ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 เรียกว่า รัก ใช่ไหม
H & H
ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
Jackson
ถึงเวลาเริ่มเกมส์แล้ว ผมเดินในท่าที่เอามือจับหัวไว้ตลอดเวลา แหงสิโดนกระชากทีเดียวก็หลุดแล้ว ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกน้ะเกมส์นี้ แล้วคือแบบ บอกทีนี่ตอนกลางวันใช่มั้ยทำไมมันมืดๆน่ากลัวๆอย่างงี้ ผมแอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ทันทีเมื่อได้ยินเสียงเหยียบกิ่งไม้แห้งที่อยู่บนพื้นหัก โฮ่ยย ความรู้สึกเหมือนโดนฆาตกรโรคจิตตามฆ่าเลยอ่ะ แกรกๆๆๆ!!เสียงวิ่งเริ่มขึ้นจากหลายๆทิศเริ่มมีเสียงปะทะกันแล้วด้วยเมื่อกี้ผมเห็นหลังไวๆของพี่บีวิ่งไปทางนั้นน...พี่บี!!!ผมออกตัววิ่งตามไปทันที แต่พอวิ่งมากลับหาคนหัวเทาไม่เจอ ผมมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระเเวง
"เฮ้!! ไอ้เด็กบ๊อง จัดการเพื่อนพี่ก่อนเเล้วเราค่อยเจอกัน^^"เสียงมาจากข้างบน
"พี่บี!!!"
"ระวังหลังหน่อยก็ดีน้ะ^^+"
พี่บีพูดด้วยท่าทางชิลๆกับท่าที่ยืนบนกิ่งไม้ใหญ่พิงลำต้นอย่างสบายใจ ปีนเก่งชะมัดชาติก่อนเคยเกิดเป็นลิงรึไง แต่ผมก็ต้องหันกลับไปมองข้างหลังทันทีเมื่อได้ยินเสียงกิ่งไม้หักอีกครั้ง โห่ยยย นี่มันสองรุมหนึ่งนี่ไอ้พี่มาร์คหัวแดงที่ตอนนี้อยู่ใกล้ผมแค่เอื้อมมือ ผมออกตัววิ่งอย่างรวดเร็ว ต้นไม้เยอะๆทำให้พี่มาร์คตามผมลำบากล่ะ โชคดีที่เกิดมาตัวเล็ก เอร้ยยย>_<~ ผมวิ่งเร็วเกินจนไม่ทันได้มองเส้นกั้นสีแดง เฮ้ยย เส้นกั้นสีแดงนี่คืออะไร ตอนนี้หวังคิดไม่ออกมันคืออะไรว่ะ-_-??ช่างแม่งง ผมก้มตัววิ่งลอดเส้นไป
"เฮ้ย แจ็คสันอย่าออก!!!"พี่มาร์คตะโกนไล่หลังมา
"อ๋ออ มันเป็นที่ๆแวมไพร์เข้าไม่ได้ใช่ป้ะ*0*"
อย่างนี้นี่เองอ่ะ ดีอ่ะพวกแวมไพร์เข้าไม่ได้555 พี่มาร์ครอจังหวะที่ผมเผลอวิ่งลอดเส้นกั้นสีแดงออกมาคว้าตัวผม แล้วจับตัวผมขึ้นแบกที่ไหล่
"ห้ามออกเส้นเขตต่างหาก เคยฟังอะไรบ้างมั้ยห้ะ!!-*-"
"ก็ไม่รู้นี่จำไม่ได้-3-"
พี่มาร์คจับผมแบกมาจนเข้ามาในที่ปลอดภัย โอกาสดีล่ะ ผมค่อยแก้ผ้าพี่มาร์คอย่างเบามือที่สุด เอ่อ..ผ้าพันคอน่ะ แจ็คสันเพิ่งรู้ความสามารถพิเศษมือเบาเหมือนกันน้ะเออ >_<~ ผ้าหลุดร่วงออกจากคอพี่มาร์ค
"แจ็คสัน....-*-"
พี่มาร์คเรียกชื่อผมแล้วกัดฟันกรอด วะฮ่าฮ่า สะใจแจ็คอ่ะพี่มาร์คยอมปล่อยตัวผมลง ผมแลบลิ้นใส่แล้ววิ่งหนีออกมา ยังไงซะเกมส์นี้ผมชนะย้าฮู้วววว>3<~ ผมเดินลั้นลาออกมาเรื่อยๆก็ต้องกลับสู่โหมดเดิมอีกครั้งเมื่อเริ่มเข้าสู่ความเงียบได้ยินเพียงเสียงวิ่งดังมาจากทุกทิศ แต่เสียงที่ดังที่สุดตอนนี้มันมาจากทางซ้ายและเห็นแบมแบมกำลังวิ่งหนียูคยอมมา เห้ยซวยแล้วตัวอันตรายมา!! แบมแบมล้มลง ผมรีบวิ่งเข้าไปฉุดให้แบมแบมลุกขึ้นวิ่งตามมา
"ไอ้เด็กยูควิ่งช้าๆหน่อยสิเฟ้ย-0-!!"
