล้ว� พ่อของเขาและดูจุน� วางแผนฆ่าเขา เพียงเพราะเขาได้รับมรดกจากแม่มามากมายและถ้าหากเค้าตายคนที่ได้รับมรดกต่อจากเขาก้อคือ พ่อ
"กีกวัง� พี่..ขอโทด"
"พี่จะขอโทดทำไม� ต้องมันนู่น� มันจะต้องชดใช้"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตะลึง!! พ่อฆ่าลูก โยนบาปให้คนอื่น
สลด พ่อหวังมรดกลูก วางแผนฆ่าเลือดเย็น
โยนให้แพะ หวังมรดกลูก โชคดีไม่ถึงตาย
กระจ่าง ที่แท้พ่อฆ่าลูกหวังมรดก
หนังสือพิมพ์หลากหลายฉบับถูกคนร่างเล็กตรงหน้าหยิบมาอ่าน หลังจาก คนรักและน้องชายของคนรักวางแผนเพื่อที่จะให้ตนพ้นผิด แน่นอนว่าเค้าทั้งสองคนทำสำเร็จเสียด้วย
"อ่านอะไรอยู่น่ะที่รัก" ใช่แล้ว ตอนนี้เค้าสองคนกลับมาคบกันอีกครั้งหลังจากผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมามากมาย
"ข่าวน่ะ"ร่างเล็กตอบร่างสูง
"อ่อ� ข่าวนี้นี่เอง� ดีใจจัง ในที่สุด นายก้อรอดพ้นข่าวพวกนี้ซะที� ไม่เสียแรงที่ตามสืบอยู่ตั้งนาน"ร่างสูงพูดพร้อมกับเกี่ยวมือไปยังเอวของร่างเล็กและรั้งให้เข้ามาหาตน
"อื้อ� ชั้นดีใจนะที่รู้ว่า� ตลอดเวลาที่ผ่านมานายเชื่อใจชั้นมาตลอด"ร่างเล็กพูดพร้อมกับเอนตัวไปซบกับไหล่กว้าง นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ไม่ได้พักที่ไหล่ของชายคนนี้
"งั้น นายต้องให้รางวัลชั้นนะ"
ร่างสูงโน้มตัวลงไปข้างหน้า พร้อมกับแนบริมฝีปากหนาลงกับริมฝีปากเล็ก ส่งลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดไปตามโพรงปากเล็กเพื่อหาความหวาน ในขณะที่ร่างเล็กก้อตอบสนองรับเป็นอย่างดี นานเท่าที่หายใจได้จึงคลายปากออก
"หื้อ..นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เราไม่ได้จูบกัน"ร่างเล็กส่งคำถามขึ้น
"ชั้นไม่รู้ แต่รู้แค่ว่า คืนนี้นายเสร็จชั้นแน่� จะทำไม่ให้ได้นอนเลยนะ ที่รัก..� จำไว้นะ� ที่ชั้นเชื่อนายเพราะชั้น� รักนาย"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบจบจบจบจบจบจบจบบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบจบ
ความคิดเห็น