{BTS} OS/SF KookJin. In a relationship.

ลำดับตอนที่ #25 : OS : Promise. KookJin. #KOOKJINxDecember

Welcome to December 

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…

มีเจ้าหญิงองค์หนึ่งทรงมีพระสิริโฉมงดงามยิ่งนัก เจ้าชายจากทุกหนทุกแห่งต่างพากันดั้นด้นมาที่เมืองแห่งนี้เพื่อพิชิตใจเธอ ทว่าเจ้าชายมากมายที่เดินทางมาต่างถูกปฏิเสธไปเสียหมด

แต่เนื่องด้วยเจ้าชายที่เดินทางมามีมากเกินกว่าจะปฏิเสธไหว เจ้าหญิงจึงต้องตัดสินพระทัยเลือกคู่ครอง

โดยพระองค์เลือกนิ้วไว้หนึ่งนิ้ว แล้วให้เจ้าชายทั้งห้าพระองค์ทาย แต่เจ้าชายทั้งสี่พระองค์ไม่มีใครสามารถทายถูกเลยแม้แต่ผู้เดียว เหลือเพียงเจ้าชายองค์สุดท้ายเท่านั้นที่เป็นความหวัง

องค์หญิงเดินไปหาเจ้าชายองค์สุดท้ายและนิ้วที่เจ้าชายทรงชูก็คือนิ้วก้อย

ทั้งสองสบตากันเพียงครู่หนึ่งก่อนจะเกี่ยวนิ้วทั้งสองเข้าหากันช้าๆ

นิ้วก้อยที่เกี่ยวเข้าหากันเป็นตัวแทนของความรักของทั้งคู่...

แต่ทว่ายังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้ครองรักกันอย่างมีความสุขก็ได้เกิดสงครามใหญ่ขึ้น เจ้าชายต้องตัดสินใจออกไปรบโดยให้สัญญากับเจ้าหญิงว่าจะกลับมาหาโดยการเกี่ยวก้อยทำสัญญาเอาไว้

สัญญาว่าเขาจะกลับมาหา

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะกลับมา

กลับมาเพื่อสวมแหวนวงนี้ลงบนนิ้วของเธอ…

“แต่งงานกับผมนะครับ”

กล่องกำมะหยี่สีแดงถูกหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่ม มือหนาเปิดกล่องออกมาช้าๆเผยให้เห็นแหวนเพชรน้ำดีพราวระยับอยู่ในนั้น ร่างสูงค่อยๆย่อตัวลงจนอยู่ในท่าคุกเข่าก่อนจะเงยหน้ามองคนรักอย่างรอคอยคำตอบ

“ฉันไม่แต่ง”

รอยยิ้มจากปากเรียวหุบลงทันทีหลังจากได้ยินคำตอบ ร่างสูงลุกขึ้นยืนในท่าปกติแล้วเดินเข้าไปดึงตัวคนรักมากอดแน่น ทางด้านคนถูกกอดก็ได้แต่ยอมรับการกอดนั้นอย่างงอนๆ อยากจะขืนตัวออกมาอยู่เหมือนกันถ้าไม่ติดว่าเขารักเจ้าของอ้อมกอดนี้น่ะนะ

และสัมผัสอบอุ่นนี้เขาก็รัก

“อย่าใจร้ายกับผมนักสิครับ”

“นายต่างหากที่ใจร้าย  หลังแต่งงานนายก็ต้องจากฉันไปทำงานตั้งไกล”

“ไม่ไปได้มั้ยจองกุก..”

ตากลมช้อนขึ้นมองคนรักอย่างออดอ้อน งานของจองกุกน่ะทั้งไกลแถมยังเสี่ยงอันตราย ไม่รู้ว่าเจ้าตัวชอบอะไรมันนักหนา ทำงานกลางทะเลแบบนั้นมีข่าวพายุเข้าแต่ละครั้งเขาก็ห่วงแทบแย่ จะโทรหากันแต่ละครั้งก็ใช่ว่าจะสะดวก ไหนจะต้องคอยให้ทางนั้นมีสัญญาณโทรศัพท์ รอให้จองกุกว่าง รออะไรต่อมิอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด

