คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Secret's Angel CH.4
Chapter 4
หลังจากเลิกเรียน อนยูก็ไปรอรับคีย์ที่หน้าห้อง คงจะกลัวว่าจะถูกเบี้ยวนัดอีก ส่วนจงฮยอนกับ แทมิน นี่ไม่ต้องถามถึง สองคนนี้เช้าถึง เย็นถึง สวีท วี๊ด วิ้ว กันตลอดเวลา อนยูกับคีย์เดินมาหน้าโรงเรียน แต่ก้อต้องสะดุดเมื่อมีใครบางคนมาขวางเอาไว้ เด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนโรงเรียนสตรี ยืนมองทั้งคู่ ตาไม่กระพริบ
“ฮารา” อนยูเอ่ยชื่อของเธอ เอ....ฮารา หรอ ชื่อคุ้นๆ เนอะ
“พี่อนยูทิ้งฮารามาหานังนี่หรอ” อ้าว....พูดอะไรแบบนี้ล่ะหนู มาเรียกคิมคีย์คนนี้ว่านังนี่ได้ไง ฉันเป็นผู้ชายนะเฟ้ย (ถึงจะไม่เหมือนก้อตาม)
“หยุดพูดนะฮารา”
“ฮาราไม่หยุด พี่ทิ้งฮารามาหานังตุ๊ดนี่ได้ยังไงกัน มันดีกว่าฮาราตรงไหน” ตรงนี้แหล่ะ....แหมช่างกล้าถาม
“นี่...หน้าตาก้อสวย ทำไมถึงได้ปากเน่าแบบนี้ละจ๊ะ” ด่าแบบซอฟๆ เดี๋ยวคนอื่นจะได้ยิน
“กรี๊ด!!! ว่าฉันปากเน่าหรอ”
เพี๊ยบบบบบบ
หน้าของคีย์หันไปตามแรงตบ หนอยแน่ะ ตบฉันหรอ ตายซะเถอะ คีย์ยกมือเตรียมจะตบ แต่อนยูดึงเอาไว้
“อย่าคีย์”
“พี่อนยูอย่าห้ามคีย์”
“คนอื่นมองอยู่นะคีย์” เออ...ใช่...ลืมเลย เสียภาพพจน์นางฟ้าหมด
“พี่อนยูช่วยคีย์ด้วย” ToT น่าน....ตอแหลมาก
เพี๊ยะ.....
“พี่อนยู” 0_0 คีย์ตกใจที่อนยูตบหน้าฮารา คือ...จริงๆ ก้อสะใจ แต่ว่า ตบไม่ได้นะ ตบผู้หญิงมันไม่แมนนะพี่
“ไอ้อนยู!!”
พลั๊ก....
มินโฮปล่อยหมัดเข้ากระแทกหน้าอนยูเต็มๆ มันวิ่งมาจากไหนวะ
“แกตบฮารางั้นหรอ ไอ้เลย” มินโฮตั้งใจจะซ้ำแต่....
“หยุดนะพี่มินโฮ อย่าทำพี่อนยูนะ” ฮาราเข้ามาขวางไว้ โถ่!! เขาเพิ่งจะตบหน้าหนูเมื่อกี้ ดันมาปกป้องเขาอีก สงสัยพี่อนยูจะมีของดี ยัยเด็กนี้ถึงทั้งรัก ทั้งหลง หน้ามืดตาลาย เอ้ย! ตามัวขนาดนี้ ว่าแต่ใครช่วยบอกคิมคีย์คนนี้ที่ยืน งง อยู่ที่นี่มันเรื่องอะไรกัน พี่อนยู ฮารา แล้วก้อมินโฮ พวกเขาไม่ได้ถ่ายหนังกันใช่มั้ย
“แต่มันทำร้ายเธอนะฮารา” มินโฮท้วง
“ฮารารักพี่อนยู ห้ามทำร้ายพี่อนยูเด็ดขาด” ว้าว.....เด็ดขาดไปเลย
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี้ย!” คีย์ถามขึ้นในที่สุด
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ!” ทั้งสามคนบอกพร้อมกัน อันที่จริงปนตะคอกนิดๆ
“ไม่ใช่เรื่องของฉัน... แล้วทำไมฉันถึงโดนตบล่ะ!” เจ็บมากด้วยนะขอบอก โกรธด้วย โมโหด้วย งงด้วย ไปดีกว่า ในที่สุดคีย์ก้อเดินหนีมา ทิ้งให้ทั้งสามคนถ่ายหนังกันต่อไป (ยัง ยังจะถ่ายหนังอยู่อีก)
………..
………………..
“หน้าไปโดนอะไรน่ะ” จงฮยอนถามน้องชายเมื่อเห็นรอยแดงบนใบหน้าเนียน
“โดนตบ”
“หือ!” o_o
“ต่อหน้าคนเป็นร้อยเลยด้วย”
“ใคร?”
