คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 3 ผิดหวัง 3-5
สั่งซื้อหนังสือทำมือเรื่องอื่นๆทางแฟนเพจ
E-book ทุกเว็บ
MEB คลิก!!! Get it now
 |  |
ookbee
เมื่อออกจากโรงพยาบาลในช่วงบ่าย ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจกลับบ้านแต่แรก
แต่จิรายุทธก็ขับรถมาถึงบ้านด้วยความรวดเร็วเพราะเขาขึ้นทางด่วน
และวันนี้เป็นวันอาทิตย์รถจึงไม่ติดมากนัก แต่ส่วนหนึ่งนั่นเพราะเขาขับรถเร็วเป็นพายุ
เหยียบคันเร่งด้วยความใจร้อนเพื่อต้องการมาถึงให้เร็วที่สุดมากกว่า
ร่างสูงเดินเข้าบ้านมาด้วยความรวดเร็ว
หลังจากจอดรถเทียบตรงชานบันไดหินอ่อนหน้าบ้าน
โดยไม่ยอมเอารถไปจอดเก็บในโรงรถด้วยซ้ำ แล้วขายาวๆ ก็รีบเดินแกมวิ่งตรงไปที่ห้องสมุด
ซึ่งเป็นห้องเดียวที่มารดาเขาน่าจะพักผ่อนอยู่
พอไปถึงเขาไม่ได้เคาะประตู
แต่เมื่อเปิดเข้าไปก็เจอมารดากำลังนั่งคุยอยู่กับ ‘คุณหญิงราตรี’ และ ‘รินลดา’
ทุกคนกำลังนั่งจิบน้ำชาพลางพูดคุยกันอย่างออกรส
ทำเอาคนที่เพิ่งมาถึงแทบกลอกตามองบน แล้วอยากจะหมุนตัวกลับไปเดี๋ยวนั้น
“ลมอะไรหอบมาคะคุณเจมส์ถึงกลับบ้านได้
นวลนึกว่าหลังจากงานเมื่อคืนจะไม่ได้เห็นหน้าคุณเจมส์อีกนาน”
นวลตองเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มล้อเลียน
พลางมองคุณชายของบ้านตาวาว สมองพานคิดถึงเรื่องเมื่อคืนไปด้วยความเขิน
ทั้งที่เมื่อคืนชายหนุ่มน่าจะใช้แรงหนักแต่ทำไมถึงมีแก่ใจกลับมาบ้าน
สงสัยคงแข็งแรงน่าดู ช่างน่าอิจฉาแฟนของเขาจังเลย
สาววัยสี่สิบกว่าแบบเธอก็ได้แต่แอบฝันถึงผู้ชายเพอร์เฟกต์แบบนี้แค่ในความคิด
“เงียบปากไปเลยนวลตอง” จิรายุทธกล่าวเสียงขรึมหน้าบึ้ง
เพราะยังนึกเคืองจากเรื่องที่หล่อนโผล่มาสอดรู้สอดเห็นไม่ดูเวลา ก่อนหันไปทักทายพร้อมยกมือไหว้เพื่อนรุ่นน้องของมารดาตามมารยาท
“สวัสดีครับคุณหญิงราตรี
ผมไม่รู้ว่าคุณแม่มีแขกอยู่”
“แหม คุณหญิงอะไรกัน” หญิงสูงวัยพูดด้วยความเอ็นดูพลางหันไปขยิบตาให้ลูกสาวที่กำลังนั่งยิ้มหน้าบาน
“บอกแล้วให้เรียกว่าแม่ เรากำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่แล้วนี่จ๊ะ”
จิรายุทธทำหน้าไม่ถูกด้วยความรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที
แทบไม่อยากเหลือบตามองร่างตุ้ยนุ้ยคล้ายโอ่งราชบุรีของคนที่มารดาพยายามจับคู่ให้เขา
