นิยาย เมียเก็บพรหมจรรย์ Reup 2018 [หนังสือวางจำหน่ายร้านนายอินทร์] > ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 ตระกูลผู้ดีเก่า 1-2 : Dek-D.com

ลำดับตอนที่ #3

เมียเก็บพรหมจรรย์ Reup 2018 [หนังสือวางจำหน่ายร้านนายอินทร์]

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 ตระกูลผู้ดีเก่า 1-2

อัปเดตล่าสุด 4 ส.ค. 61

‘พลอยน้ำเพชร’ เป็นหญิงสาวอายุยี่สิบปีเพิ่งเข้ามาเรียนใน เมืองหลวงเป็นครั้งแรก ตอนนี้เธอเรียนอยู่ชั้นปีสามและเป็นนักศึกษาทุนเรียนดีของมหาวิทยาลัยชื่อเสียงปานกลางแห่งหนึ่ง ดังนั้นทุกเทอมเธอจำเป็นต้องรักษาเกรดเฉลี่ยและผลการเรียนให้คงที่ เพื่อไม่ให้ต่ำกว่าเกณฑ์ที่กำหนดไม่อย่างนั้นจะถูกตัดสิทธิ์

หลังจาก ‘จันทร์สุดา’ ผู้เป็นมารดาเสียชีวิตไป คุณหญิงวราภาก็มีบุญคุณส่งเสียเธอมาตั้งแต่อยู่ชั้นประถม เธอต้องตั้งใจเรียนเพราะไม่อยากให้ผู้อุปการะมาเดือดร้อนไปด้วย ค่าเทอมระดับปริญญาตรีนั้นแพงกว่าสมัยก่อนมาก ถ้าเธอพอมีกำลังก็อยากหาทางช่วยเหลือตัวเองได้บ้างเพื่อจะได้แบ่งเบาภาระคนอื่น

พลอยน้ำเพชรเคยเป็นเด็กกำพร้าลูกชาวนาที่ต่างจังหวัด และเคยอาศัยอยู่บ้านเช่าของผู้ใหญ่บ้านในอำเภอเล็กๆ แห่งหนึ่งกับมารดาแค่สองคน ส่วนบิดาของเธอนั้นแม่ไม่เคยพูดถึงเลย บางครั้งถ้าเธอถามท่านก็จะเปลี่ยนเรื่องพูดถึง และด้วยความที่ยังเป็นเด็กพอโดนเบี่ยงเบนความสนใจก็จะลืมทุกครั้ง

แต่วันหนึ่งก็เกิดการเปลี่ยนแปลงที่สุดในชีวิต เมื่อมารดาเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุเพราะถูกรถไถนาทับ จนเกิดมรสุมลูกแรกผ่านเข้ามาทำให้เธอร้องไห้แทบขาดใจ ตอนนั้นเด็กวัยแปดขวบไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะอยู่ด้วยตัวเอง เธอไม่คิดว่าเรื่องร้ายๆ มรสุมต่างๆ จะพัดเข้ามาในชีวิตอย่างกับในละคร เพราะทางผู้ใหญ่บ้านที่ให้เช่าบ้านอยู่เขาก็ไม่มีความต้องการที่จะเลี้ยงดูอุปการะเธอต่อ เนื่องจากลูกหลานเขาเองก็เยอะมากไม่ต่างกัน จากเด็กประถมที่เคยมีมารดาดูแลก็ต้องเตรียมตัวถูกส่งไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

พลอยน้ำเพชรคิดว่าความเลวร้ายที่เกิดในชีวิตจะหมดไป แต่หลังจากนั้นเพียงเดือนเดียวเธอก็ถูกรถชนจนเกือบเดินไม่ได้ ทำให้เธออยากตายตามแม่ไปวันละหลายรอบ

แต่ในความเศร้าจากเรื่องร้ายๆ ก็ยังมีเรื่องดีให้พอชื่นใจบ้าง เมื่อมหาเศรษฐีใจบุญมาขอรับอุปการะเลี้ยงดูเธอ ทำให้ตั้งแต่วันนั้นมา เธอก็มาอาศัยและเรียนอยู่ที่โรงเรียนประจำหญิงล้วนคนเดียวที่ตัวอำเภอ โดยมีคุณหญิงวราภาคอยส่งเสียเงินให้

แต่พลอยน้ำเพชรมีโอกาสได้เจอหน้าหล่อนแค่ไม่กี่ครั้ง เพราะทุกเดือนคุณหญิงจะให้คุณลุงชาติชายคนขับรถนำเงินมาให้เธอแทน แต่พอหญิงสาวเริ่มใช้ธนาคารเป็น เธอก็ไม่ค่อยได้พบเจอคนจากทางนั้นอีกเลย

บางครั้งเธอเคยเสียใจที่ไม่มีใครพาไปอยู่ด้วยทำให้เธอตั้งใจจะเข้ามาเรียนต่อที่นี่ให้ได้ เพราะนอกจากอยากตอบแทนบุญคุณของคุณหญิง เธอก็ยังอยากเจอพี่ชายแสนดีคนหนึ่งที่เคยดูแลเธอในช่วงที่บาดเจ็บ จนเมื่อเดือนที่แล้ววราภาโทร.มาถามสารทุกข์สุกดิบกับหญิงสาว ก่อนชักชวนให้มาช่วยงานที่บ้านเพื่อหารายได้พิเศษ

