เมียเก็บพรหมจรรย์ Reup 2018 [หนังสือวางจำหน่ายร้านนายอินทร์]

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 3 ผิดหวัง 3-5

มาอัปต่อแล้วค่ะ ฝากกดแอดแฟน 

และกดถูกแฟนเพจไว้ด้วย

เพื่อจะได้ติดตามนิยายทุกเรื่อง

ได้แบบไม่พลาดข่าวสาร

สั่งซื้อหนังสือทำมือเรื่องอื่นๆทางแฟนเพจ

E-book ทุกเว็บ

MEB คลิก!!! Get it now

เมียเก็บพรหมจรรย์ ดอกโบตั๋นสีขาว www.mebmarket.com “เราอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงเหรอคะ” เธอถามเสียงสะอื้นเหมือนใกล้จะขาดใจ อยากให้เรื่องนี้คือเรื่องโกหกที่จิรายุทธแต่งเรื่องขึ้นมามากกว่า “ถ้าเธอยอมเอ...

ookbee

เมียเก็บพรหมจรรย์

ดอกโบตั๋นสีขาว

www.ookbee.com

0 Ratings

ซื้อเลย  

play.google

https://bit.ly/2ADSTZM

ebooks.in.th

https://bit.ly/2M2flA4

เมื่อออกจากโรงพยาบาลในช่วงบ่าย ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจกลับบ้านแต่แรก แต่จิรายุทธก็ขับรถมาถึงบ้านด้วยความรวดเร็วเพราะเขาขึ้นทางด่วน และวันนี้เป็นวันอาทิตย์รถจึงไม่ติดมากนัก แต่ส่วนหนึ่งนั่นเพราะเขาขับรถเร็วเป็นพายุ เหยียบคันเร่งด้วยความใจร้อนเพื่อต้องการมาถึงให้เร็วที่สุดมากกว่า

ร่างสูงเดินเข้าบ้านมาด้วยความรวดเร็ว หลังจากจอดรถเทียบตรงชานบันไดหินอ่อนหน้าบ้าน โดยไม่ยอมเอารถไปจอดเก็บในโรงรถด้วยซ้ำ แล้วขายาวๆ ก็รีบเดินแกมวิ่งตรงไปที่ห้องสมุด ซึ่งเป็นห้องเดียวที่มารดาเขาน่าจะพักผ่อนอยู่

พอไปถึงเขาไม่ได้เคาะประตู แต่เมื่อเปิดเข้าไปก็เจอมารดากำลังนั่งคุยอยู่กับ ‘คุณหญิงราตรี’ และ ‘รินลดา’ ทุกคนกำลังนั่งจิบน้ำชาพลางพูดคุยกันอย่างออกรส ทำเอาคนที่เพิ่งมาถึงแทบกลอกตามองบน แล้วอยากจะหมุนตัวกลับไปเดี๋ยวนั้น

“ลมอะไรหอบมาคะคุณเจมส์ถึงกลับบ้านได้ นวลนึกว่าหลังจากงานเมื่อคืนจะไม่ได้เห็นหน้าคุณเจมส์อีกนาน”

นวลตองเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มล้อเลียน พลางมองคุณชายของบ้านตาวาว สมองพานคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไปด้วยความเขิน ทั้งที่เมื่อคืนชายหนุ่มน่าจะใช้แรงหนักแต่ทำไมถึงมีแก่ใจกลับมาบ้าน สงสัยคงแข็งแรงน่าดู ช่างน่าอิจฉาแฟนของเขาจังเลย สาววัยสี่สิบกว่าแบบเธอก็ได้แต่แอบฝันถึงผู้ชายเพอร์เฟกต์แบบนี้แค่ในความคิด

“เงียบปากไปเลยนวลตอง” จิรายุทธกล่าวเสียงขรึมหน้าบึ้ง เพราะยังนึกเคืองจากเรื่องที่หล่อนโผล่มาสอดรู้สอดเห็นไม่ดูเวลา ก่อนหันไปทักทายพร้อมยกมือไหว้เพื่อนรุ่นน้องของมารดาตามมารยาท

“สวัสดีครับคุณหญิงราตรี ผมไม่รู้ว่าคุณแม่มีแขกอยู่”

