Shining Heart(โฮฮยอน+อนคีย์)

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ล็อกเกอร์(Up100%)

Ring Ding Dongๆ....เสียงออดเข้าห้องเรียนดังขึ้น นักเรียนในโรงเรียนที่จับกลุ่มคุยกันก็ค่อยๆ

แยกกันเข้าห้องเรียนไป

"เข้าห้องเรียนกันเถอะ แทมิน" เพื่อนสนิทของแทมินเอ่ยชักชวน

"อือ"แล้วทั้งสอง จงฮยอนและแทมิน เพื่อนสนิทที่ได้ทุนมาเรียนต่อที่โรงเรียนแห่งนี้ อันที่จริง

จงฮยอนและแทมินมาจากโรงเรียนในต่างจังหวัด แต่เรียนได้ดีจึงได้ทุนมาเรียนในตัวเมือง

ในขณะที่ทั้งสองคนเดินกลับห้องไปนั้น ลูกชายของมาเฟียชื่อดัง มินโฮ ก็ได้นำของที่เตรียมไว้

ไปใส่ในล็อกเกอร์ที่เขาคิดว่าเป็นของชายหน้าหวานที่พึ่งเข้าห้องเรียนไป

ปึก! ล็อกเกอร์ได้ถูกปิดลงพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ที่ใครๆเขาพูดกัน 

...ทีนี้หละ นายจะได้รู้ซักที ว่ามินโฮคนนี้ชอบนายมากขนาดไหน ฮึฮึฮึ

พักเที่ยง

"จงฮยอน นายไม่กินข้าวหรอ ไปช้าเดี๋ยวคนเยอะนะ" แทมินซักถาม

"อ๋อ ฉันไปเอาของก่อนนะ ไม่ต้องรอ นายไปกินข้าวเลย อย่าลืมจองที่ให้ฉันด้วยหละ"

" อืม อย่านานนักหละ"

แล้วทั้งสองคนก็เดินแยกกันไป

... เฮ้อ มินโฮ นายจะรู้บ้างไหมว่าคนๆนี้รักนายมากขนาดไหน จะให้ฉันทำยังไงให้นายรู้นะ...

จงฮยอนเปิดล็อกเกอร์ด้วยความตกใจ มีจดหมายใส่ซองสีชมพูวางไว้

..ของใครกัน คงไม่ใช่มินโฮหรอก...



                              ฉันรักนาย แทมิน ได้โปรดมาเจอฉันที่หน้าห้องน้ำตึก1

                                                                                              Minho

...ทำไม ทำไมกัน ทำไมมาอยู่ในล็อกเกอร์ของฉัน แล้วในข้อความทำไมเป็นแทมิน ทำไมไม่
เป็นฉัน...

ฮึก ฮือ ฮือ น้ำตาของจงฮยอนไหลรินลงมา จากหัวใจที่บอบชำ เขาทิ้งจดหมาย แล้ววิ่งไป วิ่งไป

ให้ไกลที่สุดเท่าที่จงฮยอนจะวิ่งได้ วิ่งหนีความจริง ความเจ็บปวด น้ำตาก็ไหลรินมาเรื่อยๆมาก

ขึ้น มากขึ้น เขาเข้าไปในห้องสมุด ไปอยู่ในมุมที่ไม่มีใครเป็น แล้วร้องไห้ ร้องจนนอนหลับไม่ได้
สติไป

Ring Ding Dongๆ ออดเข้าห้องเรียนดังขึ้นเป็นครั้งที่สองในวันนี้

"อนยู นายเห็นจงฮยอนบ้างไหม" แทมินถามอย่างเป็นห่วง

"ไม่เห็นหรอก มันคงหนีเรียนไปแล้วหละ 555+"

อนยูเป็นเพื่อนห้องเดียวกับจงฮยอนและแทมิน ชอบแกล้งและพูดแหย่คนอื่นอยู่เสมอ

"นี่ ทำไมนายถึงพูดอย่างนี้ จงฮยอนเค้าไม่มีวันหนีเรียนหรอกนะ"คีย์เอ่ยแย้ง

คีย์กับอนยูเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ยังเล็ก ครอบครัวของทั้ง

สองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ยังเด็ก ครอบครัวของทั้งคู่สนิทกันมาก

“แล้วจะทำไม ฉันพูดอย่างนี้แล้วนายจะทำไมหรอ หืมมมมม”

เพียะ! คิบอมตบหน้าเพื่อนเก่าอย่างแรง จนคนโดนตบเซไปข้างหลัง ชายร่างบาง

มองชายร่างใหญ่ด้วยสายตาตัดพ้อ ก่อนจะวิ่งจากไป

...ทำไมนายชอบแกล้งฉันจริงๆเลย อนยู ฉันเกลียดนาย...

“เป็นอะไรไหมอนยู เอ่อ เดี๋ยวฉันไปตามหาจงฮยอนก่อนนะ ว่าแต่หน้านายเจ็บมาก

ไหม”แทมินถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอก คนอย่างฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก หึหึ”

...ตบฉันซะเจ็บเลยนะ คีย์ รู้ไหมที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพราะรักนาย ฉันอยากให้

นายอยู่ใกล้ๆ คีย์ นายอย่าพึ่งเกลียดฉันเลยนะ...

