อริรักซ่อนพิศวาส

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 คุณแม่จอมจับคู่ 100%

บทที่ 2

คุณแม่จอมจับคู่

ภายในคฤหาสน์หรูหราหลังใหญ่โตโอ่อ่า ที่สร้างจากหินอ่อนทั้งหลังของตระกูลเชิดชูวงศ์ซึ่งเป็นตระกูลผู้ดีเก่าเชื้อสายจีน พื้นที่โดยรอบคฤหาสน์กินที่ดินแถบนี้ไปหลายร้อยไร่ และมีรถยนต์ราคาแพงจอดเรียงรายอยู่เต็มโรงรถ ประตูรั้วอัลลอยสีขาวสลับทองสร้างความสง่างามงดงามให้ตัวบ้านมากขึ้น 

หลังจากการเสียชีวิตของ ‘เจ้าสัวนพพล’ ประมุขของบ้านผู้เลื่องชื่อในแวดวงธุรกิจไปเมื่อหลายปีก่อน ทำให้ตอนนี้คฤหาสน์หลังนี้เหลือผู้ใหญ่เพียงคนเดียว คือคุณหญิง ‘วราภา’ ยามว่างของม่ายสูงวัยก็มักจะไปปฏิบัติธรรมตามวัด ไปเป็นประธานของมูลนิธิธรรมะ คอยช่วยเหลือเด็กผู้ด้อยโอกาส และชอบไปพบปะสังสรรค์กับสมาคมสังคมผู้ดีไฮโซของเหล่าคุณหญิงคุณนาย

วราภามีลูกชายสามคนและลูกสาวคนโตหนึ่งคน ซึ่งตอนนี้ลูกชายคนแรกคือ ‘พิรภพ’ ได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาไปกับหญิงสาวที่ชื่อ ‘จอมขวัญ’ แล้วเมื่อปลายปีก่อน หล่อนเป็นเพียงพนักงานบริษัททำธรรมดาเท่านั้น ทำให้คุณหญิงไม่ค่อยปลื้มสักเท่าไร แม้ตอนแรกเธอกับลูกสะใภ้จะมีปัญหาที่ไม่ค่อยลงรอยกัน เพราะเธอต้องการให้ลูกชายได้ครองเรือนกับคนที่เหมาะสมคู่ควร แต่ตอนนี้วราภาก็แอบหวังลึกๆ ว่าจะได้อุ้มหลานก่อนตาย เพราะเธอมิอาจที่จะขัดขวางอานุภาพความรักของทั้งคู่ได้ จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย

สุดท้ายก็ต้องมาแอบตั้งความหวังลึกๆ ไว้กับลูกที่เหลือ ได้แก่ลูกชายอีกสองคนคือ ‘จิรายุทธ’ และ ‘อนาคิน’ เธอหวังว่าคนที่เหลือจะได้คู่ครองที่เหมาะสม และทำให้ธุรกิจของครอบครัวเป็นปึกแผ่น ซึ่งอนาคินลูกชายคนสุดท้องก็ยังเรียนปริญญาโทอยู่ต่างประเทศ เพราะจะไปหวังกับฟ้าพร่างดาวลูกสาวคนโตก็เห็นทีจะไม่ไหวเพราะหญิงสาวประกาศชัดเจนว่าจะไม่แต่งงานอีกตลอดชีวิต

ลูกทั้งสี่คนของวราภานั้นเป็นลูกเสี้ยว ที่มีทั้งเชื้อสายไทย จีน อังกฤษผสมผสานกัน โดยที่ได้เชื้อไทยจีนมาจากทางบิดา และเชื้ออังกฤษจากฝั่งมารดาซึ่งก็คือคุณตา ส่งผลให้แต่ละคนมีใบหน้าหล่อเหลาและสะสวยที่ผสมผสานกันทั้งสายเลือดเอเชียและตะวันตกกลมกลืนกันอย่างลงตัว

วันนี้บนโต๊ะภายในห้องอาหารจัดตกแต่งอย่างหรูหรามีกลิ่นอาหารหอมอบอวล เบื้องหน้ามีอาหารมากมายหลากหลายชนิดล้วนแล้วแต่เป็นอาหารชั้นเลิศ เพราะได้เชฟจากภัตตาคารของโรงแรมพริ้นเซสพาราไดซ์ของจิรายุทธมาเป็นพ่อครัว หากไปนั่งทานข้างนอกมื้อนี้คงราคาตกเป็นหมื่นบาทขึ้นไป

ตอนนี้มีสมาชิกครอบครัวร่วมนั่งรับประทานอาหารอยู่ด้วยกันสี่คน นอกจากวราภายังมี ‘ฟ้าพร่างดาว’ ลูกสาวคนโตวัยสามสิบสองปีที่เพิ่งกลับมาจากงานเดินแบบที่ต่างประเทศเมื่อวาน

