คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter 5. หาย
.ha
“พี่ฮั่นจะไปทำงานแล้วเหรอ” แคนที่เดินลงมาจากด้านบนของบ้านเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นพี่ชายสุดหล่อ อยู่ในชุดสูทเต็มยศกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์และจิบกาแฟอยู่บนโซฟาหรู
“อื้อ...วันนี้พี่มีประชุมนิดหน่อย” ฮั่นลดหนังสือพิมพ์ลง แล้วสนใจผู้ที่มาใหม่
“เหรอ แล้วมีอะไรให้แคนช่วยมั๊ย” ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งข้างๆร่างสูง แล้วถาม
“แล้วแคนจะช่วยอะไรล่ะ”
“ก็...อะไรก็ได้ฮะ แคนอยากช่วยพี่ฮั่นทำงาน แคนเรียนจบแล้วนะ” แคนบอกความต้องการของตัวเอง จริงๆแล้วเขาเบื่อที่จะอยู่กับบ้าน อยากใช้ความรู้ที่เรียนมาให้เป็นประโยชน์บ้าง
“แคนเรียนจบ บัญชีมาใช่มั๊ย” ฮั่นถาม
“ใช่ฮะ”
“อืม...ตอนนี้แผนกบัญชีบริษัทเรามันเต็มแล้วนะ ไม่เหลือว่างเลย” ฮั่นบอก ทำเอาแคนคอตก
“งั้นเหรอ ไม่เหลือตำแหน่งว่างจริงๆเหรอฮะ” แคนถามย้ำ
“อื้อ...” ฮั่นก็ยังคงยืนยังคำตอบเดิม
“แล้วทีนี้ทำไงอ่ะ”
“ก็ไม่ต้องทำอะไร แคนอยู่บ้านไปนั่นแหละดีแล้ว จะไปทำงานให้เหนื่อยทำไม”
“ก็แคนอยากไปทำอะไรที่เป็นประโยชน์บ้างนี่ฮะ ให้อยู่บ้านเฉยๆ มันน่าเบื่อนะ” แคนพูด
“เอาน่า เดี๋ยวถ้ามีตำแหน่งว่างเมื่อไหร่ พี่จะพาแคนไปทำงานเองนะ” ฮั่นบอกเอาใจคนที่ทำหน้างออยู่ข้างๆ
“จริงนะ”
“จริงสิ”
“รักพี่ฮั่นที่สุด” แคนกอดฮั่นด้วยความดีใจ ร่างสูงชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะกอดตอบ
“พี่...ก็รักแคน” คำว่ารักที่ร่างสูงเอ่ยออกไปนั้น เป็นคำว่ารักที่ต่างกับคำว่ารักของแคน คำว่ารักที่ไม่ได้หมายถึงรักแบบพี่น้อง
“พี่ฮั่นรีบไปทำงานเถอะฮะ เดี๋ยวจะไปสาย” แคนผละออกจากฮั่น
“อื้อ...งั้นพี่ไปก่อนนะ” ถึงแม้ในใจยังไม่อยากไป แต่ด้วยหน้าที่ ฮั่นจำเป็นต้องไป
“เดี๋ยวแคนไปส่งที่รถ” ร่างเล็กลุกตามร่างสูง แล้วเดินไปส่งฮั่นที่รถ
“ลุงสมฮะ ขับรถดีๆนะฮะ บ๊ายบายฮะพี่ฮั่น” แคนบอกคนขับรถแล้วหันมาโบกมือลาฮั่น ร่างสูงยิ้มให้ผู้เป็นน้องชาย ก่อนที่รถจะแล่นออกไป
แคนมองตามรถของฮั่นไปจนลับสายตาแล้ว จึงจะเดินกลับเข้าบ้านไป สายตาไปสะดุดกับรถของฮัทที่จอดอยู่
“กลับมาแล้วเหรอเนี่ย” แคนพึมพำกับตัวเอง เพราะเมื่อคืนนี้ ฮัทก็ออกไปเที่ยวตามปกตินิสัยของเขา แคนเดินเข้าบ้านมา
“ป้าแจ๋วฮะ ฮัทยังไม่ตื่นเหรอฮะ” แคนถามป้าแจ๋ว
“อ๋อ...ยังเลยค่ะ คุณแคนมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีอะไรฮะ เดี๋ยวแคนไปปลุกฮัทเองฮะ”
“เดี๋ยวค่ะคุณแคน” ยังไม่ทันที่แคนจะได้ขึ้นบันไดไปชั้นสอง เสียงของป้าแจ๋วก็เรียกไว้เสียก่อน
“มีอะไรเหรอฮะ” แคนหันมาถาม
“เอ่อ...คือป้าว่า อย่าเพิ่งไปปลุกเลยค่ะ ปล่อยให้คุณฮัทนอนไปก่อนเถอะค่ะ”
“ทำไมล่ะฮะ ปลุกได้แล้วนะฮะ นี่ก็สายมากแล้ว” แคนถามอย่างสงสัย
