เมียเก็บพรหมจรรย์ Reup 2018 [หนังสือวางจำหน่ายร้านนายอินทร์]

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 3 ผิดหวัง 3-4

       มาอัปต่อแล้วค่ะ ฝากกดแอดแฟน 

และกดถูกแฟนเพจไว้ด้วย

เพื่อจะได้ติดตามนิยายทุกเรื่อง

ได้แบบไม่พลาดข่าวสาร

สั่งซื้อหนังสือทำมือเรื่องอื่นๆทางแฟนเพจ

E-book ทุกเว็บ

MEB คลิก!!! Get it now

เมียเก็บพรหมจรรย์ ดอกโบตั๋นสีขาว www.mebmarket.com “เราอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงเหรอคะ” เธอถามเสียงสะอื้นเหมือนใกล้จะขาดใจ อยากให้เรื่องนี้คือเรื่องโกหกที่จิรายุทธแต่งเรื่องขึ้นมามากกว่า “ถ้าเธอยอมเอ...

ookbee

เมียเก็บพรหมจรรย์

ดอกโบตั๋นสีขาว

www.ookbee.com

0 Ratings

ซื้อเลย  

play.google

https://bit.ly/2ADSTZM

ebooks.in.th

https://bit.ly/2M2flA4

ภายในห้องสี่เหลี่ยมของแพทย์ชื่อดัง แผนกจิตเวชโซนผู้ป่วยวีไอพีที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง มีกลิ่นยาหลายชนิด รวมถึงกลิ่นยาฆ่าเชื้อคละคลุ้งไปทั่วบริเวณโรงพยาบาลตามปกติ  

จิรายุทธนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาเบาะหนานุ่มสีขาวด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด พลางก้มดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือเรือนแพง แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาถูกลดทอนลงแม้แต่น้อย

        “ขอโทษที่มาช้านะครับคุณเจมส์ ผมขอโทษจริงๆ” 

‘ดร.เกรียงไกร’ พูดเสียงร้อนรน หลังจากเปิดประตูห้องทำงานตัวเองเข้ามาก็พบคนไข้วีไอพีนั่งรออยู่ก่อนแล้ว คนสูงวัยกว่าทำตัวพินอบพิเทาอย่างให้เกียรติคนหนุ่ม ก่อนจะรีบเดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามเขา แทนที่จะเรียกให้อีกฝ่ายไปนั่งคุยที่โต๊ะทำงานเหมือนคนไข้รายอื่น

        “คุณหมอมาสายสิบนาที” 

จิรายุทธกล่าวเสียงแข็ง เพียงแค่นี้ก็ทำให้คุณหมอแทบจะต้องหยิบกระดาษทิชชูมาซับเหงื่อที่ซึมตามขมับเพราะความกริ่งเกรง เขารู้ว่าถึงจิรายุทธจะไม่ใช่ผู้บริหารของโรงพยาบาลนี้ แต่ยังไงครอบครัวของอีกฝ่ายก็มีหุ้นส่วนเป็นอันดับสองของโรงพยาบาล  

ดังนั้นต่อให้คุณหมออยู่ไกลหรือยุ่งมากแค่ไหน ถึงคนไข้วีไอพีรายนี้ไม่ได้นัดก่อนล่วงหน้าเขาก็ต้องกลับมาให้ทัน อย่างเมื่อวานเขาติดบรรยายอยู่ที่เชียงใหม่ แต่พอจิรายุทธโทร.มาว่าจะแวะเข้ามาในเช้าวันนี้ เขาก็ต้องรีบจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวเช้าสุดเพื่อมาพบตามที่คนไข้ต้องการ

“ต้องขอโทษคุณเจมส์มากๆ นะครับ ตรงหน้าสนามบินรถติดมากเลย วันนี้รู้สึกจะมีนักร้องเกาหลีมา คนแห่มารอกันเพียบ”

“เข้าเรื่องเถอะหมอ เพราะผมไม่มีเวลามาก”

จิรายุทธบอกเสียงขรึม เพราะเบื่อหน่ายที่ต้องแวะมาโรงพยาบาลด้วยเรื่องบ้าบอของตัวเอง

นับสิบปีแล้วอาการประหลาดของเขาก็ยังไม่หายสนิท เวลาแวะมาโรงพยาบาลแต่ละครั้งเขาก็ต้องปลอมตัวเพื่อหลบหลีกผู้คนและนักข่าวโดยไม่ให้ถูกจับตามองราวกับตัวเองเป็นนักโทษหนีคดีอย่างเช่นวันนี้เขาต้องอยู่ในมาดหนุ่มเซอร์ ขับบิ๊กไบค์มาพร้อมสวมหมวกแก๊ปกับแว่นกันแดดสีดำ แทนที่จะเป็นชายหนุ่มนักธุรกิจมาดเข้มสุดหรูตามปกติ เพราะหากข่าวเรื่องความผิดปกติทางจิตของเขาหลุดออกไปจนคนตามขุดคุ้ยต้นเหตุว่าชายหนุ่มเคยขับรถชนเด็กคนหนึ่งจนเฉียดตายและไร้ความรับผิดชอบ คงได้มีคนออกมาต่อต้าน โดยเฉพาะกลุ่มดราม่าตามอินเทอร์เน็ต พวกโซเชียลเน็ตเวิร์กที่แชร์กันอย่างรวดเร็ว หรือเว็บบอร์ดต่างๆ ที่ขอได้ด่าไว้ก่อนไม่ว่าเรื่องอะไรก็อาจจะหันมาเพ่งเล็งเขาแทน