เธอเป็นหญิงสาวสวยมาดมั่นและทำงานเก่ง นอกจากจะเป็นเจ้าของผู้นำเข้าฟิตเนสแอนด์สปาชื่อดังที่มีแฟรนไชส์อยู่ทั่วประเทศแล้ว และยังเป็นเซเลบผู้นำด้านแฟชั่นอันดับต้นๆ ของประเทศ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า สีผม ทรงผม และการแต่งตัวแอกเซสซอรีต่างๆ ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าล้วนแล้วแต่มีอิทธิพลต่อทั้งดาราในวงการบันเทิงและผู้หญิงอีกหลายพันหลายหมื่นชีวิตที่จะซื้อของและแต่งตัวตามเธอทั้งนั้น ทำให้ฟ้าพร่างดาวมักจะถูกเชิญไปถ่ายโฆษณาแฟชั่นและออกงานสังคมอยู่บ่อยครั้ง

พิรภพลูกชายคนที่สองเป็นเจ้าของบริษัทสื่อสิ่งพิมพ์รายใหญ่ของประเทศ แต่วันนี้ชายหนุ่มฉายเดี่ยวเพราะจอมขวัญภรรยาสุดที่รักไปเรียนทำขนม และนัดกันไว้ว่าจะดูหนังรอบเย็น และจิรายุทธลูกชายคนที่สองซึ่งกำลังดำรงตำแหน่งประธานบริหารของโรงแรมพริ้นเซสพาราไดซ์ ชายหนุ่มคนนี้โสดสนิทแต่มักทำตัวลอยชายไม่ติดบ้านไปเรื่อยเปื่อย จนวราภาอดเป็นห่วงไม่ได้ ทั้งที่แอบหวังไว้ลึกๆ เรื่องการแต่งงานของจิรายุทธ

นานๆ ทีแต่ละคน จะได้มานั่งทานข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา เพราะมีงานและภารกิจรัดตัว แต่บรรดาลูกๆ ก็ไม่อยากให้ผู้เป็นมารดาต้องมานั่งเหงาอยู่กับแม่บ้านคนสนิทเพียงลำพังจึงต้องหาเวลาปลีกตัวมาหามารดาบ้าง

หลังจากทานของคาวเสร็จก็ตามด้วยของหวาน สาวใช้นามว่า ‘นวลตอง’ ก็ยกถาดของหวานเข้ามาให้ แล้ววางบนโต๊ะตรงหน้าแต่ละคน วราภาเลือกเป็นกระท้อนลอยแก้วหวานเย็นชื่นใจ

พิรภพนั้นอิ่มจนไม่อยากทานอะไรแล้ว ส่วนจิรายุทธขอรับลอดช่องน้ำกะทิ แต่ฟ้าพร่างดาวเลือกเพียงผลไม้เนื้อโปร่งจำพวกฝรั่งแอปเปิ้ลที่แคลอรีต่ำไม่กี่ชิ้นเท่านั้น เพราะเธอต้องการรักษาหุ่นให้ดีอยู่เสมอ

“กิ่งจันทร์ไปไหนเสียล่ะ?” วราภาหันไปถามนวลตอง เพราะตั้งแต่กลับมาจากสมาคมการกุศลเมื่อตอนบ่าย ก็ยังไม่เห็นแม่บ้านคนสนิทโผล่หน้ามาให้เห็นเลย ทั้งที่ปกติกิ่งจันทร์จะมาคอยอยู่รับใช้เพราะรู้ใจเธอเสมอ

“ป้ากิ่งไม่สบายค่ะคุณหญิง วันนี้หลานชายมาพอดี เลยพาไปโรงพยาบาล”

นวลตองตอบ จึงทำให้สองสาวต่างวัยถึงกับชะงักกันไปทั้งคู่ แต่คนละความรู้สึก

วราภานั้นขมวดคิ้วนิ่งคิดเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้สนใจเรื่องของคนอื่นนอกจากคนในครอบครัวมากนัก ก่อนจะนึกขึ้นได้ในนาทีต่อมาว่ากิ่งจันทร์เคยบอกว่าหลานชายจะขอมาอยู่ด้วย และเธอได้อนุญาตไปแล้ว

 อชิระหลานชายของกิ่งจันทร์เคยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิด แต่เพราะเขามีปัญหาบางอย่างกับลูกสาวคนโตของเธอ ทำให้วราภาจำเป็นต้องให้อชิระออกจากบ้านไป หรือพูดง่ายๆ ว่าไล่ออกจากบ้าน ชีวิตของอชิระนั้นน่าสงสารนักพ่อไปทางแม่ไปทาง และได้ข่าวล่าสุดผ่านทางกิ่งจันทร์ ว่าพ่อของอชิระเสียชีวิตไปแล้วจากอุบัติเหตุ ส่วน  มารดาของอชิระที่ชื่อ ‘แพรวา’ เธอก็ไม่เคยสอบถามจากกิ่งจันทร์เลยสักครั้ง เพราะเห็นว่ากิ่งจันทร์ดูไม่ค่อยอยากจะพูดถึงเท่าไร

