คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 05.ความสับสน
05
"แบม พี่ำลัทำให้ผมเป็นบ้า"ผม้มหน้าลบอยูยอมโยไม่ิะพูอะไรทั้นั้นเหมือนับว่าผมไม่มีอะไระพูทั้ที่ผมมีเรื่อมามาย้อาระพูแ่ผมับไม่รู้ว่าผมวรพูยัไ
ยมทูมาร์หายไปทันทีที่ผมถึโรพยาบาลเาเินมาส่ผมไม่ไ้หายไปเลยอย่าที่วระเป็น
เาแ่เินแ่เินริๆเาไม่แม้ะสัมผัสัวผมไม่ว่าผมะล้มเพราะาที่อ่อนแรอีรั้เา็ยัทำแ่มอไม่มีำพูไม่มีอะไร
ไม่มีอะไรเลยนอาสายาเย็นาที่มอผม ผมไม่เ้าใหาเาไม่ิะสนใผมหาเาไม่ห่วใยทำไมเายัอยู่และเย็นาึ้นทุรั้ที่เอ
ผมมีเรื่อถามเามามายแ่ับไม่ไ้รับำอบสัอย่าวันนี้มีวิาะ่าผมแ่เาับไม่พูอะไรไม่มีแม้แ่ำอธิบาย่ายๆให้ผม
"..."ผมไม่ไ้พูอะไรับยูยอมไม่แม้ะยมือึ้นโอบอน้อ้วย้ำผมทำแ่เอาหน้าบลบนอเาเท่านั้น
อาารเ็บที่อที่ถูบีบยััเนแววาอุมาร์้วนที่มอผม็ยััเนแ่ผมไม่เ้าใว่าทำไมเาถึูแ้นผมมามายทั้ที่ผมับเาไม่เยพบัน้วย้ำ
แ่ที่น่าแปลทำไมผมถึยัรอทั้ที่ผมไม่เยิ้นรนะมีีวิทำผมถึยัไม่ายทั้ที่ไม่ปรารถนาะมีมันและผมไม่เ้าใว่าทำไมนที่อยามีีวิับาย่ายนัหลายนอ้อนวอนอีวิแ่ทำไมพวเาถึายละแ่ผมที่อยาายับายยาายเย็นหรือนี้ือรรมอผมรรมที่ผม้อมีีวิับวามเ็บปวนี้ั่วีวิ
"ลับบ้านับผมนะ"ยูยอมผลัออาผมพร้อมับมอผมอย่าอร้อแววาที่เามอผมเ็มไป้วยวามเป็นห่วนผมไม่ล้าปิเสธมัน
อีอย่าสภาพอนนี้ผมรัษาใรไม่ไ้หรอ
"อือ"ผมอบ่อนะถูยูยอมประอไปึ้นรถที่มีนเลาอนอุรออยู่เรา่าน่าเียบรถทั้ันเ็มไป้วยวามเียบ
ผมรู้ยูยอมมีำถามมามายะถามผมแ่ผมับเลือที่ะมอออไป้านอมอผู้นและวิาที่เินสวนันอยู่้านนอ้วยวามรู้สึว่าเปล่า
มีั่วัหวะหนึ่อนเริ่มเห็นวิาผมหวัว่าผมอาะไ้เอมาร์อผมมันเป็นวามิบ้าๆที่ไม่มีวันเป็นริ
มาร์ายไปแล้วและผมไม่มีวันไ้เาับมา ผมรู้ผมวรทำใแ่มันยาเินไปสำหรับผมมันยาเินไปผมทนไม่ไหวผมทนไม่ไหวอีแล้ว
"แบม"ยูยอมเรียผมแ่ผมับทำเป็นไม่ไ้ยิน รถยัเียบเมื่อผมไม่ิะอบอะไรผมยัมอวิว้าทาอย่าไร้วามิ่อนสายาผมะเปิว้าอย่าแปลใเมื่อผมเห็นยมทูมาร์รั้แรผมิว่าผมาผาแ่หน้าาแบบนั้นับุสีำแบบนั้นผมำไม่ผิแน่เายืนรนั้นแล้วหายไป
"มาร์"ผมเผลอเรียื่อเาอย่าลืมัวนเป็นเหุให้ผมทะเลาะับยูยอมอีรั้เพราะน้อิว่าผมเรียมาร์อผม
