คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 3 ไม่รักกันฉันจะไป part 3 จบตอน
.
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
เตชินท์อนุญาตให้รมิดาอยู่เฉยๆโดยที่ไม่ต้องทำงานบ้าน แล้วให้แตงกวาเป็นคนทำงานทั้งหมดแทนเธอ เวลาส่วนใหญ่หญิงสาวเลยนั่งถักผ้าพันคอไหมพรมให้เขา เพื่อตั้งใจจะให้เขาเป็นของขวัญวันเกิด
และตลอดสัปดาห์มานี้ช่างแปลกเหลือเกิน ที่เตชินท์อยู่ติดบ้าน อีกทั้งยังไม่พาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาตั้งแต่วันนั้น แม้ท่าทางแข็งๆที่ดูเย็นชากับเธอจะยังคงเหมือนเดิม แต่ท่าทางห่วงใยของเขาในครั้งนั้น มันก็ทำให้รมิดาหลงรักเขาจนถอนไม่ขึ้นเข้าไปใหญ่
ช่วงสายของวันนี้ หญิงสาวถือผ้าเย็นกับขวดน้ำแร่ มายืนอิดออดอยู่ตรงหน้าห้องยิมออกกำลังกายภายในบ้านได้ครู่ใหญ่แล้ว เมื่อแอบมองผ่านประตูกระจกเข้าไป ก็เห็นเตชินท์ออยู่ในชุดกางเกงขาสั้น มีท่อนบนเปลือยเปล่าอาบไปด้วยเหงื่อ และเขากำลังยกเวทอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยท่าทางจริงจัง
มือบางจึงค่อยๆจับราวประตูแล้วผลักเข้าไป ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาด้วยท่าทางหวาดหวั่นอย่างกล้าๆกลัวๆ
เตชินท์ชะงักทันทีที่เห็นรมิดาเดินเข้ามา เขารีบวางเวทในมือลงที่เดิม แล้วหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดเหงื่อตัวเอง พลางขมวดคิ้วมองผู้หญิงตรงหน้าคล้ายไม่สบอารมณ์
“เข้ามาทำไม ฉันสั่งให้แตงกวาเอามาให้ ทำไมถึงเป็นเธอ” เขาถามพร้อมกับคว้าขวดน้ำจากเธอมากระดกดื่ม รมิดาจึงรีบแกะผ้าเย็นยื่นส่งให้เขา อีกฝ่ายก็รับไปซับหน้าแต่โดยดี
“คือเรน...เรนอยากจะมาขอบคุณพี่เวียร์ ที่วันนั้นพาเรนไปหาหมอ”
รมิดาบอกเสียงอ้อมแอ้ม พลางก้มหน้าลงและไม่กล้ามองเขา มือไม้รู้สึกเกะกะเลยต้องยกมากุมเข้าหากัน
ยิ่งเมื่อกี้นี้ได้เห็นแผงอกเปลือยเปล่าของเขาตอนออกกำลังกาย มันทำให้เธอ ใจสั่นเข้าไปใหญ่ เธอจึงพยายามข่มสายตาไม่มองภาพสมบูรณ์แบบของมัดกล้ามที่เรียงตัวสวยงาม เพราะกว่าเธอจะรวบรวมความกล้ามาหาเขาได้ก็นานเหลือเกิน
“ที่ฉันช่วย เพราะทนความสำออยของเธอไม่ไหวน่ะสิ โง่แล้วยังซุ่มซ่ามไม่เข้าเรื่อง เอาแต่ยืนทำหน้าซื่อบื้อแบบนั้น เลือดได้ไหลหมดตัวกันพอดี”
เตชินท์แค่นเสียงว่าอย่างปากคอเราะร้ายพลางเหยียดยิ้มดูแคลน คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวสะท้านสะเทือนใจในอก ริมฝีปากบางขบเข้าหากันแน่น เธอมาขอบคุณเขาเพราะซาบซึ้ง แต่ดันถูกเขาย้อนด่าเสียนี่
“แต่ถึงยังไงเรนก็ต้องขอบคุณที่พี่เวียร์เป็นห่วงเรน”
“ฉันไม่เคยเป็นห่วงเธอ หยุดพูดจาเพ้อเจ้อแล้วออกไปได้แล้ว!” เตชินท์ระเบิดอารมณ์อย่างโมโหจนหน้าแดงก่ำ
รมิดามองเขานิ่งนาน ทั้งมึนงงและสับสนไปหมด เพราะกิริยาที่ชายหนุ่มแสดงออกมาในวันนั้นกับตอนนี้มันช่างต่างกันเหลือเกิน และด้วยความทนไม่ไหว หญิงสาว จึงต้องเอ่ยปากถามในสิ่งที่อยากรู้ออกไป “เราแต่งงานกันทำไมคะ? ในเมื่อพี่เวียร์ก็รังเกียจเรน และอยากให้เรนไปให้พ้นอยู่ตลอดเวลา”
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงสู่รู้ อยู่เฉยๆในที่ของเธอก็พอแล้ว” เขาบอกด้วยเสียงแข็ง สีหน้าเข้มกึ่งรำคาญ