ตอนนั้นวราภานึกเวทนาเด็กชายยิ่งนักที่มารดามีลูกตั้งแต่ยังเด็ก ทำให้ไม่สามารถเลี้ยงดูลูกเองได้ จนต้องเป็นภาระของกิ่งจันทร์ผู้เป็นยายที่ต้องเลี้ยงหลาน แต่ยิ่งคิดก็เกิดความรู้สึกผิด ที่เธอเป็นคนทำให้ยายกับหลานต้องห่างไกลกันหลายปี 

วราภาเป็นคนที่ใจดีมีเมตตากับทุกคน...ยกเว้นเรื่องไหนที่เกี่ยวกับลูกและคนในครอบครัว เธอจะแปลงร่างกลายเป็นแม่มดใจร้ายเลือดเย็นได้ทันที พอเกิดปัญหาขึ้นเมื่อคราวนั้น กิ่งจันทร์ก็ยอมส่งหลานชายให้ไปอยู่กับครอบครัวของฝั่งบิดา และพอเด็กชายโตเป็นหนุ่มวราภาจึงไม่ได้สนใจและไม่ได้พบหน้าอีกเลย

“ดินมาถึงแล้วเหรอ?”  

“ค่ะคุณหญิง เพิ่งมาถึงเมื่อเช้านี้เอง ป้ากิ่งจะให้มาไหว้คุณหญิงอยู่เหมือนกันค่ะ แต่เห็นคุณหญิงออกไปแต่เช้า”

“ก็ดีเหมือนกันนะป่านนี้คงโตเป็นหนุ่มแล้ว กิ่งจันทร์จะได้ไม่เหงา เมื่อมีหลานชายมาคอยดูแล แล้วนี่จะมาอยู่นานแค่ไหน?” วราภาเอ่ยพึมพำแล้วถามด้วยความสนใจ

“ยังไม่ทราบเลยค่ะคุณหญิง”

“ดินนี่ใครครับคุณแม่ผมรู้สึกคุ้นชื่อ” จิรายุทธถามขึ้น เพราะชื่อนี้มันคุ้นหูเขาเหลือเกิน แต่พยายามนึกหน้าก็จำไม่ได้

“ดินหลานชายป้ากิ่งไงเจมส์ ที่เคยเป็นเพื่อนเล่นเจมส์เมื่อตอนเด็ก” ผู้เป็นพี่ชายตอบแทน

จิรายุทธจึงทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะนึกขึ้นได้ในนาทีต่อมา “อ้อ...ผมนึกออกแล้วครับ ดินหลานป้ากิ่งที่ตัวเล็กๆ ขาวซีดเหมือนคนป่วย แล้วเคยถูกพี่ฟ้าไล่ออกจากบ้านใช่ไหมครับ จำได้แล้วที่พี่ฟ้าแกล้งบ่อยๆ”

น้องชายเอ่ยยิ้มๆ แล้วยกมือตบเข้าหากันเสียงดังเมื่อนึกออกมากขึ้น ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นเพียงไม่กี่อย่างที่เขาจำได้ เด็กผู้ชายคนนั้นวัยเดียวกับเขาและมักจะชอบเล่นเป็นลูกน้องของเขาตอนเด็ก

ส่วนพิรภพพี่ชายของเขาก็จะได้น้องชายคนสุดท้องไปเป็นพวก ทั้งที่ฝ่ายเขาเสียเปรียบกว่าชัดๆ เพราะอชิระนั้นหุ่นผอมกะหร่องอย่างกับเด็กขี้โรคสู้ใครเขาก็ไม่ได้ และจนมาวันนั้นที่เกิดเรื่องขึ้นในวันเกิดของฟ้าพร่างดาวพี่สาวสุดสวยของเขาเอง เหตุการณ์นั้นร้ายแรงมาก มันแรงพอที่จะทำให้ชะตาชีวิตของเด็กชายต้องระเห็จออกจากบ้านไป

ฟ้าพร่างดาวหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันตาเมื่อได้ฟัง พลางค้อนขวับหน้าแดงก่ำใส่น้องชายตัวดีที่ปากมาก ก่อนจะแหวด้วยน้ำเสียงดูตกใจและรับไม่ค่อยได้

“ใครแกล้งใครกันแน่ ไอ้เด็กบ้านั่นมันทำตัวแย่ๆ ไม่มีใครสั่งสอนกับพี่ก่อน...คุณแม่คะหมายความว่าเด็กนั่นจะกลับมาอยู่บ้านเราเหรอคะ!?” ท้ายประโยคเธอรีบหันขวับไปถามมารดาด้วยความร้อนรน

“ป้ากิ่งมาขอแม่ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว และแม่ก็อนุญาตไป เพราะอยากให้ยายกับหลานเขาได้อยู่ด้วยกัน”

วราภาตอบเสียงเรียบพร้อมกับทานขนมหวานหมดถ้วยพอดี มือบางที่มีริ้วรอยตามวัยค่อยๆ ยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบด้วยกิริยามารยาทแบบผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว

“คุณแม่ก็รู้นี่คะว่าฟ้าไม่ชอบเด็กนั่น” หญิงสาวรีบค้าน

“เรื่องมันผ่านมาตั้งนานนมแล้วนะฟ้า นี่กี่ปีมาแล้วยังไม่หายโกรธน้องอีกหรือ น่าสงสารออกพ่อไปทางแม่ไปทาง ตอนนี้ก็กำพร้าพ่อ”

