คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 4 อดีตที่ผูกพัน 4-3
สั่งซื้อหนังสือทำมือเรื่องอื่นๆทางแฟนเพจ
E-book ทุกเว็บ
MEB คลิก!!! Get it now
 |  |
ookbee
ผ่านไปหลายวันเด็กหญิงบนเตียงยังคงได้สติแบบครึ่งหลับครึ่งตื่น
ตามเนื้อตัวมีผ้าปิดบาดแผลจากอุบัติเหตุเต็มไปหมด
รวมทั้งสายระโยงระยางที่เชื่อมต่อกับเครื่องมือแพทย์เพื่อใช้ในการยื้อชีวิต
ทำเอาคนที่มาอยู่เฝ้าไข้นั้นเครียดจัดตามไปด้วย เพราะถึงเธอจะพ้นขีดอันตรายตามที่แพทย์บอก
แต่อาการไม่ได้สติเต็มร้อยและต้องนอนนิ่งอยู่บนเตียงตลอดเวลาก็ทำให้ชายหนุ่มเป็นกังวล
จิรายุทธนั่งอยู่ข้างเตียงคนป่วยพลางมองเด็กหญิงผู้น่าสงสารด้วยความหวังในทุกวินาทีให้เธอฟื้นขึ้นมา
เพื่อจะได้หายจากอาการบาดเจ็บและไปทำกายภาพบำบัดต่อไป
แล้วก็เหมือนว่าสวรรค์จะเป็นใจเพราะนาทีต่อมาเธอก็ลืมตาตื่นขึ้น
พลางกะพริบตาไล่ความมืดเพราะหลับมานาน
หลังจากปรับตัวกับแสงสว่างได้สำเร็จพลอยน้ำเพชรก็พยายามจะลุกขึ้นแต่รู้สึกปวดแปลบเจ็บระบมไปทั้งตัว
โดยเฉพาะบริเวณขากับศีรษะที่ค่อนข้างมึน พอมองไปรอบด้านก็เจอแต่ห้องสี่เหลี่ยมสีขาวรวมถึงสถานที่และบรรยากาศไม่คุ้นตานัก
“โอ๊ย! เจ็บจัง ที่นี่ที่ไหน” เธอครางอืออาพลางเอียงหน้ามองใบหน้าของใครบางคนที่ชะโงกมาหา
ก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่หน้าตาหล่อเหลาเหมือนกับพระเอกละครในโทรทัศน์ที่เธอเคยดู
ทำให้พลอยน้ำเพชรมีอาการตื่นตกใจกับคนแปลกหน้าทันควัน
“ไม่ต้องกลัวนะพลอย
พี่ชื่อเจมส์ พี่จะมาดูแลเธอเอง”
จิรายุทธพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้
พลางขยับตัวอย่างเงอะงะ เพราะปกติไม่เคยดูแลเด็กที่ไหนมาก่อนแถมยังเป็นเด็กผู้หญิง
และตั้งแต่เกิดมาเขาก็มีแต่คนคอยดูแลประคบประหงมมาตลอด
“พลอยเจ็บค่ะ”
“รู้สึกเป็นยังไงบ้าง
พี่จะได้ตามหมอ”
“พลอยเป็นอะไรคะ
ทำไมปวดหัวจังเลย”
แม่หนูบนเตียงพูดเสียงเครือ
ทำหน้าเบ้ราวกับจะร้องไห้ แล้วพอขยับตัวก็ทำให้กระทบกระเทือนอาการบาดเจ็บอีกครั้ง
จนเธอปวดแปลบถึงกับร้องไห้โฮออกมา
ชายหนุ่มที่บอกว่าจะช่วยดูแลในตอนแรกหน้าเหวอตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นเด็กหญิงร้องไห้
พลางเอื้อมมือไปแตะตัวเธอเบาๆ แค่นั้น อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตา
ก่อนดึงแขนเขาเอาไว้ด้วยความตัวสั่นเหมือนกำลังหาที่พึ่ง
เขาลังเลอยู่สักพักแต่ความน่าเวทนาของเธอก็ทำให้เขาโน้มตัวลงไปกอดปลอบอย่างเต็มใจ
“อย่าร้องไห้สิ
เธอจะไม่เป็นอะไร พี่จะช่วยให้เธอหายจนได้”
เขาให้สัญญาพลางลูบศีรษะเด็กหญิง
ตั้งใจว่าถ้าเธอไม่หายเขาจะส่งตัวไปรักษาที่ต่างประเทศ
เพื่อให้เด็กคนนี้กลับมาร่างกายเป็นปกติอีกครั้ง