“แต่เรนอยากรู้ว่าพี่เวียร์ขอเรนแต่งงานทำไม?...ทั้งที่พี่เวียร์ไม่ได้รักเรนเลย”
รมิดาถามเสียงเศร้า พลางมองหน้าเขาตรงๆ ดวงตาคลอด้วยหยาดน้ำตา
เตชินท์พ่นลมหายใจแรงๆ ขบกรามแน่น แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง เขาเกลียดเหลือเกิน เวลาเห็นเธอมาแสดงท่าทางอ่อนแอแบบนี้ต่อหน้า เพราะมันทำให้เขา...นับวันคล้ายจะอ่อนแอตามไปด้วย
ชายหนุ่มจำต้องบอกตัวเองอยู่หลายครั้ง ว่ารมิดาก็แค่ผู้หญิงที่เสแสร้งเล่นละครเก่งคนหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่อย่างนั้นบิดาเขาคงไม่หน้ามืดยกสมบัติมหาศาลให้เธอแบบนี้ และเขาจะไม่มีวันยอมให้สิ่งที่ควรเป็นของเขาตกไปอยู่ในมือคนอื่น
“นี่คงหายดีแล้วสินะ ถึงมาพูดเซ้าซี้กับฉันอยู่ได้ เธอมันน่ารำคาญชะมัด ถ้าว่างมากก็หัดทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้าง โน่น! กลับไปทำงานบ้านซะ สนามหญ้าหน้าบ้านฉันขึ้นรกหมดแล้ว!” ชายหนุ่มออกปากไล่เสียงดังอย่างกราดเกรี้ยว และคำพูดที่ดูไม่มีเศษเสี้ยวหัวใจให้กันเลยแม้แต่น้อย ก็ทำให้หญิงสาวอารมณ์ขาดผึงอย่างไม่คิดจะทนอีกต่อไป ก่อนจะกัดฟันตอบโต้กลับบ้าง พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมานองหน้า
“เรนมันโง่เอง ที่ยอมแต่งงานกับพี่เวียร์ แทนที่จะไปแต่งงานกับพี่คิมคนที่เขารักเรนมากกว่า!”
เตชินท์มองเธออย่างอึ้งๆ เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากปาก รมิดา ผู้หญิงที่ยอมอยู่ในโอวาทเขามาตลอด อีกฝ่ายมองเขาอย่างถือดี พลางยกมือปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนที่ร่างบางจะหมุนตัวแล้วผละจากไป แต่เพียงสองก้าวก็ถูกเขากระชากแขนกลับมาอย่างแรง
“เธอว่าไงนะ! ใครสั่งใครสอนให้เธอพูดแบบนี้ฮะเรน แตงกวาใช่ไหม ฉันจะไล่มันออก!” เขาเอ่ยเสียงดุดวงตาขึงโกรธลุกเป็นไฟ
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแตงกวา แต่เรนเป็นคนพูดเอง ไม่มีใครบอกอะไรทั้งนั้น เพราะเรนคิดได้แล้วค่ะ ว่าที่ผ่านมานี้ ที่เราอยู่ด้วยกันก็เหมือนไม่ได้อยู่ เรนหูหนวกตาบอดกับพี่เวียร์มาตลอด เวลาพี่เวียร์ไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น มันก็เหมือนกับว่าพี่เวียร์กำลังฆ่าเรนทั้งเป็น!” รมิดาเถียงกลับสียงดัง แล้วกลั้นใจเชิดหน้าขึ้นแบบไม่หลบตาเขา พลางยกมือปาดน้ำ
“อย่ามาทำเป็นปากเก่งกับฉันนะ ผู้หญิงอย่างเธอ แค่ได้แต่งงานกับฉันมันก็บุญแค่ไหนแล้ว อย่ามาต่อรองอะไรให้มากมาย หึ! ที่พูดแบบนี้เธอคิดจะเป็นหนึ่งเดียวของฉันหรือไง ฝันไปหน่อยหรือเปล่า” น้ำเสียงเขาเยาะเย้ยถากถาง จนคนฟังหัวใจกลัดหนองด้วยความเจ็บปวด
“เปล่าค่ะ เรนกำลังตาสว่างต่างหาก และเรนคิดว่าเราควรหย่ากันสักที”
“ว่าไงนะ!” เตชินท์ถามเสียงกร้าวด้วยใบหน้าถมึงทึง พลางกัดฟันกรอดแบบเดือดจัด เพราะไม่คิดว่าผู้หญิงเชื่องๆที่เคยว่าง่ายแบบรมิดาจะกล้าพูดคำนี้ออกมาแบบจริงจัง
“เรนขอหย่าค่ะ ตอนนี้พี่คิมกลับมาเมืองไทยแล้ว เรนตั้งใจว่าจะเปิดใจรับพี่คิมเข้ามาในชีวิต”
“ขอหย่า?” เตชินท์ทวนคำซ้ำด้วยความอึ้ง เนื้อตัวสั่นสะท้านกรุ่นโกรธ เพราะสิ่งที่ได้ยินผ่านรูหูมันทำให้เขาเหมือนกลายเป็นคนโง่ หญิงสาวกำลังประกาศต่อหน้าเขา ว่าจะขอหย่าเพื่อไปหาผู้ชายคนอื่น!