“ป้าว่าคุณแคนอย่าขึ้นไปเลยนะคะ” แม่บ้านสูงอายุยังพยายามที่จะไม่ให้แคนขึ้นไป
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ แค่ไปปลุกเอง แคนไปก่อนนะ” ร่างบางไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น รีบวิ่งขึ้นไปด้านบนทันที ป้าแจ๋วก็ได้แต่มองตามไปอย่างเป็นห่วง
“คุณแคนนะคุณแคน ดื้อจริงๆเลย”
ร่างบางวิ่งมาหยุดที่หน้าห้องของฮัท จากที่ไม่เคยที่จะกล้าเยื้องกายเข้ามาใกล้เลย ก็มีความกล้ามากขึ้น เพราะเรื่องเมื่อคืนนี้ อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าฮัทคงไม่ทำอะไรที่ร้ายแรงกับเขา แคนยิ้มให้ตัวเองก่อนที่จะเคาะประตู
ก็อกๆๆๆ
“ฮัท ตื่นหรือยัง ตื่นได้แล้วนะ”
“...” ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากภายในห้อง ร่างบางตัดสินใจใช้มือเล็กลองบิดลูกบิดประตูเบาๆ ปรากฏว่าไม่ได้ล็อกเอาไว้ ร่างเล็กยิ้มร่าก่อนที่จะผลักประตูอย่างแรง
“เฮ้ย!!!” ทันทีที่ประตูเปิดออก ก็เผยให้เห็นภาพภายในห้องนอน แคนก็ต้องเบิกตากว้าง ร้องเสียงหลงทันที เพราะภาพที่เห็นตรงหน้าคือ ฮัทและหญิงสาวคนหนึ่งที่มีสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่ กำลังนอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงกว้าง และเมื่อได้ยินเสียงร้องของแคน ฮัทก็ลืมตาขึ้นมาแล้วลุกขึ้นนั่ง
“มาทำไม” ฮัทถามอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะที่แคนยังตกตะลึงอยู่
“มะ...มาปลุกฮัท นั่นแหละ ตะ...แต่ ยังไม่ตื่นก็ไม่เป็นไร แคน...ไปก่อนนะ” ร่างบางจะปิดประตูคืนให้
“เดี๋ยว” เสียงเข้มเรียกเอาไว้เสียก่อน แคนชะงักแล้วเปิดประตูเข้ามาใหม่
“มะ...มีอะไรเหรอ” แคนถามแต่หันหน้าหนีไปทางอื่น
“อยู่นี่ก่อน อย่าเพิ่งไปไหน” ฮัทเอ่ยเป็นเชิงสั่ง
“แต่...แคนหิวข้าว ยังไม่ได้กินข้าวเลย ขอไปกินข้าวก่อนได้มั๊ย” แคนหาข้ออ้างที่จะไปให้พ้นจากตรงนี้ ไม่น่ามาเลยจริงๆ
“ไม่ได้ รออยู่นี่ก่อน” ฮัทสั่งเสียงเข้ม
“อื้อ...มีอะไรเหรอคะฮัท” หญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆเอ่ยถามขึ้น
“ไม่มีอะไร เธอกลับไปก่อนเถอะ” ฮัทพูดเสียงเรียบ
“แล้วจะให้เมย์กลับยังไงคะฮัท ฮัทต้องไปส่งเมย์นะคะ” หญิงสาวโวยวาย
“อย่ามาสั่งฉัน กลับไปเดี๋ยวนี้” ฮัทขึ้นเสียงเล็กๆ
“แล้วจะให้เมย์กลับยังไงล่ะคะ”
“แท็กซี่ไง หรือไม่ก็รถเมล์” ฮัทตอบนิ่งๆอย่างไม่ใคร่จะสนใจอะไรนัก
“ฮัทคะ” หญิงสาวเรียกชื่อฮัท แต่เจ้าตัวไม่สนใจ
“แคน หยิบผ้าขนหนูให้ฉันหน่อย” ฮัทหันไปสั่งแคน เล่นเอาร่างบางสะดุ้งเฮือกทันที
“เอ่อ...ได้” แคนเดินเข้าไปในห้องอย่างกล้าๆกลัวๆ หยิบผ้าขนหนูมายื่นให้ร่างสูง
“ชั้นให้เธอไปอาบน้ำก่อน รีบไปสิ” ฮัทหันมาพูดกับหญิงสาว หญิงสาวไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยอมลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำแต่โดยดี
