ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 จุดเปลี่ยน
H & H
Jackson
ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
Jackson
"ประกาศ!! เริ่มกิจกรรมที่ 2 กติกา แบ่งเป็นกลุ่ม 5 กลุ่มตามหาธงสีของตัวเองให้ครบ ถ้าหาธงเจอแล้วให้เอาไปไว้ที่จุดรวมธง ธงแต่ล่ะสีมีทั้งหมด 10 อัน สีไหนครบก่อนจะชนะ และเป็นอันจบเกมส์"
ประกาศกติกาเรียบร้อยและห้องผมกับห้องยองแจอยู่สีแดง พี่มาร์คก็ดันเป็นสตาฟสีแดงอีกหวังจะทำอะไรก็ไม่สะดวกล่ะงานนี้(แล้วแกจะทำอารายย)จูเนียร์เล่าเรื่องพี่บีให้ฟังอย่างเหนื่อยใจแต่ผมกับยองแจขำ กร๊ากกกอ่ะฮาจริงไรจริง
"หัวเราะอะไรมิทราบ=_="
"ก็รู้ว่าพี่เค้าหึงยังจะไปทำอีก 555"
ยองแจพูดขึ้นเล่าว่าตอนผมไม่อยู่เนียร์ไม่อยากคุยกับพี่บีเลยแกล้งกอดยองแจให้พี่บีแกเฮิร์ตเล่น แต่ดันผิดคาดเมื่อพี่แกลากตัวไปคุยจนได้เรื่อง ได้หน้าแดงๆกลับมา โถ่ๆๆๆช่างน่าสงสารออมม่ายิ่งนัก 555
"แจ็คสัน!!นายหยุดหัวเราะเลยน้ะ "
"ห้ามไม่อยู่แล้ว555"
"จะไปบอกพี่มาร์ค ^__^"
"หยุด!หยุดแล้ว ห้ามๆห้ามบอก-^-"
ผมรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้ แหง สิถ้าบอกไปน้ะมีหวังโดนด่าอีกแหงๆแจ็คสัน ยังจำเรื่องราวทุกอย่างได้ดีครับถึงจะหายโกรธ แต่แค้นอ่ะเข้าใจตรงกันน้ะ-_-+
"นายดูกลัวพี่มาร์คน้ะ"ยองแจพูดขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้ว
"ไม่ได้กลัวสักหน่อย!! แค่ไม่อยากยุ่ง จบพอเลิกคุย-3-"
"แต่ก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกยองแจ มันติดพี่มาร์คจะตาย"จูเนียร์พูดอธิบายให้ยองแจฟัง
"ใคร?..ไม่ใช่ฉ้าานน-^-"
"หราาา แน่ใจน้ะ หืม??"
ประโยคสุดท้ายไม่ได้มาจะพวกผมทั้งสามคนที่นั่งคุยกันอยู่ครับแต่มาจากคนที่เพิ่งมาล๊อคคอผมจากด้านหลังต่างหาก คนที่คุณก็รู้ว่าใคร...บอกเถอะ มาร์ค ต้วนไงน่ากลัวกว่าวอลล์เดอมออีก U_U แจ็คสันกลายเป็นคนกลัวมาร์ค ต้วนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกที!!!
"ขอตัวแจ็คสันแปปนึงน้ะ^^"
"ใครบอกว่าผมจะไปกับพี่-0-!!"
"ไม่ไปดีๆก็ฉุดมันเนี่ยแหละ -_-"
พี่มาร์คยกตัวผมขึ้นพาดบ่าอย่างง่ายดาย ท่าอย่างกะแบกกระสอบปูนโห่ๆๆจะอุ้มท่าสวยๆหน่อยก็ไม่ได้อุ้มแบบเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิงอุ้มไม่เป็นอ่อ? ห้ะ หรือรู้จักแต่ท่าแบกปูน เกิดมาแบกปูนขายจนรวยว่างั้น เอ็ะ!! ช่วงนี้แจ็คสัน จิก กัด บ่อยไปมั้ยครับ=_= พี่มาร์คเดินหามตัวผมไปไม่รู้ที่ไหนก็หัวผมมันห้อยอยู่แบบนี้เห็นแต่เสื้อพี่มาร์ค เดินมาเรื่อยๆจนได้ยินเสียงน้ำไหล มาที่น้ำตกหรอ0_0 พี่มาร์ควางผมลง
ที่โขดหินใหญ่ข้างๆน้ำตก
"จะคุยอะไรอ่ะทำไมต้องพามาตรงนี้"
"ก็พี่อยากอยู่กับเราแค่สองคน"
"ตลกแล้ว -0-!!"