"ทำไมพี่เอาแ่เป็นแบบนี้ ไอ้มาร์มันายไปแล้วมันายไปแล้วพี่ะเรียหามันหาสวรร์วิมานอะไรนัหนา"ยูยอมระาัวผมให้หันับไปหา
น้อูโธรผมมาและผมทำไ้แ่หลบา
"พี่รู้"ผมอบ ใ่ผมรู้ว่ามาร์ายไปแล้วและไม่มีวันลับมาหาผมไ้เาายไปแล้ว
10 ปีและเป็น 10 ปีที่ผมไม่มีเาแ่ผมับไม่เยลืม
"ไม่พี่ไม่รู้พี่ไม่มีทารู้ว่าสภาพพี่อนนี้มันแย่แ่ไหน"ยูยอมะอใส่ผมอย่าโมโห
น้ำาผมหยลบนมือที่ำันแน่นอย่าห้ามไม่อยู่ ผมไม่รู้้วย้ำว่าผมเสียใเรื่ออะไรันแน่
ผมสับสนและผมำัมันไม่ไ้หามาร์อผมยัอยู่ผมไม่้อมีีวิแบบนี้หามาร์อผมไม่ายผมไม่้อเ็บและทรมานแบบนี้
ผมิถึมาร์ิถึนะาใอยู่แล้ว
"ท่านประธานรับผมว่าใเย็นีว่าไหม"อุ่วยพูให้ผมแ่มีหรือะหยุนอย่ายูยอมไ้นอาไม่ไ้อาทำให้อุมีปัหาามมา
"อย่ายุ่เรื่ออผมเพราะผมไม่เยอนุาให้เลาอย่าุยุ่
ลับไปไ้แล้วหมหน้าที่อุแล้ววันนี้"ยูยอมพูเท่านั้น็เปิประูลรถแล้วเินมาึัวผมเ้าไปในบ้าน
เาหยุเินปล่อยมือผมแล้วหันมามอผมอีรั้และทุนในบ้าน่าหลบเลี่ยารเินเ้ามาในรัศมีอเราสอนและนี้เป็นรั้แรในรอบหลายปีที่ยูยอมูโรธผมนานี้และผมรู้ว่าเาโรธผมเพราะอะไร
"..."ผมเียบ สิ่ที่ผมทำือเียบและ้มหน้าหลบาำมือัวเอเอาไว้แน่น
มือผมเย็นแ่มืออยมทูมาร์ับเย็นว่ามาผมำลัเป็นบ้าหรือเปล่าทำไมในหัวผมถึมีเรื่อวนไปวนมาแบบนี้
"ที่โรพยาบาลโทรมาหาผมบอว่าพี่รีบร้อนออไปเหมือนมีเรื่ออนออไปพีู่เลื่อนลอยรีบร้อน"ยูยอมพู้วยน้ำเสีย่ำเหมือนเ้าพยายามอทนและผมรู้เาอทนับพี่ายแย่ๆอย่าผมมาลอ
ผมที่ไม่เยเป็นพี่ายที่ไ้เรื่อสัรั้
"อโทษ พี่อโทษ ฮึ อโทษ
ฮือออ"ผมพูเท่านั้น็ทรุนั่ลร้อไห้อย่าสับสน่อนะถูยูยอมอเอาไว้อีที
เาอผมเอาไว้แน่นมาแ่ผมทำไ้แ่ร้อไห้เท่านั้น
ผมิถึมาร์ิถึมาร์แ่ผมับไม่แน่ใว่าอนนี้ผมิถึใร
มาร์อผมหรือว่าเายมทูนนั้น ผมไม่รู้ไม่รู้ริๆ
"ลืมไ้ไหมลืมเาไ้ไหม ลืมเา
เาทำพี่ทรมานมามาเินไปผมทนไม่ไ้อีแล้ว
พี่เ้าใไหมว่าผมทนไม่ไ้"ยูยอมบหน้าลบนหัวผมอย่าอร้อ
เาไม่เยอร้อผมแบบนี้ไม่เยสัรั้
"ฮึๆ"
"เาบอผมว่าพี่ะโนเรียหามาร์"ยูยอมผลัผมออ่อนะับผมให้เยหน้ามอัวเอ
ยูยอมร้อไห้น้อร้อไห้เพราะผม
"อโทษ"ผมพูไ้เท่านี้ริๆ
"ลุไหวไหม"ยูยอมถามทำให้ผมพยัหน้ารับ่อนะพยายามลุ้วยาัวเอแ่ผมับพบว่ามันยาเินไป
อนนี้แม้แ่าัวเอผมยัสั่ารไม่ไ้ทำให้ยูยอมประอผมึ้น
