คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 4. จูบ
แอ๊ด…
เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น แกงส้มเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ ก็มาเจอฮั่นที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา
“พี่ฮั่นฮะ” แกงส้มเรียกฮั่นเสียงเบา เพราะเห็นว่าแคนนอนหลับอยู่
“อ้าว...แกงส้ม นั่งก่อนสิ” ฮั่นชวนแกงส้มนั่งตามมารยาท แกงส้มนั่งลงข้างๆฮั่นแล้วถามถึงอาการของแคน
“พี่แคนเป็นยังไงบ้างฮะ”
“ก็ดีขึ้นแล้ว เพิ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เอง” ฮั่นตอบ
“แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นเหรอฮะ ทำไมพี่แคนถึงตกลงไปในสระน้ำได้”แกงส้มถามต่อ เพราะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแคน แคนถึงได้ตกลงไปในสระน้ำแบบนั้น
“ก็แคนน่ะสิ ดันไปดื่มไวน์เข้า แล้วคนที่ไม่เคยกินอย่างนั้นน่ะ ก็เมา แล้วก็หมดสติน่ะสิ” ฮั่นตอบ สายตาจับจ้องไปยังร่างบางที่นอนหลับหายใจอย่างสม่ำเสมออยู่บนเตียง
“อย่างนั้นเหรอฮะ คงเป็นความผิดผมเองแหละ ที่ให้เอาไวน์เข้ามาในงาน” แกงส้มเอ่ยอย่างรู้สึกผิด โทษตัวเองว่าเป็นคนทำให้แคนต้องเป็นแบบนี้
“อย่าโทษตัวเองเลย แกงส้มไม่ได้ผิดสักหน่อย” ฮั่นโอบแกงส้มเบาๆเป็นเชิงปลอบ
“เอ่อ...ฮะ” แกงส้มตอบเสียงแผ่ว รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“แล้วนี่เราเรียนจบแล้วใช่มั๊ย” ฮั่นถามแกงส้ม
“ยังหรอกฮะ เหลืออีกปีนึง แต่ว่าตอนนี้คิดถึงเมืองไทย ก็เลยกลับมาก่อน” แกงส้มตอบกลับไป ไอ้ที่คิดถึงเมืองไทยนี่คงไม่เท่าไหร่หรอก แต่คิดถึงคนข้างๆนี่มากกว่า
“งั้นเหรอ...แล้วเรียนหนักไหม ไหวหรือเปล่า” ฮั่นถามด้วยความเป็นห่วง
“ก็ไม่หนักเท่าไหร่หรอกฮะ” แกงส้มตอบ ในใจรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน ที่ฮั่นก็เป็นห่วงเขาด้วย ถึงแม้จะรู้ว่าฮั่นไม่ได้คิดอะไร แต่ก็ขอเข้าข้างตัวเองให้มีความสุขสักนิดก็ยังดี
“ดีแล้ว อย่าเรียนหนักมากนะ เดี๋ยวจะเป็นบ้าเอา ฮ่าๆๆๆ” ฮั่นขยี้ผมของแกงส้มอย่างหมั่นเขี้ยว ร่างบางหันมาค้อนใส่ฮั่นเล็กน้อย
“โอ๊ย!!! พี่ฮั่น หัวผมเละหมดแล้ว” แกงส้มเบี่ยงศีรษะหลบฮั่น แต่ร่างสูงไม่ยอม ดึงตัวแกงส้มเข้ามาใกล้ตนเองอีก ร่างบางอึ้งไปเล็กน้อย
“อะไร พี่เล่นแค่นี้ไม่ได้เหรอ โตแล้วหยิ่งเหรอเราน่ะ” ฮั่นแกล้งพูด แกงส้มรีบหันขวับแล้วปฏิเสธพัลวัน