"หึหึ พี่ขาสั้นเอง^^+"
ผมตะโกนคุยกับยูคทั้งที่วิ่งหนีเด็กยักษ์อยู่ เหนื่อยจนจะหายใจไม่ทันอยู่แล้ว แบมแบมที่วิ่งช้าลงเรื่อยๆและก็ พลัก!!!ล้มอีกล่ะเห้ย จะนางเอกนิยายไปไหนว่ะครับ คือแบมล้มแบบหน้าคว่ำแล้วจับมือกับผมอยู่แรงที่ฉุดลงไปทำผมล้มตามไปด้วยแล้วแบบหน้าหงายอ่ะสภาพคงไม่น่าดูเท่าไร ยูคยอมวิ่งมาดูแผลที่เข่าของแบมแบม เลือดไหลไม่หยุดเลยอ่ะ ผมเอาผ้าที่หัวผมออกมามัดที่เข่าแบมแบมอย่างน้อยก็ห้ามเลือดไว้หน่อย
"พาแบมแบมกลับก่อนเถอะ"
"แล้วศอกพี่..."ยูคพูดขัดผมขึ้น ในขณะที่แบมแบมตอนนี้น้ำตาคลอเบ้า
"ไม่เป็นไรหรอก แบมเดินไหวมั้ยขี่หลังยูคแล้วกัน"
ยูคยอมให้แบมขี่หลังพาเดินออกมา มีผมคอยเดินตามอยู่ข้างหลังพอออกมาก็เจอกับพวกพี่ม.6ที่เป็นสตาฟรวมถึงพี่มาร์คกับพี่เจบีก็อยู่ด้วย ผ้ายังอยู่ที่คอพี่เจบีอยู่เลยทำไมออกมาแล้วล่ะ พอพี่มาร์คเห็นก็รีบตรงดิ่งมาหาแบมแบม แล้วพยุงแบมให้ไปหาพี่สตาฟช่วยทำแผลให้ คนหัวแดงหันกลับมาที่ผมกับยูคยอมอีกครั้ง พร้อมกับถามว่าเกิดอะไร ยูคยอมเล่าทั้งหมดให้ฟัง
"แจ็คสัน!!ชักจะดื้อใหญ่แล้วน้ะ"
"..."ผมสะดุ้งเมื่อพี่มาร์คดุผม
"ถ้าแบมแบมเกิดล้มหัวแตกขึ้นมาจะว่ายังไง"
"..."