พี่มาร์คไม่ตอบอะไรก่อนจะเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วชูสร้อยขึ้นมาข้างหน้าผม ผมมองมันอย่างงๆเป็นสร้อยที่มีกุณแจห้อยอยู่สลักคำว่า mark tuan เป็นกุนแจรูปทรงโบราณอ่ะ
"มันคืออะไรอ่ะพี่มาร์ค"
"เก็บเอาไว้ดีๆน้ะ"
พี่มาร์คพูดเสร็จแล้วก็เดินไป แล้วไอ้นี่มันเอาไว้ไขอะไรล่ะ ผมมองมันยิ้มๆรู้สึกมีความสุขมากจนหุบยิ้มไม่ได้ เอื้อมมือเอาสร้อยขึ้นคล้องคอมันคือของสำคัญอย่างนึงล่ะ ไม่ว่าอะไรที่พี่มาร์คให้ มันสำคัญกับแจ็คสันเสมอ ผมเดินกลับมาที่ค่ายอีกครั้งนั่งคุยเรื่อยเปื่อยกับจูเนียร์และยองแจจนมืด
ปี๊ดดดด เริ่มเกมส์ได้ ผมคว้าเอาไฟฉายแล้วเริ่มเดินหา
"จูเนียร์นั่นธงสีฟ้านี่ ซ่อนไม่ดีเลย:( "
"เห้ยแจ็คเเล้วนายจะทำอะไร"
"พวกนายไปหาทางนู้น เดี๋ยวฉันไปหาทางนี้"
ผมบอกปัดๆกับพวกเพื่อนแล้วแอบวิ่งไปเอาธงสีฟ้าติดมือมาด้วย ผมเดินลึกมาจนถึงหลังค่ายเห็นธงสีแดงอยู่รำไร ก็วิ่งไม่คิดชีวิตครับสีแดงงงง แต่พอวิ่งเข้าไปใกล้ดันเห็นว่ามีคนนั่งอยู่แล้วมันคือ
"พี่มาร์ค!!!"
"แจ็คสันในมือคืออะไร!!-*-"
ผมเบรกแทบไม่ทัน หันไปวิ่งกลับทางเดิมแล้วก็มีพี่มาร์ควิ่งตามมาแล้วทุกคนนึกภาพขาสั้นๆอย่างผมจะสู้อะไรกับขายาวๆพี่มาร์ค วิ่งจนขาแทบพันกันล้มอยู่แล้วT^T พี่มาร์คคว้าตัวผมเอาไว้จากด้านหลัง
"นายเล่นแบบที่คนอื่นเค้าเล่นกันไม่เป็นเลยใช่มั้ยเนี่ย-_-"
"พี่มาร์คเจ็บเท้าอ่ะ"
เมื่อกี้ขาพลิกอ่ะเจ็บมากแต่หยุดวิ่งไม่ได้ ยิ่งกว่าหนีซอมบี้อีกความรู้สึกเมื่อกี้ โฮ เจ็บข้อเท้าา อ่ะไม่น้าาพรุ่งนี้เล่นแวมไพร์หมาป่าแล้วด้วย
"ไหนเจ็บมากมั้ย ทำไมไม่ระวังตัวบ้างห้ะ "
"..."
"ชอบให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย"
"-///-"
ผมรู้สึกหน้าผมร้อนและชาเหมือนเพิ่งเอาหน้าไปแนบของร้อนมา อะไรของผมเนี่ยอยู่ดีๆมาหน้าแดงเพราะคำพูดของไอ้พี่มาร์คบ้าเนี่ยน้ะ แจ็คสันเบลออ่ะ...เบลอว่ารักแถบ แบบว่า...ใช่เวลามาเล่นมุกมั้ย เจ็บเท้าโว้ยยย มันคือสิ่งสำคัญในการเล่มเกมส์พรุ่งนี้เลยน้ะ -0-!
