ลำดับตอนที่ #25
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ความอดทนมีขีดจำกัด
(วี............)
ผมนอนพลิัวไปมาเพราะอาาศหนาวมาเลยทำให้นอนไม่หลับ ผมเินออมาริมระเบีย ืนนี้หิมะหรอ? แล้วเธอะหนาวมามั้ยเพราะที่เธอนอนไม่มีฮีสเอร์ ผมเลยเอาถุร้อน ถุเท้า ถุมือ ผ้าพันอ และผ้านวมอผมไปให้เธอ
พอผมเ้ามาในบริษัท็เป็นอย่าที่ผมิริๆ เธอนอนสั่นและัวอยู่ในผ้าห่มผืนบาออุ นี่ถ้าผมไม่มา เธอะเป็นยัไนะ
วี: “หนาวมามั้ย”
ผมเินเ้าไปหาเธอที่นอนอยู่ ัวเธอเย็นเียบอย่าที่ผมิไว้ริๆ
(ื่อุ...): “นายลับมาที่นี่ทำไมหรอ”
เธอถามผมปาสั่น
วี: “ใส่นี่ะ ะไ้อุ่นึ้น”
ผมใส่ผ้าพันอ ถุมือ ถุเท้า ส่ถุร้อนให้เธอประบมือ แล้วห่มผ้าให้เธอ
(ื่อุ...): “นายมาเพื่อเอาอพวนี่มาให้ันหรอ”
วี: “อื้มมม ันลัวเธอหนาวแล้วะไม่สบายน่ะ”
(ื่อุ...): “อบในะ”
เธออผมเป็นารอบุ เท่าับสิ่ที่ผมทำมามันโรุ้มเลย
วี: “ั้นันลับ่อนนะ หิมะหนัับรถลับเี่ยวะอันราย”
ผมบอลาเธอ แ่ใริผมไม่อยาลับเลย เพราะอยาอยู่ับเธอแ่สอนนานๆ บวับผมเป็นห่วเธอ้วย ลัวว่าเธอะไม่สบาย
วี: “ไปนะ”
ผมบอลาเธออีรั้
เาอุส่าห์ับรถมาาหอเพื่อเอาอพวนี้มาให้ันหรอ สิ่ที่ันเยเือนาย ันยโทษให้ล่ะัน ถือว่าเราสอนหายัน แ่นายะไปแล้วริๆหรอ ถ้าันลอรั้นายไว้ นายะอยู่ับันมั้ย แทฮยอ?
(ื่อุ...): “นายไม่ไปไ้มั้ย”
ันว้าายเสื้ออเาเอาไว้
วี: “เธออยาให้ันอยู่หรอ”
(ื่อุ...): “แล้ว...อยู่ไ้มั้ย”
ที่ริันับเา็เหมือนะไม่่อยะโอเ่อันสัเท่าไหร่ ั้แ่อนที่เาลาันไปที่บันไหนีไฟ ันเลยเร็ๆับเานิหน่อย
วี: “ไ้สิ ถ้าเธออยาให้ันอยู่ ัน็ะอยู่ับเธอ”
(ื่อุ...): “้านอน่ะ นายบอว่าหิมะใ่มั้ย”
วี: “ใ่ ทำไมหรอ”
(ื่อุ...): “ันอยาไปเล่นหิมะ”
ันส่ยิ้มหวานให้เาเป็นเิอ้อนว่า พาันไปเล่น้านอหน่อย อิอิ ็เิมายัไม่เยเห็นหิมะอริเลยนี่น๊า อีอย่าไ้อยู่ับ ิม แทฮยอ ในวันที่หิมะ เป็นบุีวิันริๆ ถึะหนาวแ่็อยาะออไปอยู่ี
(วี...........)
