เมียเก็บพรหมจรรย์ Reup 2018 [หนังสือวางจำหน่ายร้านนายอินทร์]

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 3 ผิดหวัง 3-1

มาอัปต่อแล้วค่ะ ฝากกดแอดแฟน 

และกดถูกแฟนเพจไว้ด้วย

เพื่อจะได้ติดตามนิยายทุกเรื่อง

ได้แบบไม่พลาดข่าวสาร

สั่งซื้อหนังสือทำมือเรื่องอื่นๆทางแฟนเพจ

E-book ทุกเว็บ

MEB คลิก!!! Get it now

เมียเก็บพรหมจรรย์ ดอกโบตั๋นสีขาว www.mebmarket.com “เราอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงเหรอคะ” เธอถามเสียงสะอื้นเหมือนใกล้จะขาดใจ อยากให้เรื่องนี้คือเรื่องโกหกที่จิรายุทธแต่งเรื่องขึ้นมามากกว่า “ถ้าเธอยอมเอ...

ookbee

เมียเก็บพรหมจรรย์

ดอกโบตั๋นสีขาว

www.ookbee.com

0 Ratings

ซื้อเลย  

play.google

https://bit.ly/2ADSTZM

ebooks.in.th

https://bit.ly/2M2flA4

ตอนที่ 3

ผิดหวัง

หลังจากชายหนุ่มจากไปพลอยน้ำเพชรถึงกับทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความหมดแรง พลางคุดคู้ลำตัวเข้าหากันแล้วกอดเข่าตัวเองแน่น ปล่อยเสียงสะอื้นร้องไห้โฮออกมาแบบทนไม่ไหวอีกต่อไป ความหวาดกลัวคนใจร้ายจากเรื่องเมื่อกี้ทำให้เธอต้องปล่อยความเสียใจออกมา เพราะนึกว่าจะทำเรื่องเดือดร้อนรบกวนคุณหญิงท่านเสียแล้ว

        ตั้งแต่เริ่มเข้ามาเรียนในกรุงเทพมหานครมีหลายเรื่องที่พลิกผันชีวิตเธอ ไม่ว่าจะเรื่องเพื่อน หรือสังคมที่อยู่ที่อันตรายกว่าเดิมและผู้คนต่างกับชาวนาชาวไร่ซื่อๆ แบบที่เธอเคยอาศัยอยู่มาตั้งแต่เด็ก  

หญิงสาวยังจำได้ดีตอนเดือนแรกที่มาอยู่ เธอเคยจำทางกลับที่พักไม่ค่อยได้ หลังจากแยกย้ายกับเพื่อนในมหาวิทยาลัยเพื่อกลับหอพักซึ่งเป็นเวลาดึกมากแล้ว เธอเกือบโดนคนโรคจิตฉุดไปทำมิดีมิร้ายและขโมยกระเป๋าไป แต่โชคดีที่มีคุณยายขายของอยู่แถวนั้นมาช่วยเธอเอาไว้ทัน นางมีน้ำใจให้เธอพักค้างคืนด้วย เพราะเป็นเวลาดึกมากแล้วเธอจึงไม่กล้าติดต่อใคร

        พอเข้าปีที่สามคุณหญิงวราภาได้ติดต่อมาให้ช่วยงานเธอจึงตอบรับอย่างไม่ลังเล เพราะนอกจากอยากตอบแทนพระคุณของท่านตามความต้องการของตัวเอง ก็ยังอุ่นใจกว่าที่มีผู้ใหญ่คอยให้คำปรึกษา เพราะในชีวิตเธอตอนนี้ก็มีเพียงท่านที่คอยดูแลเหมือนญาติผู้ใหญ่  

ในบ้านหลังนี้นอกจากนวลตองที่ให้ความสนิทสนมกับเธอก็ยังมีคุณลุงชาติชายคนขับรถอีกคนที่เคยแวะไปหาเธอแทนคุณหญิงวราภาอยู่บ่อยๆ บางครั้งเขาก็พาเธอไปเที่ยวจนเธอรู้สึกเหมือนเขาเป็นญาติผู้ใหญ่อีกคน