“วันนี้คิดยังไงมาปลุกชั้น” ฮัทถามขณะที่กำลังเอาผ้าขนหนูพันกาย แคนรีบหันหลังให้ก่อนที่จะตอบ
“ก็...ก็ ไม่มีอะไรหรอก แคนเห็นว่ามันสายแล้วก็เลยมาปลุกน่ะ” แคนตอบ ในใจก็คิดว่าไม่น่ามาเลยจริงๆ
“ยังงั้นเหรอ แล้วนายจะหันหลังคุยกับชั้นทำไมล่ะ”
“เอ่อ...เดี๋ยวแคนไปข้างนอกดีกว่านะ” แคนเตรียมจะวิ่งออกไป แต่ก็โดนร่างสูงคว้าแขนไว้เสียก่อน
“จะไปไหนล่ะ”
“ก็...จะไปข้างนอกไง” แคนตอบ ไม่ยอมมองหน้าร่างสูง
“ไม่ต้องไปหรอก อยู่นี่แหละ ไหนๆก็มาแล้ว” ฮัทพูด ในขณะนั้น เมย์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
“ฮัทคะ เมย์กลับก่อนนะคะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่
“อื้ม...” ฮัทก็ตอบกลับไปอย่างไม่สนใจเช่นกัน หญิงสาวจึงกระแทกเท้าออกไปอย่างไม่พอใจ แต่นั่นก็ไม่ทำให้ฮัทสนใจได้
“ฮัท ไม่ไปส่งเขาหน่อยเหรอ” แคนถามขึ้น รู้สึกสงสารหญิงสาว แต่ก็รู้สึกแปลกๆ ที่ได้เห็นฮัท นอนกับผู้หญิงคนนั้น
“ไม่จำเป็น ว่าแต่นาย กินข้าวหรือยัง” คำถามที่ไม่คาดคิดว่าจะออกมาจากปากของฮัท ทำให้แคนหันไปมองหน้าร่างสูงอย่างตกใจ
“แคนเหรอ...ยังไม่ได้กินเลย”
“งั้นก็รอชั้นก่อนแล้วกัน” ร่างสูงปล่อยมือออกจากแขนร่างบางแล้วเดินตรงเข้าห้องน้ำไป แคนถอนหายใจอย่างโล่งอก และเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ปากบางก็คลี่ยิ้มออกมา นี่เป็นสัญญาณที่ดีที่เขาและฮัท จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมใช่มั๊ยนะ
แคนเดินออกมารอฮัทที่นอกห้องได้สักพัก ฮัทก็เดินตามออกมา
“ไปกับชั้น” ฮัทไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรให้ยืดยาว ร่างสูงดึงแขนร่างบางให้ตามตัวเองมา
“ฮัท จะพาแคนไปไหน”
“ไปกินข้าวไง” ร่างสูงตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ยังคงลากร่างบางให้เดินตามมา
“ไปกินที่ไหนล่ะ ทำไมต้องรีบด้วย กินที่บ้านก็ได้”
“ก็ไม่อยากกินที่บ้านนี่ อย่าพูดมากได้มั๊ย เดี๋ยวฉันอารมณ์เสียอีก จะหาว่าไม่เตือน” ร่างสูงจัดการดันร่างบางให้เข้าไปนั่งบนรถของตนเอง ก่อนที่ตนเองจะมานั่งฝั่งคนขับแล้วขับออกไป
“จะพาแคนไปไหนเหรอ” ร่างบางถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ก็ไปกินข้าวไง”
“ที่ไหนหรอ”
“เดี๋ยวนายก็รู้เองนั่นแหละ อย่าถามมากน่า” ร่างสูงตวัดสายตามองอย่างดุๆ ทำให้แคนเงียบทันที เสียงภายในรถเงียบไป ได้สักพัก แคนที่สงสัยกับการกระทำของฮัทจึงตัดสินใจถามขึ้นมา
“ฮัท แคนขอถามคำถามนึงได้มั๊ย” ทันทีที่แคนพูดจบ ฮัทก็หันมามองอย่างดุๆ
“ก็ได้ ถามมาสิ”
“ฮัท ไม่เกลียดแคนแล้วเหรอ” แคนถามเสียงแผ่ว แต่ร่างสูงก็ได้ยินมัน และทันทีที่ได้ยินคำถาม ฮัทก็เงียบไป นั่นสินะ ทำไมเขาถึงำอะไรแบบนี้กับคนที่ว่าเกลียดนักเกลียดหนา ทำไมต้องแคร์ ทำไมต้องห่วง ทำไมๆๆๆ
“เกลียด” ฮัทตอบออกมา หากแต่ในใจไม่ได้คิดแบบนั้นสักนิด
“อย่างนั้นเหรอ” แววตาของแคนหม่นแสงลง เมื่อได้ยินคำตอบจากฮัท
