คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บ ท ที่ 6. เ ค ลิ้ ม เ ล ย น ะ
[Aon : Part]
หลังจากที่ผมแกล้งทำเสียงดุใส่ ไอ้คนที่อยู่ในอ้อมกอดของผมก็นิ่งเงียบไป ไม่รู้ว่านอนหลับแล้วหรือว่าอะไร ผมลอบยิ้มกับชัยชนะที่ได้มา กระชับคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด ให้เข้ามาใกล้ชิดยิ่งขึ้น พร้อมทั้งฝังหน้าลงที่ต้นคอ ตั้มหดคอทันที ทำให้ผมรู้ว่าเขายังไม่หลับ แต่ตั้มก็ไม่ได้โวยวายอะไร คงกลัวผมจะดุใส่อีก ผมก็เลยไม่ได้ว่าอะไรไป กลิ่นตัวที่หอมอ่อนๆ ไม่ได้ฉุนมากเหมือนผู้หญิงที่ผมเคยผ่านมา ทำให้ผมอยากจะกอดเขาให้ใกล้ตัวเข้าไปอีก ผมจึงกระชับตัวเขาเข้ามาใกล้อีก จนตอนนี้ไม่มีที่ว่างให้อะไรผ่านได้ ผมฝังจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่มที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ แล้วจึงหลับตาลง
[Tum : Part]
“อื้อ” ผมค่อยๆขยับตัวหลังจากที่รู้สึกตัวแล้ว แต่ก็ขยับไม่ได้มากนัก เพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆพาดลำตัวอยู่ ผมผลิกตัวมาอีกข้างนึงด้วยความเคยชิน แต่แล้วก็รู้สึกเหมือนปลายจมูกแตะอะไรบางอย่าง ผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาดู
!!!!!!!!!
ผมแทบจะร้องตะโกนออกมา เมื่อพบว่าปลายจมูกผมแตะอยู่ที่ปลายจมูกไอ้พี่อ้น ใบหน้าของเราใกล้กันมากจนผมสามารถเห็นแพขนตาหนาที่หลับพริ้มอยู่ ผมรีบขยับตัวออกห่างทันที แต่พอผมขยับตัวออกห่าง แขนแกร่งก็รั้งตัวผมเขามาใกล้อีก พร้อมทั้งยังกดหัวผมให้ซบลงกับอกเขา โอ๊ยยยย ไอ้บ้าเอ๊ย
“นี่คุณ ปล่อยผม” ผมพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนแกร่ง แต่เหมือนคนตัวโตกว่าจะไม่ยอม รั้งกอดผมไว้แน่น
“จะรีบตื่นไปไหน ขอนอนอีกแปป” เสียงพี่อ้นพูดตอบกลับมา
“จะนอนก็นอนไปคนเดียว ผมจะไปอาบน้ำ”
“ฉันจะนอน นายก็ต้องนอนด้วย อย่ามามีปัญหา” เอาอีกแล้ว แม่งเอาแต่ใจชะมัด
“โอ๊ยยยยย ไม่เอา จะไปอาบน้ำ แล้วไปหาข้าวกินแล้ว หิว” ผมดิ้นอย่างแรงอีกครั้ง
“พูดขอร้องดีๆก่อน แล้วถึงจะปล่อย” มันจะเล่นอะไรของมันอีกเนี่ย
“ปล่อยผมมม”
“พูดดีๆ พูดว่า พี่อ้นครับ ปล่อยน้องตั้มเถอะ น้องตั้มจะไปอาบน้ำ” โอ๊ย ดูมันให้พูด เกิดมาจากท้องแม่สิบเก้าปีนี่ ยังไม่เคยพูดแบบนี้กับใครเลยนะเว้ย
“ไม่เอา ไม่พูดเว้ย ปล่อย”
“ไม่พูดก็ไม่ปล่อย นอนมันอยู่ตรงนี้แหละ แต่นอนเฉยๆคงไม่สนุก เรามาหา กิจกรรมบนเตียงทำกันดีกว่าปะ” ไม่พูดเปล่า ไอ้พี่อ้นมันก็ฝังจมูกลงบนซอกคอผม ผมต้องหดคอหลบ จะทำยังไงดีวะเนี่ย เอาวะ พูดก็พูด
“พูดแล้วๆๆๆๆ พี่อ้นครับ ปล่อยน้องตั้มเถอะนะครับ น้องตั้มจะไปอาบน้ำ” ผมไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าของผมมันแดงขนาดไหน รู้แต่ว่ามันร้อนมาก อยากจะเอาหน้ามุดดิน อ๊ากกกก อับอายที่สุดในชีวิต