...เฮ้อ นายหายไปไหนเนี้ย จงฮยอน อ่าว ทำไมล็อกเกอร์เจ้าจงฮยอนเปิดอยู่หละ 

ซองอะไรตกอยู่เนี้ย...  แทมินคิดอย่างเป็นห่วง

 

                              ฉันรักนาย แทมิน ได้โปรดมาเจอฉันที่หน้าห้องน้ำตึก1
                                                                                              Minho

 

...หา! มินโฮเนี้ยนะ หรือจงฮยอนจะชอบมินโฮแล้วหนีไป ไม่ใช่หรอก คิดได้ไงเนี้ย 
แทมิน...

“อาจารย์ครับ คิม จงฮยอนหายไปครับ” แทมินพูด

“จริงหรอ งั้นแทมิน อนยู คีย์  ไปตามหาเพื่อน เจอแล้วค่อยกลับมาเรียน”

“ครับ” ทั้งสามคนตอบ

“เฮ้อ นายอยู่ไหนน้า เจ้าจงฮยอน” คีย์เปรยขึ้นมา

“ทำไม เป็นห่วงมันมากรึไง มันอาจจะมีอารมณ์โดดเรียนก็ได้”

...ทำไมกัน ทำไมคีย์ถึงห่วงไอ้จงฮยอนมันมากนัก...

“ก็จงฮยอนเป็นเพื่อนฉันนี่นา แล้วอีกอย่างนายไม่มีสิทธิ์จะมาสั่งฉัน”

“หยุดเถอะ” คนตัวเล็กห้ามปราม “นี่เรามาตามหาเพื่อนนะ ไม่ได้มาทะเลาะกัน ถ้ายัง

ไม่เลิก กลับห้องไปทังคู่เลย”

แล้วทั้งสามคนก็แยกย้ายกันหาจงฮยอน

“เฮ้อ จินกิ ทำไมนายต้องทำอย่างนี้นะ รู้อยู่แล้วว่าเราไม่ชอบให้ทำอย่างนี้ อ้ากกกก
ก”

ตุ๊บ! คิม คิบอม ล้มลงกับพื้นพร้อมเสียงหัวเราะของผู้แกล้ง

“ นี่ ทำไมนายถึง ฮึก ฮือๆ ทำกับฉันอย่างนี้ นายชอบแกล้งฉัน ฮึก นายอยากให้ฉัน

เกลียดนายมากใช่ไหม ได้แล้ว ฮึกๆ ฉันเกลียด อุ๊บ” ชายร่างใหญ่บดจูบลงริมฝีปาก

เรียวบางลิ้นร้อนกวาดหาความหวานในโพรงปาก น้ำตาของคนโดนขโมยจูบไหลริน

มามากขึ้น มากขึ้น แต่ไม่มีท่าทีจะขัดขืนแต่อย่างใด จนคนร่างใหญ่ถอดจูบลง “ฉัน

เกลียดนาย อนยู ฉันเกลียดนายที่สุด” แล้วคีย์ก็เดินจากไป

“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า อนยู” แทมินเดินมาหาหลังจากคีย์เดินไปไม่นาน

“ไม่มีอะไรมากหรอก คีย์เขาหกล้มหละ คงไปห้องพยาบาลไปแล้วหละ” อนยูตอบ

“ฉันจะไปหาในห้องสมุด นายไปหาที่โรงอาหารก็แล้วกันนะ”

“อือ”

…จงฮยอน ปกตินายไม่เคยโดดเรียนนะ เกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่นะ ... แล้วแทมิ

นก็เห็นจงฮยอนนอนสลบอยู่มุมหนึ่งของห้องสมุด

“จงฮยอน จงฮยอนนายเป็นอะไรไป ตื่นสิ” แทมินโอบกอดเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“มะ..มิน..โฮ..ฉะ..ฉัน..รัก..นาย” จงฮยอนละเมอออกมา จากใจที่บอบช้ำ ที่ได้รับรู้

ความจริงที่ว่า มินโฮรักแทมิน เพื่อนสนิทของเขา

...ทั้งหมดนี้คงเป็นเพราะมินโฮสินะที่ทำให้จงฮยอนเป็นอย่างนี้... แทมินคิด

“ช่วยด้วยครับ ใครก็ได้ช่วยด้วยครับ” แทมินตะโกนสุดเสียง

มินโฮที่เดินผ่านมาทางนั้นได้ยินจึงรีบวิ่งตรงมาที่ห้องสมุด สภาพที่มินโฮเห็นคือชาย

หน้าหวานหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบของน้ำตา สองมือโอบกอดจงฮยอนที่อยู่ใน

สภาพที่ไม่ได้สติ

“มา เดี๋ยวฉันช่วยนะ” มินโฮกล่าว

                                     

“ไม่ต้องหรอก นายช่วยจงฮยอนมามากพอแล้ว มินโฮ นายเป็นคนทำให้จงฮยอนเป็น

อย่างนี้  นายเอาซองจดหมายบ้าๆ ฮึก ฮือๆ ของนายเอาไปไว้ใน ฮึก ล็อกเกอร์ของ

จงฮยอน ฮือๆ”

แต่คำด่าว่าของแทมินไม่เป็นผล ชายร่างใหญ่อุ้มจงฮยอน แล้วเดินออกจากห้องสมุดไป

...นายมันตัวซวย จงฮยอน นายทำให้แทมินเกลียดฉัน ฉันเกลียดนายจริงๆเลยนะ ไม่

ว่าจะเป็นเหตุผลไหนที่ฉันทำให้นายเป็นอย่างนี้... มินโฮหยุดคิดเพราะมีเสียงหนึ่งดัง

ขึ้นมาจากคนที่เขาอุ้มอยู่

“มะ..มิน..ฮ...โฮ..ฉะ..ฉัน..รัก..นาย”