คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : OS : รังแกนุ่มนิ่มครั้งที่ 2 KookJin.
...Seokjin on Twitter...
“ทำอะไร”
กายบางสะดุ้งตกใจจนโทรศัพท์ร่วงไปหล่นอยู่ที่พื้น
เจ้าของร่างสูงทำท่าจะเข้ามาเก็บให้แต่มือเล็กก็คว้าขึ้นมาได้ทันอย่างเฉียดฉิวแล้วเก็บลงในกระเป๋ากางเกงอย่างแนบเนียน
“ทำอะไร”
น้ำเสียงเรียบนิ่งกับสายตาจับผิดทำให้คนถูกมองนั้นเกร็งไปชั่วขณะ
ชายเสื้อถูกกำจนแน่นพร้อมกับดวงตาคู่สวยที่กำลังหลบสายเลิ่กลั่ก กำลังเล่นสนุกๆจองกุกจะเข้ามากวนทำไมก็ไม่รู้
“ผมถามว่าทำอะไร”
“กะ…ก็เล่นโทรศัพท์ไง”
“หืม”
ขายาวก้าวเข้าหาคนตัวเล็กช้าๆพลางไล่สายตามองดวงหน้าหวานอย่างจับผิด
พร้อมกันกับที่คนตัวเล็กก็ค่อยๆถอยหนี แต่สัมผัสแข็งขืนที่ทาบอยู่ตรงแผ่นหลังก็ทำให้รู้ว่าในตอนนี้ตัวเองถอยมาจนชิดกำแพงเข้าแล้ว
มือหนายื่นมายันกำแพงเอาไว้กักไม่ให้คนด้านในหนีไปไหน
ปากเรียวคลี่ยิ้มเบาๆอย่างชอบใจขณะมองพี่ใหญ่ของวงที่เริ่มแสดงอาการต่างๆออกมาทีละนิด
พูดตะกุกตะกักแถมยังหลบสายตาเขาเลิ่กลั่ก ทำไมจะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กกำลังซ่อนบางอย่างเอาไว้
จอนจองกุกรู้จักคิมซอกจินดีพอๆกันกับที่คิมซอกจินรู้จักเขานั่นล่ะ
เราต่างรู้จักกันและกันดี
ดีเกินกว่าที่ใครๆเคยรู้จักมาด้วยซ้ำ
พี่จินน่ะ ไม่เคยปิดอะไรมิดหรอก
“เอาโทรศัพท์มาให้ผม”
ปากอิ่มเบะน้อยๆเมื่อถูกสั่ง
แต่ก็ยังไม่ทำตามพร้อมทั้งจับโทรศัพท์เอาไว้แน่น
ตากลมช้อนขึ้นมองหนุ่มรุ่นน้องอย่างออดอ้อน ก่อนจะเอ่ยออกไปเสียงอ่อนเสียงหวานเพื่อหวังให้คนตรงหน้านั้นเห็นใจ
“พี่ไม่ได้คุยกับใครนะจองกุก”
“แค่เล่นโทรศัพท์เฉยๆ”
“จริงๆนะ”
“รู้ว่าไม่ได้คุยกับคนอื่น”
“แต่เล่นซนจนคนอื่นปวดหัวกันไปหมดแบบนี้”
“…ผมควรทำยังไงกับพี่ดี”
คำถามที่มาพร้อมกับสายตาเรียบสนิททำให้คนตัวเล็กเกร็งยิ่งกว่าเก่า
จะวิ่งหนีไปตอนนี้ก็ทำไม่ได้เพราะจองกุกกักกันเอาไว้ แต่ถึงวิ่งได้ก็หนีไม่ทันอยู่ดีนั่นล่ะ
ดีไม่ดีถูกลงโทษหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ
รู้งี้ไปนั่งเล่นในห้องนอนก็ดี
จองกุกจะได้เข้ามากวนไม่ได้
“ก็วันนี้มันวันเอพริลฟู---”
“พี่โตแล้วนะ ยังมาเล่นอะไรเป็นเด็กๆอยู่อีก”
“นายว่าฉันแก่เหรอจองกุก”
“ผมไม่ได้ว่า แค่บอกว่าพี่โตแล้ว”
“นายพูด”
“ผมพูดคำว่าแก่เหรอ”
“เออ ไม่ได้พูด แต่สายตานายบอกว่าฉันแก่”
เสียงเล็กว่างอนๆพร้อมกับดันให้ร่างสูงถอยออกแต่ก็ไร้แรงขยับ
นึกโมโหที่ตัวเองทำอะไรคนตรงหน้าไม่ได้ แต่ถ้าทำได้ก็แปลกแล้วล่ะ
จองกุกน่ะมีแต่กล้าม ต่างกับเขาที่มีแต่เนื้อนุ่มๆ… กับไขมันอีกนิดนึง
นิดนึงเท่านั้นแหละ…
“พี่มีความผิดอยู่ จะมางอนผมไม่ได้นะ”
“ก็ไม่ต้องง้อสิ”
“อ๊ะ!”