"ช้ำๆอ่ะ เดี๋ยวพาไปทายา"
"แปปเดียวก็หายใช่มั้ยU_U"
"ไม่เป็นมากหรอก ทันเล่นเกมส์พรุ่งนี้แน่^^"
"จริงอ่ะ โล่งอกหน่อย-0-!"
พี่มาร์คให้ผมขี่หลังกลับมาที่ห้องพยาบาลของค่าย คือตอนมาเราวิ่งเลยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง แต่พอตอนกลับเราถึงได้รู้ว่า ตรงที่เราไปเอาธงนั่นมันติดป่าเลยมีสตาฟมาคอยคุมว่าคนที่มาเอาจะไม่เข้าไป จริงๆมันเป็นความคิดของพี่มาร์คมากกว่าพี่แกบอกกลัวผมเข้าไป และมันก็ จริง คือถ้าไม่มีสตาฟอยู่ผมคิดว่าผมจะเอาธงสีฟ้าไปซ่อนในนั้นแหละไม่ทันได้มองว่าอีกนิดเดียวตัวเองจะเดินเข้าป่าในเวลากลางคืนซะแล้ว เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะยิ่งโง่ๆอยู่=_=
"พี่มาร์คกุนแจอ่ะ ใบ้ให้หน่อยว่าต้องใช้ที่ไหน"
"บ้าน...ของพี่"
"แล้วหลังไหนล่ะ-_-??"
ยิ่งพูดยิ่งอิจฉาครับคือแบบ บ้านพี่มาร์คหลังใหญ่น่ะผมเคยไปไม่บ่อยพี่มาร์คไม่ค่อยอยู่ที่นั่นเลยไม่ค่อยได้ไป แล้วก็มีติดทะเล คอนโด บ้านที่ติดกับฟาร์มโคนมตระกูลต้วน อืมม แต่บ้านที่ไปบ่อยมันเป็นที่ไร่องุ่นน้ะ ใช่ๆๆผมไปที่นั่นบ่อยมากเลย เพราะพี่มาร์คชอบอยู่ที่นั่นจนไม่กลับไปบ้านหลังใหญ่เลย
"ที่ๆมีแต่เรื่องราวของเรา.."
"อย่าพูดให้มันดูดีหน่อยเลยพี่มาร์ค-3-"
"จะให้พี่พูดว่าที่ๆมีแต่วีรกรรมของนายรึไงแจ็คสัน555"
"แบบเเรกอ่ะดีล่ะ พี่มาร์คอ่ะอย่าขำดิ-^-"
ที่ๆมีแต่วีรกรรมของผมหรอ ก็คงจริงทั้งเรื่องเอายาฆ่าปลวกไปโปรยใส่ไม้ที่เอาไว้ให้ต้นองุ่นเกาะจนยามันซึมเข้าต้นองุ่นตายเป็นแถบๆจำได้ว่าครั้งนั้นเกิดความเสียหายมากเลย ไปขอโทษพี่มาร์ค พี่มาร์คก็เอาแต่หัวเราะแล้วขู่ว่าโดนพ่อเล่นงานแน่ ไหนจะเรื่องทำเปียโนเก่าแก่ของตระกูลพังอีก ไม่รวมถึงไปแกล้งทำเป็นผีหลอกให้คนใช้ในบ้านกลัวจนลาออกเป็นแถวไม่มีใครคอยทำความสะอาดและอีกมากมาย คิดแล้วเพลียกับตัวเอง ผมซนขนาดนั้นเลยหรอไม่จริงใช่มั้ยยT^T
"ถึงเวลาพี่อยากให้เราไปที่นั่น คำตอบอยู่ที่นั่น"
"คำตอบอ่ะไร??"
