ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Secret's Angel CH.6 (100%)
Chapter 6
�minho's talk
"นายทิ้งฉันไว้ที่ห้าง ฉันรอถึง4ทุ่ม หายหัวไปไหนมา" คีย์ถามผม
"ฉัน.........." จะให้ผมตอบยังไงล่ะ จะให้ผมบอกว่าพาฮาราไปโรงพยาบาลมาเลยลืมคีย์หรอ คีย์คงจะถอดรองเท้าตีหัวผมแน่ๆ
"ช่างเถอะ..ฉันรู้ว่านายมีเหตุผลพอ ไม่ต้องบอกก็ได้ นายไปเรียนเถอะ" คีย์บอกผมแบบนี้ครับ อันที่จริงผมรู้ว่าคีย์โกรธ จนอยากจะเตะน้องชายผมอีกสักรอบ แต่คนเยอะ คีย์คงกลวเสียภาพพจน์ จึงพูดเพียงแค่นี้แล้วเดินไป ไม่อยากจะบอกเลยว่า คีย์น่ะ ขนาดโกรธยังสวยเลย (ไม่เกี่ยว)� แล้วนี่ทำไมฉันต้องมาง้อนายด้วยวะคีย์ ไม่มีเหตุผลเลยอ่ะ ไม่ง้อดีกว่า เบื่อ...
ตรื๊ด ตรื๊ด ตรื๊ด..... ง๊ะ...คีย์ไม่รับโทรศัพท์ผมอ่ะ.... ฮ่า ฮ่า โทดทีครับว่าจะไม่ง้อ ก็ง้อจนได้ ฮ่า ฮ่า ไปหาที่ห้องเลยดีกว่า
......
...............
.......................
...........................
"คีย์อยู่รึเปล่า"
"ไม่!!!" แหม...เพื่อนในห้องคีย์นี่น่ากลัวมากอ่ะ ตอบยังกะจะกินหัวผม ว่าแต่ คีย์ไม่อยู่ คีย์ไปไหนอ่ะ หายไปไหนอีกวะ ฉันหานายมาทั้งคืนแล้วนะ บ้านช่องไม่ไดกลับเลยเนี๊ย!!!
ผมว่า ผมไปถามแทมินดูดีกว่า
"ไม่เห็นเลยฮะ พี่มินโฮไปถามพี่จงฮยอนดูสิฮะ"
ผมจึงไปหาพี่จงฮยอน
"จะไปรู้หรอ คีย์ไปไหนเคยบอกฉันซะเมื่อไร ไปถามอนยูสิ" เอิ่ม...ได้ข่าวว่าคีย์เป็นน้องพี่นะ
"อนยูไม่อยู่" แน่นอนว่าเพื่อนของอนยูบอก อนยูไม่ได้บอก เพราะว่ามันไม่อยู่ .....
เดี๋ยวนะ คีย์ไม่อยู่ อนยูไม่อยู่ ไปด้วยกันหรอ!!!
.......
..............
...................
.......................
"จริงหรอฮ่า ฮ่า " เสียงหัวเราะมีความสุขของอนยูดังมาแต่ไกล
"จริงสิครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" คีย์กำลังเล่าเรื่องขายหน้าของพี่ชายตัวเองให้อนยูฟัง
"อย่านินทาฉัน" จงฮยอนพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำน่ากลัว...
