คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Secret's Angel CH.5
Chapter 5
Key’s talk
ชีวิตคนสวยๆ นี่ช่างเลวร้ายได้อีก วุ่นวายได้อีก ปวดหัวได้อีก ยังเยอะได้อีก ทำไมไม่มีเรื่องดีๆ บ้างเลยวะ แม่งเอ้ย! จะเลิกเรียนอยู่แล้ว เดี๋ยวไอ้หมาบ้ามินโฮ ก้อคงจะมารอแล้ว เซ็งโว้ย!
“คีย์!” นั่นไง....มันมาแล้ว จะตะโกนให้ได้อะไรขึ้นมาวะ คนมองกันทั้งห้องเลย
“ไปแล้วๆ” อยากจะตะโกนกลับจริงๆ ติดที่คนเต็มห้องเนี้ยแหละ อึดอัดใจเหลือเกิน
“เร็วๆ!” โว๊ย! เร่งเพื่อ.... แค่นี้กรูก้อลนจะแย่งแล้ว
“เรียกเบาๆ ไม่ได้รึไงล่ะ”
“กลัวไม่ได้ยิน” นั่นหรอ....เหตุผล
ไอ้บ้ามินโฮมันเดินนำผมไปแบบไม่คิดจะหันมามอง มรึงจะมารับกรูเพื่ออะไร เดินยังกับจะตามควาย
“คีย์” นั่น! พี่อนยู มาถูกเวลาได้อีก
“พี่อน.....” ผมก้ออยากจะเรียกพี่อ่ะนะ แต่มินโฮมันส่งสายตาพิฆาตใส่อ่ะ
“คีย์จะไปไหน”
“เออ...”
“คีย์จะไปบ้านฉัน” ผมไม่รู้เรื่องนะครับ ไอ้มินโฮมันพูดเอง ใครจะไปบ้านแก๊!!!!
“คีย์จะไปบ้านแกทำไม”
“ก้อคีย์เป็นแฟนฉัน”
“อะไรนะ!” พี่อนยูทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ ผมก้อไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันอ่ะ
“ฉันกับคีย์คบกันอยู่”
“หรอ...คีย์....” อย่ากดดันกัน....ได้โปรด
“บอกพี่อนยูของนายสิคีย์”
“เออ...”
“จริงๆ หรอคีย์”
“บอกสิคีย์”
“พี่อนยูครับ คีย์....”
“บอกแค่ว่าจริงกับไม่จริงก้อพอ”
“จริงครับ”
“ชัดมั้ย”
“งั้นหรอ....”
พี่อนยูทำหน้าเศร้านิดๆ ก่อนจะเดินไป ผมก้อไม่อยากให้เป็นแบบนี้หรอก แต่...ไอ้มินโฮมันบังคับผมน่ะสิ จะบอกพี่อนยูก้อไม่ได้ แล้วผมจะทำไงดีล่ะ เฮ้อ....ไม่น่ายุ่งกับมินโฮแต่แรกเลย โว๊ย! คีย์เอ๊ย!
“นายพอใจมั๊ยล่ะ” ผมถามินโฮที่ทำหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึก
“อืม….”