แต่ความจริงเขาไม่ได้สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น นอกจากเม็ดเงินจำนวนมหาศาลเพราะหุ้นบริษัทจะตก และความน่าเชื่อถือในตัวผู้บริหารลดลง เพราะอาจมีพวกจ้องรอโอกาสนี้มาชิงตำแหน่งเขา

“คุณยังฝันถึงเรื่องนั้นอยู่เหรอครับ”

คุณหมอวัยกลางคนถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล เขาจำได้ว่าจิรายุทธมารักษาตัวครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน แล้วอาการเกือบดีขึ้นมาช่วงหนึ่งก่อนจะหายไปนาน ชายหนุ่มขอให้ปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ และไม่ยอมบอกแม้แต่มารดาของตัวเอง

“ผมได้อีเมลจากเธออีกครั้งในรอบหลายปี”

จิรายุทธเอ่ยเสียงเครียดด้วยความอึดอัด เพราะเหตุนี้ทำให้เขาฝันถึงเหตุการณ์วันนั้นอีกแล้ว ความฝันและภาพมโนในสมองของเขามันเริ่มตั้งแต่หลายปีก่อน ตอนเกิดอุบัติเหตุที่เขาขับรถไปชนเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เซ่อซ่าขี่จักรยานมาตัดหน้ารถ

เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เธอไม่สามารถกลับมาเดินได้ปกติเหมือนเดิมและต้องทำกายภาพบำบัด เขาอยากรับผิดชอบที่ต้องทำให้เด็กผู้หญิงพิการ แต่ก็มีคนมารับเธอไปดูแลตัดหน้าเขาก่อนแล้ว ทำให้เขารู้เรื่องเธอเพียงแค่นั้น

ชายหนุ่มไม่อยากยอมรับสักนิดว่าตัวเองต้องกลายมาเป็นผู้ป่วยจิตเวชได้ แต่หลังจากวันนั้นเขาก็มีอาการโรคจิตเฉียบพลันขึ้นมา มักจะรู้สึกนึกถึงเหตุการณ์นั้นอยู่ซ้ำๆ บ่อยๆ จนหยุดไม่ได้

เขาจำแต่ภาพโหดร้ายได้ติดตาว่าเห็นร่างของเด็กผู้หญิงนอนหมดสติเนื้อตัวฟกช้ำจมกองเลือดอยู่บนพื้น และเขามักฝันร้าย ย้ำคิดแต่เรื่องเดิมๆ จนถึงขั้นท้อแท้ตำหนิตัวเองที่ไม่สามารถรับผิดชอบแค่เด็กเพียงคนเดียว

พอผ่านมาหลายปีอาการทางจิตที่มีความคิดฝังใจถึงแต่เรื่องนั้นก็เริ่มหายสนิท เพราะเขาไม่ยอมเข้าไปอ่านอีเมลที่เธอส่งมาอีก เขาต้องใช้ความพยายามอย่างหนักในการตัดสินใจตั้งรหัสผ่านที่แน่ใจว่าตัวเองจะจำไม่ได้

แต่ไม่กี่วันก่อนไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเข้าไปกู้บัญชีคืน ราวกับอยากลองอ่านอีเมลที่เธอส่งมาในปัจจุบัน และทำให้เรื่องพรรค์นั้นกลับมาหลอกหลอนเขาอีกครั้ง เธอบอกว่าตอนนี้อยู่กรุงเทพมหานครและอยากเจอเขา 

จิรายุทธยอมรับว่าตัวเองในตอนนั้นขี้ขลาดและเห็นแก่ตัว เพราะกลัวประวัติจะด่างพร้อย เมื่อรู้ว่าเธอมีคนมารับไปดูแลเขาก็ปัดความรับผิดชอบด้วยการปิดเบอร์มือถือทิ้ง จนทำให้เหลือเพียงช่องทางเดียวที่จะติดต่อได้

แต่สาเหตุที่เขายังไม่ปิดบัญชีอีเมลนั้นทิ้งไป เพราะเขายังชอบอ่านข้อความที่เธอส่งมาถามไถ่อยู่เรื่อยๆ และเธอก็ช่างดีเหลือเกินที่ไม่พูดถึงอาการของตัวเองเลยสักนิด ทั้งที่เขาอยากรู้แทบคลั่งตายว่าเธอกลับมาเดินอีกได้ไหม

“ก็ดีเลยสิครับ คุณก็ติดต่อขอพบเธอ” คุณหมอทำหน้าดีใจแทน เพราะเขาเชื่อว่าอาการของชายหนุ่มควรรักษาที่ต้นเหตุ หากจิรายุทธได้ช่วยเหลือเด็กหญิงผู้น่าสงสารตามที่เคยตั้งใจไว้ ความกลัวในจิตใจที่เป็นปมมานานอาจจะดีขึ้นมา