"พี่จงฮยอนฮะ น้องแทมกลัวฮะ"
"อ้าวหรอจ๊ะ พี่ขอโทดนะ พี่จะไม่ทำเสียงแบบนี้อีกแล้วล่ะ"
"เก่งมากเลยฮะ"
"พี่อนยูฮะ น้องคีย์กลัวฮะ" คีย์เลียนแบบคู่รักฮยอนมิน
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" อนยูหัวเราะท่าทางของคีย์
ทั้งสี่คนเดินคุยกันอย่างมีความสุข จนไม่ทันสังเกตุเห็นอีกคนที่กำลังเดินมา
"คีย์!!!" เสียงดังมาเลย
"หือ..." ไอ้โย่งมินโฮ บ้านแกทำโทรโข่งขายหรอฮะ ชอบเสียงดังจริงๆเลย
"มีความสุขมากมั้ย" อะไรของมันวะ
"ไปหาอะไรกินกันเหอะ"คีย์ชวนทั้งสามคนโดยไม่สนใจมินโฮ
"ฉันพูดกับนายอยู่นะคีย์!!! เมื่อวานไปกับอนยูมารึเปล่า!!!"
"เอาเป็นขนมปังนะ"ร่างบางยังคงไม่สนใจ
"พี่เอาด้วยอ่ะ เอาใส้ทุเรียนนะ?"อนยูบอก
"ฮาราไม่สบายรู้รึเปล่าอนยู เมื่อวานเธอโทรหานายแต่นายไม่รับ"
"คีย์อยากกินไส้สะตอมากกว่า"
"กินสะตอแล้วปากเหม็นนะคีย์"
"บ้าหรอพี่อนยู คีย์หมายถึงสตรอเบอร์รี่ ไม่ใช่ อ๊ะ!!!" ร่างบางถูกมินโฮกระชากแขนจนเซถลา
"เฮ้ย!!! ปล่อยน้องฉัน" จงฮยอนตั้งท่าจะเอาเรื่อง
50%
....................
.................................
............................................
ต่อๆ
......................
...........................
"มีความสุขมากมั้ย!!! ไปกับมันมาใสนะ ฉันบอกนายแล้วนะคีย์ว่าห้ามยุ่งกับอนยูอีกนะ!!!" มินโฮยังคงตะคอกใส่คีย์แบบไม่เกรงกลัวจงฮยอน
"แล้วทำไมฉันจะต้องเชื่อนายด้วยวะ!!!!" คีย์ตะคอกกลับอย่างเหลืออด ทุกคนต่างมากด้วยความตกใจ หลายๆคนเริ่มซุบซิบกัน ที่เห็นนางฟ้าอย่างคีย์ของขึ้น
"เอ่อ...คีย์.....คนเยอะนะเว้ย" จงฮยอนบอกพลางมองดูนักเรียนหลายคนที่เริ่มมามุงดู
"ช่างหัวพวกมันสิ!!! แล้วนี่มายืนดูอะไรฮะ! มีอะไรก็ไปทำสิวะ!"
"นายทำบ้าอะไรฮะคีย์" แม้แต่มินโฮเองก็ตกใจไม่ต่างกับคนอื่นๆ
"พอกันที นางฟ้าบ้าบออะไร ไร้สาระชิบ อึดอัดโว๊ย!!! ฉันไม่ใช่นางฟ้าไอ้พวกโง่ แกโดนฉันหลอกแล้ว" เกาหลีมุงแตกฮือก่อนจะค่อยๆเดินหนีไปทีละคนสองคน
"คีย์"
"ทีนี้ฉันก็ไม่มีใครแล้วมินโฮ ฉันมีแค่พี่จงฮยอน แทมินแล้วก็พี่อนยู นายยังจะให้ฉันเลิกยุ่งกับพี่อนยูอีกหรอ"
"ฉัน....."
"นายน่ะ ไปอยู่กับฮาราดีกว่า ถ้านายจะรักเธอมากขนาดนั้นน่ะ"
"ฉัน...."
มินโฮไม่สามารถจะพูดอะไรได้อีก ทุกอย่างดูเลวร้ายกว่าที่เขาคิดเหมือนทุกอย่างเป็นความผิดของเขาเอง ร่างสูงได้แต่มองดูคนทั้งสี่คนกำลังเดินห่างออกไป....�
............
....................
..........................