พี่มาร์คไม่ตอบ หันกลับไปเงียบเหมือนเดิมจนเดินมาถึงห้องพยาบาลพี่มาร์คทายาให้และพันผ้า ก็ยังไม่คิดจะตอบคำถามผม คำตอบอ่ะไร
"ก่อนจะหาคำตอบ หาคำถามให้เจอก่อนเถอะไอ้เด็กดื้อ^^"
"เปลี่ยนเป็น เด็กโง่ ดีกว่าเถอะที่พูดมาไม่เห็นเข้าใจสักนิด-3-"
"ถึงเวลานั้นพี่ว่า นายจะเข้าใจมันมากที่สุดน้ะ^^"
แบมแบม
ผมเดินเรื่อยเปื่อยหาธงไปเรื่อยๆผมอยู่ธงสีฟ้าล่ะ ยังหาไม่เจอสักอันเลย จริงๆแล้วผมเห็นพี่แจ็คสันวิ่งเอาธงสีฟ้าไปแอบตามเข้าไปก็เจอพี่แจ็คอยู่กับพี่มาร์ค ไม่น่าตามเข้าไปเลยเราเจ็บมั้ยล่ะเห็นเค้าห่วงใยกันขนาดนั้น ผมถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่สิบของวันหยุดยืนอยู่ที่เดิมก้มมองลงที่เท้าเมื่อรู้สึกมีหยดน้ำร่วงลงมา ร้องไห้อีกแล้ว
"นายนี่มัน!!อ่อนแอจริงๆเลย-*-"
"ยูคยอม..."
ยูคยอมที่เพิ่งเดินเข้ามาเห็นผม เขาทำท่าทีรำคาญแต่ก็เอื้อมมือมารวบตัวผมเข้าไปกอดปลอบ ผมไม่พูดอะไร ขออยู่แบบนี้สักพักก็ดีเหมือนกันผมแค่ไม่อยากอยู่คนเดียวในตอนนี้
"นายคิดว่านายเจ็บคนเดียวรึไงแบมแบม"
"..."
"ฉันก็เหมือนๆกับนาย.."
"..."
"จุกจนพูดไม่ออกเลย5555"
"ยูคยอมนาย..."
"เงียบน่า!!"
ผมกอดยูคยอมแน่นเมื่อเห็นคนตรงหน้าพูดเสียงเศร้าถึงจะไม่มีน้ำตาแต่ผมก็รับรู้ได้คนหัวอกเดียวกันสิน้ะ คงเข้าใจกันดีอยู่แล้ว
ปี๊ดดดด!เสียงนกหวีดเรียกรวมนี่ต้องมีสีไหนครบแล้วแน่ๆ ผมเช็ดน้ำตาลวกๆแล้ววิ่งมาจุดรวมพร้อมๆกับยูคยอม สีม่วงชนะล่ะ พี่แจ็คสันโวยวายใส่พี่มาร์คใหญ่เลยเรื่องที่ว่าทำไมไม่เอาธงแดงกลับมาไม่งั้นก็ชนะไปเเล้ว ผมมองเหม่อๆเหมือนคนสติหลุดไปแล้วตอนนี้
"นี่!แบม จะไปมองทำไมเล่า!!"
"ยูคอย่า"
ยูคยอมยกมือขึ้นมาปิดตาผมทั้งสองข้างห้ามแล้วก็ไม่ฟังหรือเสียงผมมันดุไม่พอหรือไง ไม่ได้เล่นด้วยเลยน้ะ ยูคหัวเราะรัว เอามืออีกข้างมาจี้ที่เอวผมจนหัวเราะออกมาแล้วดิ้นไม่หยุด ผมหันกลับไปจี้ยูคมั่งแต่ดันไม่บ้าจี้ผมก็เสียเปรียบล่ะสิT_T
"เอวนายบางชะมัด จับทีฉันล่ะกลัวมันหักเลย"
"มันไม่หักง่ายๆหรอกน่า555"
ผมหันไปยิ้มให้ยูคยอมที่พอพูดจบคนร่างสูงก็ดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง เมื่อกี้ผมบอกว่าให้กอดหรอ แบมแบมงงอ่ะ ยูคเอาหน้าซบลงที่บ่าผมหันหน้าซุกซอกคอจนผมจั้กจี้
"ยูคจั้กจี้"
"ไม่เอาออกหรอก"
"ทำไมล่ะ"
"ตัวนายหอมดี"
"งั้นรีบปล่อยเราเลย-0-!!"
