คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 3 ผิดหวัง 3-6
มาอัปต่อแล้วค่ะ ฝากกดแอดแฟน
สั่งซื้อหนังสือทำมือเรื่องอื่นๆทางแฟนเพจ
E-book ทุกเว็บ
MEB คลิก!!! Get it now
 |  |
ookbee
“อุ๊ย! ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะคุณเจมส์
เด็กมันไว้ใจได้จริงๆ”
นวลตองรู้สึกงุนงงไม่หาย
แต่ก็รีบปกป้องคนที่มองเหมือนน้องสาวทันที
“ยัยพลอยขอกลับไปอยู่หอพักแล้วค่ะ
ไม่รู้เป็นอะไรตั้งแต่เมื่อคืน ร้องไห้อย่างกับเจอผีหลอกมาแน่ะ หรือว่า...คุณเจมส์ไปทำอะไรให้เด็กมันกลัวหรือเปล่าคะ”
ท้ายประโยคทำหน้าหรี่ตามองอย่างจับผิดราวกับนวลตองจิตสัมผัส
จนคนถูกทักเกือบสะดุ้งเมื่อถูกถามจี้ใจดำ
“ถามอะไรบ้าๆ
อย่างนั้นนวลตอง ชักลามปามใหญ่แล้วนะ”
จิรายุทธทำเสียงเข้มตีหน้าดุใส่
“แหม
นวลแค่ล้อเล่นเองค่ะ เครียดเกินไปแล้ว”
สาวใหญ่ทำเป็นยิ้มหน้าทะเล้นแบบไม่ใส่ใจ
แต่ก็อดสงสัยไม่ได้เพราะเมื่อคืนทั้งที่คุยกันสนุกอยู่ดีๆ
หญิงสาวรุ่นน้องก็มีอาการเหม่อลอยจนน่าตกใจ
แล้วเช้าวันนี้ก็ขอกลับไปพักที่หอแถวมหาวิทยาลัยตามเดิม
บอกว่าช่วงนี้มีทำรายงานกลุ่มและกิจกรรมเลิกดึกทุกคืน ทำเอานวลตองแอบเหงาไปบ้างเหมือนกัน
“ช่างเถอะลูก
ยัยพลอยคงมีงาน มีกิจกรรมมหาวิทยาลัยเยอะ” วราภาบอก
“ใครเหรอคะคุณพี่”
ราตรีเริ่มสนใจ
“เด็กรับใช้ในบ้านพี่น่ะ
ตาเจมส์คงไม่เคยเห็นหน้าเลยเข้าใจผิด ตั้งแต่กิ่งจันทร์ย้ายไปเชียงใหม่
ก็ไม่มีใครนวดถูกใจสักคน แต่มียัยพลอยนี่แหละนวดมือเบาดีจริงๆ”
“งั้นวันหลังต้องมาขอใช้บริการบ้างแล้ว
ช่วงนี้น้องปวดเมื่อยจังค่ะ”
“ต่อไปนี้ถ้าจะรับใครเข้าบ้านต้องบอกผมก่อนนะครับ
เพราะคุณแม่ก็อายุมากแล้ว สมัยนี้พวกสิบแปดมงกุฎมันเยอะมาก” จิรายุทธเอ่ยเตือนด้วยสีหน้าจริงใจพลางหลบสายตามารดาที่มองเขม็ง
ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้เขาคงไม่ยุ่งด้วย
เพราะเขาไม่เคยคิดจะยุ่งกับเด็กรับใช้ในบ้านตัวเองอยู่แล้ว
เนื่องจากชายหนุ่มมีปมฝังใจที่ไม่อยากทำตัวเหมือนบิดาตัวเองที่สร้างเรื่องราวเอาไว้ในอดีต
จนแทบต้องเปลี่ยนคนรับใช้รายเดือน เพราะแอบย่องเข้าห้องสาวใช้ประจำ
“แม่ยังไม่ได้แก่สักหน่อยนะ”
วราภาเอ็ดเสียงดุพลางค้อนลูกชายตัวดี
“นั่นสิคะ
คุณป้ายังแข็งแรงดีออก วิ่งไล่จับกับดาได้สบาย” รินลดาเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือการ์ตูนเพราะอ่านจบเล่มแล้ว
แต่ปากยังคงเคี้ยวขนมอยู่ไม่หยุด
“พูดถูกใจป้าจัง
นี่แหละป้าอยากได้ลูกสะใภ้แบบนี้ ต้องทำให้ลูกชายป้ามีความสุขแน่ๆ”
“เฮ้อ
ผมขอตัวก่อนนะครับ มีงานต้องไปจัดการ” จิรายุทธพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายแบบไม่ปิดบังอีกต่อไป
ก่อนขยับตัวลุกขึ้นเป็นเชิงขอตัว เพราะได้ยินพูดชมกันไปชมกันมาเกินจริง
แถมยังดึงเขาเข้าไปเกี่ยวอีกยิ่งอยากจะอาเจียน
“นานๆ ทีจะได้อยู่เจอแม่นะเรา”
วราภาทำหน้างอน
“โธ่ ผมงานยุ่งจริงๆ
ครับ ที่ทำงานหนักก็เพื่อคุณแม่ทั้งนั้น”
เสียงห้าวเริ่มอ้อนเล็กน้อย
“เมื่อคืนเจอยัยพลอย
แล้วคิดว่าโตขึ้นไหมล่ะลูก”
“อะไรนะครับ!”