"อโทษนะ"ผมอโทษยูยอมอีรั้แ่เาไม่ไ้พูอะไรลับมา
เาประอผมึ้นไปบนห้อ้วยวามเียบ่อนวามเียบะบลเมื่อสายาผมหันไปเห็นมาร์
แววแรผมเห็นเป็นมาร์อผมมาร์ที่อยยิ้มให้เสมอ่อนะายเป็นยมทูมาร์ที่มอผม้วยสายานิ่เยแล้วหายไป
ผมำลับ้าใ่ไหม
"มาร์"ผมเรีย้วยน้ำเสียแผ่วเบาแ่มัน็ัพอัพอที่ะทำให้ยูยอมไ้ยิน
น้อออแรที่ับแนผมมาึ้นแ่ไม่ยอมพูอะไร
"นอนะ"ยูยอมพูพร้อมับประอผมนอนลบนเียห่มผ้าให้และนั่นเฝ้า
เิวามเียบึ้นอีรั้ เรา่าน่าเียบ
"อโทษ"ผมอโทษน้ออีรั้
"ลืมมันสะลืมไอ้มาร์ะถ้าพี่อยาอโทษผมริๆลืมมันะ"ยูยอมะอผมเสียัอย่าหัวเสียพร้อมับยื่นมือไปหยิบรูปอผมับมาร์ที่หัวเียแล้วเินาไป
"ไม่นะอย่าเอารูปไปยูยอมพี่ไม่ให้เอาไป"ผมใ้เรี่ยวแรทั้หมอผมวิ่เ้าไปึรูปลับืนมาแ่ยูยอมับไม่ยอมปล่อย้ำยัโยนรูปอมาร์ลพื้นนแระเอีย
เพล้
"เลิบ้าไ้แล้วพี่ะมปรัไปถึไหนไอ้มาร์มันายแล้วพอสัทีไ้ไหม"ยูยอมมอ
ผมที่ล้มลหยิบรูปที่แระเอียอย่าโมโห
"ไม่มาร์ยัไม่าย สัวัน สัวันมาร์ะ้อลับมา"ผมอรูปอมาร์ไว้แน่นไม่ไ้สนเลยว่าารทำแบบนั้นะทำให้เศษแ้วบามือัวเอ
ผมไม่สนผมไม่สนอะไรทั้นั้น ผมไม่ให้ใรเอามาร์ไปาผม
มาร์้อลับมามาร์ะ้อลับมาหาผมสัวัน
"แบม"ยูยอมเินเ้ามานัุ่เ่าลรหน้าผมอย่าเ็บปวทำให้ผมยมือึ้นบหน้าเาอย่าแร
เพี้ยะ!
"อย่ายุ่ับมาร์
อย่ายุ่ไ้ยินไหมว่าอย่ายุ่ับเา"ผมำลัะเป็นบ้า ผมทำอะไรลไปผมบยูยอมอย่านั้นเหรอ
ทำไมผมทำแบบนั้นผมบ้าไปแล้วหรือไิเท่านั้นผม็ปล่อยรูปอมาร์ในมือแล้วยื่นมือไปแะใบหน้ายูนอมที่แเพราะรอยบแ่ทำไมมือผมมีแ่เลือละ
เลือ ้อเ็ออเ็ออ ผมเอามือัวเอถูับเสื้อัวเอเพื่อเ็เลือออ้วยมือสั่นๆ่อนะถูยูยอมึเ้าไปออีรั้น้ออผมไว้แน่น
"พอแล้ว ผมอโทษ
พี่ไม่้อลืมแล้วผมอโทษไม่ลืม็ไ้่อไปนี้ผมะไม่ยุ่"ยูยอมพูพร้อมับอผมแน่นึ้น
"ฮึๆๆฮือ มาร์"
"รับมาร์
นี้ไมาร์"ยูยอมพูเท่านั้น็หยิบรูปมาร์มาให้ผม้วยรอยยิ้มทำให้ผมยื่นมือไปรับมาอเอาไว้แนบอ
มาร์อผมายไปแล้วไม่มีมาร์ไม่มีมาร์อีแล้ว
"มาร์ายไปแล้ว
มาร์ายไปแล้วเาไม่ใ่มาร์"ผมพร่ำบอับัวเอพร้อมับอรูปมาร์เอาไว้แน่น
ยมทูนนั้นไม่ใ่มาร์่อให้หน้าาเหมือนแ่ไหน็ไม่ใ่มาร์
มาร์ายไปแล้วมาร์ไม่มีทาับมาหาผม ผมเป็นบ้าอะไร
"แบม"ยูยอมเรียผม่อนะอผมเอาไว้แนบอ
............................
โปริามอน่อไป
ความคิดเห็น