“ถ้าเธอเป็นอย่างที่ผมคิดขึ้นมาล่ะ”

“คุณต้องยอมรับความจริง”

“ผมนึกถึงเธอในสภาพนั้น มันทำผมหงุดหงิดแทบบ้าตาย!” เสียงห้าวคำรามอย่างระบายอารมณ์ พลางยกมือขึ้นมาทึ้งผมตัวเองแบบที่ไม่เคยทำให้ใครเห็นมาก่อน

เขารู้ว่าตัวเองหลีกหนีความจริงอย่างน่าละอาย และมโนภาพอยู่ทุกวันว่าเธอคงสบายดี หากเขาไปพบว่าเธอใช้ชีวิตน่าสงสารอย่างคนพิการเพราะเขาคือสาเหตุ เขาก็ไม่แน่ใจว่าความคลุ้มคลั่งโทษตัวเองของเขาจะอยู่ระดับไหน

“เรื่องมันอาจไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คิดนะครับ”

“แต่เท่าที่จำได้ผมอยู่กับเธอเป็นเดือน แต่เธอก็ยังนอนเป็นผักเน่าอยู่บนเตียง ต้องพึ่งรถเข็นตลอด”

“คนป่วยทุกคนอาการย่อมดีขึ้นครับ เด็กย่อมฟื้นตัวเร็ว”

“ผมเกือบฆ่าคนตาย!”

“คุณไม่ได้ตั้งใจ ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น และตอนนี้แสดงว่าเธอยังสบายดีถึงติดต่อคุณได้” ดร.เกรียงไกรออกความเห็น พลางเอื้อมมือมาแตะแขนเขาเบาๆ เพื่อให้ระงับสติ เขารู้ดีว่าจิรายุทธคงคิดว่าทำแบบนั้นแล้วจะทำให้อาการรู้สึกผิดของตนเจือจางลงและจะลืมเธอได้ แต่เปล่าเลยมันกลับทำให้อาการชายหนุ่มแย่กว่าเดิมจนต้องหันมาพึ่งยา

“ผมก็หวังอย่างนั้น อย่าให้ฝันร้ายนั้นคือความจริงเลย” จิรายุทธถอนใจพลางเอนตัวพิงพนักโซฟาแล้วหลับตาลง ถึงเขาจะจำภาพเป็นสิบๆ ปีได้ไม่ชัดเจน จนเหมือนความทรงจำสีจางที่เลือนราง แต่เวลาที่เจอเหตุการณ์คล้ายกันเขาก็มักจะนึกถึงเสมอว่าตอนนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นตายร้ายดีอย่างไร อยู่ไหนหรือทำอะไรอยู่

อย่างวันก่อน มูลนิธิเด็กพิการแห่งหนึ่งได้ส่งคนเข้ามาขอทุนการศึกษาเพื่อให้เขามอบทุนเด็กเรียนดี ก็ทำให้จิรายุทธเฝ้าโทษตัวเองอีกครั้งว่าเด็กพวกนี้พิการโดยกำเนิด แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นต้องเดินไม่ได้เพราะเขา แม้จะทำทุกวิถีทางถึงขนาดรับอุปการะเด็กผู้หญิงคนอื่นที่เจอเรื่องใกล้เคียงกันเพื่อลดความรู้สึกผิด แต่มันกลับช่วยไม่ได้เลยเมื่อมันไม่ใช่เธอ

“คุณอยากให้หมอจ่ายยานอนหลับ หรือยาระงับประสาทเพื่อช่วยผ่อนคลายอีกไหม” คุณหมอถามความต้องการของคนไข้ เพราะจิรายุทธเลิกยาพวกนี้มานานเกินห้าปีได้แล้ว   

“ไม่” เขาปฏิเสธเสียงแข็ง เพราะรู้ดีว่ายาพวกนี้ก็แค่ช่วยให้เขาผ่อนคลายชั่วคราวเท่านั้น

“คุณเจมส์ครับ” เกรียงไกรเอ่ยเสียงเรียบ “หมอว่าบางทีเด็กคนนั้นอาจจะสุขสบายดี ครอบครัวชาวต่างชาติที่รับเธอไปอุปการะ อาจจะรักเธอยิ่งกว่าที่คุณอยากจะดูแลเธอในตอนแรกก็ได้นะ” จากการวิเคราะห์จิรายุทธก็แค่อยากมาระบายความอึดอัดให้แพทย์ฟังมากกว่า มันก็เหมือนเรื่องบางเรื่องที่บางคนเคยเจอในวัยเด็ก เช่นทะเลาะกับเพื่อน หรือเลิกคบกับแฟนคนแรกที่รักมากแต่ต้องมีเหตุให้เลิกรากันไป ทุกวันนี้ก็ยังคงฝันถึงคนนั้นเพราะรู้สึกผิดหรือคิดถึง หากแต่เรื่องของจิรายุทธอาจจะหนักหนาสาหัส เพราะถึงขั้นทำให้ชีวิตคนหนึ่งต้องมีตำหนิ

+----------+