จิรายุทธถามกลับเสียงดังทันควัน ก่อนนั่งลงที่เดิมด้วยสีหน้าแตกตื่น
“ยัยพลอยไง
เด็กกำพร้าที่ต่างจังหวัดที่แม่อุปการะไว้”
ความรู้สึกไม่ต่างกับโลกถล่มลงมากลางวันแสกๆ
ผู้หญิงที่เขาเกือบจะล่วงเกินเธอเมื่อคืน
กับเด็กผู้หญิงที่เขาขับรถชนเป็นคนเดียวกัน
“คุณแม่ล้อเล่นใช่ไหมครับ”
เสียงห้าวถามแผ่วราวกับหาเสียงตัวเองไม่เจอ
ใบหน้าคมซีดเผือดขณะมองมารดา เพราะเขาจำได้ว่าหลังจากกลับมาทำธุระเรื่องงานที่บ้าน
แล้วกลับไปหาเด็กหญิงอีกครั้งที่โรงพยาบาล เขาก็อยู่ดูแลเธอเพียงแค่เดือนเดียว แต่อยู่ๆ
วันหนึ่งผู้ใหญ่บ้านที่อำเภอนั้นก็บอกเขาว่าเธอมีผู้อุปการะคนใหม่มารับไปอยู่ที่ต่างประเทศแล้ว
“วันนั้นลูกก็ไปด้วยนะ
จำไม่ได้เหรอ”
“ผมจำได้ครับ
จำได้แม่นแน่ๆ แต่คนที่นั่นบอกว่ามีคนมารับเธอไปดูแลแล้ว”
“ขอโทษนะเจมส์
ตอนนั้นแม่ให้ผู้ใหญ่บ้านช่วยโกหก”
วราภาบอก
พลางปรายตามองคนฟังที่มีสีหน้าเคร่งเครียด
“ทำไมคุณแม่ต้องทำแบบนั้น!”
ชายหนุ่มถามเสียงดังพลันลุกขึ้นยืนด้วยโทสะกราดเกรี้ยวแบบไม่คิดรักษามาดอะไรอีกแล้ว
ทำเอาแขกที่มาร่วมนั่งฟังด้วยพลางมองหน้ากันด้วยความตกใจ
รินลดาไม่เคยเห็นเขาโมโหขนาดนี้มาก่อนก็โผเข้ากอดมารดาหน้าตื่นๆ
“แม่จะอยู่เฉยได้ไง
ในเมื่อลูกถึงกับเก็บเสื้อผ้าไปเฝ้ายัยเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า” คุณหญิงแหวกลับหน้ามุ่ย
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ลูกชายเอาแต่หมกมุ่นกับเรื่องไร้สาระพรรค์นั้นมากเกินไปจนเสียการเสียงาน
ช่วงนั้นจิรายุทธเพิ่งจะเรียนจบมหาวิทยาลัยหมาดๆ
และกำลังเข้าไปเรียนรู้งานที่บริษัท กลับต้องมาเครียดเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง
เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่มีค่าอะไรให้ลูกชายเธอต้องลดตัวไปใส่ใจ
“ลูกไร้สาระอยู่นานถึงกับจะให้แม่รับเด็กเป็นลูกบุญธรรม”
“แต่ผมต้องรับผิดชอบเธอ!”
จิรายุทธบอกเสียงดังหลังจากนิ่งไปนานจนแทบไม่แน่ใจว่าเวลาเดินผ่านไปกี่นาทีแล้ว
พร้อมกับสมองที่กำลังประมวลภาพความทรงจำในอดีตที่ตอนนั้นเขาน่าจะอยู่มหาวิทยาลัยมันดำดิ่งไปในความทรงจำที่เก็บซ่อนเอาไว้
รู้แค่เพียงเขาผิดสัญญากับเธอ
ใบหน้าของเด็กหญิงผอมแห้งดูมอมแมมขี้โรคคนหนึ่งก็ผ่านเข้ามาในความคิด
ท่าทางเศร้าๆ ร้องไห้ด้วยน้ำตาอาบแก้มซ้อนทับกันเป็นภาพเดียว และในที่สุดเขาก็จำได้
+----------+
ความคิดเห็น