วราภาพูดด้วยน้ำเสียงเวทนาพลางถอนใจยาวที่ลูกสาวสุดที่รักยังคงไม่ลืมเลือนเรื่องในอดีต และตอนนั้นเธอเองก็ตามใจลูกสาวจนลืมคิดถึงความรู้สึกของคนอื่น

“นั่นสิครับคุณแม่ ตอนนั้นผมก็ไม่ชอบเท่าไหร่ ที่พี่ฟ้าให้ดินต้องออกจากบ้านเราไปแบบนั้น ความจริงคุณพ่อเคยอยากจะให้ดินมาเป็นลูกบุญธรรมของท่านด้วยซ้ำ” พิรภพบอก

“ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยครับ” จิรายุทธถาม

“นายยังเด็กอยู่นี่เจ้าเจมส์ วันๆ เอาแต่เล่นไม่สนใจคนอื่น”

พี่ชายว่าทำเอาน้องชายหน้าเซ็ง

“ฟ้าไม่มีทางลืมเรื่องนั้นหรอกค่ะคุณแม่…”  ฟ้าพร่างดาวบอกเสียงขุ่นมัวก่อนจะหันไปตวาดน้องชายทั้งสอง “…นี่! พวกเธอก็เหมือนกันนะเลิกพูดมากกันได้แล้ว ถ้าไม่รู้อะไรแล้วอย่าพูดดีกว่า เพราะไม่มีใครเสียใจเท่าพี่อีกแล้ว!” ดวงหน้าสวยกราดเกรี้ยวขึ้นทันตา ทำเอาบรรยากาศในห้องอาหารเงียบกริบลง

เจ้าสัวนพพลบิดาของเธอที่เสียชีวิตไป ท่านรักเธอที่สุด ไม่เคยเลยสักครั้งที่บิดาจะลงไม้ลงมือกับเธอ แต่เพราะเด็กบ้านั่น! ในวันเกิดครบรอบสิบแปดปีและเป็นงานฉลองที่เธอสอบตรงติดมหาวิทยาลัยชื่อดังระดับประเทศ ต้องมาพังไม่เป็นท่าเมื่อเธอถูกบิดาบังเกิดเกล้าตบหน้ากลางงานท่ามกลางสายตาของคนนับร้อยคู่ และหญิงสาวไม่มีวันลืมจนกระทั่งวันนี้ เพราะมันทำให้ตั้งแต่วันนั้นเธอหมางเมินกับบิดาจนท่านเสียชีวิตอย่างกะทันหัน

“แต่ตอนนี้ดินคงไม่เป็นเหมือนตอนเด็กแล้วมั้งคะคุณฟ้า เดี๋ยวนี้โตเป็นหนุ่มตัวสูงใหญ่เชียวค่ะ ดูสุขุม รู้ความ แถมหุ่นแข็งแรงบึกบึนกล้ามเป็นมัด ไม่ดูผอมกะหร่องขี้โรคอ่อนแอแบบแต่ก่อนแล้วนะคะ หน้าตาหล่อเหลาสุดๆ ไปเลย ถ้าสาวๆ เห็นคงได้กรี๊ดกันเป็นแถว นวลนึกว่าดาราแวะมาบ้านเสียอีก”

นวลตองผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไร เอ่ยปากเล่าตามประสาคนช่างพูดบ้างด้วยความรู้สึกภูมิใจที่มีน้องชายหน้าตาหล่อเหลาเอาการแบบนั้น แม้จะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันก็เถอะ

เพราะนวลตองนั้นไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวว่าอชิระเคยมีปัญหาอะไรร้ายแรงกับฟ้าพร่างดาว เนื่องจากเธอเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้ไม่กี่ปี พอมาถึงก็รู้จักแต่กิ่งจันทร์เพียงคนเดียวเท่านั้น และนับถือกิ่งจันทร์เป็นป้า เธอทราบเพียงว่ากิ่งจันทร์มีหลานชายหน้าตาดีเพราะเคยเห็นจากรูป

“แพรวาเขาสวย ลูกชายคงจะหล่อ ป่านนี้ไม่รู้หน้าตาเป็นไงบ้างนะ” วราภาพึมพำ

“โอ๊ย! หล่อมากค่ะคุณหญิง ดินไปเป็นดาราได้สบาย อย่างกับเทพบุตรเดินดินเชียวค่ะ ดวงตาคมกริบจ้องทีนวลแทบละลาย นวลยังรู้สึกว่าตัวเองเกิดเร็วเกินไปเลยค่ะ” นวลตองบอกย้ำอีกครั้งยิ้มๆ ด้วยท่าทางจีบปากจีบคอชื่นชมไม่หยุด ทำเอาฟ้าพร่างดาวที่นั่งฟังอยู่ถึงกับเบ้ปากส่ายหน้า พลันนึกอยากหัวเราะเสียงดังออกมา เพราะตอนเด็กๆ เจ้าเด็กนั่นดูเหมือนพวกเด็กที่ร่างกายขาดสารอาหาร ตอนนี้มันจะสักแค่ไหนกันเชียว นวลตองสาวรับใช้วัยสามสิบกว่าปีคนนี้ ก็เป็นพวกชอบคลั่งดาราอยู่แล้วเป็นปกติ พอเห็นใครดูดีหน้าตาดีหน่อยก็บอกหล่อเหลาไปเสียหมด เวลามีเพื่อนดาราของฟ้าพร่างดาวมาจัดปาร์ตี้ที่บ้าน นวลตองต้องขอถ่ายรูปด้วยตลอด ไม่แปลกใจเลยที่จะชมเด็กนั่นมากขนาดนี้

