คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 ไม่รักกันฉันจะไป part 1
บทที่ 3 ไม่รักกันฉันจะไป
เช้าวันต่อมา รมิดาตื่นมาทำกับข้าวตามหน้าที่ของเธออยู่ในห้องครัว โดยมี ‘แตงกวา’ สาวใช้มาช่วยจ่ายตลาด ถือของ และหั่นผักล้างผักเหมือนเช่นทุกครั้ง ลับหลังเวลาที่เตชินท์ไม่อยู่ แตงกวามักจะแอบมารับอาสาช่วยเธอเสมอ จนบางครั้งหญิงสาว ก็กลัวว่าจะทำให้แตงกวาพลอยเดือดร้อนไปด้วย
“ไม่ต้องมาช่วยเรนหรอก ทอดไข่ดาวกับแฮมแค่นั้นเอง เรนทำได้จ้า”
รมิดารีบบอก เมื่อแตงกวาแย่งตะหลิวไปจากมือเธอ แล้วตอกไข่ลงในกระทะแบบไม่ฟังเสียงห้ามปราม
“ให้แตงกวาทำให้เถอะค่ะคุณเรน เดี๋ยวน้ำมันกระเด็นเอานะคะ คราวก่อนทอดปลาก็โดนไปหลายแผลเชียว ผิวสวยๆเป็นรอยหมด เช้าป่านนี้คุณเวียร์ยังไม่ตื่นหรอกค่า คงมัวแต่นอนกกแม่สาวผมทองอยู่บนห้อง”
แตงกวาพูดไปก็โกรธไปอย่างเจ็บแค้นแทนรมิดา ที่ปล่อยให้เตชินท์เอาผู้หญิง ที่ไหนไม่รู้เข้าบ้านมาไม่ซ้ำหน้ากันเลยทุกเดือน สามเดือนก็สามคนมาแล้ว
“คุณเวียร์นะคุณเวียร์ ทำไมเป็นคนเจ้าชู้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ มีเมียอยู่แล้วแท้ๆ”
แตงกวาบ่นแล้ววางจานอาหารลงบนโต๊ะในครัว ด้วยการกระแทกตามแรงอารมณ์ มีอย่างที่ไหนให้ภรรยาตัวเองมาเป็นนังแจ๋วทำกับข้าวให้พวกเมียน้อยทั้งหลาย แต่งงานกันแล้ว แทนที่รมิดาจะได้อยู่อย่างสุขสบายเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน แต่ที่ไหนได้ รมิดาต้องมารับหน้าที่เป็นแม่บ้านหมดทุกอย่าง จนแตงกวาอดคิดไม่ได้ว่าเตชินท์เป็นโรคจิต มาขอผู้หญิงแต่งงานแท้ๆแต่คอยกลั่นแกล้งเขาสารพัด
“พี่เวียร์เขาก็ไม่ได้แย่อย่างนั้นหรอกนะ” รมิดาเอ่ยแก้ตัวแทนให้ชายหนุ่มเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่สายตานั้นแสนชอกช้ำ และต้องกล้ำกลืนความเสียใจลงซอกลึกของหัวใจอยู่คนเดียว
“คุณเรนทนไปได้ยังไงคะ เป็นแตงกวาทนไม่ไหวหรอก กดขี่ข่มเหงน้ำใจกันขนาดนี้ คุณเรนน่าจะได้กับผู้ชายดีๆอย่างคุณคิมหรือคุณบอสมากกว่าสามีใจยักษ์อย่างคุณเวียร์”
“พูดพอหรือยังฮะแตงกวา!”
เสียงเข้มๆของชายหนุ่มดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงสง่าในชุดสูททำงานสีดำเต็มยศ ที่เดินเข้ามาในห้องครัว ราวกับอสูรที่โผล่เข้ามาหมายจะกระชากวิญญาณของหญิงสาวทั้งสองคนในห้อง
รมิดากลืนน้ำลายด้วยความหวาดหวั่น แล้วหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนตระหง่านอยู่กลางห้องครัว “พี่เวียร์ตื่นแล้วหรือคะ”
“ถามโง่ๆแต่เช้า ถ้ายังไม่ตื่นฉันจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง” เตชินท์เอ่ยด้วยความหงุดหงิด จนคนถามหน้าหงอลง
“บอสกับคิมเป็นใคร!?”
