คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ตอนที่ 8 เธอเป็นของฉัน 8-1
ตอนที่ 8
เธอเป็นของฉัน
รถยนต์สีดำสุดหรูราคาแพงลิบลิ่วที่นำเข้ามาไม่กี่คันในประเทศ
ได้ขับพุ่งทะยานออกไปจากลานจอดรถด้วยความรวดเร็ว
ชายหนุ่มคนขับเหยียบคันเร่งแซงซ้ายทีขวาทีด้วยความอารมณ์ร้อนแบบไม่กลัวว่าจะถูกตำรวจเรียกสักนิด
พลอยน้ำเพชรหันไปมองคนข้างๆ พลางนั่งตัวเกร็ง
หัวใจเริ่มเต้นระทึกด้วยความรู้สึกกลัวจนเสียววาบและหนาวไปถึงกระดูกทั้งที่แอร์ในรถเปิดเบอร์ต่ำสุด
หญิงสาวเริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดถูกไหมที่ตัดสินใจตามเขามาในเวลานี้
มันดูบ้าบอและไร้เหตุผลทั้งที่เขาก็ประกาศกร้าวผ่านแววตารวมถึงการกระทำตั้งแต่แรกเจอว่าเป็นคนอันตรายมาก
และเป็นคนที่เธอควรอยู่ให้ห่างไกล แต่ถ้าเธอไม่ได้คุยกับเขาให้รู้เรื่อง
จากนี้ไปเธอคงไม่สบายใจและนอนไม่หลับ เพราะเธอไม่อยากให้เขาหมางเมิน
ไม่อยากให้เขามองเธอด้วยสายตาแบบนั้น
เธอเจ็บเมื่อเขาเย็นชาใส่และเธอเพียงแค่หวังว่าจะได้พี่ชาย
ใจดีคนนั้นกลับคืนมาอีกครั้ง บางทีเขาอาจจะแค่โกรธที่เธอเคยทำร้ายเขาจนบาดเจ็บด้วยความเข้าใจผิดตอนงานวันเกิดคุณหญิงวราภา
ถ้าได้พูดคุยกันจนเข้าใจเขาจะต้องไม่ใจร้ายกับเธออีกแน่ๆ
“เอ่อ...พี่เจมส์”
พลอยน้ำเพชรถามเสียงหวาดหวั่นพลางกะพริบตามองเส้นทางด้วยความมึนงง เมื่อจำได้ว่าเป็นคนละเส้นกับทางไปหอพักมหาวิทยาลัยของเธอ
เธอมาอยู่กรุงเทพมหานครรวมปีนี้ก็เกือบสามปีแล้ว
ทำให้เริ่มคุ้นชินกับการจราจรของเมืองหลวงบ้าง
ไม่เหมือนกับตอนแรกที่มักจะหลงทางจนเกือบเกิดอันตราย
“เราจะไปไหนกันเหรอคะพี่เจมส์”
“ไปไหนดีล่ะ
เต็มใจขึ้นรถมากับฉันเอง ม่านรูดแถวนี้ดีไหมหรือบนรถเลย” เขาพูดเสียงเรียบเหมือนเอ่ยถึงดินฟ้าอากาศอย่างหน้าตาเฉย
ทำเอาคนฟังผงะตกใจตาโตพลางส่ายหน้าปฏิเสธจนผมปลิว
“มะ...ไม่ใช่นะคะ
พลอยไม่ได้จะทำแบบนั้น”
“แล้วเธอตามฉันมาทำไมดึกดื่น
ถ้าไม่ได้อยากจะนอนกับฉัน”
“พลอยแค่อยากมาคุยด้วย”