ทั้งๆที่สัญญากันเอาไว้แล้วว่าหลังจากเรียนจบจะมาอยู่ด้วยกัน

จองกุกอะ… ชอบผิดสัญญา

ปลายคางมนถูกเชยขึ้นด้วยมือหนา ดวงตากลมโตจดจ้องเข้าไปที่ดวงตาคู่สวยของอีกคนพลางยกยิ้มเอ็นดูกับท่าทางแสนงอนของคนรัก แก้มนุ่มที่พองลมจนป่อง ปากอิ่มที่ยู่ไปข้างหน้า ไหนจะดวงตาคู่สวยที่ส่งสายตางอนๆมาให้เขานี่อีก

…น่ารัก

พี่จินของเขาน่ารักไปหมดเลย

“พี่จินครับ…”

“แต่งงานกับผมนะ”

เอ่ยขอออกไปเสียงนุ่มพลางเกลี่ยแก้มใสเบาๆเมื่อคิมซอกจินทำท่าจะพองลมในแก้มอีกครั้ง ทางด้านคนถูกขอแต่งงานก็ไม่ได้มีท่าทีดีใจแต่อย่างใด คำขอแต่งงานที่หากใครอื่นได้ยินก็คงจะใจเต้นรัวอย่างเขินอาย รีบตอบรับไปโดยไว แต่สำหรับเขามันไม่ใช่

เขารู้ว่าจองกุกรีบกลับมาที่นี่เพื่อขอเขาแต่งงาน และหลังจากจบงานแต่งจองกุกก็จะกลับไปทำงานเหมือนเดิมและทิ้งเขาเอาไว้ที่นี่

เขาก็เลยไม่อยากแต่ง

ดูดื้อรั้นและไร้เหตุผลมากใช่ไหมล่ะ แต่เรื่องความรักเขาไม่ต้องการเหตุผลเสียหน่อย

ต้องการแค่จองกุกเท่านั้นแหละ

ว่ากันว่าเรามักจะทำตัวเป็นเด็กตอนอยู่กับคนที่รัก ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงตอนนี้คิมซอกจินคงเป็นเด็กสามขวบแสนดื้อรั้นที่มีคนเลี้ยงเป็นกระต่ายกล้ามโตนามว่าจอนจองกุก ดื้อขนาดที่จะดุจะว่าเท่าไหร่เด็กดื้ออย่างเขาก็ไม่ยอมฟังแถมยังซนมากกว่าเดิมเสียอีก

ก็แหงล่ะ ถ้าเขาดื้อแล้วจองกุกยังตามง้ออยู่แบบนี้โดยไม่รีบกลับไปทำงานซอกจินก็จะดื้อต่อไป

กับเรื่องแค่นี้เขาไม่เหนื่อยหรอก.. เว้นเสียแต่ว่าจองกุกจะท้อไปก่อนเท่านั้นแหละ

“ฉันไม่แต่ง..”

เอ่ยออกไปเสียงสั่นเครือพลางยื่นแขนโอบกอดคนรักเอาไว้แน่น ใบหน้าหวานเอนซบกับแผงอกของชายหนุ่มแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอยู่อย่างนั้น ยิ่งจองกุกยกมือขึ้นมาลูบปลอบเขาก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมเสียอีก จริงๆก็ไม่อยากจะดื้อด้วยหรอกแต่แค่นึกตอนที่จองกุกต้องจากไปทำงานเป็นปีๆมันก็อดเศร้าไม่ได้ เป็นแฟนกันแท้ๆแต่กลับไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันซักนิด กลับมาอยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้นจองกุกก็ต้องกลับไปทำงานแล้วก็ปล่อยให้เขาคิดถึงและรออยู่อย่างนี้

แรกๆก็นึกว่าตัวเองจะชิน แต่พอหลายปีเข้ามันกลับยิ่งคิดถึงหนักกว่าเดิมเสียอีก..

แถมงานก็อันตรายเป็นใครเขาก็ต้องห่วงกันทั้งนั้นแหละ

จริงไหม..