"ไม่ปล่อย"
อ้ากก ผมอยากจะบ้าตายอะไรของเขาเนี่ยหน้าชาไปหมดแล้วครับ จมูกและปากของยูคยังฝังลงบนต้นคอผมอยู่เลยสยิวแปลกๆ ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับผมเลยน้ะไอ้บ้ายูคยอมนี่
JB
ผมนั่งมองไอ้พวกรักสี่เศร้าอย่างเบื่อๆอีกคนก็ไม่รู้ใจตัวเอง อีกคนก็รักแล้วไม่บอก(ใครหรอไม่บอกหรอก) ส่วนอีกสองคน รักเขาข้างเดียว เป็นเด็กที่น่ารักทั้งคู่ด้วยไม่อยากให้สองคนนี้หม่นหมองเพราะความรักเลยแหะ จูเนียร์สุดที่รักผมก็หายไปเอาน้ำกับยองแจนานแล้วน้ะครับ ผมล่ะกลัวยองแจมันมาแย่งจูเนียร์ของผมจริงๆถึงมันจะดูเคะๆก็เถอะ-_- พวกสี่เศร้าเดินถือข้าวมาที่โต๊ะแล้วครับส่วนผมน่ะหรอเค้าให้ผมอยู่จองที่อย่างโดดเดี่ยวและเดียวดาย เลิกลั้นลาเมื่อเจอเนียร์เลยอ่ะครับเลิกจริงไรจริงไม่มีสลิงไม่อิงสตั้น....ใช่เรื่องเดียวกันไหม? แบมแบมกำลังจะมานั่งข้างมาร์คก็โดนเด็กยูคแทรกนั่งก่อน ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้น้ะครับว่าไอ้เด็กยูคจะทำอะไรห่วงมันนิดๆน้ะ
"ยูคยอมอ่ะ ทำไมต้องแย่งเรานั่งด้วย"
"เอาน่าาา นายไม่อยากนั่งกับพี่แจ็คหรอ??"
"อ่า..เอ้ย ไม่ใช่น้ะครับ ไม่ใช่อย่างงั้น"
แบมแบมรีบปฏิเสธลิ้นรัว โบกมือโบกไม้ไปมาคงกลัวแจ็คสันงอนล่ะสิ ดูจากที่เจ้าตัวเดินไม่นั่งอีกฝั่งไม่สนใจใคร ตักข้าวเข้าปากคำใหญ่ๆนั่นกินหรือยัดครับ แถมข้าวยังติดปากอีกไอ้มาร์คที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามเลยเอื้อมมือไปเช็ดให้ และแน่นอนทุกการกระทำมันอยู่ในสายตาของยูคกับแบมชัดเลยล่ะ
"พี่มาร์คกินกุ้งป้ะ ลืมบอกป้าไม่เอากุ้งอ่ะ-3-"
"หือกินได้หรือเปล่าเดี๋ยวก็ผื่นขึ้น พี่ไปซื้ออย่างอื่นมาให้มั้ย นั่นมันคลุกไปกับข้าวแล้วน้ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกๆ"
แจ็คสันพูดปัดๆแล้วตักกุ้งไปให้มาร์ค ไม่เคยบอกใช่มั้ยครับแจ็คสันแพ้กุ้งน่ะ แต่เจ้าตัวมักจะสั่งอะไรปกติเหมือนคนทั่วไปจนบางทีมีกุ้งติดมาก็ต้องให้มาร์คกินตลอด กินจนหน้าเพื่อนผมจะเหมือนกุ้งรึเปล่า#ผิด
"แต่พี่มาร์คชอบปลาหมึกนี่ เอาของผมมั้ยฮะ"
แบมแบมที่กำลังตักปลาหมึกไปให้มาร์คก็ต้องชะงักเมื่อยูคยอมจับมือของแบมแบมแล้วป้อนเข้าปากมันเอง ไอ้เด็กแสบเอ้ยย แบมแบมมองยูคอย่างไม่ค่อยเข้าใจปนกับหงุดหงิดนิดๆแต่ก็ตามประสาแบมแบมที่จะไม่ด่าไม่ว่าตามแบบคนดีอ่าน้ะ
