ยัยคุณหนูโรคจิต กะนายซาดิสจอมโหด

บทนำ

สวัสดีค่ะ ขอแนะนำตัวก่อนนะค่ะ ฉันชื่อ นางสาวณฐกาญจน์ นิติการกุล เรียกสั้นๆว่าพายฉันรู้สึกว่าฉันเป็นคนที่หน้าตาใช้ได้คนหนึ่งเมื่อเทียบกับคนในรั้วโรงเรียนเดียวกันกับฉัน ฉันเป็นถึงดาวของห้องม.5/3 เชียวน้า! ความสวยใช่ย่อยซะที่ไหนกันหละ ถึงแม้จะสู้ พี่พิตต้า รุ่นพี่ม.6ที่เป็นประธานโรงเรียนแถมยังเป็นดาวของโรงเรียนอีกด้วย ฮือๆ Y_Yพูดแล้วอิจฉาอ่ะ แต่ว่าความน่ารักฉันชนะขาดลอยเลยแหละ ฉันหนะเรียนก็เก่ง (ซะเมื่อไหร่หละ) ถึงแม้จะไม่ได้ที่1ของห้องก็เถอะ (แล้วจะโม้ทำไม่เนี่ย) =_=; ฐานะทางบ้านก็ดี แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม คนสวยๆอย่างฉันถึงไม่มีใครมาจีบ (พูดแล้วเซ็ง) ก็อย่างว่าหละนะ พวกผู้ชายส่วนใหญ่ก็คงคิดว่าฉันมีแฟนแล้ว เพราะอะไรนะเหรอ ก็ไอ้ยุเพื่อนตัวดีของฉันนะสิ คอยเป็นไม้กันหมา เอ้ย ! ไม่ใช่ กันพวกผู้ชายพวกนั้นต่างหาก มันชอบพูดอยู่เสมอว่า...ถ้ามันไม่มีแฟน ฉันก็อย่าหวังว่าจะได้มี (แล้วมันเป็นเวรกรรมอะไรของฉันกันเนี่ย) โตมาจนป่านนี้แล้ว ยังไม่มีชายใด แวะเวียนมาให้ฉันได้แอ้มเลย Y_Y;   ( อุ๊ย! พูดอะไรออกไปเนี่ย เสียภาพพจน์คุณหนูหมด ) เออ...เกือบลืมแนะนำไปไอ้ยุ หรือ นายวายุ อินทรวิเชียร ลูกชายคนเดียวของคุณน้าวิโรจน์ นักธุรกิจคนใหญ่คนโตของบ้านเรา ไอ้ยุเนี่ยมันเป็นเพื่อนกับฉัน มาตั้งแต้เด็กๆ เราสนิทกันมาก (ขอย้ำว่ามากกกกก) คุณหญิงแม่ของฉันกับคุณน้านุตประวีณ์แม่ของไอ้ยุ คลอดเราสองคนในวันแล้วเวลาเดียวกัน (อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น) บ้านก็ยังอยู่ติดกัน เราเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอดตั้งแต่เด็กๆ นั่งโต๊ะเดียวกัน ลอกการบ้านก็ลอกด้วยกัน กินข้าวก็กินด้วยกัน มันชอบแย่งอมยิ้มของฉันไปกินด้วย +_+; ฉันกับมันตัวติดกันยังกะหมากับหมัด (ตูจะเลือกเป็นอะไรดีว่ะ) ช่างเป็นคนเปรียบเทียบซะ และอย่างที่เราเหมือนกันเป็นสิ่งสุดท้าย คือ ตระกระ (ฟังดูงงนะ) เรากินเก่งกันทั้งคู่ ก็จะไม่ให้กินเก่งได้ไงกันหละ ก็คุณหญิงแม่ของฉันดันทำอาหารอร่อยซะจนไอ้ยุมันจะย้ายบ้านมาเป็นลูกแม่ฉันอีกคนแล้ว แต่ที่น่าแปลก คือเราทั้งคู่ ไม่มีแฟน ทั้งที่จริงเราสวยหล่อทั้งคู่(ไม่ได้ชมตัวเองนะ ก็หลักฐานมันฟ้อง) ไม่น่าจะรอดมาได้จนถึงป่านนี้ (แต่ก็ยังรอด )ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีชายใดกล้าย่างกายเข้ามาจีบฉันเลยสัก โอ้...ไม่... ฉันหวังว่าฉันคงไม่ต้องนั่งเกาะคานทองไปจนวันตายใช่มั้ย! =_=