“นายลงแท่นขุดเจาะรอบนี้เป็นครั้งสุดท้ายใช่ไหมจองกุก”

“ครับ”

“งั้น.. ตอนนี้ฉันจะยังไม่แต่งงานกับนาย”’

“จนกว่านายจะกลับมา”

ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองคนรักพลางสบเข้าไปในดวงตาคู่คมที่ส่องประกายอบอุ่นอย่างทุกครั้ง

“นายต้องสัญญากับฉันก่อนว่านายจะกลับมา”

“สัญญาสิ”

นิ้วเรียวสวยยื่นขึ้นมาเพื่อเกี่ยวก้อยสัญญา และเมื่อเรียวนิ้วของใครอีกคนยื่นมาพันเกี่ยวคำสัญญานั้นก็ได้เริ่มต้นขึ้น

“ครับ สัญญา”

“ผมสัญญาว่าจะกลับมาขอพี่แต่งงาน”

ปากอิ่มถูกประกบจูบแล้วดูดดึงเบาๆ สัมผัสอบอุ่นที่เจือไปด้วยความรักถูกมอบให้กันและกันเรื่อยๆอย่างไม่ขาดสาย แผ่นหลังเล็กถูกผลักลงบนเตียงนุ่มตามด้วยร่างของใครอีกคนที่ตามมาคร่อมทับ การทำสัญญาของเราทั้งคู่ไม่เคยจบเพียงแค่การเกี่ยวก้อยเหมือนคนทั่วไป แต่มันก็ไม่แปลกอะไรหรอก

เพราะเขาชอบสัมผัสของจองกุก ชอบการทำสัญญาของจองกุกที่สุด 

ชอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ร่างสูงมอบให้…

ไม่ว่าจะเป็นฝ่ามือคู่อุ่นที่แปะป่ายไปทั่วร่าง เรียวปากที่ไล่ประทับไปทั่วจุด รวมถึงความอบอุ่นอ่อนโยนจากสัมผัสและน้ำเสียงที่ร่างสูงเปล่งมันออกมา ถึงแม้บางครั้งความอบอุ่นนั้นจะแปรเปลี่ยนความร้อนแรงดั่งไฟแต่มันกลับไม่น่ากลัวซักนิด ถ้าเปรียบจองกุกเป็นไฟเขาก็คงเป็นหิมะที่หลอมละลายอยู่ภายใต้กองไฟกองนี้

และหิมะกองนี้ก็ยินดีที่จะถูกหลอมเหลวเสียด้วย

“รอบนี้นายจะกลับมาหาฉันเมื่อไหร่”

“ธันวาหน้า”

“นานจัง”

“คิดถึงผมเหรอ”

“ก็ต้องคิดถึงสิ คิดถึงมากด้วย”

ร่างเล็กเอ่ยเสียงเศร้า ทางด้านคนฟังที่ได้ยินอย่างนั้นก็กระชับกอดแน่นเพื่อส่งผ่านความอบอุ่นไปให้คนรัก ทางด้านคนถูกกอดก็ตอบรับสัมผัสนั้นโดยการซุกตัวเข้าหาแผงอกอุ่นอย่างเต็มใจ อีกไม่กี่วันจองกุกก็ต้องกลับไปทำงานก็ขอใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มหน่อยละกัน

แต่ลึกๆก็ไม่อยากให้ไปอยู่ดี..

“ไม่ไปได้มั้ย”

เป็นอีกครั้งที่เสียงเล็กเอ่ยขอ แต่การตอบกลับของจองกุกก็ยังคงเป็นการปฏิเสธเหมือนเดิม ร่างสูงส่ายหัวปฏิเสธแล้วดึงคนรักเข้าไปแนบอกแน่นเหมือนเป็นการปิดบทสนทนา ทางด้านคนถูกปฏิเสธก็ได้แต่นอนน้อยใจอยู่ในอ้อมแขนนั้น

มือหนาไล้เบาๆไปตามโครงหน้าสวยก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มนุ่มแผ่วเบา เขารู้ว่าคิมซอกจินงอแงแบบนี้เพราะอยากให้เขาอยู่ด้วย ถ้าไม่ติดสัญญาแปดปีที่ทำเอาไว้กับบริษัทเขาก็คงไม่ฝืนคำขอร่างเล็กหรอกเพราะตลอดเวลาที่อยู่ที่นู่นเขาก็คิดถึงคนทางนี้ไม่ต่างกัน

“เราสัญญากันไว้แล้วไงครับ”

“ผมสัญญาว่าจะรีบกลับมาหา”

“ส่วนพี่ก็สัญญาว่าจะแต่งงานกับผม”

“แต่ถ้าพี่คิดถึงผม”

ปากเรียวไล้สัมผัสไปตามหัวไล่มนแล้วหยุดลงที่ซอกคอขาว

“งั้นให้ผมฝังกลิ่นเอาไว้ที่ตัวพี่ทั้งตัวเลยดีไหม”