กายบางถูกอุ้มขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็วโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
พอดิ้นจะลงมือหนาก็ฟาดมาที่ก้นจนเจ็บ เสียงเล็กร้องโวยวายลั่นบ้านให้คนมาช่วยแต่ก็ไร้วี่แวว
ทั้งที่อยู่กันเจ็ดคนแต่บ้านทั้งหลังกลับเงียบสงบเหมือบ้านร้าง
มีเพียงจองกุกและเขาที่ตบตีกันอยู่ตรงนี้
หลบกันอยู่ในห้องสินะ
นายไปสั่งพวกนั้นเอาไว้ใช่มั้ยจองกุก!!
ร่างบางถูกวางลงบนเตียงนุ่มตามด้วยร่างสูงที่ตามมาคร่อมทับ
ตากลมเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใสเพราะรู้สึกน้อยใจที่สู้จองกุกไม่ได้
จองกุกก็เหมือนกันอะ พอรู้ว่าเขาสู้ไม่ได้ก็แกล้งใหญ่
มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะ…
มือหนายื่นมาปาดน้ำตาออกจากตากลม
พลางหัวเราะเบาๆกับท่าทางงอแงของคนตัวเล็กที่อะไรนิดอะไรหน่อยน้ำตาก็ไหลให้ต้องกอดต้องโอ๋อยู่บ่อยๆ
แต่คราวนี้เขาจะไม่โอ๋หรอก
ก็อย่างที่บอก ซนนักก็ต้องถูกลงโทษ
“จะงอนก็งอนไปเถอะ”
“ผมจะลงโทษพี่ก่อน”
“แล้วเดี๋ยวค่อยง้อ”
“เดี๋ยวสิ”
มือบางประคองโครงหน้าคมเอาไว้กันไม่ให้ยื่นเข้ามาหา
ปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างลังเลแต่สุดท้ายก็ถามคำถามที่ตัวเองสงสัยออกไป
“ฉันแค่เล่นทวิตหนักไปหน่อย ต้องลงโทษกันด้วยเหรอ”
ถามออกไปเสียงค่อยพลางจ้องตาคมอย่างรอคอยคำตอบ
เขาไม่เข้าใจว่ากะอีแค่ทวิตหนักๆไม่กี่สิบข้อความมันจะผิดอะไรนักหนา
ทุกคนก็ดูสนุกดีไม่ใช่หรือไง จองกุกนั่นล่ะเป็นอะไรตามลงโทษเขาอยู่ได้
โดนฟัดบ่อยๆมันก็เหนื่อยนะ… แก้มช้ำหมดแล้วด้วย
“อือฮึ”
คำตอบของร่างสูงทำให้คนตัวเล็กน้ำตาซึมขึ้นมาอีกรอบ
ปากอิ่มเบะออกทำทีจะร้องไห้
มือเล็กฟาดไปที่ไหล่หนารัวๆอย่างไม่ออมแรงแต่มันก็ไม่ให้ทำให้คนถูกฟาดหัวเสียแต่อย่างใด
ปล่อยให้ตีไปก่อน
อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะเอาคืนให้เนื้อช้ำเลยคอยดูสิ
“ฮึก นายอะ เอะอะก็เอาแต่ลงโทษ
คราวที่แล้วฉันเขี่ยผักนายก็ลากฉันไปฟัดในห้องน้ำ แล้วตอนนั้นฉันยังไม่ได้ทำผิดอะไรซักอย่างนายก็ลากฉันเข้าไปย่ำยีในห้องแต่งตัว
ทำเกินไปแล้วนะจองกุก”
ระบายออกมาเสียงสั่นพลางทุบตีไหล่หนาซ้ำๆอย่างโกรธเคือง
ทุกคนเห็นเขาเป็นพี่หมดและให้ความเคารพกันดี เว้นแต่เด็กนี่นั่นล่ะ เลี้ยงแรกๆก็แป๋วแหววน่ารักดี
แต่พอโตมาทำไมถึงเป็นกระต่ายหื่นแบบนี้ก็ไม่รู้
เปลืองตัวชะมัด!!