"เราโตแล้วน้ะไม่ใช่เด็กๆ ทำอะก็คิดบ้าง"
พี่มาร์คพูดเสร็จก็เดินออกไปดูอาการเเบมแบม ทำไมถึงกลายเป็นว่าผมโดนด่าไปได้ล่ะ แบมแบมล้มสองครั้งทำให้แผลมันฉีกลึก แต่ในสายตาพี่มาร์คผมก็ผิดมากอยู่แล้วแหละ สำคัญไม่สำคัญเค้าก็มองข้ามแผลที่ศอกของผมทั้งสองข้างอย่างไม่ใยดี เฮอะ ผมเดินปลีกตัวมาที่ห้องพยาบาลเพื่อดูอาการของจูเนียร์ที่เป็นลมตอนเข้าแถว จูเนียร์เห็นเลือดที่ซึมจากศอกของผมทั้งสองข้าง ก็ตกใจแล้วรีบลุกขึ้นมาจับผมไปนั่งที่เตียง
"นายหายแล้วหรอ"
"อื้ม เดี๋ยวฉันทำแผลให้อยู่นิ่งๆ"
"พี่มาร์คเป็นห่วงแบมแบมด้วยแหละ ฮะฮะ"
ผมหัวเราะแห้งๆจูเนียร์ไม่ตอบอะไรทำเพียงแค่ถอนหายใจเบาๆ ทำข้างขวาเสร็จก็มาทำข้างซ้ายคนที่นั่งทำแผลถึงยอมปริปากพูดกับผม
"นายเคยคิดบ้างมั้ยว่านายรู้สึกยังไงกับพี่มาร์ค"
"ไม่รู้สิ ฉันอาจจะเป็นพวกหวงก้างก็ได้น้ะ"
"สิ่งที่นายเป็นตอนนี้ มันมากกว่านั้นน้ะแจ็คสัน"
จูเนียร์ที่ทำแผลให้จนเสร็จจับตัวผมให้หันไปหาจูเนียร์ตรงๆผม ผมก็เคยคิดน้ะเคยแทบจะทุกวันเลยว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่
"ถ้าเกิดว่าเราอยากอยู่กับคนๆนึงมากๆไม่อยากห่างไปไหน"
"..."
"คิดถึงเค้า เป็นห่วงที่สำคัญ ไม่ชอบและหงุดหงิดเวลาเค้าไปสนิทกับคนอื่น"
"..."
"น้อยใจที่เค้าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าเรา"
"..."
"มันเรียกว่า รัก ใช่ไหมจูเนียร์"
ผมพูดเสียงแผ่วนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อกี้ก็พาลให้น้ำตาจะไหล จูเนียร์ยกมือขึ้นปาดน้ำตาผมช้าๆ พร้อมกับดึงหัวผมให้ไปซบที่ไหล่
"กว่าจะคิดได้น้ะเพื่อนฉัน^^"
"แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ"
"นายลืมแล้วหรอ ว่าฉันก็เจอแบบนายยังเอาตัวไม่รอดเลย^^"
"ฉันเห็นพี่บีออกมาข้างนอกทั้งที่ยังไม่แพ้ พี่เค้ามาหานายใช่มั้ย"
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากนึกถึงมันอีก"
ผมเงียบไปมาหาจริงด้วยสิน้ะ ผมนึกไปถึงหน้าคนผมแดงที่ทำร้ายจิตใจผมมากมายเหลือเกิน ทั้งๆที่เค้าไม่เคยดุผมเลย แต่พอมีแบมแบมทุกอย่างเปลี่ยนไป ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ผมก็คงยังไม่รู้ใจตัวเองหรอก รักเค้าแต่เค้ารักใคร พี่รักใครพี่มาร์ค
"แจ็คสัน!!ยูคบอกว่านายบาดเจ็บ เป็นตรงไหนแล้วทำแผลรึยังเจ็บมากมั้ย"
"เจ็บสิ....เจ็บมาก"
"เจ็บตรงไหน ไหนมาให้พี่ดูสิ"
"เจ็บตรงนี้..."