"อื้มมม...ปลาหมึกอร่อยอ่ะแบม>_<~"
"งั้นนายเอาอีกมั้ย"
แบมแบมพูดพร้อมกับตักป้อนยูคอีกชิ้น มาร์คเห็นแล้วก็หัวเราะ ส่วนแจ็คสันก็มานั่งอ้อนขอให้มาร์คป้อนบ้าง เด็กนี่ทำตัวแบ๊วตลอดเวลาจริงๆ
"พี่มาร์คคร้าบบ ป้อนแจ็คบ้างแจ็คอยากมีโมเม้นแบบนั้นบ้าง>_<~"
"เอาสิ555"
แล้วสองคนนั้นก็นั่งป้อนกันอีกคู่ ไม่ยอมๆๆจูเนียร์มาป้อนนเค้าด่วนๆๆเลยครับคนหล่ออิจฉาา หันไปมองที่จูเนียร์และยองแจเดินมาคุยกันงุ้งงิ้ง เฮ้ยๆๆมือที่โอบเอวเอาออกเลยน้ะเว่ยไอ้ยองแจ-0-!!! จูเนียร์เดินมานั่งข้างๆผม เฮอะผมจะงอนให้ดูเอาสิ เนียร์ต้องง้อผมบ้างล่ะงานนี้ นั่งกินข้าวไม่สนใจคนนั่งข้างๆ
"พี่บี"
"..."
"เรียกแล้วไม่ตอบหยิ่งอ่อ-_-"
จูเนียร์หันกลับไปคุยกับยองแจไม่สนใจผม แล้วนั่น นั่นอะไรเนียร์ของผมกำลังป้อนข้าวให้ยองแจไม่มีมือมีเท้าหรอคร้าบบ ห้ะ!!!ผมจับมืออีกข้างของเนียร์ไว้แน่น คนตัวเล็กชะงักแล้วเอาช้อนกลับมาวางที่จานเหมือนเดิม
"เป็นอะไรรึเปล่า-_-?"
"เพิ่งสนใจ เหอะ!!"
"นี่อย่ามาประชดน้ะ!!"
"เนียร์ก็เป็นแต่แบบนี้ มีแต่พี่ที่คอยตามใจ"
"แล้วมันจะทำไม"
"ก็มันเหนื่อยไง!!"
พูดจบผมลุกขึ้นเอาจานข้าวไปเก็บ เหนื่อยแล้วที่ต้องคอยตามจีบอยู่ฝ่ายเดียว ตามใจจนเค้าไม่เห็นค่า เป็นแค่ของตายไง เจบีเศร้าครับอ่อนล้ากับความรัก
JR
ก็มันเหนื่อยไง ก็มันเหนื่อยไง ก็มันเหนื่อยไง.....คำนี้มันวนเวียนในหัวผมเป็นรอบที่ล้านได้แล้วมั้ง แล้วผมควรทำยังไงดี ทั้งๆที่เรารอเวลานี้มานานไม่ใช่หรอ เมื่อไม่มีเจบีชีวิตเราก็จะสงบสุขอีกครั้ง แต่...สงบสุขแบบเหงาๆรึเปล่าน้ะ
"ไม่ไปง้อหน่อยหรอ"ยองแจสะกิดแขนถามผมขึ้น
"นั่นดิเนียร์ พี่ไม่เคยเห็นบีมันจริงจังกับใครเท่าเนียร์เลยน้ะ"
พี่มาร์คพูดเสริม ผมควรจะตามไปง้อใช่มั้ยอ่ะ แล้วตอนนี้ผมคิดยังไงกับพี่บีผมยังไม่รู้เลย แต่ผมก็ยังไม่อยากให้เค้าไปตอนนี้หรอกน้ะ งั้นน...ไปง้อก็ดีเหมือนกัน ผมเดินเอาจานข้าวมาเก็บ มองหาคนหัวเทาที่เมื่อกี้เดินหนีมาไม่รู้ไปไหน นั่นๆหัวเทามีอยู่คนเดียวแน่ๆผมวิ่งเข้าด้านหลังของอีกฝ่าย ก่อนจะกอดพี่บีจากด้านหลังเอาหน้าซุกเข้าแผ่นหลังกว้าง
"พี่บี เนียร์ขอโทษ เนียร์จะไม่ทำ..."
