เมียเก็บพรหมจรรย์ Reup 2018 [หนังสือวางจำหน่ายร้านนายอินทร์]

ลำดับตอนที่ #41 : ตอนที่ 10 ทบทวนความจำ 10-2

มาอัปต่อแล้วค่ะ ฝากกดแอดแฟน 

และกดถูกแฟนเพจไว้ด้วย

เพื่อจะได้ติดตามนิยายทุกเรื่อง

ได้แบบไม่พลาดข่าวสาร

สั่งซื้อหนังสือทำมือเรื่องอื่นๆทางแฟนเพจ

E-book ทุกเว็บ

MEB คลิก!!! Get it now

เมียเก็บพรหมจรรย์ ดอกโบตั๋นสีขาว www.mebmarket.com “เราอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงเหรอคะ” เธอถามเสียงสะอื้นเหมือนใกล้จะขาดใจ อยากให้เรื่องนี้คือเรื่องโกหกที่จิรายุทธแต่งเรื่องขึ้นมามากกว่า “ถ้าเธอยอมเอ...

ookbee

เมียเก็บพรหมจรรย์

ดอกโบตั๋นสีขาว

www.ookbee.com

0 Ratings

ซื้อเลย  

play.google

https://bit.ly/2ADSTZM

ebooks.in.th

https://bit.ly/2M2flA4

CUT NC ป้องกันการถูกแบน

พลอยน้ำเพชรกำถุงในมือด้วยความตื้นตันพลางยิ้มออกมาน้อยๆ แต่สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจอีกก็คือกล่องสี่เหลี่ยมสีชมพูที่ดูกล่องใหญ่กว่ายาชนิดอื่น และกล่องสีน้ำเงินขนาดเล็กยี่ห้อภาษาอังกฤษ เมื่อหยิบมาอ่านใกล้ๆ ก็พบว่ามันคือยาคุมกับถุงยางอนามัย

“ขอบคุณมากนะคะพี่เจมส์ แต่ว่าเอ่อ...ของพวกนี้ซื้อมาผิดหรือเปล่า” เธอพูดเสียงอึกอักแก้มแดงก่ำด้วยความกระดากที่จะเอ่ยมันออกมา

“ฉันนึกว่าเธอรู้จักยาคุมดีอยู่แล้วซะอีก หรือว่าไอ้พลไม่เคยแนะนำให้ใช้”

จิรายุทธยิ้มหยันพลางปรายตามองหญิงสาวที่ทำเป็นใสซื่อไม่เข้าใจราวกับไม่เคยใช้มาก่อน

พลอยน้ำเพชรตัวชาวูบด้วยความมึนงง พลางมองชายหนุ่มที่กำลังเดินสำรวจห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่ได้กว้างขวางของเธออย่างถือวิสาสะ เธอไม่เข้าใจว่าเข้าซื้อของแบบนี้มาให้ทำไม เพราะเธอไม่จำเป็นต้องใช้

“พลอยไม่เคยใช้ค่ะ และไม่คิดจะใช้ด้วย!” เธอเถียงกลับด้วยความโมโหเสียงดังจนเจ็บคอเพราะต้องใช้แรงตะเบ็งเสียงมากกว่าปกติ ใบหน้านิ่วพลางมองเขาด้วยความผิดหวังสุดหัวใจ ความคิดที่อยากจะยื่นมือเข้าไปช่วยดึงเขาให้กลับมาเป็นชายหนุ่มแสนดีอบอุ่นคนเดิมอีกครั้งมันช่างเลือนรางยากเย็นยิ่งกว่าเดินบนขวากหนาม

“ระวังเถอะถ้าไม่คุมมารหัวขนลูกไอ้พลคงได้ออกมาก่อนวัยอันควร”

น้ำเสียงห้าวกร้าวกระด้างขึ้น

“พลอยไม่จำเป็นต้องใช้! เพราะพลอยไม่ได้มีอะไรกับพี่พล!”