ผมเอื้อมมือไปจับมือพี่มาร์คมากุมไว้ที่หน้าอกข้างซ้าย ใช่เจ็บมากแผลที่ร่างกายมันเทียบอะไรไม่ได้เท่ากับเจ็บปวดที่หัวใจ ผมจ้องมองดวงตาพี่มาร์คที่ว่างเปล่าไม่มีแม้คำใดหลุดออกมาสักคำ ผมเดินออกมาเงียบๆ ในหัวใจพี่มันมีผมบ้างมั้ยน้ะหรือมีแค่เศษเสี้ยวเล็กๆแค่นั้น
JR
ย้อนไปตอนที่เป็นลม คงเพราะผมร้องไห้และยืนตากแดดเป็นชม.เลยทำให้ผมเพลียๆและเริ่มเวียนหัว อย่าพูดถึงแจ็คสันรายนั้นมันถึกแดดแค่นี้ทำอะไรมันไม่ได้หรอก แต่ผมไม่ใช่ไข้ขึ้นสูงอีก ผมไม่อยากรบกวนยูคยอมกับยองแจเลยบอกให้พวกนั้นกลับไปอยู่คนเดียวได้ แต่เพราะตัวร้อนบวกกับเวียนหัวทำให้ผมไม่มีแรงจะลุกขึ้นไปกินยาเลย ครูกับพี่สตาฟก็ไม่อยู่ ผมเผลอหลับไปรู้ตัวอีกที ก็มีผ้าสีขาวถูกชุบน้ำมาเช็ดตามใบหน้าผมแล้ว
"มาทำไม"
"มาดูแลคนป่วย"
"ไม่ต้องการ!!"
ผมพยายามปัดมือเจบีออก ณ จุดๆนี้พี่ก็ไม่อยากจะเรียกแล้ว แต่เพราะแรงไม่ค่อยมีบวกกับคนหัวเทาที่มีแรงเยอะกว่าทำให้มือที่พยายามดันออกมันการเป็นแค่วางแหมะลงบนมืออีกคน
"อย่าดื้อน่ะจูเนียร์ ไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรอ"
"อย่ามายุ่งอีกได้ป้ะรำคาญ"
เจบีหยุดการกระทำทุกอย่างเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ก่อนจะหลบตาไป เขาเดินออกไปหยิบยาและน้ำมาวางไว้ข้างๆเตียง แล้วเดินไปที่ประตู
"ต่อจากนี้สบายใจได้ นายจะไม่รำคาญอีก^^"
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร...หรอ"
"จำเป็นต้องบอกด้วยหรอ??"
พูดแบบนี้คงสำคัญกว่าผมมากสิน้ะถ้าเค้ารักผมจริงๆ เคยคิดจะอธิบายบ้างรึเปล่าหรือมันเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆเค้าถึงไม่พูดอะไรสักอย่าง บอกสิว่าผม เข้าใจผิด เข้าใจผิดไปเองใช่มั้ย ผมชันเข่าขึ้นน้ำตารื้นมาอีกเดี๋ยวนี้นายบ่อน้ำตาตื้นจังน้ะจูเนียร์ ไม่นานนักแจ็คสันก็เข้ามา
JB
ผมเดินออกมาพร้อมถอนหายใจห่วงก็ห่วง แต่อยู่ไปเค้าด็รำคาญเราเปล่าๆออกมาแบบนี้คงดีแล้วมั้ง ผมเดินออกมา อยู่ดีๆก็มีคนดึงผมให้มาคุยในที่ลับตาคน
"ทำได้ดีมากเจบี^^"
"เฮอะ ฉันไม่ได้ทำตามคำสั่งเธอสักหน่อย-*-"
"ยังไงใครที่ฉันไม่ชอบก็เป็นแฟนกับนายไม่ได้หรอก จำไว้ให้ดี^^"
"อย่ายุ่งกับจูเนียร์-*-"
ผมพูดออกไปอย่างรำคาญที่ดึงยัยนี่ออกมาเพราะกลัวจะไปพูดอะไรไม่ดีๆใส่จูเนียร์เข้าให้ตายเหอะ ผู้หญิงคนนี้มันน่าหมั่นไส้จริงๆ
"แต่ฉันเป็นแฟนเก่านายน้ะ^^"
"..."