ขบเม้มเบาๆจนร่างบางร้องเสียงพร่า

 “ฮะ ฮื่อ จะ…จองกุก”

 “จะได้หายคิดถึงไง”

ความเย็นของอากาศถูกแทนที่ด้วยสัมผัสอบอุ่นของร่างสูง จากความอบอุ่นที่แปะป่ายไปทั่วผิวเริ่มร้อนขึ้นทีละนิดอย่างเชื่องช้าตามอารมณ์ชักพา

ในตอนนี้น่ะ.. ความเย็นของฤดูหนาวไม่มีผลแม้แต่นิดเมื่อมีจองกุกอยู่ข้างๆ

อ้อมกอดที่อบอุ่นกว่ากองไฟใดๆบนโลกใบนี้

หากเขาเลือกได้… ก็อยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไป

อยู่ในอ้อมแขนของจองกุก

แต่ความจริง… มันเลือกไม่ได้นี่เนอะ

มือบางหยิบรูปกรอบสวยที่ภายในบรรจุภาพถ่ายของใครคนหนึ่งเอาไว้ ห้าเดือนแล้วที่จองกุกกลับไปทำงาน เป็นห้าเดือนที่เขาต้องทนทรมานกับความคิดถึง ถึงแม้จะโทรคุยติดต่อกันได้แต่มันก็ยังคิดถึงอยู่ดี

ก็อยากกอดตัวจริงมากกว่านี่นา…

นอกเหนือจากความทรมานจากการคิดถึงแล้วเขายังต้องทนกับการแพ้ท้องอย่างหนักหน่วงของตัวเองอีกต่างหาก

ใช่.. เขาท้องได้ประมาณห้าเดือนแล้ว จองกุกไม่ได้ฝังเอาไว้แค่กลิ่นแต่กลับฝังชีวิตน้อยๆเอาไว้กับเขาด้วย

ร้ายชะมัดเลยว่าไหม…

พ่อก็ทำให้คิดถึง ลูกก็ยังมาแกล้งให้แพ้ท้องหนักอีก

ร้ายทั้งพ่อทั้งลูก

มือบางลูบเบาๆบนหน้าท้องที่ภายในบรรจุสายใยรักของเขาและจองกุกเอาไว้แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม เอี้ยวตัวไปปิดไฟหัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอนก่อนจะบอกฝันดีกับเจ้าตัวเล็กที่แอบอยู่ในท้อง

“ฝันดีนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยกับปะป๊าเนอะ”

ที่ต้องบอกเจ้าตัวเล็กออกไปแบบนี้เพราะวันนี้จองกุกยุ่งทั้งวันเลยไม่มีเวลาติดต่อมาหา ปกติแล้วเราจะคุยกันแทบทุกวัน แล้วยิ่งมีเจ้าตัวเล็กแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึงเพราะรายนั้นน่ะติดลูกยิ่งกว่าอะไร อยากกลับมาหาแทบแย่แต่ก็มาไม่ได้เพราะติดงาน ปะป๊าน่าสงสารเนอะว่าไหม

จริงๆก็น่าสงสารกันหมดนั่นแหละ… คิดถึงแทบแย่แต่แม้แต่กอดยังทำไม่ได้

ขนาดจะคุยกันยังต้องรอโอกาสเลย…

ว่าที่คุณแม่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงเช้ามืด ปกติเขาไม่ใช่คนตื่นเช้าแต่พอมีเจ้าตัวเล็กกลับตื่นเช้ากว่าปกติไปมากโข เท้าเล็กแตะลงบนพื้นแผ่วเบาแต่ก็ต้องชักกลับขึ้นมาอย่างไวเมื่อสัมผัสได้ว่ามันเย็นเฉียบ ตากลมกวาดมองไปทั่วพื้นห้องก็พบกับรอยน้ำเป็นทางยาวเต็มไปหมด มันมาจากทางประตูและตรงมายังเตียงของเขา

ยิ่งกว่านั้นบนเตียงเขามันก็เหมือนจะเปียกๆ เสื้อผ้าเขาก็ด้วย มันชื้นๆเหมือนไปเปียกน้ำที่ไหนมา

เลิกผ้าห่มออกจากตัวแล้วเตรียมจะลุกขึ้นอีกครั้งแต่สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับวัตถุวาววับที่สวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้าย