“ได้ดีเอ็นเอทางหน้าตามาก็ดี แต่หวังว่านิสัยคงไม่เหมือนกัน เพราะถ้าเป็นผู้หญิงได้เชื้อแม่มาคงแรดน่าดู” ฟ้าพร่างดาวแขวะเข้าให้ เพราะเธอพอจะรู้จักมารดาของอชิระว่าคือลูกสาวของกิ่งจันทร์ที่ชื่อแพรวา และหล่อนท้องในวัยเรียนขณะที่เพิ่งขึ้นมัธยมปลาย ทำให้ไม่สามารถเรียนต่อได้ ส่วนฟ้าพร่างดาวยังเรียนอยู่เพียงชั้นประถมในโรงเรียนนานาชาติชื่อดัง สุดท้ายอชิระก็ตกมาเป็นภาระของกิ่งจันทร์ผู้เป็นยาย จนตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าแพรวาหายหัวไปไหนแล้ว เพราะฟ้าพร่างดาวไม่ได้สนใจเรื่องของคนใช้ในบ้านมากนัก

“ไม่เอาน่ายัยฟ้า อย่าพูดแบบนี้สิ แล้วอย่าพูดให้น้องได้ยินด้วยนะสงสารเด็ก” วราภาเอ่ยปรามเสียงเข้ม

“เด็กนั่นไม่ใช่น้องของฟ้าสักหน่อย!”

หญิงสาวแย้งหน้านิ่วอย่างไม่เห็นด้วย เพราะเธอไม่เคยมองว่าเด็กชายมารยาทแย่คนนั้นเป็นน้องเธอเลยสักนิด แต่ไม่แปลกหรอก พวกเด็กขาดความอบอุ่นที่ไม่มีพ่อแม่สั่งสอน มารยาททรามเป็นปกติ

วราภาได้แต่ส่ายหน้า พลางถอนใจยาวกับคำพูดของบุตรสาว แล้วหันไปเปลี่ยนเรื่องคุยกับลูกชายคนที่สามแทน “เจมส์...ช่วงนี้ พอจะมีเวลาว่างมั่งไหมลูก แม่มีเรื่องให้ช่วย?”

“ทำไมหรือครับคุณแม่?” จิรายุทธถามพลางขยับตัว ด้วยลางสังหรณ์แปลกๆ บางอย่างที่แผ่ซ่านเข้ามา ชายหนุ่มนึกลุ้นถึงสิ่งที่มารดากำลังจะบอกอยู่ในใจ แล้วได้แต่หวังว่าจะไม่เป็นแบบที่เขาคิดว่าเป็นเรื่องพวกการพาไปดูตัว หรือนัดเดทกับลูกสาวบ้านไหนสักคนที่ร่ำรวยและฐานะเทียบเคียงกัน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงต้องยอมขัดใจมารดาและขอโบกมือลาคนแรก

          “สมาคมที่แม่เป็นประธาน ว่าจะจัดแสดงละครการกุศล เพื่อหาเงินไปช่วยเหลือเด็กพิการทางสมอง”

          “แล้วยังไงหรือครับ?” ลูกชายมองหน้ามารดาอย่างค้นคว้า

          “แม่กำลังจะหาคนมาแสดงเป็นพระเอกนางเอก ตอนนี้ได้นางเอกแล้ว รู้จักหนู ‘จอย กัญธิมา’ ไหม ลูกสาวคุณมณีจันทร์เพื่อนสมัยเรียนของแม่ไง เจมส์เคยเจอตอนเด็กๆ พ่อของหนูจอยคือคุณประภาสผู้กำกับชื่อดัง ตอนนี้น้องเขาเรียนจบแล้วนะ โตเป็นสาวสวยเชียว” มารดาบอกพลางยิ้มกว้างแล้วบรรยายสรรพคุณหญิงสาวคนนั้นเสร็จสรรพโดยที่ไม่ต้องถามด้วยท่าทีกระตือรือร้นอย่างผิดสังเกต จนชายหนุ่มหายใจไม่ทั่วท้องต้องแอบลอบถอนหายใจ เพราะกลัวว่าสิ่งที่กำลังคาดเดาจะเป็นความจริง 