“แฟนพี่อนยู”
“อนยูมีแฟนซะที่ไหนล่ะ”
“ก้อยัยเด็กที่ชื่อฮารา”
“นั่นมันแฟนเก่า”
“ก้อนั่นแหละ! แถมยังมาทำศึกชิงนังฮารากับมินโฮอีก คีย์โกรธพี่อนยูมากเลยนะ”
“เอ๋... มินโฮด้วยหรอ”
“ก้อใช่นะสิ ฮาราตบคีย์ พี่อนยูตบฮารา มินโฮก้อเลยต่อยพี่อนยู งงมั้ยล่ะ”
“ไม่งง” เออ...ไอ้เก่ง....ไอ้ฉลาด....ไอ้หล่อ...ไอ้เป็ดเอ้ย!
“อะไรก้อไม่รู้โดนตบซะงั้น”
“ฮารา คบกับมินโฮมาก่อน แล้วทิ้งมินโฮมาหาอนยู แล้วอนยูก้อเพิ่งจะทิ้งฮาราเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง”
“วุ่นวาย! เดี๋ยวคบคนนั้น เดี๋ยวทิ้งคนนี้”
“แล้วเจ็บรึเปล่า”
“ไม่เจ็บมั้ง แดงขนาดนี้ หน้าก้อบวมมากด้วย”
“เดี๋ยวเฮียจัดการให้เอง”
ณ โรงเรียน M
“ไอ้เพื่อนเวร!” จงฮยอนมุ่งหมัดเข้าใส่อนยู
พลั๊ก! พลั๊ก! พลั๊ก!
พวกเขาต่อยกัน ย้ำ! ต่อยกันไม่ใช่จงฮยอนต่อยอนยู ดี สมน้ำหน้า หน้าเละทั้งคู่ คีย์ทำแผลให้พี่ชายตัวเองอย่างเบามือ?
“โอ๊ย! คีย์จะฆ่าเฮียรึไง”
“เจ็บนิดเจ็บหน่อยทำโวยวาย แล้วนี่ทำไมแทมินถึงไม่ไปทำแผลให้พี่อนยูล่ะ” คีย์หันไปถามแทมินที่ช่วยตัวเองทำแผลให้จงฮยอน
“ก้อพี่อนยูผิดนี่ ไม่ต้องสนใจหรอก” ดูมันพูดกับพี่ชายตัวเอง
“เฮ้อ!” ร่างบางถอนหายใจก่อนจะเดินไปดูอนยูที่ทำแผลให้ตัวเองอย่างยากลำบาก แล้วก้อหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาช่วย
“ไม่ต้องหรอกคีย์”
“คีย์จะทำให้ แต่พี่อนยูบอกคีย์ได้มั้ยว่าเรื่องอะไร”
“ก้อ...ตอนนั่น....ฮาราเป็นแฟนมินโฮ แล้วไอ้จงฮยอนมันก้อท้าว่า คงไม่มีใครแย่งแฟนไอ้เจ้าชายของโรงเรียนเราได้ นี่ก้อเลย....”
“แย่ง...ใช่มั้ย”
“อืม”
“เฮียนี่ก็เหลือเกิน ตัวเองสมรู้ร่วมคิดยังจะกล้ามาต่อยพี่อนยูอีก”
“พี่ถึงต่อยมันกลับไง”
“เฮีย!” คีย์เรียกจงฮยอนอย่างน่ากลัว แต่ว่า....หายไปไหนวะ
“ไอ้จงฮยอนมันคว้ามือแทมินวิ่งหนีไปตั้งนานแล้ว”
“ฮะ!” o_o เฮียนะเฮีย อย่าให้เจอเชียว
“แล้วคีย์เจ็บรึเปล่า”
“เจ็บมากๆ”
“พี่ขอโทษนะ ต่อไปนี้พี่จะปกป้องคีย์เอง พี่สัญญา”
“อะไรของพี่”
“เชื่อสิ พี่จะไม่ให้คีย์เป็นอะไรอีกเด็ดขาด เชื่อพี่นะคีย์” อนยูบอกอย่างจริงใจ
“อืม…คีย์เชื่อพี่อนยู”
…………..
…………………….
ในห้องเรียน ขณะที่คีย์กำลังนั่งส่องประกาย (ขนาดนั้น) ตั้งใจเรียนอยู่ ร่างสูงเหมือนเสาไฟของมินโฮก้อโผล่เข้ามาในห้องแบบไม่เกรงใจอาจารย์
“คีย์!” เรียกซะอาจารย์ไม่กล้าถามความเป็นมาเลยอ่ะ
“อะไร! เอ๊ย! อะไรหรอมินโฮ” เกือบไปแล้ว คนอยู่เยอะดันลืมตัวซะได้
“มานี่สิ!”