‘แหวนแต่งงานของจองกุก’

เรียวคิ้วสวยขมวดเข้ากันอย่างงุนงง แหวนวงนี้มาอยู่บนนิ้วของเขาได้ยังไงก็ในเมื่ออีกตั้งหลายเดือนกว่าจองกุกจะกลับมา

หรือว่าจองกุกกลับมาแล้ว… กลับมาก่อนกำหนดงั้นเหรอ

คิดได้ดังนั้นก็รีบผุดตัวขึ้นจากที่นอนอย่างไว อาจจะเป็นไปได้ที่จองกุกแอบกลับมาหาเขา และรอยน้ำพวกนี้อาจจะมาจากตัวจองกุก ร่างสูงอาจจะตากฝนจนตัวเปียก

ใช่.. ต้องใช่แน่ๆ

ขาเล็กก้าวออกจากห้องแล้วเดินไปทั่วบ้านเพื่อตามหาพ่อของลูก ไฟทั่วบ้านถูกเปิดจนสว่างด้วยมือเล็ก ร่างบางเดินหาทุกห้องทุกซอกทุกมุมภายในบ้านทั้งยังตะโกนเรียกหาแต่ก็ยังไร้วี่แววของคนในความคิด

แหวนก็สวมอยู่บนนิ้วเขาแล้วแต่คนกลับหายไปไหน..

เกิดแรงดิ้นเบาๆที่ท้องจนต้องยื่นมือไปลูบเบาๆคนในท้องถึงจะสงบ เจ้าตัวเล็กก็คงอยากเจอปะป๊าไม่ต่างกัน แต่ว่าตอนนี้จองกุกไปอยู่ที่ไหนนะ

Rrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์บ้านเรียกความสนใจจากว่าที่คุณแม่ให้หันไปหา ชั่งใจครู่หนึ่งเพราะเป็นเบอร์แปลกก่อนจะยกหูขึ้นรับสายพลางกรอกเสียงลงไป เนื้อความจากปลายสายทำให้ใจกระตุกวูบไปช่วงหนึ่ง แต่เพราะเป็นเบอร์แปลกซอกจินจึงไม่อยากปักใจเชื่อนัก

“อย่ามาล้อเล่นนะครับ”

ไม่… เขาไม่เชื่อสิ่งที่ปลายสายพูดหรอก

“ผมไม่เชื่อ”

ปลายสายน่ะโกหก ไม่จริงหรอก อาจจะเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ที่โทรมาแกล้ง

ใช่..

มันต้องเป็นอย่างนั้น

“จองกุกยังไม่ตายซักหน่อย! คุณอย่ามาหลอกผมนะ!!”

เอ่ยตอบออกไปเสียงห้วนก่อนจะวางสายด้วยใจที่ปวดหนึบ ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นพรมอย่างคนหมดแรง น้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลออกมาตั้งแต่ตอนไหนไหลอาบใบหน้าสวยจนชุ่ม เสียงจากปลายสายยังคงดังก้องอยู่ในหัวไม่หยุด ทุกประโยคที่ได้ยินเขาจำมันได้ขึ้นใจ

‘คุณเป็นภรรยาของคุณจองกุกใช่มั้ยครับ’

‘ผมจะมาแจ้งข่าวร้ายและอยากให้คุณทำใจไว้ซักนิด’

‘เมื่อคืนนี้พายุเข้าทำให้เรืออับปาง รวมถึงพื้นที่โดยรอบบริเวณแท่นขุดเจาะก็โดนพายุถล่ม’

‘คุณจองกุกสามีของคุณเสียชีวิตไปกับเหตุการณ์ครั้งนี้ ผมขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ’

‘แต่ทางบริษัทเราพร้อมชดใช้ค่าเสียหายและ….’

เนื้อความหลังจากนั้นเขาไม่มีสติพอจะฟังมันต่อ ไม่มีแรงพอจะฟังเสียงพูดใครอีกแล้ว

“ฮึก…”

ยิ่งได้เห็นแหวนวงสวยที่สวมไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายหัวใจมันก็ยิ่งปวดหนึบ

 ‘ครับ สัญญา’

‘ผมสัญญาว่าจะกลับมาขอพี่แต่งงาน’

เจ้าชายไม่เคยผิดสัญญากับเจ้าหญิง..