“เอ่อ...พี่บอสก็ทนายความของครอบครัวเราไงคะ ส่วนพี่คิมเป็นรุ่นพี่ที่ มหาวิทยาลัยของเรนค่ะ เขาเคยช่วยกลุ่มเรนติวหนังสือ” รมิดาตอบเสียงอ้อมแอ้ม แบบไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา เพราะกลัวว่าจะทำอะไรไม่ถูกใจเขาอีก สายตาดุดันนั้นจ้องมาน่ากลัวเหลือเกิน
‘อนาวิล’ หรือคิมเป็นรุ่นพี่ที่อายุมากกว่ารมิดาสี่ปี เขาจบคณะวิศวกรรมเคมี และเป็นลูกชายของเจ้าของร้านเพชรชื่อดัง แต่ปัจจุบันเขาไปเรียนต่อด้านบริหารที่ประเทศสหรัฐอเมริกาและทำงานต่อที่นั่นเลย เธอรู้จักกับเขาเพราะเขามาช่วยเธอกับพวกเพื่อนๆติวหนังสือประจำ
“คุณคิมเขาชอบคุณเรนค่ะ ตามจีบมาตั้งแต่คุณเรนเรียนอยู่ปีหนึ่งแล้ว รูปก็หล่อบ้านก็รวย ที่สำคัญเมื่อตอนที่คุณเรนเรียนจบ เขาเคยขอคุณเรนแต่งงานด้วยแต่น่าเสียดายที่คุณเรนปฏิเสธ เลยต้องมาแต่งงานกับคนที่...”
แตงกวาช่วยอธิบายเสริมอีกเสร็จสรรพ ทำให้เกิดความเงียบงันที่มีเพียงประกายไฟในดวงตาของเตชินท์ลุกวาบมากขึ้นกว่าเดิม พอชายหนุ่มตวัดสายตาแข็งกร้าวไปทางสาวใช้ เธอจึงรีบหยุดพูดเพียงแค่นั้น
“เธอนี่ยังไงนะเรน ให้ท่าผู้ชายตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะ หมอนั่นถึงตามจีบขนาดนั้น เธอนี่แรดร่านเหมือนน้าเธอไม่มีผิดเลย”
น้ำเสียงที่พูดนั้นดุดัน แววตาคมมีแววกรุ่นโกรธและดูถูก น้าเป็นยังไงหลานก็คงเป็นอย่างนั้น เขาอุตส่าห์ให้รมิดาอยู่แต่ในบ้าน ปิดกั้นหญิงสาวจากโลกภายนอกไม่ให้ยุ่งกับผู้ชายที่ไหน แต่นึกไม่ถึงว่านอกจากวายุแล้ว ยังจะมีรุ่นพี่ของรมิดาโผล่มาอีกคน
“อย่ามาว่าน้าของเรนนะ! กรุณาพูดถึงคนตายให้สุภาพหน่อยค่ะ ถ้าอยากจะว่า ก็ว่าเรนคนเดียวพอ และเรนก็ไม่เคยทำแบบที่พี่เวียร์พูดด้วย มีแต่พี่เวียร์นั่นแหละที่มั่ว พาผู้หญิงมานอนบ้านไม่เว้นวัน!” รมิดาบอกด้วยเสียงฉุนจัด มองหน้าเขาอย่างบึ้งตึง น้ำตาเม็ดใสไหลออกมาอาบแก้ม ก่อนที่เธอจะเดินฉับๆผ่านหน้าเขาไป แต่เพียงสองก้าวก็ถูกมือใหญ่กระชากแขนเล็กเต็มแรง จนร่างบางปลิวกลับมาปะทะอกกว้าง ดวงหน้าหล่อเหลาแข็งกร้าวราวสวมหน้ากากจ้องเธอเขม็งขุ่นเคือง ปลอกแขนที่บีบท่อนแขนเรียวเริ่มแรงขึ้นตามอารมณ์
“ปากดีนักนะเรน เธอไม่มีสิทธิ์มาโต้แย้งอะไรกับฉันทั้งนั้นจำไว้!”