"นายลืมไปแล้วหรอ ไอ้สิสัยเจ้าชู้จำเป็นของนายน่ะ"
"..."
"ถ้าไม่อยากให้เด็กนั่นเดือดร้อนก็อยู่ห่างๆเข้าไว้ล่ะ"
ผมจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไร ผมไม่ใช่คนเจ้าชู้แค่ผมมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใครไม่ได้ จนมันกลายเป็นนิสัย เวลาที่รักใครสักคนก็คงได้แต่ตัดใจ ผมไม่อยากให้จูเนียร์เดือดร้อน พูดเสร็จก็เดินออกไป ทิ้งให้ผมอยู่ที่เดิม
"พี่บี 0_0"
"จูเนียร์!!!"
จูเนียร์เดินเข้ามาสวมกอดผม พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่ทำให้จูเนียร์เป็นแบบนี้ ผมจับหน้าเนียร์ขึ้นมาแล้วเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ
"นายแอบฟังหรอ.."
"เนียร์รักพี่บีน้ะ พี่บีห้ามไปไหนน้ะ ฮึก"
"นายไม่กลัวหรอ^^"
"แค่มีพี่บีก็พอ...ผมก็ไม่กลัวอะไรแล้ว"
ผมกอดจูเนียร์แน่นกว่าเดิม คนที่ผมต้องการให้อยู่กับผมตลอดเวลามีแค่คนเดียวและผมไม่อยากปล่อยมือเค้าไปอีก ไม่ว่าจะเจออะไรผมจะปกป้องเค้าเอง
"จูเนียร์กินยารึเปล่าทำไมตัวยังร้อน"
"..."
ไม่ตอบทำเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ น่าจับตีสะให้เข็ดทำไมดื้ออย่างงี้ก็ไม่รู้ ต้องไปติดความดื้อมาจากแจ็คสันแน่ๆเลย ผมให้จูเนียร์กินยาและนอนพัก
"เนียร์เรื่องนี้อย่าบอกใครน้ะ"
"ครับ สันญา"
คนตัวเล็กที่นอนอยู่ยกนิ้วก้อยขึ้นมา ผมเอานิ้วก้อยตัวเองไปเกี่ยว55นี่มันดูเด็กจริงๆเลยน้ะ ไอ้เกี่ยวก้อยสันญาเนี่ย แต่ทำไมพอเป็นจูเนียร์ทำแล้วโคตรน่ารักเลยอ่ะ^^
"เจบี มาร์คให้มาตามน่ะ"
"เอ่อ.."
"พี่บีไปเถอะ ^^"
ผมเอื้อมมือไปลูบหัวจูเนียร์เบาๆจูเนียร์บอกว่าก่อนหน้านี้แจ็คสันมาร้องไห้ด้วย ไม่กล้าบอกเลยว่าเพราะอะไร มาร์คนี่มันซึนของซึนได้อีกครับบอกตรง
ณ บ้านพักที่ไรองุ่น
Jackson
ครบครับครบ ครบจริงๆมีทั้ง พี่บี จูเนียร์ ยองแจ ยูคยอม รวมไปถึงแบมแบมก็มา ฮึ่ยยย จะบอกว่าผมอยากอยู่กับพี่มาร์คแค่สองคนก็ถูกอีกนั่นแหละถึงเจ้าของบ้านแม่งโคตรใจร้ายเลย โหดร้าย เย็นชา แถมยังบื้ออีก-*-หงุดหงิดๆๆ ตอนนี้ทุกคนออกมาเก็บองุ่นที่ไร่ หึหึ ผมดึงองุ่นมาลูกนึงแล้วปาใส่หัวพี่บี
แปะ!! ลูกองุ่นแตกใส่หัวพี่บีอย่างจัง
"ไอ้..แจ็คสันน!!"