จองกุกกลับมาหาเขา กลับมาทำตามสัญญา รอยน้ำที่เปียกชุ่มไปทั่วบ้านเป็นสิ่งที่บอกว่าร่างสูงนั้นกลับมาที่นี่ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นจองกุกก็ยังคงกลับมา

กลับมากอดเขากับลูก…

‘แต่งงานกับผมนะครับ’

เสียงแผ่วเบาที่ลอยมากับลมเรียกให้ใบหน้าหวานหันไปมองหา น้ำเสียงแบบนี้เขาจำได้ ความอบอุ่นที่โอบอยู่รอบตัวซอกจินยังจำมันได้ดี

สัมผัสของจองกุกเขาจำมันได้ขึ้นใจ

“แต่ง ฮึก ฉันจะแต่งงานกับนาย จองกุกนายกลับมาหาฉันสิ มาให้ฉันกอดก่อนได้ไหม ทำไมนายไม่กลับมาหาฉันกับลูก”

“ทำไมฉันถึงมองไม่เห็นนายล่ะ ฮึก”

“ตัวเล็ก ตัวเล็กอยากเจอปะป๊ามากนะ”

“ส่วนฉันก็อยากเจอนาย ฉันคิดถึงนายทำไมนายทำแบบนี้”

“นายทิ้งฉันกับลูกไปทำไม”

“เรายังไม่ได้ตั้งชื่อให้ลูกกันเลยนะ”

เสียงเล็กยังคงเรียกหาคนรักทั้งน้ำตา มือบางเลื่อนมากุมที่หน้าท้องเอาไว้เมื่อลูกน้อยกำลังดิ้นเบาๆ ก้อนเนื้อในอกมันบีบรัดเจียนจะขาดออกจากกันเสียให้ได้ กรุ่นไอแห่งรักยังคงล่องลอยอยู่รอบตัว สายใยแห่งรักยังคงดิ้นเบาๆอยู่ในท้องเหมือนกับกำลังร้องเรียกให้ใครบางคนหวนกลับมา

ท่ามกลางเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจยังคงมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองด้วยความเจ็บปวดไม่แพ้กัน น่าเสียดายที่วันนั้นเขาดื้อดึงที่จะไปทำงาน หากเขายอมตามใจร่างเล็ก ยอมทำตามที่คิมซอกจินร้องขอเรื่องทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้

เราคงไม่ต้องจากกันแบบนี้...

"คุณชอบหน้าหนาวไหม"

"ผมไม่ชอบเลย…"

"เพราะผมโอบกอดเธอไม่ได้ไม่ได้อีกแล้ว"

In another life

We’d keep all our promises

I would make you stay

So I don’t have to say you were...

...The one that got away...

หากชาติหน้ามีจริง 

เราจะรักษาสัญญาที่มีให้กันทั้งหมด

ฉันจะทำให้เธออยู่กับฉัน

ฉันจะได้ไม่ต้องพูด...

...ว่าเธอคือคนที่จากฉันไป...

#shotbts

**Talk

โปรเจ็กพิเศษ #KOOKJINxDecember ของบ้าน @KOOKJINxFICTION ฮับบ มาแย้วกิกิ ขอบคุณกิจกรรมดีๆจากบ้านกุกจินฟิคชั่นด้วยนะคะ ไม่ร้องนะคะ ถึงจะจากกันแต่จองกุกยังคงอยู่ในความทรงจำพี่จินเสมอ ทั้งคู่ไม่ได้จากกันไปไหนไกล แค่ย้ายไปอยู่ในความทรงจำของคนที่รักเท่านั้น และในความเป็นจริงความรักก็ไม่จำเป็นที่จะต้องจบลงอย่างสวยงามเสมอไป แค่ได้เป็นช่วงเวลาที่ดีของกันและกันในขณะหนึ่งนั่นก็ถือเป็นตอนจบที่งดงามเหมือนกันค่ะ สุดท้ายนี้ก็ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน อยากร้องไห้งอแงก็มาปล่อยโอกับไรท์ได้ จะเม้นจะเล่นแท็กก็เอาระบายได้เต็มที่เลยค่ะ รักนะจุ๊บๆ

ปล.1 ยังไม่ได้ตรวจคำผิด

ปล.2 เล่นแท็กได้เด้อ

Cr. นิทานอิงจากตำนานเกี่ยวก้อย ขอบคุณค่ะ

ช่วงนี้อากาศหนาวมาก ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ

B

E

R

L

I

N

❀