“คุย? นี่คิดจะจับฉันแทนไอ้พลหรือไง ยากหน่อยนะที่ฉันไม่โง่เหมือนมัน” เขาหัวเราะเยาะปนสมเพช เธอคงตั้งใจจะมาอ่อยเขาแทนพีรพล
บทบาทสาวไร้เดียงสาอ่อนต่อโลกแบบนั้นคงตบตาเจ้าโง่นั่นที่สมองเท่าหางอึ่งได้
แต่คงยากเพราะเขารู้เท่าทันเด็กใจแตกแบบพลอยน้ำเพชรจดหมดไส้หมดพุง
“พลอยแค่อยากมาถามว่าพี่เจมส์รู้แล้วใช่ไหมคะว่าพลอยเป็นใคร”
เสียงหวานรีบถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนที่เขาจะคิดไปถึงไหนต่อไหน
“เพราะพลอยจำพี่เจมส์ได้เสมอ
แต่เมื่อกี้พลอยไม่กล้าพูดเพราะมีคนอื่นอยู่ด้วย”
“แล้วเธอเป็นใครล่ะ”
เขาย้อนถามเสียงแข็งช่างสร้างความอึดอัดให้คู่สนทนาได้ดีจริงๆ
“พลอยนึกว่าจำกันได้แล้วค่ะ”
“สมองฉันไม่เคยมีพื้นที่ให้จำเธอ”
“แต่พลอยได้ยินพี่เจมส์พูดบางอย่าง”
“ฉันพูดอะไร หรือคิดจะมาทำอะไรสนุกๆ
เหมือนกับที่จะไปทำกับไอ้พล”
จิรายุทธพูดด้วยความกวนประสาท
แล้วอยู่ๆ ก็หักเลี้ยวเข้าซอยเปลี่ยวมืดทึบที่ไม่มีแม้แต่แสงไฟสาธารณะข้างทาง
ก่อนจอดรถสนิทดึงเบรกมือขึ้น แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออกอย่างรุนแรง
“มะ...ไม่ใช่สักหน่อย”
พลอยน้ำเพชรรีบปฏิเสธเสียงตกใจด้วยความหวาดกลัว
เพราะด้านข้างทั้งสองฝั่งห่างไกลไร้ผู้คน เป็นเพียงหญ้ารกร้างขึ้นสูง
คล้ายพื้นที่ว่างเปล่า เพื่อซื้อไว้เก็งกำไรหรือเตรียมก่อสร้างอาคารในอนาคต
“พลอยไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นค่ะ”
หญิงสาวหันซ้ายหันขวา
ดวงตากลมโตกะพริบตาปริบๆ มองเขาอย่างต้องการคำอธิบาย เพราะแถวนี้ไม่มีแม้แต่บ้านคน
แล้วแบบนี้เธอจะไปขึ้นรถเมล์กลับหอพักได้ยังไง ถ้าขืนดึกกว่านี้รถสาธารณะอาจจะไม่มี
ตอนแรกเธอคิดว่าจะรีบๆ
พูดให้จบจะได้เข้าใจกันแล้วให้เขาจอดส่งตรงป้ายรถเมล์ที่ไหนสักแห่งเพื่อต่อรถกลับไปหอพักเอง
แต่ตอนนี้แค่คิดว่าจะพูดอะไรยังนึกไม่ออก
คำพูดหลายคำติดอยู่ในลำคอเมื่อเห็นแววตาเหยียดที่มองมา
“เธอคิดว่าตัวเองสำคัญมากจนถึงขนาดที่ฉันต้องจดจำด้วยเหรอ”
“พลอยรู้ว่ามันนานมากแล้ว
แต่พลอยเป็นเด็กคนนั้นไงคะ คนที่เอ่อ...”
“อย่ามาพูดเรื่องเก่าให้ฉันรำคาญ!”