“แบบนี้สิน่ารัก ปะ ไปอาบน้ำกัน” พูดจบพี่อ้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วจะตัวผมขึ้นพาดบ่า เฮ้ย ไอ้นี่จะทำอะไรอีก
“เฮ้ย จะทำอะไร ปล่อย”
“ก็จะพาไปอาบน้ำไง อย่าดิ้นนะ ตัวยิ่งหนักๆอยู่” พี่อ้นเดินตรงไปที่ห้องน้ำ เมื่อเข้ามาถึงในห้องน้ำแล้วจึงปล่อยผมลงยืน
“แล้วจะมายืนทำไม ออกไปดิ ผมจะอาบน้ำ” ผมไล่ไอ้คนที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ก็อาบไปดิ อาบด้วยกัน ประหยัดเวลา” มันพูดหน้าตาย ความอายมันอยู่ไหนเนี่ย
“จะบ้าหรือไง ออกไปเลยๆ” ผมผลักตัวพี่อ้นให้ออกไป แต่เจ้าตัวก็ขืนตัวไม่ไปตามแรงผลักของผม มิหนำซ้ำยังใช้แขนแกร่งของตัวเองมารวบเอวผมอีก
“อาบด้วยกันนี่แหละ สนุกออก” คราวนี้มันไม่พูดเปล่า พี่อ้นมันเริ่มเลิกเสื้อยืดที่ผมใส่ขึ้น เห้ย!! 0.0 มันจะเยอะเกินไปแล้ว
ผลั่ก!!!
ผมรวบรวมแรงทั้งหมด ส่งถีบไปที่ลำตัวเขาอย่างแรง จนพี่อ้นล้มลงไปนั่งกับพื้นห้องน้ำ พร้อมทั้งร้องโอดโอย สมน้ำหน้า ชักจะเยอะไปแล้ว ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆเลย
“โอ๊ย ถีบทำไมเนี่ยห๊ะ” พี่อ้นตะคอกกลับมา
“สมน้ำหน้า ถ้าไม่อยากโดนมากกว่านี้ กรุณาออกไปครับ” ผมชี้นิ้วไปที่ประตู พี่อ้นลุกขึ้นยืนแล้วโถมตัวเข้ารวบกอดผมแน่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
“แสบนักใช่มั๊ย ได้” พี่อ้นลากผมเข้ามาหาฝักบัว ก่อนที่จะเปิดน้ำฝักบัวส่งผลให้ทั้งผมและเขาเปียก
“เฮ้ย มันเปียก ปล่อย” แม่ง มือทำด้วยอะไรวะเนี่ย เหนียวเชียว
“ก็อาบน้ำก็ต้องเปียกดิ ใครเค้าอาบน้ำแบบไม่เปียกบ้างห๊ะ”
“โวยยยย ออกไปได้แล้ว”
“ไล่อยู่นั่นแหละ ไล่แล้วฉันเคยไปไหม” พี่อ้นสวนกลับ มันก็จริงแหละ ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป หน้าด้านจริงๆผู้ชายคนนี้ - -
“หน้าด้านจริงๆ” เอาแล้วไง หมาในปากผมทำงานอีกแล้ว
“ว่าฉันเหรอ” คนตัวสูงกว่าหมุนตัวผมให้หันไปสบตากับเค้า
“ปละ…เปล่า” ยังจะกล้าปฏิเสธอีกไอ้ตั้มเอ๊ย แต่ถ้าคุณมายืนเป็นผมอยู่ตรงนี้ ก็คงยอมรับไม่ลงเหมือนกันแน่ ดูหน้าไอ้พี่อ้นสิ มองผมอย่างกับอยากจะหักคอผมให้ตาย นี่ถ้ายอมรับ ไม่ฆ่าผมแล้วชำแหละลงโถส้วมเลยเรอะ
“ปากดีนักนะ อย่างนี้ต้องสั่งสอน” พูดจบแล้วไม่ทันให้ผมพูดอะไรต่อ ริมฝีปากของคนตรงหน้าก็เข้าจู่โจมผมทันที และก็ยังอาศัยจังหวะที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว สอดแทรกลิ้นร้อนเข้ามาในปากผม
ผมดิ้นเร่าๆ พยายามสะบัดตัวออกจากบุคคลอันตราย แต่ยิ่งดิ้น คนตัวโตกว่าก็ยิ่งกระชับอ้อนแขนแน่นขึ้น ลิ้นร้อนก็ทำหน้าที่ของมันไม่ขาดตกบกพร่อง ยิ่งหนีก็ยิ่งไล่ตาม ยิ่งพยายามดิ้น ก็ยิ่งพยายามกอดแน่นขึ้น บางทีวิธีหนีก็คงไม่ได้ผล ผมคงต้องใช้วิธีอื่น