        “แหม คุณหญิงอะไรกัน” หญิงสูงวัยพูดด้วยความเอ็นดูพลางหันไปขยิบตาให้ลูกสาวที่กำลังนั่งยิ้มหน้าบาน “บอกแล้วให้เรียกว่าแม่ เรากำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่แล้วนี่จ๊ะ”             

         จิรายุทธทำหน้าไม่ถูกด้วยความรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที แทบไม่อยากเหลือบตามองร่างตุ้ยนุ้ยคล้ายโอ่งราชบุรีของคนที่มารดาพยายามจับคู่ให้เขา

รินลดามีสีหน้าชอบเขาแบบเปิดเผยชัดเจน ที่สำคัญในมือเธอยังมีขนมจอลลี่แบร์กับมีการ์ตูนญี่ปุ่นเล่มหนึ่งอยู่ด้วย อีกฝ่ายทำตัวลูกแหง่ไม่ต่างกับเด็กอนุบาล เขาไม่ได้รังเกียจเรื่องรูปร่างหน้าตาของเจ้าหล่อน แต่แบบนี้ถ้าต้องใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมันคงน่าขนลุก จากที่เคยไปเที่ยวกันมาครั้งเดียวและคงเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความจำใจก็ถือว่านรกสำหรับเขาแล้ว

        “สวัสดีค่ะพี่เจมส์ วันนี้ว่างไหมคะ ดาอยากไปเที่ยวสวนสนุกจัง รถไฟปู๊นๆ ฉึกฉักๆ” รินลดาทำหน้าตาแบบที่ตัวเองคิดว่าน่ารักที่สุด แต่กลับส่งผลให้จิรายุทธยิ่งเอือมระอาแล้วถอนหายใจแรงๆ

        “พี่จะบอกตรงๆ นะ คือเรื่องนั้นพี่คิดว่ายัง...”

        “ตาเจมส์ มานั่งกับแม่นี่มา” วราภาเอ่ยแทรกเสียงดังก่อนที่ลูกชายตัวแสบจะพูดอะไรไม่เข้าหูอีก วันนี้เธออุตส่าห์ได้ข้อตกลงธุรกิจเรื่องลดเปอร์เซ็นต์ซื้อเครื่องดื่มไปวางในห้องอาหารทั่วประเทศของโรงแรมในราคาพิเศษกว่ารายอื่นแล้วเชียว แถมตอนนี้บริษัทของเจ้าสัวดำรงก็เพิ่งเข้าตลาดหุ้นและไปได้สวยมากทีเดียว เพราะเพียงวันแรกคนก็เข้าซื้อหุ้นจนราคาบวกสูงมาก

        “วันนี้ผมรีบครับ ผมแค่จะเข้ามาถามว่าเมื่อคืนนอกจากพนักงานเด็กเสิร์ฟของโรงแรมผม คุณแม่ได้จ้างใครมาช่วยงานเพิ่มอีกหรือเปล่า” จิรายุทธถามเข้าประเด็นตรงๆ หลังจากนั่งลงข้างมารดาเพื่อไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ เพราะเขาไม่อยากทนนั่งอยู่กับรินลดา

        “มีอะไรหรือเปล่า เมื่อวานนอกจากพวกเด็กรับใช้และคนของเราแม่ก็ไม่ได้จ้างใครที่ไหนอีกนะ” วราภามองหน้าลูกชายด้วยความประหลาดใจ พานกังวลใจไปด้วย เพราะร้อยวันพันปีน้อยครั้งที่อีกฝ่ายจะมาถามอะไรจุกจิกมากขนาดนี้

        “เอ่อ...ผมเห็นว่ามีคนแปลกหน้ามาเดินเพ่นพ่านในบ้านเรา แต่คิดว่าคงไม่ใช่ พนักงานของโรงแรมผม” จิรายุทธตอบเสียงอึกอักเล็กน้อย หวังว่าตัวเองจะไม่ส่อพิรุธ เพราะไม่รู้จะหาเหตุผลข้ออ้างอะไรมาถามตรงๆ เพื่อไม่ให้มารดาสงสัยเกี่ยวกับผู้หญิงใน ครัวคนเมื่อคืน ที่เขารู้เพียงแค่ชื่อเล่นของเธอ 