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน บรรดาแขกเหรื่อเริ่มทยอยกลับ เพราะเจ้าภาพเข้าบ้านแล้ว แต่วราภาก็ยังเปิดโอกาสให้หลายคนสนุกสนานกันให้เต็มที่เพราะมีอาหารเหลือเฟือ โดยมีบอดี้การ์ดคอยรักษาความปลอดภัยให้จนกว่าจะเลิกงาน

พลอยน้ำเพชรกำลังดูแลความเรียบร้อยอยู่ในครัวคนเดียว เพราะคนรับใช้คนอื่นรวมถึงพนักงานที่จ้างมาจากโรงแรมของลูกชายคุณหญิงออกไปสังสรรค์กันตามที่เจ้าภาพอนุญาต เธอยืนทำความสะอาดห้องครัวเงียบๆ แต่อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ จนมันเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

“ยะ...อย่านะคะ ไม่เอาอย่าทำแบบนี้สิ อ๊ะ!”

เสียงหวานร้องครวญครางดังออกมาจากบริเวณพุ่มไม้นอกบ้าน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากด้านหลังครัวเท่าไร และตรงนี้ก็ค่อนข้างเงียบไร้ผู้คน เพราะส่วนใหญ่แขกและคนอื่นๆ ไปนั่งฟังเพลงจากวงดนตรีสดที่จ้างมาบรรเลงให้ตรงหน้าบ้านมากกว่า

“อย่าร้องเสียงดังไปน่า ขอผมเถอะ”

เสียงห้าวปนกระเส่าครวญคราง หัวเราะครึกครื้นราวกับเจอเรื่องสนุก แต่มันก็แฝงความทรมานราวกับสุขสมรัญจวนเหมือนกับทนอะไรต่อไปไม่ไหวแล้ว

“ตรงนี้จริงๆ เหรอคะ”

“ไม่มีใครมาสนใจเราหรอกน่า ให้ผมเถอะ วันนี้ผมเจอแต่เรื่องเครียดๆ”

“แหม กิ๊บก็อายเป็นเหมือนกัน ยังมีคนอยู่ในงานนะคะ”

“ถอดเถอะนะ มันอึดอัดอยากเข้าไปจะแย่” ชายหนุ่มเริ่มขึ้นเสียง

“คนทะลึ่ง เดี๋ยวมีใครได้ยินหรอก ขึ้นไปข้างบนไม่ได้เหรอ”

“ไม่รอแล้ว อ่า....ผมจะตายอยู่แล้ว”

พลอยน้ำเพชรยืนตัวแข็งด้วยสีหน้าซีดเผือดตกใจ พลางทำผ้าเช็ดโต๊ะหลุดจากมือ เลือดในกายสาวเย็นเฉียบเมื่อได้ยินเสียงประหลาดลอยมา มันโหยหวนทรมานครวญครางจนทำเอาเธอขนลุกชันด้วยความกลัว เพราะตอนนี้ดึกมากแล้วไม่เข้าใจว่าจะมีใครมาทำอะไรแปลกๆ กันในที่ลับตาคนแบบนี้ แต่อีกใจเธอก็สะดุ้งวาบเมื่อฉุกคิดได้ว่าอาจเป็นคนร้ายหรือโจร ในเมื่อบ้านเปิดให้บุคคลภายนอกเข้ามาร่วมสังสรรค์ อาจมีคนประสงค์ร้ายเข้ามาทำร้ายแขกในงาน

หญิงสาวพยายามรวบรวมสติ ขจัดความหวาดกลัวทิ้งไป ก่อนเดินไปหยิบด้ามไม้กวาดมาถือเอาไว้ในมือแน่น เพราะเธอยังใจไม่กล้าพอที่จะหยิบมีดทำร้ายใคร จากนั้นค่อยๆ เดินย่องไปยังต้นเสียงที่ไม่อาจเดาได้ว่าคือคน หรือสิ่งไม่มีชีวิตที่เธอนึกกลัวในตอนแรก

ร่างอรชรเดินเข้าไป จนเริ่มเข้าใกล้เสียงที่เปล่งแหบครวญครางดังกว่าเดิม ลำคอเธอแห้งผากด้วยความหวาดหวั่น มือบางจับไม้กวาดในมืออย่างเตรียมพร้อม เพราะแน่ใจว่าเป็นคนและมีมากกว่าหนึ่งคน เนื่องจากเห็นเงาหลบอยู่ที่หลังพุ่มไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่

“กรี๊ด! อย่านะ ปล่อยเถอะค่ะ” เสียงหวานกรีดร้องของบางคนทำเอาพลอยน้ำเพชรตกใจจนเกือบเสียหลักสะดุดล้ม เธอพยายามย่ำเท้าลงบนพื้นหญ้าให้เงียบเชียบที่สุดเพราะกลัวว่าคนตรงนั้นจะได้ยิน

มาอัปต่อแล้วค่ะ ฝากกดแอดแฟน

และกดถูกแฟนเพจไว้ด้วย

เพื่อจะได้ติดตามนิยายทุกเรื่อง

ได้แบบไม่พลาดข่าวสาร

สั่งซื้อหนังสือทำมือเรื่องอื่นๆทางแฟนเพจ

E-book ทุกเว็บ

MEB คลิก!!! Get it now