ผมเลิกดิ้น เลิกขัดขืน แล้วกลับเป็นฝ่ายจู่โจมบ้าง ผมเลิกหนีลิ้นพี่อ้นที่ไล่ตาม แต่กลับส่งลิ้นตัวเองไล่ต้อนพี่อ้นบ้าง หวังว่าจะให้เขาหยุด แต่ผมว่าผมคิดผิดนะ ยิ่งผมตอบโต้ พี่อ้นก็ยิ่งโถมใส่ ผมรู้สึกได้ถึงมือหนาที่สอดเข้ามาในเสื้อของผม แล้วลากมือไปทั่วแผ่นหลังของผม ผมเริ่มรู้สึกตัวเองจะยืนทรงตัวไม่อยู่ จึงใช้สองแขนโอบรอบคออีกคนไว้เป็นที่ยึด
ผู้ชายคนนี้ช่างร้ายกาจ…
แต่ทำไมผมถึงปฏิเสธไม่ได้เลยว่า … รู้สึกดี
ไม่รู้ว่าผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด ผมตอบสนองทุกสัมผัสที่ถูกหยิบยื่นให้จากคนตัวสูง จนกระทั่งผมรู้สึกว่าจะขาดอากาศหายใจ จึงทุบหลังอีกฝ่ายให้ปล่อย พี่อ้นก็ยอมปล่อย เขาผละออกจากริมฝีปากผม ไล่ลงไปที่ซอกคอ ซึ่งผมก็เอียงให้อย่างดิบดี พี่อ้นขบเม้มเบาๆ
“อื้อ…”
ผมปล่อยตัวและใจไปกับสัมผัสที่เขาให้ และก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ผมเริ่มรู้สึกตัวเมื่อมือหนาเลื่อนมาเกี่ยวที่ขอบกางเกงของผม ไม่ได้นะ ปล่อยให้เขาทำแบบนี้ไม่ได้ ผมรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักพี่อ้นออกห่างจากตัว แล้วยืนหอบหายใจ
“ผลักทำไมเล่า กำลังได้ฟิลเลย” พี่อ้นถาม พร้อมทั้งก้าวเข้ามาประชิดผมอีกครั้ง
“พอแล้ว ออกไปเลย” ผมดันเขาออกห่าง
“อะไรกัน ทำฉันมีอารมณ์แล้วไม่รับผิดชอบเหรอ”
“ไอ้โรคจิต ผมไม่ได้ทำอะไรคุณ ออกไปได้แล้ว”
“แล้วที่นายจูบฉันเมื่อกี้นี้หล่ะ”
“ผมไม่ได้จูบคุณ ออกไป” ผมดันตัวของพี่อ้นไปทางประตูห้องน้ำ ร่างสูงแค่นยิ้มกระชากผมไปกอดแล้วกระซิบข้างหู
“ฉันจูบเก่งล่ะสิ เคลิ้มเลย หึหึ” พูดจบก็ปล่อยผมแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปแต่โดยดี ปล่อยให้ผมยืนหน้าร้อนอยู่คนเดียว อ๊ากกกกกกกกก ไอ้พี่อ้น ทำผมเสียงเชิงชาย ไอ้ชั่ววววววววววววววววววววว
ผมจัดการอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะออกไปเรียนตอนบ่าย ตอนนี้หิวมาก อยากจะออกไปหาอะไรกิน แต่ผมต้องนั่งรอคนที่ไม่ได้รับเชิญให้มานอนที่ห้อง อายน้ำแต่งตัวให้เสร็จก่อน นี่มันกรรมเวรอะไรของไอ้ตั้มวะ
“วันนี้นายมีเรียนตอนไหน” ตัวปัญหาเดินออกมาถาม
“ตอนบ่าย แล้วคุณก็ออกไปจากห้องผมได้แล้ว ผมจะไปหาอะไรกินแล้ว”
“หาอะไรกินเหรอ เออดีๆ ฉันก็หิวเหมือนกัน”
“หิวก็ไปหากิน จะไปไหนก็ไป”
“ฉันจะไปกับนาย” นั่น ตามติดไม่เลิกจริงๆ
“ผมจะไปกับไอ้คริส กับพี่ดิว คุณจะไปไหนก็ไป” ผมบอก เอาพี่ดิวกับไอ้คริสมาอ้าง หวังว่ามันจะไม่ตามมาอีก
“ไล่จังเลยนะ ไปก็ได้วะ” เฮ้ย ยอมง่ายวุ้ย
“เออ ดีแล้ว โชคดีล่ะ”