“ปล่อยเรนนะ! ทำไมเรนถึงไม่มีสิทธิ์พูด” เธอบอกเสียงอู้อี้ปนสะอื้นมากขึ้น คนตัวโตเลยคลายความแรงลงเล็กน้อย สายตาคมอ่อนแสงลง
“บอกแล้วไง ว่าให้ทำตามที่ฉันสั่ง”
“สามเดือนที่ผ่านมาพี่เวียร์ไม่ได้รักเรนเลย พี่เวียร์มีผู้หญิงคนอื่นมาตลอด เราหย่ากันเถอะค่ะ!” ประโยคต่อมาของหญิงสาวทำให้อารมณ์พิโรธของเตชินท์ขาดผึงขึ้นมาอีกรอบ
“อย่าพูดคำนี้ให้ฉันได้ยินอีก ฉันไม่มีทางหย่ากับเธอตอนนี้แน่!”
“คุณเวียร์คะ คุณเรนไม่ได้ทำตัวไม่ดีเลยนะคะ แตงกวายืนยันได้ คุณโสเลี้ยงคุณเรนมาอย่างดี ให้อยู่ในกรอบมาตลอด ผู้ชายที่ได้เข้าใกล้คุณเรน แทบจะมีแต่คุณเวียร์คนเดียว เวลาไปเรียนก็มีคนขับรถตามไปเฝ้า” แตงกวารีบบอกเสียงรัวเร็ว เมื่อเห็นว่าจะมีเรื่องกัน
“เลิกพูดมากแล้วออกไปไกลๆตาฉันได้แล้วแตงกวา ฉันไม่อยากฟัง และต่อไปห้ามช่วยเรนทำงานในบ้านทุกอย่าง ถ้าขืนเธอยังช่วยอีก จะเป็นเธอนั่นแหละที่โดนไล่ออกจากบ้านหลังนี้!” เตชินท์สั่งเสียงเข้ม แม้ในใจจะรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้ยินคำยืนยันแบบนั้นจากสาวใช้
“แต่บ้านหลังนี้มันใหญ่มากเลยนะคะ ปกติเวลาแตงกวาทำคนเดียว ก็ใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์กว่าจะเสร็จทั้งหลัง แล้วนี่คุณเวียร์ให้สาวใช้ออกไปจนเหลือแต่แตงกวา ยังจะมาให้คุณเรนทำคนเดียว โห...มันโหดร้ายไปหน่อยมั้งคะ” แตงกวาบอกกับเจ้านายนายหนุ่มตามตรงอย่างไม่คิดจะเกรงกลัว เพราะทนสงสารรมิดาไม่ไหว ที่ต้องถูกใช้งานเยี่ยงทาสทั้งที่เป็นภรรยาตามกฎหมายแท้ๆ
“แตงกวา...ออกไปเถอะจ้ะ เรื่องทำงานเรนทำไหว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
รมิดารีบบอกทันที เพราะกลัวว่าแตงกวาจะพูดอะไรไม่เข้าหูเตชินท์ แล้วจะต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอ
“ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นรีบเรียกแตงกวาทันทีเลยนะคะ” แตงกวาย้ำหนักแน่น ก่อนจะรีบวิ่งแจ้นออกไปจากห้องครัว
***รูปแบบ E-book***
***มีวางจำหน่ายที่ร้าน <span style="font-size: 22pt;" browallia="" "times="" new="" roman";color:red"="">se-ed ทุกสาขา***
(หาไม่เจอสอบถาม)
สั่งได้ที่นี่ 3 ช่องทาง
1. แฟนเพจ ดอกโบตั๋นสีขาว นักเขียน
2. เมล์ funny_angel1995@hotmail.com
3. http://writerbabybow.lnwshop.com/
กด ADD แฟนเพจ
ฝากนิยายเรื่องใหม่ล่าสุดปี 2559 ด้วยค่ะ
ความคิดเห็น