รินลดามีสีหน้าชอบเขาแบบเปิดเผยชัดเจน
ที่สำคัญในมือเธอยังมีขนมจอลลี่แบร์กับมีการ์ตูนญี่ปุ่นเล่มหนึ่งอยู่ด้วย
อีกฝ่ายทำตัวลูกแหง่ไม่ต่างกับเด็กอนุบาล
เขาไม่ได้รังเกียจเรื่องรูปร่างหน้าตาของเจ้าหล่อน
แต่แบบนี้ถ้าต้องใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมันคงน่าขนลุก
จากที่เคยไปเที่ยวกันมาครั้งเดียวและคงเป็นครั้งสุดท้ายด้วยความจำใจก็ถือว่านรกสำหรับเขาแล้ว
“สวัสดีค่ะพี่เจมส์ วันนี้ว่างไหมคะ ดาอยากไปเที่ยวสวนสนุกจัง รถไฟปู๊นๆ
ฉึกฉักๆ” รินลดาทำหน้าตาแบบที่ตัวเองคิดว่าน่ารักที่สุด
แต่กลับส่งผลให้จิรายุทธยิ่งเอือมระอาแล้วถอนหายใจแรงๆ
“พี่จะบอกตรงๆ นะ
คือเรื่องนั้นพี่คิดว่ายัง...”
“ตาเจมส์ มานั่งกับแม่นี่มา” วราภาเอ่ยแทรกเสียงดังก่อนที่ลูกชายตัวแสบจะพูดอะไรไม่เข้าหูอีก
วันนี้เธออุตส่าห์ได้ข้อตกลงธุรกิจเรื่องลดเปอร์เซ็นต์ซื้อเครื่องดื่มไปวางในห้องอาหารทั่วประเทศของโรงแรมในราคาพิเศษกว่ารายอื่นแล้วเชียว
แถมตอนนี้บริษัทของเจ้าสัวดำรงก็เพิ่งเข้าตลาดหุ้นและไปได้สวยมากทีเดียว
เพราะเพียงวันแรกคนก็เข้าซื้อหุ้นจนราคาบวกสูงมาก
“วันนี้ผมรีบครับ
ผมแค่จะเข้ามาถามว่าเมื่อคืนนอกจากพนักงานเด็กเสิร์ฟของโรงแรมผม
คุณแม่ได้จ้างใครมาช่วยงานเพิ่มอีกหรือเปล่า” จิรายุทธถามเข้าประเด็นตรงๆ
หลังจากนั่งลงข้างมารดาเพื่อไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้
เพราะเขาไม่อยากทนนั่งอยู่กับรินลดา
“มีอะไรหรือเปล่า
เมื่อวานนอกจากพวกเด็กรับใช้และคนของเราแม่ก็ไม่ได้จ้างใครที่ไหนอีกนะ” วราภามองหน้าลูกชายด้วยความประหลาดใจ พานกังวลใจไปด้วย
เพราะร้อยวันพันปีน้อยครั้งที่อีกฝ่ายจะมาถามอะไรจุกจิกมากขนาดนี้
“เอ่อ...ผมเห็นว่ามีคนแปลกหน้ามาเดินเพ่นพ่านในบ้านเรา
แต่คิดว่าคงไม่ใช่ พนักงานของโรงแรมผม” จิรายุทธตอบเสียงอึกอักเล็กน้อย
หวังว่าตัวเองจะไม่ส่อพิรุธ เพราะไม่รู้จะหาเหตุผลข้ออ้างอะไรมาถามตรงๆ
เพื่อไม่ให้มารดาสงสัยเกี่ยวกับผู้หญิงใน ครัวคนเมื่อคืน ที่เขารู้เพียงแค่ชื่อเล่นของเธอ
“แล้วมันมีอะไรหรือเปล่าลูก”
คนเป็นแม่ตกใจตามไปด้วย
พลางมองสีหน้ากังวลใจร้อนรนของลูกชายแล้วยิ่งงุนงงหนักกว่าเดิม
ว่าเกิดเรื่องคอขาดบาดตายอะไรในคืนวันเกิดของตัวเอง