พักกลางวันคีย์เดินลงมาตามปกติ แม้ว่าจะแอบเห็นคนซุบซิบกันแต่ร่างบางก็ไม่ใส่ใจ ดวงตาสวยกวาดมองไปทั่วโรงอาหาร เขาไม่เห็นมินโฮเลยตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อเช้า บางทีเขาควรจะไปดูไอ้โย่งมันบ้างเผื่อว่ามันอาจจะตายไปแล้วน่ะ
"แก!!! ไอ้แว่น" คีย์เดินไปหานักเรียนชายใส่แว่นที่เขาจำได้ว่าอยู่ห้องเดียวกับมินโฮ
"คะ คะ คับ คับคีย์" ไอ้แว่นนั้นถึงกับผวา
"มินโฮล่ะ"
"เออ..มินโฮ ปะ ปะ ไปโรงบาลคับคีย์"
"ไปทำไม"
�
"มะ มะไม่ทราบคับคีย์"
"ทำไมแกไม่ถามมันล่ะฮะ!!! อยากตายหรอ"
"ขอโทษ คะ คะ คับคีย์
"แล้วไปโรงบาลไหนฮะ!!!�
"มินโฮบอกว่า กะ กะ กะ ใกล้ๆ"
"เออ พอและ คุยกับแกแล้วอารมณ์เสีย" ร่างบางรีบเดินออกไปทันที โรงบาลใกล้ๆมีที่เดียว ไปดูหน่อยดีกว่า
โครม!!!�ไอ้แว่นคนเมื่อกี้ร่วงลงมาจากโต๊ะท่าทางเหมือนจะเป็นลม
"เฮ้ย!! นายแว่น" ทุกคนรีบวิ่งมาดูทันที
"คะ คะ คีย์" ไอ้แว่นพูดพลางทำตาลอย
"เฮ้ย!! ไม่ต้องกลัวนะ คีย์ไปแล้ว"
"คีย์ คีย์"�
"ทำใจดีๆนายแว่น ท่าทางนายจะกลัวคีย์มากสิเนี๊ย"
"สะ สะ สวย"
"ฮะ?"
"สวยมาก คีย์สวยมาก"ไอ้แว่นลุกพรวดขึ้นมา
"อะไรนะ!!!"
"พระเจ้า!!! คีย์คุยกัยช๊านนนนนน ฉันจะกลับไปบอกแม่ ความภาคภูมิใจของวงตระกูล ยะฮู้!!!!"�
"ตกลงว่ามันไม่ได้กลัว"�
...............
.....................
..........................
ร่างบางมาถึงโรงพยาบาลก็ยืนเอ๋อทำอะไรไม่ถูก โรงบาลเล็กมากหรอไอ้คีย์ กูจะหาไอ้โย่งเจอได้ไง
"พี่มินโฮ ไม่ต้องพยุงหรอก ฮาราเดินไหวค่ะ"
"ระวังหน่อยนะ"
พระเจ้า!!! นี่มินโฮหรือไก่เคเอฟซีวะ คิดถึงโฮ โฮก็มา กูจะบ้าตาย!!!
"มินโฮ!!!"
"คีย์..." มินโฮมองอย่างสงสัย ทำไมคีย์มาอยู่ที่นี่ล่ะ
"เอ่อ...เธอเป็นอะไรน่ะฮารา" คีย์ถามฮาราที่ดูแล้วน่าจะเป็นคนป่วย
"คุณมาก็ดีแล้วค่ะ ฮารามีเรื่องอยากคุยกับคุณ"
"คุยกับฉัน?"
.....................
..........................