        “แล้วมันมีอะไรหรือเปล่าลูก” คนเป็นแม่ตกใจตามไปด้วย พลางมองสีหน้ากังวลใจร้อนรนของลูกชายแล้วยิ่งงุนงงหนักกว่าเดิม ว่าเกิดเรื่องคอขาดบาดตายอะไรในคืนวันเกิดของตัวเอง

        “ผมแค่กลัวของหาย”

        “เอ๋ คุณเจมส์หมายถึงผู้หญิงในครัวเหรอคะ”

นวลตองถามแทรกขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ เรื่องในบ้านนี้ถ้าจะถามใครควรเป็นเธอเท่านั้นรู้ดีที่สุด 

“ใช่ยัยพลอยหรือเปล่าคะ เมื่อคืนนอกจากยัยพลอยก็มีแต่นวลเท่านั้นแหละ” เธอพูดอย่างรู้ดีพลางขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงท่าทางร้องห่มร้องไห้ของพลอยน้ำเพชรแล้วมองสลับสีหน้าดูร้อนรนของจิรายุทธ ก่อนจะรีบปัดความคิดนั้นออกไปเพราะคิดว่าไม่มีอะไร

        “ตกลงคือยัยพลอยหรือเปล่าลูก”

“ไม่แน่ใจครับ เพราะผมไม่รู้จักเธอ แต่ในเมื่อบ้านเราเพิ่งถอดกล้องวงจรปิดไปซ่อม ผมก็แค่อยากเตรียมการไว้เผื่อมีเหตุร้ายขึ้นมา”

จิรายุทธตอบเสียงขรึม พลางหาข้ออ้างอย่างเป็นทางการดูน่าเชื่อถือ ทำให้คุณหญิงราตรีที่มองอยู่ถูกใจยิ่งนักที่เขามองเรื่องต่างๆ ได้ละเอียดอ่อนรอบคอบถึงเพียงนี้ เหมาะจะเป็นหัวหน้าครอบครัวให้ลูกสาวเธอจริงๆ

        “นั่นสิคะคุณพี่ น้องว่าระวังไว้บ้างก็ดีค่ะ สมัยนี้จะคนงานหญิงหรือคนงานชายก็ไว้ใจลำบาก”

        “โอ๊ย! ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณหญิงราตรี นั่นยัยพลอยเด็กบ้านนอกซื่อๆ คนหนึ่งเท่านั้น” นวลตองพูดกลั้วหัวเราะ พลางแอบขำจิรายุทธอยู่ในใจไปด้วยที่กลัวอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว อีกอย่างข้าวของในบ้านนี้เยอะแยะแบบที่ว่าขโมยไปสักชิ้นคงไม่มีใครจำได้หรอก และขนหน้าแข้งตระกูลนี้ก็คงไม่ร่วง

“ถ้าลูกหมายถึงยัยพลอย ไม่มีอะไรหรอกน่า แม่แค่ให้เด็กนั่นมาช่วยงานไม่กี่เดือนนี้เอง คงเป็นช่วงสามเดือนที่ลูกไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องนี่แหละเลยไม่ได้เจอกัน”

ท้ายประโยคเหน็บแนมลูกชายที่ไม่ยอมกลับบ้าน แล้วอยู่ๆ วันนี้ก็โผล่มาพูดจาแปลกๆ ให้เธอตกใจไปด้วย

        “เธอเป็นใคร ไว้ใจได้แค่ไหนกันเชียว”

        “ไว้ใจได้แน่นอนค่ะคุณเจมส์ ขนาดนวลวางต่างหูทองไว้ยังไม่หายเลย”

นวลตองตอบแทน

“บางทีคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ เพิ่งมาอยู่ไม่ใช่เหรอ ผมว่าไปเรียกมาหน่อยดีกว่า”

จิรายุทธพูดเสียงเรียบแต่หูผึ่งรอฟังเต็มที่ พร้อมกับความประหลาดใจที่ไม่คิดว่าเธอจะอยู่เพียงปลายจมูกเขาแค่นี้