“......” แต่ผมไม่พอใจ พี่อนยูดีกับผมมาก ทำไมพระเจ้าต้องกลั่นแกล้งให้ผมทำร้ายเขาด้วยนะ
“ไปดูหนังมั้ย”
“ไม่” ไม่มีอารมณ์
“ดูเรื่องอะไรดี”
“ไม่ดู” ก้อบอกว่าไม่ดูไง ชวนอยู่ได้
“ลัดดาแลนด์มั้ย”
“เอาดิ” ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก้อหนังมันน่าดูนี่นา
ผมกับมินโฮมาถึงโรงหนังก้อรีบไปซื้อตั๋วทันที่ แบบว่าคนเยอะกลัวไม่ได้ดูอ่ะนะ อีก 10 นาที หนังก้อจะเข้าแล้ว ผมโคตรอยากดูเลย ตื่นเต้น ตื่นเต้น
~ รับโทรศัพท์สิวะ รับโทรศัพท์สิวะ ~ เสียงมือถือทุเรศๆ แบบนี้อย่าบอกนะว่าของไอ้มินโฮ
“ฮัลโหล” ใช่เลยของมันเอง ใครโทรมาหว่า สงสัยจะเรื่องด่วน ดูมันหน้าตื่นได้อีก เรื่องอะไรล่ะเนี้ย ดูท่าว่าผมจะอดดูหนัง
“คีย์!” นั่นไง เรียกกรูแล้ว สงสัยจะอดดูจริงๆ
“อะไร”
“นายไปดูก่อนได้มั้ย เดี๋ยวฉันไปธุระแล้วจะกลับมา”
“นานรึเปล่า”
“ไม่นาน รอด้วยแล้วกัน อย่าไปไหนล่ะ”
“เออ”
แม่ง! มันวิ่งอย่างกับจะไปจับโจร รีบได้อีกมั้ยเนี้ย จะไปไหนของมันวะ
เมื่อกี้นี้ ฮาราโทรหาผม เธอบอกว่าไม่สบายมากไม่มีใครพาไปโรงพยาบาล เธอจะเป็นอะไรมากรึเปล่า ถ้าเธอเป็นอะไรไปผมคงจะทนไม่ได้แน่ๆ
“ฮารา เป็นไงบ้าง” ผมมองดูเธอที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในบ้าน
“ปวดหัวค่ะ มึนหัวไปหมด”
“จะไปโรงพยาบาลมั๊ย” ผมว่าเธอดูสบายดี แต่ถ้าเธอบอกว่าไม่สบาย ก้อคงจะไม่สบายจริงๆ
“ค่ะ... ฮาราโทรหาพี่อนยู แต่พี่อนยูไม่รับเลย ฮาราไม่รู้จะไปโรงพยาบาลกับใคร ก้อเลย...”
“อืม...ไปกันเถอะ”
ผมพาเธอมาที่โรงพยาบาล ทำไมคนมันเยอะแบบนี้นะ หมอก้อตรวจช้าได้อีก เฮ้อ.... กว่าจะได้ตรวจก้อ 2 ทุ่มแล้ว ผมนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ เธอจะเป็นอะไรมากรึเปล่านะ
“อ๊ะ! หมอบอกว่าไงหรอ”
“แค่พักผ่อนน้อยนะคะ”
“หรอ.... งั้นกลับบ้านไปพักผ่อนกันนะ”
ผมนั่งมองดูเธอหลับลงบนเตียงนุ่ม ผมว่าเธอคงกำลังฝันถึงอนยูอยู่ ไม่ว่าผมจะทำยังไง พยายามเท่าไร เธอก้อยังคงมองเห็นแต่อนยู เฮ้อ...กลับบ้านดีกว่า 4 ทุ่มแล้ว แต่ว่า....ผมลืมอะไรไปหว่า นึกไม่ออกแฮะ... ช่างมันเถอะ ล็อคประตูแล้วไปดีกว่า อ๊ะ! ล็อคประตู เฮ้ย! คีย์! ผมลืมคีย์ไปแล้ว ไหนเบอร์คีย์อะ เจอแล้ว เจอแล้ว
“รับสิคีย์” ทำไมคีย์ถึงไม่รับโทรศัพท์ผมล่ะ โอ๊ย เป็นอะไรไปล่ะ รับสิ!
“ตืด ตืด ตืด โอ๊ย!
“รับสักทีสิวะ!”
“ตืด ตืด ตืด โอ๊ย!.....คีย์ ทำไมไม่รับโทรศัพท์อะ! โอ๊ย!~
ผมวิ่งไปที่ห้างสรรพสินค้าอย่างรวดเร็ว 4 ทุ่มแล้ว ห้างกำลังจะปิดแล้วด้วย โถ่~ คีย์ จะอยู่รึเปล่านะ
“แฮกๆ” เหนื่อยเป็นอย่างมากทีเดียว กว่าจะมาถึงโรงหนัง~ คนเงียบแล้วด้วย ไม่อยู่แล้วแน่เลย
“คุณครับ ห้างจะปิดแล้วนะครับ ตื่นเถอะครับ” หะ 0.0 นั่นคีย์นิ”
“คีย์!” ผมวิ่งไปที่เก้าอี้ตัวนั้น คีย์รอผมอยู่หรอเนี่ย
“คีย์ เป็นไงบ้าง ฉันขอโทษนะ นายไม่เป็นไรใช่ไหม... อ้าว! ไม่ใช่หรอกเหรอ ขอโทษครับ ผมจำผิดขอโทษครับ” ไม่ใช่นินา สงสัยผมจะตาลายแล้ว ที่สำคัญคีย์เป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างคนเมื่อกี้ อะไรวะเนี่ย ตกลงคีย์อยู่ไหนนะ หรือจะไปเข้าห้องน้ำ หรือจะกลับบ้านไปแล้วแน่เลย กลับบ้านไปแล้วแน่ๆ เฮ้อ~ ใครจะบ้ารอเราจนถึง 4 ทุ่มล่ะ
“โอ๊ย!! อยู่ไหนว่ะเนี้ย!!”