ปากอิ่มที่กำลังสะอื้นถูกกดทับด้วยเรียวปากหนา
แรงดูดดึงซ้ำๆทำให้แรงสะอื้นนั้นแผ่วลง
มือบางกำไหล่คนรักแน่นเพื่อกลัดกลั้นอารมณ์บางอย่างที่กำลังปะทุขึ้น
จูบอ่อนหวานแสนอ่อนโยนเริ่มร้อนผ่าวขึ้นทีละนิด ยิ่งลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาหยอกล้อมันก็ยิ่งทำให้คนถูกจูบนั้นเคลิ้มตามเข้าไปใหญ่
จนมารู้ตัวอีกที..
เสื้อผ้าก็หายไปหมดแล้ว
“ทำไมนายมือไวแบบนี้ห๊ะ!”
เสียงเล็กเอ่ยตวาดลั่นห้องอย่างเหลืออด
เคลิบเคลิ้มอยู่ได้ตั้งนาน
มารู้ตัวอีกทีก็ก่อนที่คนด้านบนกำลังเล่นกับร่างกายของเขา สัมผัสเหล่านี้มัน..
“อ๊ะ…จองกุก ตรงนั้นอย่า”
เอ่ยห้ามเสียงพร่าพลางยื่นมือลงไปหมายจะดันออก
แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงไปเสียได้ กลุ่มผมนุ่มถูกขยุ้มเบาๆตามแรงอารมณ์
เผลอแอ่นสะโพกรับสัมผัสรูดรั้งจากปากเรียวที่กำลังกลืนกินส่วนล่างอย่างเอร็ดอร่อย
“อะ..อ๊า”
เสียงหวานครางพร่าเมื่อหยาดอารมณ์สุดท้ายได้สิ้นสุดลง
ร่างเล็กนอนหายใจกระเพื่อมกอบโกยอากาศเข้าปอด
ปรือตามองคนด้านบนก็เหมือนว่าจองกุกกำลังทำอะไรซักอย่างอยู่กับร่างกายของเขา
สัมผัสเย็นๆที่ลูบวนอยู่ที่ช่องทางด้านหลังนี่มัน..
..เจลหล่อลื่น
แล้วไอ้ที่กำลังดุนดันเข้ามานี่ล่ะ
“อ๊ะ เอาออกไป”
เสียงหวานร้องห้ามเพราะรู้สึกเจ็บ
อยากถอยหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะมือแกร่งข้างหนึ่งนั้นรั้งสะโพกของเขาเอาไว้
มันใหญ่
มันไม่ใช่นิ้ว
แต่เป็น
“อ๊ะ ขยับเบาๆก่อนสิ”
แครอทของกระต่ายป่า…
สะโพกสอบชะลอแรงขยับลงตามคำร้องขอของคนตัวเล็ก
ร่างสูงโน้มตัวลงมาจูบเบาๆที่ปากอิ่มแล้วผละออกมามองดวงหน้าหวานที่เอ่อชุ่มไปด้วยเหงื่อและน้ำตา
ดูพี่ใหญ่ของเขาสิ
แก้มใสที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อ
ดวงตาคู่หวานที่สั่นเทิ้ม
ปากอิ่มที่เม้มแน่
ไหนจะผิวเนื้อนุ่มหอมแสนอร่อยนี่อีก
พี่จินน่ะน่ารังแกที่สุด
“เห็นว่างอนหนักผมเลยง้อพี่ก่อน”
“เมื่อกี้ผมง้อไปแล้ว”
“ตอนนี้ก็ได้เวลาลงโทษแล้วล่ะ”
“อ๊ะ จองกุก..”
“ทั้งดื้อทั้งซนเลยนะวันนี้”
“กินแครอทของผมทั้งคืนเลยดีไหม”
“ฮื่อ…”
#shotbts
01 04 18
april fools day
วันนี้พี่จินซนมากกกกกก ป่วนทวิตหนักมากกกกก ไม่มีใครห้ามด้วยนะ จึงเป็นแรงบันดาลใจให้ OS บาปๆเรื่องนี้ ฮรุกกก เล่นสนุกให้พอแล้วมาโดนลงโทษต่อแบบหนักๆ เอาให้เนื้อช้ำเลยค่ะกัปตัน!!!
ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่าน ขอคอมเม้นและสกรีมแท็กหน่อยนะคะ // อ้อน
ความคิดเห็น