          “ผมรู้จักแต่คุณประภาส เขาเคยติดต่อมาขอสปอนเซอร์…ส่วนจอย กัญธิมา นี่คุ้นๆ นะครับ” จิรายุทธทำหน้านึกแต่ก็จำไม่ได้ เพราะทุกวันนี้มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาผ่านเข้ามาในชีวิต และเขาก็ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ อาจมีเพียงชั่วครั้งชั่วคราวตามประสาหนุ่มโสด

          “คนนั้นแหละ แม่อยากให้มาเป็นนางเอกคู่กับเจมส์ มาเล่นเป็นพระเอกให้แม่หน่อยสิ”

          นั่นไงล่ะ! คำขอร้องของมารดาทำเอาชายหนุ่มอึ้งและเหวอไปชั่วอึดใจ ก่อนจะรีบปฏิเสธรัวเร็วแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก “ผมจะช่วยบริจาคเงินแล้วสมทบทุนครับ บริจาคให้เต็มอัตราแต่เรื่องที่จะให้มาเป็นพระเอกนี่เห็นทีจะไม่ไหว”

          “เฮ้อ! ช่วยแม่หน่อยสิลูก คนกันเองแท้ๆ แล้วแม่จะไปหาพระเอกจากที่ไหน”

          วราภาบ่นแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงโน้มน้าวใจ “เรื่องก็ง่ายๆ ไททานิก เรื่องราวความรักของแจ๊คกับโรส เกี่ยวกับโศกนาฏกรรมเรือล่ม แต่เขาจะเอามาปรับบทใหม่ เพื่อให้สากลเข้ากับยุคสมัยมากยิ่งขึ้น คนน่าจะชอบ” 

          “ผมรู้นะครับ ว่านอกจากจะให้ไปเป็นพระเอกละครเวที คุณแม่ยังอยากจะจับคู่ผมกับน้องจอยอะไรนั่นด้วย” จิรายุทธเอ่ยอย่างรู้ทัน ตอนนี้เขายังไม่อยากถูกจับคลุมถุงชนกับใครทั้งสิ้น เพราะเขายังอยากใช้ชีวิตหนุ่มโสดเจ้าสำราญต่อไปเรื่อยๆ 

          “แค่ทำความรู้จักกันไว้ จะเสียหายอะไร” มารดาถามเสียงขุ่นนิดๆ

          “ผมมีผู้หญิงที่ต้องทำความรู้จักอีกเยอะครับ ตอนนี้คงไม่ว่างไปทำความรู้จักน้องจอยของคุณแม่หรอก...” จิรายุทธทำหน้ามุ่ยแล้วพูดต่ออย่างรู้ทันอีกรอบ “…นี่อย่าบอกนะครับว่าพอจับคู่ให้พี่ชายไม่ได้ เลยจะมาลงที่ผมแทนใช่ไหม ไม่ไหวนะครับ”

          บุคคลที่สามที่นั่งอยู่ด้วยกันอย่างพิรภพถึงกับวางหน้าไม่ถูก แล้วหน้าซีดลงไปเล็กน้อย ชายหนุ่มนึกดีใจที่ภรรยาสาวไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะด้วย เพราะจอมขวัญเพิ่งแต่งเข้ามาบ้านเขาได้ไม่ถึงปี เธอคงยังไม่อยากมีปัญหากับมารดาเขา ตอนนี้มารดาของเขาก็ยังไม่ได้พอใจกับจอมขวัญมากนัก ดูเหมือนจะมองว่าเธอคือผู้ผลิตทายาทมากกว่าจะเป็นลูกสะใภ้ด้วยซ้ำ ทำให้คนกลางแบบเขาก็ได้แต่ลำบากใจ

          “ผมขอตัวก่อนนะครับคุณแม่”

“อ้าว วันนี้วันหยุดจะไปไหนล่ะ?” วราภาขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ เพราะตั้งแต่ลูกชายแต่งภรรยาเข้าบ้านมา พิรภพก็เอาแต่ขลุกอยู่กับจอมขวัญตลอดเวลา

“ผมนัดกับขวัญไปดูหนังครับ จะไปรับเขาที่โรงเรียนสอนทำขนม จองบัตรหนังไว้แล้ว ขอตัวนะครับนานๆ ทีจะว่าง และถ้าคุณแม่อยากจับคู่จริง คนนั้นเลยครับ”

พิรภพบอกกลั้วหัวเราะแล้วชี้ไปทางพี่สาว ทำเอาฟ้าพร่างดาวที่กำลังนั่งอ่านนิตยสารแฟชั่นอยู่ถึงกับทำหน้างุนงง แล้วเอ่ยถามเสียงดังลั่น “เกี่ยวอะไรกับพี่!?”    

แต่น้องชายตัวดี ที่ทิ้งระเบิดเอาไว้ ก็รีบเดินหายต๋อมออกไปจากห้องแล้ว

“มันเรื่องอะไรกันตาเจมส์ ที่พี่เขาพูดหมายความว่าไง?”