“เออ...คีย์เรียนอยู่นะ เกรงใจอาจารย์น่ะ” นางฟ้าเข้าไว้
“ออกมา!” โอ๊ย! จะตวาดเพื่อ กลัวแล้วนะเว้ย!
“คือ.....”
“ออกมานี่สิคีย์! อย่าให้ฉันต้องลากนะ”
“แต่....” กรูเป็นนางฟ้านะจะให้ตามผู้ชายไปง่ายๆ ก้อเสียภาพพจน์น่ะสิ
“ฉันบอกแล้วนะ” ร่างสูงกัดฟันพูดก่อนจะเดินฝ่าดงนักเรียนคนอื่นเข้ามาลากคีย์ถึงโต๊ะ ส่วนอาจารย์กับนักเรียนคนอื่นๆ ก้อไม่กล้าแม่แต่จะห้าม เพราะตอนนี้มินโฮดูน่ากลัว เหมือนกระทิงไฟลุก (ตัวอะไรวะ?) อย่าว่าแต่จะช่วยคีย์เลย แค่สบตายังไม่กล้า
“คีย์!” โว้! ห่างกันฟุตเดียว จะตะโกนใส่เพื่อ....
“อะไร!” สู้มันคีย์ สู้มัน ไม่มีคนอยู่แล้ว กลับร่างเดิมได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“อย่ายุ่งกับอนยูอีก!” ยัง ยังตะโกนอยู่
“ทำไม!” มันตะโกนมา ตูก้อตะโกนไป คนได้ยินกันทั้งโรงเรียน
“จะตะโกนทำไม” อ้าว....ไอ้โย่ง แกนั่นแหละตะโกนก่อน
“ก้อแล้วทำไมล่ะ”
“ก้อ....” หึงอ่ะดิ คิก คิก คิก
“บอกมาเด๊ะ”
“เพราะ....ฮารารักอนยูมากน่ะสิ” เสียงของมินโฮเบาลง จนแทบกระซิบ ที่แท้ก้อฮารานี่เอง ไอ้เราก้อนึกว่าหึงซะอีก
“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน”
“เกี่ยวสิ เพราะอนยูมันชอบนาย มันถึงทิ้งฮารา”
“ช่วยไม่ได้ก้อฉันสวยกว่า ขาวกว่า เซ็กซี่กว่าด้วยนะเออ” ชนะเลิศไปเลยคิมคีย์
“ถ้าไม่มีนาย ไอ้หน้าเต้าหู้นั่น ต้องกลับไปหาฮาราแน่”
“นายชอบฮาราไม่ใช่หรอ ทำไมถึงอยากให้พี่อนยูกลับไปหาเธอล่ะ”
“ฉันรักฮารามาก ชั้นอยากเห็นเขามีความสุข” โอ้โห...เหตุผลน่าช่วยเหลือแบบไม่มีข้อแม้
“พระเอกได้อีกมั้ยเนี้ย แต่ว่านะไม่ว่ายังไงต่อให้ฉันไม่ยุ่ง พี่อนยูก้อยุ่งกับฉันอยู่ดี แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ”
“คบกับฉัน”
“ฮะ!” o_o มันเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ เลย
“เป็นแฟนฉัน ฉันจะกันอนยูออกไปเอง” พูดง่ายนี่
“ไม่! ฉันไม่คบกับนาย เดี๋ยวเรตติ้งตกหมด” นางฟ้าห้ามมีแฟนนะจ๊ะ
“อย่าให้ฉันต้องลากนายไปปล้ำนะ”
“เฮ้ย!” o_o ไอ้บ้านี่ พูดหน้าตาเฉยเลยนะ
“ว่าไง”
“เออ...” มันจะปล้ำกรูจริงหรอวะเนี้ย
“เป็นอันตกลง” พูดเองเออเองได้อีก
“เดี๋ยวสิ! ฉันยังไม่ตกลงเลยนะ”
“แล้วจะเอายังไง”
“อย่ามาล้อเล่นนะ ฉันไม่คบกับนายหรอก”
“ใครล้อเล่น เรื่องจะคบกันฉันพูดจริง เรื่องปล้ำฉันก้อพูดจริงเหมือนกัน”
“อะ....อะ...”
“ตกลงตามนี้ นายเป็นแฟนฉัน ไปเรียนซะ เดี๋ยวตอนเย็นไปรับที่ห้อง”
“อะ...อะ...”
.......................................................
....................................................................
อ่า.... ไรเตอร์หายไปนาน.....ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เอาเป็นว่า อ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจกันบ้างนะจะ ยิ่งเม้นมาก กำลังใจยิ่งมากอ่ะ...จุ๊บ จ๊บ.....
ความคิดเห็น