        “อ้าว! ยัยพลอย มานั่งร้องไห้ทำไม” นวลตองร้องถามตกใจสีหน้าแตกตื่น ก่อนรีบเดินแกมวิ่งเข้ามาหาคนที่นั่งพิงตู้เก็บจานอยู่ในครัว เธอไม่คิดว่าจะเห็นสาวใช้รุ่นน้องที่น่ารักน่าเอ็นดูเหมือนน้องสาวคนหนึ่งในสภาพแบบนี้ได้ 

        “พลอยรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อยค่ะ” พลอยน้ำเพชรพยายามฝืนยิ้มทั้งน้ำตา พลางยกมือปาดน้ำตาลวกๆ ที่แก้ม ทั้งที่ไม่อยากให้นวลตองต้องมาเห็นแบบนี้เพราะจะทำให้อีกฝ่ายกังวลไปด้วย แต่ความหวาดหวั่นจากเรื่องเมื่อสักครู่มันทำให้เธอยังตื่นตระหนกไม่หาย แต่เธอก็ยังไม่กล้าเล่าให้นวลตองฟังอยู่ดี

        “เป็นอะไรบอกพี่มาเถอะอย่าปิดเชียวบังนะ” สาวใหญ่ใจดีคาดคั้นเสียงดุ ทำเอาพลอยน้ำเพชรตัวหงอ  

        “เอ่อ...พลอย...แค่...” 

เธออึกอักพลางขบริมฝีปากไปมาอย่างคิดไม่ตก ดวงตากลมโตแดงก่ำไปด้วยน้ำตามีแววว้าวุ่นใจ ทำให้นวลตองลอบมองความผิดปกติของอีกฝ่าย แล้วพอมองดีๆ ก็ใจหายวาบไปถึงตาตุ่ม เพราะผมยุ่งๆ ริมฝีปากบวมเจ่อกับดวงตาแดงก่ำชุ่มไปด้วยน้ำตา ไหนจะเสื้อผ้ายับเหมือนกับโดนสุนัขรุมฟัดนั่นอีก 

“เฮ้ย! ใครทำอะไรแกหรือเปล่า หน้าตาเหมือนเพิ่งถูกปล้ำอย่างนั้นแหละ”

นวลตองลองหยั่งเชิงถามด้วยความเป็นห่วง พลางนึกภาวนาว่าขออย่าให้เป็นแบบที่คิด ใจหนึ่งก็ไม่อยากเชื่อว่าจะมีใครบ้าเข้ามาทำอุกอาจในบ้านของคนตระกูลดังแบบนี้ได้ แถมยังเป็นวันเกิดเจ้าของบ้าน

“ปะ...เปล่านะคะ พลอยแค่เดินไปตรงที่มืดๆ แล้วก็ล้มใส่พุ่มไม้” พลอยน้ำเพชรรีบบอกเสียงรัวจนลิ้นแทบพันกัน เธอตัดสินใจโกหกและขอเก็บไว้เป็นความลับของตัวเองตลอดไป เพราะไม่อยากให้เรื่องราวมันใหญ่โตไปมากกว่านี้ อีกอย่างไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร หากเป็นแขกคนสำคัญที่มางานคุณหญิงวราภาเธอจะทำให้ท่านลำบากใจไปด้วย

“เฮ้อ โล่งอกไปที นึกว่ามีใครเข้ามาทำอะไร” นวลตองถอนใจแรง ก่อนลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้ขนมเพื่อหยิบถุงมันฝรั่งมาแกะกิน แล้วตั้งใจจะเอาไปนอนกินเวลาดูซีรีส์เกาหลีที่ห้องต่อ

“ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะพี่นวล”

หญิงสาวยืนยันเสียงราบเรียบ พยายามรวบรวมสติอันน้อยนิดให้กลับคืนมา ก่อนลุกขึ้นไปช่วยนวลตองถือของกินแล้วเดินตามไปที่ห้องของสาวใช้รุ่นพี่

ปกติพลอยน้ำเพชรชอบไปดูละครด้วยกันกับหล่อน แต่วันนี้คงไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไรต่อ นอกจากนอนหลับตาให้ภาพร้ายๆ หายไปจากสมอง เพราะเธอยังรู้สึกเหมือนว่าสัมผัสร้อนๆ ตามผิวกายไม่จางหายไปจากตัวแม้แต่น้อย

+----------+