Key's talk
“โทษนะคะ ห้างจะปิดแล้วค่ะ คุณคะ”
“หืม ใครเรียกเนี่ย” ผมค่อยๆ ขยี้ตาลืมดูโลก ก็พบว่าห้างกำลังจะปิดแล้ว และผู้หญิงคนนี้เป็นใคร
“ห้างจะปิดแล้วนะคะ”
“เธอเป็นใคร
“อ๋อ ดิฉันเป็นพนักงานค่ะ คือว่าห้างกำลังจะปิดแล้ว หละนี่ก็ 4 ทุ่มแล้วด้วย”
“หะ!” O.O 4 ทุ่ม!”
“ค่ะ!”
“ห้างจะปิดแล้วด้วย!” O.O โอ้ว~ 4 ทุ่มเหรอเนี้ย ผมนอนรอไอ้บ้ามินโฮถึง 4 ทุ่มเลยเหรอเนี่ย โอ้ว~ ไม่จิง! รอมันทำไมกัน~
พรึบ ผมลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากชุดนักเรียนให้ตายเถอะ
“โอ๊ย!!! อยู่ไหนว่ะเนี้ย!!”
“เฮ้ย!” ตกใจหมด ตะโกนเพื่อ ผมหันไปมองผู้ชายคนหนึ่งที่ทึ้งผมตัวเอง อยู่หน้าโรงหนัง คุ้นๆ นะ แต่มองไม่ค่อยเห็นเลยอ่ะ อยู่ห่างกันเกินไป ผมเลยมองไม่ค่อยจะชัดเท่าไหร่ แล้วที่ๆ ผมยืนอยู่นี่ก็ค่อนข้างมืดด้วย ช่างเถอะ~ คงไม่ใช่ไอ้มินโฮหรอก ถ้าเป็นไอ้บ้านั่นคงเจอผมเป็นแน่ ผมออกจะเด่น ว่าแต่ คิดแล้วยังโมโหมันไม่หายเลย อยู่ๆ ก็หายตัวไป ให้ผมนั่งรอถึง 4 ทุ่ม ให้นางฟ้า! นั่งรอถึง 4 ทุ่ม! ใช้ได้ที่ไหนกัน!! โมโหโว๊ย!! คอยดูนะเจอเมื่อไหร่ ผมจะเอาเท้าตีหัวเลย (ทำได้หรอนั่นอ่ะ) ได้สิว่ะ!
Key’s talk
เช้านี้ผมมาโรงเรียนตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติเห็นจะเป็นพี่จงฮยอนกับแทมิน 2 คนนี้มองหน้าผมตลอดเลย เมื่อคนพี่จงฮยอนถามผมว่าไปไหนมา ก็เลยบอกไปตามตรง ขี้เกียจโกหก เพราะยังไงแกก็รู้จากพี่อนยูอยู่ดี พูดถึงพี่อนยู ผมยังไม่เห็นเลย เค้าจะมาโรงเรียนไหมน้า~
“คีย์!!” O.O เฮีย! ผีหลอก ใช่ผีไหมนั่น แต่ดูเหมือนพี่จงฮยอนกับน้องแทมจะมองไม่เห็นมันนะ สงสัยจะเป็นผี! ดูสิขอบตาดำปี๋ เหงื่อไหลเต็มตัว หัวนี่ผมยุ่งและก็ฟูอย่างกับคนไม่ได้หวี และก็ดูเหมือนคนไม่ได้อาบน้ำ ถ้าไม่ใช่ผี ก็พวกจรจัดแล้ว อ๊าย!!! โดนผีหลอก ผมโดนผีหลอก! ผมวิ่งหนีไอ้ผีบ้านั่นสุดชีวิต มันวิ่งตามผมมาด้วย ผมปิดหน้าปิดตามันจนมองไม่ออกเลยว่ามีตาหรือจมูกป่าวอ่ะ ผีตกน้ำแน่ๆ มันต้องตกน้ำตายแน่ๆ ถึงได้มีน้ำเต็มตัวอย่างนี้ เฮ้ย! วิ่งตามตรูมาทำไม ออกไปสิวะ! นางฟ้าหมดสวยดิวันนี้แหละตรู วิ่งหัวซุกหัวซุนเลย
“หยุดนะ!!” OO โอ๊ว~ เสียงใหญ่ได้อีก ดูแหบด้วย น่ากลัวอ่ะ เรื่องอะไรจะหยุด
พรึบ...