“แต่เดี๋ยว ฉันอยากให้นายทำตามที่ฉันบอกอย่างนึง” นี่จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย
“ทำอะไร”
“เลิกเรียกฉันว่าคุณได้แล้ว”
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไร มึงเหรอ” ผมแกล้งกวนเท้าเขาไป พี่อ้นจึงเข้ามาดีดหูผมทีหนึ่ง มันเจ็บนะไอ้บ้าเอ๊ย
“ลามปามนะไอ้เด็กนี่ ฉันจะให้นายเรียกฉันว่า พี่อ้น ไหนลองเรียกซิ”
“ไม่เรียก”
“ไม่เรียกเหรอ งั้นนายก็อย่าหวังว่าวันนี้จะได้เป็นอิสระเลย ฉันจะตามนายไปทุกที ไปนั่งเรียนก็จะไปด้วย อยากโดนปะล่ะ” มันขู่อีกแล้วครับพี่น้อง -.-
“เออๆ พี่อ้น พอใจยัง”
“ดีมาก ต่อไปนี้เรียกอย่างนี้ เข้าใจมั๊ย ฉันไปก่อนหล่ะ บายครับที่รัก” พูดไม่พูดเปล่า ยังเดินเข้ามาหอมแก้มผมฟอดใหญ่แล้วรีบวิ่งออกไปทันที โอ๊ยยยย ไม่รู้ว่าจะด่าว่าอะไรแล้วเนี่ย
ผมจึงเดินตามออกไป ปิดประตูห้องตัวเองเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปที่ห้องพี่ดิว จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย เมื่อวานผมทิ้งเขาไว้นี่นา รู้สึกผิดจัง
“พี่ดิว ผมเข้าไปนะ” ผมเคาะประตูและตะโกนเรียกพี่ดิว แต่ก็ไม่มีสียงตอบกลับมา ผมจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเลย ปกติผมก็ทำแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว
“พี่ดิว ตื่นยัง ไปหาอะไรกินกัน” ผมเข้ามาตะโกนอยู่ในห้องพี่ดิว ไม่นานนัก ร่างสูงก็เปิดประตูห้องนอนออกมา
“ตื่นแล้วๆ” พี่ดิวตอบกลับ
“ไปหาอะไรกินกันพี่” ผมเดินไปลากพี่ดิว
“เดี๋ยวตั้ม พี่ถามไรอย่าง” ผมหันมองหน้าพี่ดิวอย่างงงๆ
“อะไรอ่ะพี่”
“เราเป็นอะไรกับผู้ชายคนนั้นกันแน่” คำถามของพี่ดิวเล่นเอาผมจุก
“เปล่าพี่เปล่า ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขา” นี่ผมตอบความจริงนะ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขาจริงๆนี่
“ไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วไปสนิทกันจนถึงขั้นมานอนที่นี่เลยเหรอ” ซวยแล้ว พี่ดิวรู้ …
“พี่รู้”
“มีเรื่องอะไรของเราที่พี่ไม่รู้บ้างล่ะ”
“แต่ผมกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆพี่”
“ก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้นแล้วกัน ปะ ไปกินข้าว” พี่ดิวเดินนำออกไป พร้อมกับคำถามที่ผุดขึ้นมาบนหัวผม ทำไมพี่ดิวถึงต้องถามเรื่องนี้ด้วยนะ ปกติไม่เห็นจะสนใจเลย ผมคบกับใคร หรือสนิทกับใครก็ไม่เคยเห้นสนใจเลยนี่นา ช่างเหอะ คิดไรมากวะไอ้ตั้มเอ๊ย
---------------------------------------------------------------------------
เอ๊ะๆ ดิวตั้มนี่มันยังไงนะ เอ๊ะๆ น้องตั้มเคลิ้มให้พี่อ้นละนะ
เอ๊ะๆ จะเป็นยังไงต่อนะ ติดตามค่ะ 55555555555555
ความคิดเห็น