"ฮารา....เป็นลูคิเมียค่ะ"
"ฮะ!!!!" คีย์ถึงกับตกใจ
"ฮาราเหลือเวลาแค่เดือนเดียวเท่านั้น ฮาราอยาก ฮึก อยากอยูกับพี่อนยูให้มาก ฮึก มากที่สุด คุณช่วยฮาราได้มั้ยคะ ฮึก ฮาราขอร้อง นะคะ ฮึก" เด็กสาวสะอึกสะอื้น
"ลูคิเมีย....ฮือ น่าสงสารอ่ะ ฉันจะช่วยเธอเองนะ ฮือ ฮือ" คีย์ร้องไห้ตามไปด้วย น่า
สงสารมากคงเจ็บปวดน่าดู ขนาดตอนฉันเป็นริดสีดวงทวาร ฉันยังเจ็บปวดเจียนตายอ่ะ ฮาราน่าสงสารจริงๆ(เอิม...คีย์ ริดสีดวงทวารเนี่ยนะ!!!!)
........
............
.................
คีย์และมินโฮตกลงจะช่วยกันหาทางให้ฮาราได้เจอกับอนยู จึงได้ตกลงกันว่าจะใช้งานเลี้ยงวันเกิดของจงฮยอนในคืนนี้เป็นสถานที่นัดพบ
"คีย์" อนยูเดินมาด้านหลังในขณะที่คีย์กำลังยืนรอมินโฮกับฮาราอยู่
"ครับ"
"เรากลับไปคบกับมินโฮแล้วหรอ"
"อ้อ.....คือที่จริงเรายังเป็นแฟนกันอยู่ ยังไม่ได้เลิกกันนะครับ"
"งั้นหรอ" อนยูได้แต่ยิ้มเศร้าๆ ทำไมนะคีย์ทั้งๆทีพี่มาก่อนแท้ๆ ทำไมนายถึงเลือกมันแล้วคอยผลักไสพี่ให้คนอื่น
"คือคีย์กำลังรอมินโฮอยู่เลย"
"ขอพี่รอเป็นเพื่อนได้มั้ย"
"เอ่อ....ได้สิครับ"
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปหาอะไรให้ดื่มนะ" อนยูบอกแล้วเดินไปที่โต๊ะเครื่องดื่ม เขาผสมมิกเซอร์ใส่แก้วเล็กๆให้คีย์ก่อนจะหยิบบางอย่างใสลงไป พี่ขอโทษนะคีย์ แต่พี่ยอมให้นายเป็นของคนอื่นไม่ได้
"อ่ะคีย์" อนยูส่งแก้วให้ร่างบางพลางเฝ้ามองว่าเมื่อไรที่คีย์จะดื่มมัน
"พี่อนยู" เสียงของฮาราดังขึ้น พร้อมกับมินโฮที่เดินมาด้วยกัน
"ฮารา..." อนยูเดินหนีไปโดยไม่สนใจ
"ตามไปเร็ว"คีย์บอก ฮาราจึงรีบตามเข้าไปทิ้งให้คีย์กับมินโฮอยู่ด้วยกัน
"เอามานี่"มินโฮดึงแก้วไปจากคีย์
"อะไรน่ะ"
"ห้ามกินของมัน เดี๋ยวมันนึกว่านายให้ความหวัง"
"เสียดายอ่ะ"
"ฉันกินเอง"ว่าแล้วมินโฮก็กระดกจนหมดแก้ว
.......
.............
.................
"ไปข้างนอกกันเหอะคีย์"
"ไปไหนอ่ะ"
"บ้านฉัน"
"ไปทำไมบ้านนาย"
"นายคิดว่าถ้ายังเสนิหน้าอยู่ในงานอนยูจะสนใจฮารามั้ย"
"ก็ได้ ไปก็ไป" คีย์เดินตามมินโฮออกไปทันที
"อ๊ะ"อยู่ดีๆร่างสูงก็หยุดเดิน
"นายเป็นไรอ่ะ"
"เปล่า แค่รู้สึกแปลกๆ"
.........
............
................
100%
......................................
.................................................
จบตอนแล้วจ้า ฮ่า ฮ่า ตอนหน้าจะมี NC แล้วนะ แตว่า ถ้าไม่ถึง100เม้น ไม่ลงตอนต่อไปนะคะ โอเคนะ....รักรีดเดอร์จ้า......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น