"เจบีนี่ใคร??"
ผมที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมาเมื่อมองผ่านเจบีไปยังมีหญิงสาวหน้าตาน่ารักอีกคนยืนอยู่ อึก..ความรู้สึกหน่วงๆที่อกไปจนถึงคอทำให้ผมพูดอะไรไม่ออกตอนนี้ พี่บีไม่พูดอะไรไม่หันมามองผมเลยแม้แต่นิดเดียว ทำเพียงแค่แกะมือผมที่กอดพี่เค้าออกแล้วเดินไปจับมือผู้หญิงคนนั้นออกไป ผมยังคงนิ่งค้างอยู่ที่จุดๆเดิม ตอนนี้หัวมันโล่งไปหมดผมจะตามมาทำไม รู้สึกตัวเองเป็นอากาศไปแล้ว
"จูเนียร์!!นายไม่เป็นไรน้ะ0_0"
"แจ็คสัน...ฉันจะทำยังไงดี ฉันต้องทำยังไงหรอ"
ผมคิดว่าแจ็คสันคงเห็นเรื่องราวทั้งหมด ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วตอนนี้ผมควรจะโกรธเค้า เกลียดเค้า หรือโกรธตัวเอง เกลียดตัวเอง หรือแค่ไม่รู้สึกอะไร ดีใจ เสียใจ ผมต้องเป็นแบบไหนหรอบอกผมที ผมเหมือนคนบ้าที่สติหลุดลอยไปไกลแล้ว
"จูเนียร์ไม่เป็นไรน้ะ นายไม่เป็นอะไร"
"ฮึก..ฉัน ต้องไม่เป็น ฮึก อะไร"
น้ำตาที่ไม่รู้ว่ามันไหลตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ตอนนี้มันไหลออกมาไม่หยุดเหมือนเขื่อนแตกเลยล่ะ แจ็คสันดึงตัวผมเข้าไปกอดปลอบเบาๆ ผมผิดเองใช่มั้ยที่ไปหลงเชื่อว่าเค้ารักผมจริง
Jackson
ผมกอดปลอบจูเนียร์นานไม่รู้เท่าไรรู้ตัวอีกที จูเนียร์ก็หยุดร้องแล้วบอกให้ผมไม่ต้องห่วงไปแล้ว เรากลับมาที่จุดรวมเพราะไม่กี่นาทีข้างหน้าจะถึงเวลาเล่นเกมส์สุดท้ายแล้วจะได้กลับรร. กลับไปก็ตรงกับเสาร์อาทิตย์พี่มาร์คชวนไปบ้านไร่องุ่นด้วย ยังไงผมก็จะไปลองไขกุนแจนี่ดูล่ะน้ะ อยากรู้อ่ะ
"เอาล่ะทุกคนเกมส์นี้ต้องใช้ความระมัดระวังกันด้วยน้ะ เพราะเราเล่นในป่าห้ามวิ่งออกนอกเส้นสีแดงที่ผูกกั้นไว้เด็ดขาด เอาล่ะวันนี้จะมีกรรมการสุดหล่อมาอธิบายด้วยเชิญครับ"
"กรี๊ดดดด//กร๊าซซซ"
"เอาผ้าที่ทุกคนได้ผูกที่คอเลยครับบ^^"
พี่เจบีพูดขึ้นอย่างทะเล้นเป็นธรรมชาติเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ผมล่ะอยากหาอะไรมาปาใส่หน้าพี่แกจริงๆทำกับเพื่อนผมซะเจ็บแสบเลย ฮึ่ยย!! ผมหมั่นไส้เลยเอาผ้ามามัดไว้ที่หัวผมอยู่ทีมหมาป่าล่ะเพราะผ้าที่ได้เป็นสีดำ เฮอะดีเหมือนกันเพราะพี่บีกับพี่มาร์คอยู่ทีมแวมไพร์ดูจากผ้าที่ผูกคอเป็นสีขาวนั่นน้ะ เก็บมันทั้งคู่เนี่ยแหละคิดจะให้เด็กยูคจัดการพอหันไปแทบร้องไห้เด็กยูคอยู่แวมไพร์โฮ มองไปที่แบมแบมอยู่ทีมหมาป่าช่วยไรได้บ้างเนี่ย ดูท่าจะแรงน้อยน่าดู สงสัยงานนี้แจ็คต้องออกแรงเองแล้วครับ
"แจ็คสันฉัน..."