เธอปากล่องยาคุมกับถุงยางอนามัยทิ้งลงพื้น

       “โห หนูน้อย เธอกล้าทำแบบนี้กับฉันแล้วเหรอ”  เขาถามช้าๆ ต่างกับดวงตาคมวาวโรจน์แทบลุกเป็นไฟด้วยความพิโรธ

“พลอยไม่ได้ทำอะไรไม่ดีแบบที่พี่เจมส์คิด”

“ถึงเธอจะไม่ใช้กับไอ้พล แต่ก็ควรใช้กับฉันนะ” จิรายุทธพูดลอดไรฟันพลางจ้องหน้าเธอเขม็ง “ฉันไม่อยากให้ลูกเกิดกับผู้หญิงอย่างเธอ”

“พี่เจมส์! อย่ามาพูดมั่วๆ วันนั้นเรายัง...เอ่อ...ยังไม่ได้ทำแบบนั้นหรอก”

เธอพูดเสียงตกใจแต่ท้ายประโยคมีติดขัดเล็กน้อยพลางหลบตาเขาวูบด้วยความขัดเขินที่ต้องมาพูดรื้อฟื้นเรื่องน่าอับอายที่สุดในชีวิต แต่เธอจะพยายามไม่โกรธและคิดว่าสองครั้งที่เขาพยายามลวนลามหาเศษหาเลยกับเธอเป็นเพราะเขาเมา และดื่มเหล้ามาก่อนหน้านั้น

“แบบนั้นนี่มันแบบไหน”

“พลอยไม่ได้มีอะไรกับพี่เจมส์เหมือนกัน เพราะพี่เจมส์...”

“พูดต่อให้จบสิ ไม่อย่างนั้นเธออาจไม่ได้พูดอีกเป็นชั่วโมง”

คนตัวโตเดินย่างสามขุมเข้ามาหาด้วยท่าทางอุกอาจน่ากลัว ทำเอาพลอยน้ำเพชรตกใจสุดสะพรึง พลางก้าวขาถอยหลังตามสัญชาตญาณ ก่อนสะดุดกับปลายที่นอนจนล้มกองไปบนนั้น

“พะ...พี่เจมส์จะทำอะไรคะ” เธอพูดเสียงสั่นด้วยอาการท้องไส้ปั่นป่วนอย่างน่าวิตกเพราะเริ่มใจคอไม่ดี เมื่อเห็นดวงตาประกายกล้าที่มองมาไม่ต่างจากคืนนั้น

จิรายุทธยกยิ้มมุมปากหยันๆ พลางก้มมองคนตัวเล็กที่ล้มไปนอนหงายจนกางเกงนอนขาสั้นถลกขึ้นมาเห็นขาอ่อนขาวเนียนมากกว่าครึ่งต้นขา ก่อนเธอจะลุกขึ้นพลางขยับตัวถอยหลังหนีอย่างหวาดกลัว 

“เลิกแกล้งโง่ได้แล้ว” จิรายุทธแสยะยิ้มด้วยดวงตาวาววับดูหิวกระหายไม่ปิดบัง พลางสลัดเสื้อสูทออกจากตัว ตามด้วยการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเนื้อดีสีขาวออกไป จนเหลือเพียงกล้ามเนื้อเปลือยเปล่าโชว์แผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ท่ามกลางอาการตกใจของพลอยน้ำเพชรที่เบิกตาโพลง

“ตอนนี้มืดแล้ว พลอยว่าพี่เจมส์ควรกลับเถอะค่ะ”

“นอนรอพร้อมให้ท่าขนาดนี้ ตกลงจะอ่อยหรือจะไล่ฉันกันแน่”

ร่างกำยำราวกับตึกสิบชั้นโผตัวลงไปคร่อมร่างเธอเอาไว้ด้วยความรวดเร็วประหนึ่งเสือดาว ทำเอาพลอยน้ำเพชรหวีดร้องตกใจรีบยกกำปั้นน้อยขึ้นมาทุบไหล่เขารัวๆ ก่อนจะขนลุกซู่เมื่อชายหนุ่มก้มหน้าลงมาจนชิด ทำให้ปลายจมูกโด่งชนแก้มนวลที่บัดนี้แดงซ่านไม่ต่างจากลูกชุบย้อมสี

“อื้อ ยะ...อย่าทำแบบนี้ค่ะ” พลอยน้ำเพชรร้องทักท้วงแทบไม่เป็นภาษา ร่างอรชรสั่นเทิ้ม ลมหายใจสะท้านเยือก เมื่อถูกริมฝีปากเขาจูบลงมาบนแก้มหนักๆ จนช้ำไปหมด ก่อนลามลงมาเรื่อยถึงลำคอขาวผ่อง พลางลากไล้ไปตามผิวเนื้อสาว แล้วเธอก็ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจหอบถี่ของตัวเองแทนการร้องห้ามอย่างน่าโมโห