"คิคิ แบร่:P"
พี่บีทำท่าจะปาผมมั่ง แต่ก็โดนจูเนียร์ห้ามไว้ พี่แกเลยทำได้แค่ยัดองุ่นลูกนั้นเข้าปากแล้วเดินหนีไป หน้าพี่แกอย่างตลกอ่ะ จูเนียร์ส่ายหน้าเบาๆแล้วเก็บองุ่นต่อ ไม่นานพี่บีก็เดินมาลากจูเนียร์ให้ตามไปด้วย โอ้ยย อิจฉาคู่รักโว้ยยย ไปหวานกันไกลๆเลย!! ผมหยิบองุ่นขึ้นมาทำท่าจะปาคนที่เดินมาทางผมซึ่งคือ ยองแจ แต่ยองแจนี่ไวมากเลยอ่ะหลบกระสุนลูกองุ่นผมได้ แต่ลูกนั้นมันก็ไปโดนคนที่อยู่ข้างหลังยองแจ ดีกรีเป็นเจ้าของบ้าน เฮ้ย ซวยล่ะ ลูกองุ่นที่แตกเต็มหน้าผากเลย
"แจ็คสันน!!..."
"-0-!!"
ผมรีบวิ่งหนีออกมาเมื่อโดนพี่มาร์คเรียกชื่อเสียงเย็นๆ โอ้ยยย น่ากลัวเกิ๊นนน แจ็คสันต้องหนีล่ะอยู่ไม่ได้แล้ว ผมวิ่งมาใกล้ๆจุดที่ยูคยอมกับแบมแบมอยู่ ก็ลดความเร็วลงวันนั้นแบมแบมไม่พูดอะไรสักคำ พี่มาร์คว่าผมว่า แพ้แล้วก็ควรออกไม่ใช่ไปเล่นอะไรแผลงๆทั้งๆที่ผมเอาผ้าตัวเองไปพันแผลให้แบมแท้ๆเด็กนั่นไม่คิดจะอธิบายอะไรสักอย่าง
"พี่แจ็คแผลหายดีรึยังฮะ"
"อืม..."
ผมตอบแบมแบมไปแล้วรีบเดินกลับบ้านพักทันที เฮอะ สนใจด้วยหรอไม่มีใครสนใจผมหรอก ถ้าสนใจจริงๆทำไมเพิ่งจะมาถามเอาตอนนี้ ผมเดินตัดหน้าพี่มาร์คไปอย่างไม่สนใจและไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
ผมเดินเข้ามาในตัวบ้านเห็นพี่บีเดินออกจากห้องน้ำ ผมเปียกๆไปสระผมเลยหรอ555พี่บีทำหน้าโหดๆใส่ผมแต่ก็โดนจูเนียร์ปรามไว้เลยไม่ทำอะไร แล้วพี่บีก็ไปนั่งให้จูเนียร์เช็ดผมให้ โอ้ยยย ภาพมันบาดตาบาดใจแจ็คสันมากก อยู่ไม่ได้แล้วล่ะตรงนี้ ผมเดินขึ้นมาชั้นสอง ลองไขกุณแจแทบทุกห้องลงไปชั้นล่างไปไขอีกก็ไม่เห็นมีสักห้องนี่เกือบๆยี่สิบสามสิบห้องได้แล้วน้ะ ผมไปถามแม่บ้านแม่บ้านก็ไม่รู้เพราะเพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ ลืมไปแม่บ้านเก่าลาออกเพราะผมนี่ แหะๆ
"แจ็คสัน หาอะไรหรอ"ยองแจที่เพิ่งกลับเข้ามา ถามขึ้น
"กุณแจนี่มันเอาไว้ไขอะไรอ่ะ-_-"
"นายไม่รู้แล้วฉันจะรู้มั้ยล่ะนั่น"
ผมมองมัน ถอนหายใจแรงๆอีกครั้งแล้วเอาขึ้นมาคล้องคอเหมือนเดิม ถ้าไปถามพี่มาร์ครายนั้นก็ไม่ตอบอยู่ดี พี่มาร์คเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับยูคยอมและแบมแบม ผมหันหน้าหนีแล้วเดินไปนั่งข้างจูเนียร์ ยูคยอมชวนแบมแบมไปหาอะไรกินในครัว ผมลุกขึ้นเดินขึ้นมาชั้นบน กำลังจะเข้าห้องนอนก็โดนมือพี่มาร์ครั้งไว้