“อ๊าก!! ผีจับ!! อ๊าก!!” ผมดิ้นสุดชีวิต ผี~ ผี! ผี!! มาแล้ว~!! ผมหลับตาปี๋
“ฉันไม่ใช่ผี” หือ เสียงคุ้นๆ นะ
“ผีสิ!” ว่าแต่เสียงคุ้นมากเลยอ่ะ
“ฉันมินโฮ” อ้าว~ นึกว่าผี ผมหันหน้ามาและมองหน้ามินโฮดีๆ และก็นึกถึงวีรกรรม 4 ทุ่มเมื่อคืน ควันออกหูกันเลยทีเดียว ทิ้งฉันใช่ไหมไอ้มินโฮ
ปึก
“โอ๊ย!!” ผมยกเท้าเตะชายน้อยของมัน น่าสงสาร ท่าทางคงเจ็บ (ก็รู้นิ) ก็หมั่นไส้แถมโมโหด้วย
“ทิ้งนางฟ้าไว้ ไปตายซะไอ้มินโฮ”
“เดี๋ยว! โอ๊ย!!” ผมเตะซ้ำอีกรอบก่อนจะเดินออกมาอย่างผู้ชนะ โฮะๆ นางฟ้าชนะ
“อาบน้ำ! สระผมซะด้วย!! เหม็น!!” ผมตะโกนไล่หลังไปด้วย เหม็นได้อีกนะนาย ว่าแต่สงสัยจะตายแล้วล่ะ นอนกุมน้องชายตัวงอเลยทีเดียว ตายอย่างนี้อุบาทนะมินโฮ
………………..
ผมต้องไปเรียนคาบพละ ทำไมตรูจะต้องเดินด้วยเนี่ย นางฟ้าเหนื่อยนะโว๊ย!! แม่เอ๋ย จะเดินเปลี่ยนคาบมากไปรึป่าวว่ะ!!
ปึง
“เฮ้ย!” ผมร้องออกมาอย่างตกใจ จนทำให้คนรอบข้างมองกันเป็นแถว ไม่ให้ตกใจได้ไง ไอข้างหน้าผมนี่มัน ผีมินโฮนิ!
“ฟังฉันก่อนนะคีย์” มินโฮพูดด้วยเสียนุ่มนวล
“ไม่!! อุ๊ย~” แสดงกิริยาไม่เหมาะสม นางฟ้าตะโกนต่อหน้าประชาชนมิได้
“คือฉันน่ะ...”
“ไปเลยนะ มินโฮ...” ผมเดินสะบัดบ๊อบออกด้วยท่าทางงอนอย่างน่ารัก จนคนที่เดินผ่านไปมามองผมด้วยสายตาเยิ้มๆ
“ฟังก่อนดิ” มินโฮเดินมากระชากแขนผม ผมหันไปทำหน้าเหมือนจะฆ่ามันทางสายตา ผมพูดออกมาไม่ได้ เรตติ้งตก แต่กรูก็ยังโกรธมรึงอยู่น้า~ ไอ้มินโฮ
“คือฉันไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งนายนะ”
พรึบ ทุกสายตามองมาที่เรา อ๊าย~! ฉันยังไม่โดนทิ้งโว๊ย~! อย่ามองอย่างนั้นนางฟ้าเสียหาย
นายทิ้งฉันไว้ที่ห้าง ฉันรอถึง 4 ทุ่มเนี่ย หายหัวไปไหนมา” ผมทำท่างอนๆ และดูเหมือนว่าสายตาเมื่อกี้ ก็มองไปที่ไอ้มินโฮ ปานจะฆ่ามัน ก็ทิ้งให้นางฟ้ารอเอง ช่วยไม่ได้
“ฉัน” อ้ำอึ้ง อ้ำอึ้ง ตอบไม่ได้
“ช่างเถอะ ฉันรู้ว่านายมีเหตุผลพอ ไม่ต้องบอกก้อได้ นายไปเรียนเถอะ” บอกอย่างนางฟ้าดูดีอ่ะ คนอะไรเนี้ย อ๊ะ!! ลืมไป...นางฟ้านี่น่า ไม่ใช่คน คิกคิกคิก (ชมตัวเองก้อได้) พูดจบแล้วก็เดินสวยจากไป ฮ่า ฮ่า ฮ่า โคตรดูดีเลย (หลงตัวเองได้อีก)