“ผมแค่กลัวของหาย”
“เอ๋
คุณเจมส์หมายถึงผู้หญิงในครัวเหรอคะ”
นวลตองถามแทรกขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่
เรื่องในบ้านนี้ถ้าจะถามใครควรเป็นเธอเท่านั้นรู้ดีที่สุด
“ใช่ยัยพลอยหรือเปล่าคะ
เมื่อคืนนอกจากยัยพลอยก็มีแต่นวลเท่านั้นแหละ” เธอพูดอย่างรู้ดีพลางขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงท่าทางร้องห่มร้องไห้ของพลอยน้ำเพชรแล้วมองสลับสีหน้าดูร้อนรนของจิรายุทธ
ก่อนจะรีบปัดความคิดนั้นออกไปเพราะคิดว่าไม่มีอะไร
“ตกลงคือยัยพลอยหรือเปล่าลูก”
“ไม่แน่ใจครับ
เพราะผมไม่รู้จักเธอ แต่ในเมื่อบ้านเราเพิ่งถอดกล้องวงจรปิดไปซ่อม ผมก็แค่อยากเตรียมการไว้เผื่อมีเหตุร้ายขึ้นมา”
จิรายุทธตอบเสียงขรึม
พลางหาข้ออ้างอย่างเป็นทางการดูน่าเชื่อถือ ทำให้คุณหญิงราตรีที่มองอยู่ถูกใจยิ่งนักที่เขามองเรื่องต่างๆ
ได้ละเอียดอ่อนรอบคอบถึงเพียงนี้ เหมาะจะเป็นหัวหน้าครอบครัวให้ลูกสาวเธอจริงๆ
“นั่นสิคะคุณพี่
น้องว่าระวังไว้บ้างก็ดีค่ะ สมัยนี้จะคนงานหญิงหรือคนงานชายก็ไว้ใจลำบาก”
“โอ๊ย! ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณหญิงราตรี นั่นยัยพลอยเด็กบ้านนอกซื่อๆ
คนหนึ่งเท่านั้น” นวลตองพูดกลั้วหัวเราะ
พลางแอบขำจิรายุทธอยู่ในใจไปด้วยที่กลัวอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว
อีกอย่างข้าวของในบ้านนี้เยอะแยะแบบที่ว่าขโมยไปสักชิ้นคงไม่มีใครจำได้หรอก และขนหน้าแข้งตระกูลนี้ก็คงไม่ร่วง
“ถ้าลูกหมายถึงยัยพลอย
ไม่มีอะไรหรอกน่า แม่แค่ให้เด็กนั่นมาช่วยงานไม่กี่เดือนนี้เอง
คงเป็นช่วงสามเดือนที่ลูกไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องนี่แหละเลยไม่ได้เจอกัน”
ท้ายประโยคเหน็บแนมลูกชายที่ไม่ยอมกลับบ้าน
แล้วอยู่ๆ วันนี้ก็โผล่มาพูดจาแปลกๆ ให้เธอตกใจไปด้วย
“เธอเป็นใคร
ไว้ใจได้แค่ไหนกันเชียว”
“ไว้ใจได้แน่นอนค่ะคุณเจมส์ ขนาดนวลวางต่างหูทองไว้ยังไม่หายเลย”
นวลตองตอบแทน
“บางทีคนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ
เพิ่งมาอยู่ไม่ใช่เหรอ ผมว่าไปเรียกมาหน่อยดีกว่า”
จิรายุทธพูดเสียงเรียบแต่หูผึ่งรอฟังเต็มที่
พร้อมกับความประหลาดใจที่ไม่คิดว่าเธอจะอยู่เพียงปลายจมูกเขาแค่นี้
ความคิดเห็น