ผมมอนรหน้าระโโลเ้น และวิ่ไล่ับหิมะเหมือนเ็ๆ ผมรู้สึอยาอยู่ับเธอแบบนี้ลอไปริๆ แ่พอรู้ว่าเธอเอพาสปอร์แล้ว มันทำให้ผมลัวริๆว่าเธอะาไปเร็วๆนี้ และโอาสที่เราะไ้เอันอี็แทบะไม่มีเลย
(ื่อุ...): “มาทานี้สิ”
เธอวัมือเรียผมให้ไปหา
วี: “อะไรหรอ”
(ื่อุ...): “ถ่ายรูปัน”
วี: “มาันถือให้ เธอแนสั้น”
ผมถ่ายรูปับเธอนับสิบรูป แล้วเรา็วิ่ปาหิมะเล่นัน นถึเวลาที่เราะ้อแยันริๆแล้ว
วี: “เธอเ้าไป่อน เี่ยวันไป”
ผมมาส่เธอหน้าบริษัท ที่ริผม็อยานอนับเธอ แ่ลัวเมมเบอร์นอื่นๆะสสัยผมว่าิอะไรับเธอเินเลยหรือป่าว เพราะว่าผม.....ิริๆับ
(ื่อุ...): “ับรถีๆนะ”
เธอโบมือลาผม พร้อมส่ยิ้มน่ารัๆมาให้ เธอทำให้ผมหวั่นไหวไ้ลอริๆ
วี: “ันไปนะ”
ผมโบมือลาแล้วเินไปึ้นรถ แ่เธอวิ่มาอผมา้าหลั นี่เธอรู้มั้ยว่าทำอะไรลไป วามอทนอนเรามันมีีำั และเหมือนว่าผมะหมวามอทนนั่นแล้ว้วย
(ื่อุ...): “วันนี้...อบุนะ”
เธอลายอ้อมแนออแล้วะเินเ้าในบริษัท ผมึว้ามือเธอไว้เพื่อรั้ไม่ให้เธอไป
(ื่อุ...): “มีไรหรอ?”
ผมใ้มือับเอวอทรนาฬิาทรายอเธอแล้วอุ้มเธอึ้นนั่บนฝาระโปรรถ นาทีนี้ผมหยุไม่ไ้ริๆ ผมใ้มือทั้สอประอหน้าอเธอให้เอียอศาพอีับปาอผม แล้วประบมันเ้า้วยัน ผมบยี้ปาอเธอ้วยวามหนัหน่ว ให้สมับที่ผมโหยหามันมานาน สมับที่ผมอทน อลั้น และเพื่อลบรอยูบา
เโฮปฮยอับรอยูบอีมินในวันนั่น ในอนแรเธอเหมือนะัืนเพราะวามเ็บที่ผมเผลอัปาเธอไป2-3รั้นรับรู้ถึรสเ็มๆอเลือ แ่มัน็ไม่ทำให้ผมผละออาริมฝีปานี้ไ้ ผมและเธอเริ่มหอบเพราะหายใไม่ทัน บวับหัวใที่แ่ันเ้นนแทบะทะลุออมา นทำให้ผม้อปล่อยเธอให้เป็นอิสระ เพราะผม็เริ่มะไม่ไหวแล้วเหมือนัน
วี: “อโทษ”
ผมพูอย่าสำนึผิเพราะผมทำเธอปาเ่อ
(ื่อุ...): “มานี่”
เธอระาอเสื้อผมเ้าหาเธอแล้วัหูผมสุแร ทำให้ผมถึับร้อลั่นเพราะวามเ็บ
วี: “เ็บนะ”
(ื่อุ...): “แล้วปาันละ”
ผมมอผลานที่ผมทำมัน่าน่าประทับใริๆ นผมลั้นำไว้ไม่อยู่ ฮ่าๆๆๆๆ ็เธอน่ารัหนิับ ผมรัเธอั
(ื่อุ...): “ไม่้อมาำเลย”
เธอใ้มือเล็ๆรัวทุบที่ออผม แ่ไม่ทำให้ผมรู้สึเ็บเลย ลับรู้สึมีวามสุมาว่า ผมรวบมือเธอทั้2้าแล้วมาวาบนไหล่อผม
วี: “ันรัเธอนะ”
เป็นรั้แรที่ผมสารภาพรัับใรสัน และูเหมือนเธอะอึ้ๆับำพูอผม ผมึอเธอ และหอมออเธอแล้วัเบาๆเพื่อแล้ให้เธอนลุเล่น แ่ลายเป็นผมที่เริ่มะลั่เพราะเธออีรั้ ผมึ้อพยายามฝืนใัวเอ และไล่ให้เธอไปนอน เพราะไม่ั้นผมะห้ามใไม่ไหวแน่ๆ และะไม่ไ้นอนถ้าเธอไม่ไปในอนนี้ เี่ยวนี้้วย.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น