ผมโกรธมันจริงๆ นะ แต่ทำอะไรมากไม่ได้ คนอยู่เยอะ คอยดูนะ ผมจะไม่พูดกับมันอีกเลย สาบานด้วยเกียรติของนางฟ้าเลย เอ๊ะ!! นั่น
“พี่อนยู”
“..........” มองแล้วก็ทำเฉย พระเจ้า!! พี่อนยูกำลังเย็นชาใส่ผม
“พี่อนยู เดี๋ยวสิครับ”
“.........” โอ้!! พี่อนยูกลายเป็นเต้าหู้แช่แข็งซะแล้วหละ
“จะไม่พูดกับคีย์จริงๆ เหรอ”
“มินโฮ ไปไหนซะล่ะ”
“อย่าพูดชื่อไอ้บ้านั้นนะ”
“โดดเรียนกันมั้ย”
“ไปไหนหรอ”
“อืม....ไม่รู้อ่ะ
“คีย์อยากไป....สวนสนุก”
“ไม่เคยไปหรอไง อายุเท่านี้แล้ว” อายุเท่านี้ มันแปลว่าแก่รึเปล่าว่ะ?
“ก้ออยากไปนี่”
“ไปก้อได้”
พี่อนยูใจดีสุดตีนเลยอ่ะ (ใช้คำ?...สุดตีน) ผมกำลังจะไปสวนสนุกครับพี่น้อง ยังตื่นเต้นได้อีก สวนสนุก สวนสนุก สวนสนุก
~Ring ding dong ring ding dong ring~ อ่ะ!! มีคนโทรมา
~Ring ding dong ring ding dong ring~ เบอร์ไอมินโฮนี่น่า
~Ring ding dong ring ding dong ring~ กรูไม่รับหรอก
~Ring ding dong ring ding dong ring diggi diggi ding ding ding~
และแล้วโทรศัพท์ก้อเงียบไป ปิดเครื่องแม่งเลย
“ใครหรอคีย์”
“ไม่รู้อ่ะ แบตหมดไปแล้ว”
“อ๋อ”
ลาก่อนไอ้หมาบ้ามินโฮ อย่าได้มาเจอะเจอ หรือเกี่ยวข้องกันอีก อาเมน! สาธุ! เอามันทุกอย่างจะได้ศักดิ์สิทธิ์
“อ๊าก~!! สวนสนุก~!! ดีใจได้อีกอ่ะ
“ท่าทางสนุกขนาดนั้นเลยเหรอ”
“มาเถอะพี่อนยู มาเล่นกัน” ผมลากพี่อนยูเข้าไปหาเครื่องเล่น คอยดูนะ ผมจะเล่นมันทุกอย่างเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า............. ....................
................
......................
...........................
เหมือนเดิมค่ะ ยังไม่สามารถจะคอนเฟิร์มได้ว่าจะมาอัพตอนต่อไปเมื่อไร...แต่.......จะอัพแน่นอน ไม่น่าจะเกิน1-2อาทิตย์ ไม่นานไปชิมิ? เอ่อ....เหมือนรีดเดอร์บางคนจะงง คืองี้นะ เรื่องฟิค แทมคีย์ คือจะลองแต่งดู แต่มินคีย์นี่ก็แต่งต่ออยู่แล้วนะคะ อย่าเพิ่งนอยด์ไป ....สุดท้าย อ่านแล้วเม้นนะจ๊ะ ......ที่จริงอยากจะกำหนดจำนวนเม้นแล้วค่อยอัพ แต่จะดูตอนที่4-5 ก่อน แล้วค่อยตัดสินใจ สุดท้ายอีกที รักรีดเดอร์นะจ๊ะ แล้วจะรีบหาเวลามาอัพน้า...จุ๊ฟฟฟฟ....
ความคิดเห็น