          “อ้าว! ก็ตอนนี้พี่ฟ้าโสดไม่ใช่เหรอครับ อายุก็ไม่ใช่น้อย คุณแม่ควรหาคู่ให้พี่ฟ้าก่อน” จิรายุทธรีบบอกอีกคน ทำเอาคนเป็นพี่สาวหน้าซีดเผือดลงก่อนจะรีบว่าน้องเสียงแข็ง “คิดจะเปลี่ยนเรื่องแล้วโยนมาให้พี่หรือไง อย่ามายุ่งกับพี่นะ!”        

ฟ้าพร่างดาวเคยคบกับ ‘การุณ’ เพื่อนร่วมชั้นของเธอตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม  เขาเป็นรักแรกของเธอ แต่หลังจากที่ขึ้นมหาวิทยาลัย หญิงสาวก็แอบจับได้ว่าการุณแฟนหนุ่มของตนเองหันไปชอบไม้ป่าเดียวกัน เธอจึงเจ็บปวดและจำฝังใจ จนไม่คิดชอบผู้ชายอีกเลยตั้งแต่บัดนั้นด้วยความเข็ดหลาบ และตอนนี้ฟ้าพร่างดาวก็อายุสามสิบสองปีไปแล้วเมื่อต้นปีช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา แต่ก็ยังไม่คิดลงหลักปักฐานคบกับใครอย่างแน่ชัด

          “ผมไม่ได้เปลี่ยนเรื่องหรอกนะ แต่ว่าถ้าจะจับคู่ให้ผม คุณแม่ต้องให้พี่ฟ้าแต่งงานก่อนไม่อย่างนั้นผมไม่ยอม ถ้าพี่ฟ้าไม่แต่งงานได้ ผมก็จะไม่แต่งงานด้วยเหมือนกัน” จิรายุทธรีบบอกเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากมารดา

เมื่อได้ยินที่น้องชายตัวดียื่นคำขาด ฟ้าพร่างดาวก็ได้แต่อ้าปากค้างพร้อมกับความอึดอัดที่เพิ่มเข้ามา พลางนึกถึงคาราวานบรรดาชายหนุ่มชาติตระกูลดีในบัญชีรายชื่อของคุณหญิงวราภา คงได้ขนกันมาเป็นกองทัพจนเธอได้หมดอิสรภาพกันพอดี

          “นั่นสิยัยฟ้า ลูกควรแต่งงานได้แล้ว แม่อยากเห็นลูกเป็นฝั่งเป็นฝากับผู้ชายสักคน” วราภาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน คนเป็นลูกสาวเงียบไปนานเมื่อเห็นมารดาขอร้องขนาดนี้ก็หน้าเสียลง แล้วได้แต่นิ่งเงียบอย่างปฏิเสธไม่ออก ก่อนจะบอกตามตรงด้วยเสียงอ่อนใจ “ฟ้าขอโทษค่ะคุณแม่ แต่ฟ้ายังมีความสุขดีอยู่นะคะ ฟ้ายังไม่อยากมีใคร และยังไม่อยากรักใคร”

          “พี่ฟ้าลืมผู้ชายคนนั้นไปนานแล้วครับคุณแม่ ตอนนี้พี่ฟ้าพร้อมมีผู้ชายสักคน คุณแม่เตรียมจัดหามาเลย” จิรายุทธบอกย้ำอีกครั้ง เพราะกลัวว่ามารดาจะเบี่ยงเบนเป้าหมายมาหาตนเอง ที่ผ่านมามารดาไม่อยากยุ่งเรื่องนี้กับฟ้าพร่างดาวเพราะเห็นใจเรื่องรักครั้งแรกของเธอ

          “จะเป็นคุณชายบ้านไหนก็จัดมาเถอะครับ เพราะพี่ฟ้าอยู่บนคานมานานแล้วควรลงสักที พี่ฟ้าอายุจะสามสิบสี่แล้วนะ” จิรายุทธเอ่ยต่อเสียงกลั้วหัวเราะ ด้วยดวงตาวิบวับเป็นประกาย

          “พูดมากนะเจมส์ สามสิบสี่บ้าบออะไรกันยะ อย่ามาบวกอายุให้พี่เพิ่มนะ พี่เพิ่งสามสิบสองไม่กี่เดือน” ฟ้าพร่างดาวรีบพูดค้านเสียงแข็งพลางขึงตาใส่น้องชายตัวดี ที่นั่งทำหน้าทะเล้นอยู่ในฝั่งตรงข้าม

“อ้าว สามสิบสองหรอกเหรอ” แกล้งถามพลางหัวเราะร่วน “ตอนงานแต่งงานของพี่ภพ พี่ฟ้าได้ดอกไม้เจ้าสาวไม่ใช่เหรอครับ แต่ผ่านมานานแล้วนะ ทำไมยังโสดอยู่อีก” จิรายุทธหัวเราะดังขึ้นเมื่อนึกถึงงานแต่งงานของพิรภพพี่ชายคนรองกับจอมขวัญเมื่อปลายปีที่ผ่านมา ใครๆ ก็พากันคะยั้นคะยอให้ฟ้าพร่างดาวออกไปรับดอกไม้เจ้าสาวตรงเวที แต่เจ้าตัวไม่ยอมลุกไป เอาแต่นั่งหน้าตึงปักหลักอยู่กับที่อย่างนั้น แต่พอเจ้าสาวเริ่มโยนดอกไม้ ดอกไม้ช่อนั้นก็ลอยละลิ่วมาตกอยู่บนตักของฟ้าพร่างดาวที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะวีไอพีด้านหน้าสุดราวกับปาฏิหาริย์ จนนักข่าวถึงขนาดเอาเรื่องนี้ไปเขียนหัวข้อข่าวสังคมและข่าวบันเทิง