“เธออาจยังไม่ต้องใช้ของพวกนั้น เพราะเรายังไม่ได้ ‘ร่วมเพศ’ กันก็จริง แต่ฉันจะให้เธอใช้วันนี้แหละ” จิรายุทธผละตัวขึ้นชะโงกเหนือร่างอวบอิ่มพลางจ้องหน้าเธอด้วยแววตาจริงจัง ทำเอาคนที่เพิ่งเคลิ้มไหวไปเพียงไม่กี่นาทีแทบน้ำตาร่วงเผาะ

“คนหยาบคาย ต่ำช้าที่สุด!” เธอเบิกตากว้างตกใจกับคำพูดของเขา หัวใจที่รวดร้าวอยู่แล้วเหมือนถูกค้อนตีลงมาซ้ำจนปวดหนึบ ด้วยความที่ฝืนกลั้นความเสียใจมานานหญิงสาวก็ปล่อยน้ำตาออกมาเงียบๆ อย่างไร้เสียง

“ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันปากคอเราะร้ายขึ้นนะ”

“ฮึก ฮือ”

“เลิกบีบน้ำตาได้แล้ว”

“คนใจร้าย”

“มารยาเธอใช้กับฉันไม่ได้หรอกพลอย!” ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังด้วยความหงุดหงิดสุดขีดที่ร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดเอาแต่หันหน้าหนีพลางดีดดิ้นไปมา แถมยังเมินหน้าใส่เขาราวกับรังเกียจมาก ต่างกับตอนที่นั่งอยู่บนตักพีรพลเหลือเกิน คืนนั้นเธอทั้งเอนทั้งซบมัน และยอมให้มันป้อนเหล้าให้แบบไม่แคร์สายตาใครทั้งนั้น

พอคิดถึงเรื่องคู่อริเก่าก็ทำให้เปลวเพลิงพิโรธโหมกระหน่ำพลุ่งพล่านจนจิรายุทธรีบก้มลงไปซุกไซ้ขบเม้มผิวกายสาวอีกรอบ แต่เธอก็พยายามเบี่ยงหน้าหนีสุดฤทธิ์เมื่อเขาโน้มหน้ามาเพื่อจะจุมพิต

“พลอยป่วย เดี๋ยวพี่เจมส์ติดไข้หรอก” พลอยน้ำเพชรเอ่ยห้ามเสียงสั่น ร่างสาวแทบไม่มีแรงต่อต้านมากขึ้นเรื่อยๆ บวกกับพิษไข้อ่อนๆ ที่ยังไม่หายสนิท ทำให้มือบางที่ไล่ทุบตีเขาในตอนแรกต้องเปลี่ยนเป็นโอบรอบคอเขาไว้เป็นหลักยึดแทน เพราะลมหายใจอุ่นร้อนกับริมฝีปากหยักลึกเอาแต่พรมจูบไปทั่วทำให้เธอแทบมอดไหม้

“วันนี้ไม่จูบปากก็ได้ แต่ฉันจะจูบที่อื่นแทน” จิรายุทธพึมพำราวกับคนสติไม่อยู่กับตัว ตอนนี้สมองเขาดำมืดใครห้ามก็ไม่ฟัง ปากร้อนผ่าวขบเม้มซอกคอนุ่มหอมกรุ่นพลางทิ้งร่องรอยเอาไว้ด้วยอารมณ์พิศวาสแผดเผา ขณะมือก็สอดเข้าไปใต้เสื้อนอนเพื่อลูบผิวเนียนละเอียดดุจแพรไหม

CUT

“พี่เจมส์ อย่าค่ะ” เสียงหวานพยายามปฏิเสธด้วยความรู้สึกแทบจะไร้เรี่ยวแรง พลางส่ายหน้าไปมากับที่นอน แต่ร่างใหญ่ก็กดทับลงมาราวกับไม่ต้องการให้เธอขยับ

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วจนหญิงสาวผู้ด้อยประสบการณ์ตามไม่ทัน มือบางปัดป่ายห้ามปรามเมื่อถูกเขาจับถอดเสื้อนอนแขนสั้นออกทางศีรษะด้วยพละกำลังมหาศาล