"เห้ย!! มีคนเป็นลมครับ"
ผมพูดขึ้นก่อนที่ยูคจะวิ่งเข้ามาช่วยอุ้มผมจะตามไปด้วยแต่ยองแจบอกว่าจะไปเองให้ผมอยู่ที่นี่ เพื่อนผมมันไหวมั้ยนั่นเป็นห่วงจริงๆ ผมหันกลับไปมองเวทีแวบนึงเห็นพี่เจบีจะวิ่งลงมาจากเวทีแต่โดนพี่ผู้หญิงคนนั้นห้ามไว้ ถ้าจำไม่ผิดรองประธานใช่มั้ย เดี๋ยวเราได้เห็นดีกันแน่ หึหึ^^++
"แจ็คสัน ช่วยเอาผ้าผูกคอด้วยครับ"
พรึ่บ!!! ทุกคนหันมามองผมที่เอาผ้าขึ้นไปผูกที่หัวกันหมดเมื่อพี่มาร์คพูดขึ้น ให้ตายเหอะเด่นซะไม่มี ไม่ต้องจับจ้องกันขนาดนั้นก็ได้ครับบางคนนี่มองแบบอิจฉาด้วยอ่ะ ก็อย่างที่เห็นผมสนิทกับพี่มาร์คจนพวกแฟนคลับพี่แกไม่ค่อยชอบขี้หน้าผม แฟนคลับนี่ก็ไม่ใช่น้อยๆเลยก็หล่อซะขนาดนั้น กรรมก็มาตกที่หวังอีกล่ะงานนี้
"มันไม่เจ๋งอ่ะครับ"
"งั้นรอโดนทำโทษพิเศษได้เลยครับ^^"
"จัดมาเล้ยยยย^0^"
ผมกับพี่มาร์คจ้องกันอย่างเอาเลือดเอาเนื้อ ถ้าเป็นการ์ตูนคงมีกระแสไฟฟ้า ออกจากดวงตาเราแน่ๆ ผมยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอาหมวกขึ้นมาสวมทับอย่างกวนประสาทคนอยู่บนเวที พี่มาร์คส่ายหน้าอย่างหน่ายๆและยอมแพ้เรื่องที่จะให้ผมเอาผ้าที่ผูกหัวลงมาผูกคอ
"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน พี่มาร์ค"
ผมพูดไม่มีเสียงไปให้พี่มาร์ค คนหัวแดงไม่ตอบอะไรทำเพียงแค่ยิ้มและพยักหน้าเบาๆ พี่ระวังเพื่อนพี่ไม่ให้ผมไปบีบคอเล่นไว้ดีๆล่ะ หึหึหึ^^+
…………………………………………………………………………………………………………...........
บทนี้มีมาหลายคนมีอะไรมากมายที่เปลี่ยนไปน้ะไรท์ว่า 5555อะไรคือพี่บีมีคนอื่น แล้วอะไรคือยูคแบมได้กันเอง-_-???? แล้วแจ็คมาร์คใครไม่รู้ใจตัวเอง แล้วใครรักแล้วไม่บอก ไรท์ว่าทุกคนรู้5555 เพราะไรท์แต่งพวกมีปมไม่เป็น 5555//ควรร้องไห้ใช่มั้ย ㅠ ㅠ TOT T_T T^T Y_Y U_U T.T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น