          “พี่จะโสดอยู่แบบนี้แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจมส์ด้วย”  

          “ผมเป็นน้อง ผมขอให้สิทธิ์พี่ฟ้าแต่งงานก่อน” 
          “อย่ามายุ่งกับพี่นักเลย”

          “แน่ใจหรือครับ เพื่อนผมที่ทำงานอยู่บริษัทจัดหาคู่ บอกว่าพี่ฟ้าเข้าไปสอบถามรายละเอียดมา”

          ฟ้าพร่างดาวตาโตตกใจเมื่อได้ยินที่น้องชายพูด เพราะวันนั้นเธอถูกบรรดาเพื่อนในกลุ่มฉุดกระชากลากถูให้ไปใช้บริการที่นั่น เนื่องจากมีเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มไปใช้บริการแล้วมันได้ผลดีเหลือเชื่อ เพราะตอนนี้เพื่อนเธอทุกคนที่อายุสามสิบกว่าต่างแต่งงานมีลูกกันจนหมดแล้ว บางคนก็มีลูกถึงสองคนไปแล้วด้วย และฟ้าพร่างดาวอายุมากที่สุดในกลุ่มเพราะเกิดก่อน เมื่อเพื่อนเธอมีลูกออกมาเธอก็กลายเป็นป้าทันที  

วันนั้นหญิงสาวจึงยอมเออออ แล้วตามเข้าไปสอบถามรายละเอียดที่ร้าน แต่ไม่ได้คิดใช้บริการอะไร แม้ซอกลึกของหัวใจเธอจะอยากจะมีใครสักคนบ้าง เพราะทุกวันนี้ข่าววงในก็พากันซุบซิบเสียหายหาว่าเธอเป็นพวกเลสเบี้ยนบ้าง หยิ่งบ้าง ทำให้ชายหนุ่มหลายคนไม่กล้าเข้ามาขายขนมจีบให้เธอไปกันใหญ่

“เพื่อนเจมส์ที่เป็นพนักงานแย่มากเลยนะ เอาเรื่องลูกค้ามาพูดแบบนี้” ฟ้าพร่างดาวบ่นด้วยความไม่ชอบใจ

“ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าไปมาจริงๆ” น้องชายยิ้มระรื่น

“พี่เข้าไปเป็นเพื่อนของเพื่อนพี่ แล้วก็ลองสอบถามดูบ้างเท่านั้น”

เธอยักไหล่ อย่างไม่เห็นว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรนักหนา

“ไม่ต้องไปใช้บริการอะไรนั่นหรอกลูก เดี๋ยวแม่หาให้เอง พอดีเลยอาทิตย์หน้า ‘ดร.โกมล’ กำลังจะบินกลับจากอเมริกา ลองไปคุยกับเขาสิ แม่เขาเป็นรุ่นน้องของแม่ที่อยู่ในสมาคมด้วยกัน เขาทำงานเป็นนักวิเคราะห์การตลาดให้กับบริษัทการเงินใหญ่โตเชียวนะ” มารดาได้ทีรีบรับอาสาจนฟ้าพร่างดาวแทบจะกลอกตาขึ้นเพดาน ส่วนจิรายุทธที่มองอยู่แอบลอบยิ้มร่าเริงนึกดีใจที่ตัวเองกำลังจะรอดตัว

“เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับคุณแม่”

ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“อะไรกันตาเจมส์ วันนี้วันหยุดจะออกไปไหนอีกคน” มารดาถาม เพราะนึกขึ้นได้ว่ายังคุยเรื่องละครเวทีการกุศลกับลูกชายไม่จบ

“มีงานเข้านิดหน่อยครับ” ชายหนุ่มบอก แล้วหยิบเครื่องโทรศัพท์มือถือออกมาโชว์ว่ามีข้อความเข้าให้รีบไปหา แต่ความจริงแล้วนั่นเป็นข้อความของสาวน้อยหน้าแฉล้มสักคนที่เขากำลังควงอยู่ด้วยต่างหาก

“แล้วเรื่องละครเวทีล่ะลูก?” 

“เดี๋ยวผมจะส่งรูปของเด็กในสังกัดที่บริษัทโฆษณาเพื่อนไปให้คุณแม่เลือกแล้วกันนะครับว่าอยากได้คนไหนมาเป็นพระเอก”

พูดจบจิรายุทธก็รีบเผ่นแนบเดินตัวปลิวออกไปจากห้องอาหารทันที จนฟ้าพร่างดาวได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจด้วยความขุ่นเคืองที่น้องชายตัวดีมาทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ให้เธออีกคน แล้วตัวเองก็หนีไปหน้าตาเฉย