"มีอะไร"
"แผลหายยัง"
"หายแล้ว"
"พี่เห็นเลือดมันซึมอยู่น้ะ"
ผมก้มดูที่ข้อศอกตัวเองคงเพราะงอแขนมากไปแผลเลยฉีก เป็นแผลตรงนี้หายยากชะมัด พี่มาร์คดันผมเข้ามาในห้องพร้อมกับกล่องยาที่ไม่รู้ถือมาด้วยตั้งแต่เมื่อไร ผมเดินมานั่งที่ขอบเตียง ปล่อยให้พี่มาร์คทำแผลให้ ผมมองแผลที่ตอนนี้มันแสบเพราะแอลกอร์ฮอล
"จ..เจ็บ"
"ทนๆหน่อยน่า"
ผมที่เงยหน้าขึ้นไปหาพี่มาร์คเพิ่งรู้ว่าหน้าเราใกล้กันมาก แม้แต่มุมที่พี่มาร์คก้มหน้ายังดูดีเลย ผมจ้องหน้าพี่มาร์คจนเจ้าของใบหน้ารู้ตัวแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเหมือนกัน ตอนนี้หน้าห่างกันไม่ถึงคืบ ผมที่กำลังจะหันหน้าหนีกลับโดนพี่มาร์ครั้งไว้แล้วประกบจูบทันที ด้วยความตกใจเผลออ้าปากออกทำให้พี่มาร์คแทรกลิ้นร้อนเข้ามาได้อย่างง่ายดาย แรงที่ตอนนี้แทบไม่หลงเหลือแล้ว การที่คนที่ชอบมาจูบแบบนี้ก็ต้องละลายเป็นธรรมดา ผมเอามือเกาะเสื้อพี่มาร์คแน่น สุดท้ายผมหายใจไม่ออกเลยผลักพี่มาร์คออกมา
"เอ่อ ...-///-"
"ถ้ามีอะไรก็ลงไปเรียกพี่ข้างล่างน้ะ"
พี่มาร์คพูดแล้วยีหัวผมเล่นก่อนจะเดินออกไป นิ่งได้ใจอ่ะมันคือเรื่องปกติหรอที่เวลาจูบกันแล้ว จะนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไรอย่างงั้นอ่ะ พี่มาร์คคิดยังไงกันแน่ หรือที่จูบเพราะอารมณ์ชั่ววูบงั้นหรอ แต่ใจผมมันเต้นแรงไม่หยุดเลยตอนนี้ ผมยกมือขึ้นมาจับที่ริมฝีปากช้าๆยิ่งนึกยิ่งเขิน โอ้ยยอยากระเบิดตัวเองตายเดี๋ยวนี้แหละ>///<~
หนุ่มผมแดงที่พอเดินออกมาจากห้อง ก็ทิ้งตัวลงนั่งหน้าประตูอยู่อย่างงั้น จะบอกว่าเค้าเขินมั้ยตอบเลยว่า มากกก มากกกว่าคนในห้องนั้นเป็นร้อยเท่า ยกมือขึ้นจับที่อกข้างซ้ายตรงกับหัวใจตัวเองพร้อมกับยกยิ้ม
"ทำไมใจสั่นอย่างนี้น้ะ^^"
…………………………………………….……………………………………………………
จบไปอีกตอนๆๆๆ แจ็ครู้ใจตัวเองแล้วววว เหลือก็แต่มาร์คยังไงกันแน่น้ะเออ บีเนียร์ก็เข้าสู่ช่วงหวานได้ไม่นานหรอก ว่ะฮ่าฮ่า เพราะ สาวนิรนามยังอยู่!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น