“ใช่...ถามทำไม”
“เปล่าหรอก ก็แค่สงสัยว่าเกลียด แล้วทำแบบนี้ทำไม”
“ไม่รู้สักเรื่องจะตายมั๊ย” ฮัทเอ่ยเสียงดุ ไม่ใช่เพราะรำคาญหรือว่าเกลียดอะไรหรอก แต่เพราะเขาไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ตอนนี้เขายังไม่สามารถตอบตัวเองได้เลยว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะอะไร
แคนนั่งนิ่งเงียบ สายตาก็มองออกไปข้างนอกรถ จนรถของฮัทมาจอดที่หน้าห้างสรรพสินค้าหรูแห่งหนึ่ง
“อยากกินอะไร” ฮัทถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้างแล้ว
“อะไรก็ได้”
“งั้นตามมานี่” ฮัทเดินนำแคนเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่ง ทั้งคู่ใช้เวลาในการรับประทานอาหารไม่นานนักก็เสร็จเรียบร้อย
“อยากไปไหนต่อหรือเปล่า” ฮัทถาม
“ไม่หรอก กลับบ้านกันเถอะ” แคนชวนกลับบ้าน
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ นายรออยู่ตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน” ฮัทบอก แล้วเดินไปห้องน้ำ แคนยืนรอฮัทอยู่ที่เดิมจนเวลาผ่านไปเป็นสิบนาที ร่างบางก็ยังไม่เห็นฮัทกลับมาเสียที จึงตัดสินใจไปตาม
“ฮัท อยู่ในนี้หรือเปล่า” แคนเดินเข้ามาในห้องแล้ว เมื่อเห็นว่าไม่มีคนอยู่จึงร้องเรียกฮัท
“....” แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา
“หรือว่าจะไปแล้ว” เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำแน่แล้ว แคนจึงเดินกลับไปที่เดิม แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาของฮัท ร่างบางเริ่มใจไม่ดีควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแต่ก็ไม่พบ
“ลืมเอาโทรศัพท์มา กระเป๋าตังก็ไม่ได้เอามา ทำไงดีเนี่ย” ร่างบางหนุมรอบตัว สอดส่ายสายตามองหาร่างสูงที่คุ้นเคยแต่ก็ไม่เจอ แคนออกเดินไปเรื่อยๆเผื่อว่าจะเจอ
“จริงสินะ ฮัทอาจจะไปที่รถแล้วก็ได้” เมื่อนึกได้ดังนั้น แคนก็ เดินออกไปที่ลานจอดรถทันที
“แคนหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น แคนหันไปหาต้นเสียง แล้วยิ้มกว้าง
“คุณรุจ” ร่างบางเรียกชื่อร่างสูงตรงหน้า
“อย่าเรียกคุณเลยครับ เรียกพี่รุจก็ได้”
“อ่อ...ฮะ พี่รุจ”
“แคนมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ” รุจเอ่ยถาม
“มาทานข้าวน่ะฮะ นี่ก็กำลังจะกลับแล้ว” แคนตอบ
“จะกลับคนเดียวเหรอครับ ให้พี่ไปส่งมั๊ย”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ แคนมากับฮัท เดี๋ยวกลับกับฮัทฮะ”
“ฮัท...ใครเหรอครับ” รุจถามอย่างสงสัย
“อ๋อ...น้องชายแคนเองฮะ”
“แล้วนี่แคนกำลังจะไปไหนเหรอครับ”
“ไปที่รถของฮัทน่ะฮะ ฮัทคงจะไปรอแคนอยู่ที่รถแล้ว” แคนตอบ
“งั้น...เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อนนะครับ”
“อ่า...ก็ได้ฮะ” แคนตอบ แคนจึงเดินนำมาที่รถของฮัทเคยจอดอยู่ แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว
“ไหนล่ะครับแคน รถน้องชายแคน” รุจถาม แคนหน้าเสียเล็กน้อย ฮัทหายไปไหน ทำไมไม่รอเขานะ
“ไม่รู้เหมือนกันน่ะฮะ ก็ตอนมาฮัทจอดรถไว้ที่นี่นี่นา”
“สงสัยเขาคงกลับไปแล้วมั้งครับ” รุจเอ่ยแสดงความเห็น
“...” แคนเงียบไป นี่ฮัททิ้งเขาอย่างนั้นเหรอ
“เอ่อ...งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านมั๊ยครับแคน”
“ขอบคุณนะฮะพี่รุจ” แคนยอมตกลงกลับบ้านกับรุจ เพราะถ้าหากไม่กลับกับรุจก็คงต้องเดินกลับบ้านเองเป็นแน่
----------------------------------------------------------------------------------------------
บ้านแคน
รุจขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของแคน
“เข้าไปข้างในก่อนมั๊ยฮะพี่รุจ” แคนชวนตามมารยาท
“ก็ได้ครับ” รุจตอบ
ร่างบางเดินนำร่างสูงเข้ามาในบ้าน สายตาก็มองหารถของฮัท แต่ก็ไม่เจอ ไปไหนของเขานะ
“พี่รุจนั่งนี่ก่อนนะฮะ เดี๋ยวแคนไปเอาน้ำมาให้”
“ครับ” ร่างบางเดินเข้าไปรินน้ำมาให้รุจ
“นี่ฮะพี่รุจ”
“ขอบคุณครับ บ้านแคนนี่น่าอยู่นะเนี่ย” รุจเอ่ยชมบ้าน
“ฮะ...ใครๆก็บอกว่าบ้านนี้น่าอยู่กันทั้งนั้น พี่รุจชื่อจริงชื่ออะไรเหรอฮะ” แคนถามด้วยความอยากรู้
“พี่ชื่อจริงชื่อ ศุภรุจครับ”
“ชื่อพี่รุจ คล้ายชื่อแคนเลย” ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น
“แล้วแคนชื่ออะไรเหรอ”
“แคนชื่อ อติรุจฮะ” แคนพูดชื่อตัวเองอย่างภูมิใจ และในขณะนั้นเสียงรถของฮัทที่ดังขึ้น
“สงสัยฮัทจะมาแล้ว” แคนชะเง้อมองไปหน้าบ้านก็พบร่างสูงของฮัทกำลังเดินเข้ามาในบ้าน ร่างสูงหันมาเห็นแคนกับรุจที่นั่งอยู่ด้วยกัน ใบหน้าหล่อที่ในตอนแรกฉายแววความกังวลอยู่กลายเป็นความโกรธ
“ฮัท เดี๋ยวก่อนสิฮัท” แคนเรียกฮัทไว้ แต่ร่างสูงไม่ฟังเดินขึ้นห้องไปทันที
“เอ่อ... ถ้าอย่างนั้น พี่กลับก่อนนะ” รุจเอ่ยขึ้น
“อ่อ...ฮะ แคนไปส่งมั๊ย”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ไปก่อนนะ” รุจเอ่ยลาแล้วเดินออกจากบ้านไป ส่วนร่างบางร้อนใจในท่าทีของร่างสูงจึงรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของฮัททันที
“ฮัท เปิดประตูออกมาคุยกันก่อนสิฮัท ฮัท” แคนทุบประตูห้องของฮัทรัว
ปัง!!!
ฮัทเปิดประตูออกมาอย่างแรงจนมันกระทบกับกำแพงจนเกิดเสียงดัง
“ฮัท เป็นอะไร” แคนถามเสียงอ่อนเมื่อเห็นสีหน้าของฮัทที่ฉายแววความโกรธออกมา
“...” ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไร แต่ใช้มือหนากระชากร่างบางเข้ามาในห้องอย่างแรง
--------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้แรกๆมาก็หวานดีนะ แต่ทำไมหลังๆมันแรงขนาดนี้นะ
ภาษาไรเตอร์มันอาจจะไม่ค่อยสวย ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็ขออภัยนะคะ
อ่านแล้วช่วยเม้นหน่อยนะคะ
ฝาก OPV ด้วยนะจ๊ะ เพิ่งเคยทำตัวแรก มันก็เลยได้แค่นี้ 555
http://www.youtube.com/watch?v=U-bYQk1xBeo&feature=youtu.be
ความคิดเห็น