“ค่ะ เรนพร้อมไปหย่าทุกเมื่อ นัดวันเวลามาเลย…โอ๊ย!”
ท้ายประโยคร้องเสียงโอด เมื่อถูกมือใหญ่กระชากเข้ามาแนบอก ดวงตาคมวาวโรจน์ดั่งเปลวเพลิงอสูร ก่อนที่มืออีกข้างจะยกนิ้วแกร่งขึ้นมาบีบปลายคางมนอย่างรุนแรงจนรมิดาน้ำตาซึม แก้มนุ่มสองข้ามชอกช้ำ หน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บปวด
“ฉันจะไม่ยอมหย่ากับเธอ! เลิกคิดฝันเฟื่องว่าจะได้ออกไประรี้ระริกกับผู้ชายคนอื่นสักที คนที่จะบอกเลิกหรือขอหย่าก่อนคือฉันเท่านั้น จำใส่กะลาหัวเธอเอาไว้!”
“พี่เวียร์ใจร้ายที่สุด มันเพราะอะไรกัน บอกเรนได้ไหม” เสียวหวานถามปนสะอื้นๆผะแผ่ว
“ฉันคงร้ายได้ไม่เท่าเธอหรอกเรน ตลอดเวลาที่เธออยู่กับพ่อฉัน ไปทำมารยาอะไรไว้กับท่านฮะ ท่านถึงได้หน้ามืดคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีเลิศประเสริฐศรี แล้วเหมาะจะเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้ เธอมันผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้า ถ้าน้าเธอไม่มายั่วยวนพ่อฉัน วันนี้เธอคงไม่ได้เข้ามาชูคออยู่ที่นี่หรอก!” เตชินท์กล่าวด้วยเสียงกระด้าง เพราะความโกรธแทบอกระเบิด ทำให้เผลอพูดเรื่องบางอย่างที่ไม่คิดจะพูดกับเธอออกไป
“หมายความว่าไงคะ? เรนไม่เคยทำอะไรแบบที่พี่เวียร์พูด” เธอส่ายหน้าปฏิเสธด้วยความงุนงง
“เสแสร้งเก่งแบบนี้ ฉันเลยต้องตกอยู่ในบ่วงวิวาห์ของเธออย่างดิ้นไม่หลุดสินะ ก็ได้ฉันจะยอมเออออเล่นละครตามบทบาทที่เธอมอบให้ แต่อย่าหวังว่าชาตินี้จะได้หัวใจของฉัน” เขายิ้มเยาะด้วยความสมเพช
“เรนไม่เข้าใจ”
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้อะไรทั้งนั้น แล้วถ้าไม่อยากให้ฉันโมโห ก็เลิกติดต่อกับไอ้คิมนั่นซะ!” ชายหนุ่มพูดจบก็สะบัดแขนออก จนร่างบางกระเด็นร่วงลงไปกับพื้นพรม แต่เขาไม่คิดสนใจ ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวด้วยความหงุดหงิดออกไปจากห้องโดยเร็ว ทิ้งให้รมิดามองตามด้วยความไม่เข้าใจ การแต่งงานระหว่างเธอกับเขามันมีอะไรที่เธอยังไม่รู้กันแน่
***รูปแบบ E-book***
***มีวางจำหน่ายที่ร้าน <span style="font-size: 22pt;" browallia="" "times="" new="" roman";color:red"="">se-ed ทุกสาขา*** (หาไม่เจอสอบถาม)
สั่งได้ที่นี่กับนักเขียน 3 ช่องทาง (พร้อมส่ง)
1. แฟนเพจ ดอกโบตั๋นสีขาว นักเขียน
2. เมล์ funny_angel1995@hotmail.com
3. http://writerbabybow.lnwshop.com/
กด ADD แฟนเพจ
ฝากนิยายเรื่องใหม่ล่าสุดปี 2559 ด้วยค่ะ
ความคิดเห็น