ใบหน้าหล่อเหลามองอีกฝ่ายตาดุ หงุดหงิดราวกับโกรธใครมาเป็นชาติ
ยิ่งเพิ่มความกดดันให้พลอยน้ำเพชรไปกันใหญ่
เธอขบริมฝีปากเข้าหากันด้วยความเสียใจ
พลางมองเขาด้วยความตัดพ้อผิดหวังผสานความงุนงงมหาศาล
ก่อนพยายามรวบรวมกำลังใจที่ลดน้อยลงเรื่อยๆ
“แต่พลอยต้องพูดเรื่องนั้นค่ะ
เพราะตอนนั้นหลายปีก่อนที่ต่างจังหวัด เราได้เจอกันที่โรงพยาบาล
แล้วพี่เจมส์ช่วยพลอยไว้ พลอยไม่เคยลืมบุญคุณพี่เจมส์”
“ฉันมีเรื่องสำคัญมากกว่าจะมาสนใจเรื่องเด็กบ้านนอกโง่ๆ
สักคน” จิรายุทธบอกเสียงแข็ง ท่าทางหัวเสียอย่างไร้เหตุผล
ทั้งที่เขาจดจำเรื่องนี้ได้ดีขึ้นใจ
ราวกับมันเป็นความทรงจำที่ฝังแน่นเอาไว้นานพร้อมกับความรู้สึกผิดที่เขากักเก็บมันไว้ลึกๆ
ยิ่งเธอมาพูดราวกับเขาคือคนแสนดีเคยช่วยชีวิตเขายิ่งหงุดหงิด
เพราะมันได้มาสะกิดแผลเป็นบางอย่างในใจที่เขาไม่ชอบ
ตอนนั้นหลังจากเกิดเหตุการณ์รถชน
พลอยน้ำเพชรยังไม่สามารถกลับมาเดินได้เหมือนคนปกติเช่นตอนนี้
ทางโรงพยาบาลบอกว่าเธอต้องได้รับการทำกายภาพบำบัดอย่างน้อยครึ่งปี
เขาไปดูแลเธอเท่าที่ทำได้
จนมารดาหาเรื่องมาโกหกว่าเด็กหญิงมีคนมารับไปต่างประเทศแล้ว
และเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นตายร้ายดีแค่ไหน
แต่หลังจากที่เข้าใจว่าเธอมีครอบครัวใหม่ดูแล
สิ่งที่เขาทำได้ตอนนั้นคือหันไปทำงานจนวุ่นวาย และผลักเรื่องราวของเธอออกไปจากความรู้สึก
เขาไม่อยากผูกพันกับคนแปลกหน้า ไม่อยากติดต่ออีกต่อไป
จนมันเริ่มกลายเป็นเพียงความทรงจำ
แต่ที่ทำให้เขาอึดอัดก็คือตอนนี้เธอยังคงเข้าใจว่าเขาคือผู้ช่วยเหลือในอุบัติเหตุคราวนั้น
ส่วนเขาก็ละอายใจเกินกว่าที่จะบอกออกไปว่าเขาคือคนขับรถชนเธอจนเกือบตาย
“ตอนนั้นพลอยยังเด็กอยู่เลย
พลอยเพิ่งรู้แม่ของพี่เจมส์มารับอุปการะพลอย”
พลอยน้ำเพชรพยายามฝืนยิ้มอย่างมีความหวังว่าเรื่องเลวร้ายที่เขาทำกับเธอหรือพูดจาไม่ดีแบบนั้นมันเป็นเพราะเขายังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร
เขาอาจจะจำไม่ได้เธอก็ไม่ว่าอะไร แต่เธออยากให้เขากลับมาเป็นพี่ชายคนดีของเธอเหมือนวันนั้น
“แล้วไง
แม่ฉันชอบช่วยเหลือเด็กอดยากใกล้ตายเสมอ จะช่วยเธอเพิ่มอีกคนแปลกตรงไหน”
“แต่พี่เจมส์บอกว่าจะมารับพลอยไปอยู่ด้วย
แล้วหลังจากนั้น....หายไปไหนคะ…ทำไม...” เธอกล่าวเสียงเครือ แต่พอนึกถึงช่วงเวลาที่เขาหายไปดื้อๆ ก็พูดต่อไม่ออก เมื่อเขาดูจะไม่ใส่ใจและมีสีหน้ารำคาญมาก
ทำให้เธอต้องพยายามกักเก็บความเศร้าเอาไว้
สั่งซื้อหนังสือทำมือเรื่องอื่นๆทางแฟนเพจ
E-book ทุกเว็บ
MEB คลิก!!! Get it now
 |  |
ookbee
ความคิดเห็น