“พลอยคิดถึงแม่”
เสียงเล็กๆ พูดด้วยความเศร้า ทำให้ชายหนุ่มมองอย่างเห็นใจ
พลางนึกในใจว่าเขาโชคดีกว่าเธอมากเหลือเกิน
เพราะอีกฝ่ายต้องกำพร้าพ่อแม่โดยที่ไม่มีใครมาคอยให้ความอบอุ่น
แถมยังมาประสบอุบัติเหตุร้ายแรงจนไม่แน่ใจว่าร่างกายจะกลับมาเป็นปกติอีกไหม
“แม่เธอไปสบายแล้วนะพลอย
แต่เธอไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป เธอยังมีพี่กับแม่” จิรายุทธบอกด้วยรอยยิ้มบางๆ
ก่อนนั่งลงที่เก้าอี้พลาสติกข้างเตียง มือใหญ่เกาะกุมมือเล็กเพื่อส่งกำลังใจไปให้
อีกมือก็เอื้อมไปปาดน้ำตาที่แก้มเล็ก
“พี่ชายเป็นใครคะ” เธอทำหน้างุนงง ดวงตากลมโตใสซื่อมองชายหนุ่มเหมือนกำลังเห็นเทพบุตรบนสวรรค์ลงมาบนโลกจนหลงลืมอาการเจ็บไปชั่วขณะ
ใบหน้ามีความหวังของเธอส่งผ่านมายังจิรายุทธจนเขารู้สึกได้
และเขาไม่อาจทำร้ายจิตใจเธอด้วยการบอกว่าเขาคือคนที่ขับรถชนเธอจนบาดเจ็บ
“เอ่อ...เธอถูกรถชน
แล้วพี่มาช่วยไว้ได้ทัน” จิรายุทธตัดสินใจโกหกออกไปด้วยความรู้สึกละอายเหลือเกิน
แต่แววตาของเธอก็ไม่อาจทำให้เขาพูดความจริงออกไปได้
“พี่ชื่อเจมส์
เรียกพี่เจมส์สิ ต่อไปพี่คือพี่ชายของเธอ”
“พี่เจมส์
พลอยกำลังจะมีพี่ชายจริงๆ เหรอคะ”
พลอยน้ำเพชรยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความดีใจมาก
ที่ต่อไปจะไม่ต้องอยู่แบบเงียบเหงาโดดเดี่ยวคนเดียวบนโลกอีกแล้ว
เธอจะได้มีเพื่อนเล่นเหมือนอย่างคนอื่น จะมีคนคอยปกป้องยามโดนแกล้ง
และมีครอบครัวอีกครั้งหนึ่ง
“พี่สัญญาว่าจะรับเธอไปอยู่ด้วยกันที่บ้าน”
“จริงเหรอคะ” เธอยิ้มดีใจ
“เราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน”
“พลอยนึกว่าตัวเองกำลังฝันไปแน่ๆ”
เธอพูดเสียงแผ่วเบาพลางอ้าปากหาวเพราะเริ่มง่วงอีกครั้ง
เนื่องจากยาที่ต่อเข้าเส้นเลือดยังคงออกฤทธิ์
“อันนี้เบอร์ของพี่เก็บไว้นะ”
ชายหนุ่มบอกพร้อมกับหยิบปากกากับกระดาษมาจดเบอร์มือถือกับอีเมลแล้วนำไปวางไว้ข้างเตียง
ก่อนขยับตัวลุกอย่างเงียบเชียบเพราะกลัวเด็กหญิงจะตื่น
แต่เพียงแค่เขาขยับออกห่างมือบางก็เอื้อมมาจับแขนเอาไว้
พอหันไปมองก็เห็นใบหน้าเล็กมองมาอย่างเศร้าสร้อย
ทำให้เขาแทบไม่อยากเดินออกไปจากห้อง
“พี่เจมส์จะไปไหนคะ อย่าไปนะ”
“พี่ไม่ได้ไปไหนหรอก
เธอหลับให้สบายเถอะ”
จิรายุทธยิ้มกว้างให้คำมั่นสัญญา
แต่คิดว่าอีกสักสองสามวันเขาคงต้องกลับไปเคลียร์งานให้เสร็จก่อน
และตั้งใจจะมาอยู่ดูแลเด็กผู้หญิงคนนี้จนหายดี
แต่ชายหนุ่มไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าหนึ่งเดือนถัดไปหลังจากที่ก้าวขาพ้นจากโรงพยาบาล
เขาก็ไม่ได้เจอหน้าเธออีกเลย และต้องมีตราบาปฝังใจอยู่กับเหตุการณ์นี้ไปอีกหลายปี
+----------+
ความคิดเห็น