“เปล่านะ ผมไม่ได้หยิ่งนะพี่ฮั่น เอ้า...อยากเล่น เล่นเลย” แกงส้มก้มหัวให้ฮั่น ร่างสูงมองการกระทำของร่างบางด้วยความเอ็นดู
“ประชดพี่หรือเปล่าเนี่ย”
“เปล่าน้า”
“พี่ล้อเล่น อะไรจะจริงจังขนาดนี้”
“โหย...พี่ฮั่นอ่ะ แกล้งผมอีกแล้วนะ”
“ก็เรามันน่าแกล้งนี่หว่า”
“น่าแกล้งตรงไหนเนี่ย”
“ก็ทุกตรงนั่นแหละ แกล้งแล้วก็งอน น่ารักดี พี่ชอบ” สองคำสุดท้ายทำเอาใบหน้าของแกงส้มขึ้นสีแดงระเรื่อ น่ารักดี พี่ชอบ อย่างนั้นเหรอ แบบนี้เขาพอจะมีสิทธิใช่มั๊ย
“เฮ้ย...ทำไมหน้าแดง ไม่สบายหรือ” ฮั่นหันมาเห็นแกงส้มหน้าแดงก็ตกใจ ใช้หลังมือแตะหน้าผากแกงส้มทันที
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” แกงส้มหันหน้าหนีทันที
“สองคนนั้นน่ะ คุยอะไรกันเสียงดังเชียว” เสียงของแคนดังขึ้น ทำให้ทั้งฮั่นและแกงส้มหันไปมองแคนที่นอนตะแคงมองทั้งสองตาแป๋วอยู่บนเตียง
“เอ่อ...พี่แคน ตื่นนานยัง” แกงส้มรีบวิ่งไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงแคนทันที
“สักพักแล้วหล่ะ ก็ได้ยินเสียงสองคน คุยกันซะดังเลย”
“แกงส้มนั่นแหละเสียงดัง พี่ไม่ได้เสียงดังนะ” ฮั่นโบ้ยให้แกงส้ม
“พี่ฮั่นนั่นแหละชอบแกล้งผม พี่แคนอย่าไปเชื่อนะ พี่ฮั่นนั่นแหละที่ผิด”
“อ้าว...ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะครับน้องแกง พี่ไม่ผิดซะหน่อย” ฮั่นยังคงยืนกรานว่าตัวเองไม่ผิด ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่ว่าอยากจะเอาชนะหรืออะไรทั้งนั้น แค่อยากที่จะแกล้งคนขี้ฟ้องสักหน่อย
“พอแล้วๆ ทั้งสองคนเลย สรุปก็ผิดมันทั้งคู่นั่นแหละ ไม่ต้องเถียงกันแล้วนะ” แคนสรุป
“ไม่เถียงแล้วก็ได้ ว่าแต่พี่แคนเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” แกงส้มหันไปสนใจแคนต่อ ถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว ตอนนี้สบายมาก เออ...พี่ฮั่น แคนกลับบ้านได้หรือยังฮะ” แคนลุกขึ้นนั่งถามฮั่น
“ไม่รู้เหมือนกันสิ เดี๋ยวพี่ไปถามหมอให้ก็แล้วกันนะ” ฮั่นบอก
“อื้อ...ไปดีมาดีล่ะ” แคนโบกมือลาฮั่น แล้วพูดแบบกวนๆ หลังจากที่ฮั่นเดินออกจากห้องไป แคนก็หันมามองหน้าแกงส้มทันที
“เอ่อ...พี่แคน มองหน้าผมทำไมฮะ” แกงส้มถาม เมื่อเห็นแคนจ้องตัวเอง
“แกงส้ม พี่ถามอะไรอย่างนึงได้มั๊ย” แคนถามขึ้น
“ได้สิพี่ ถามมาเลย”
“ถ้าพี่ถามแล้วสัญญาได้มั๊ยว่าจะตอบตามความจริง”
“เอ่อ...สัญญาก็ได้”
“แกงส้มชอบพี่ฮั่นใช่มั๊ย” คำถามของแคนทำเอาแกงส้มชะงักไปทันที ลมหายใจติดขัด ใบหน้าขึ้นสี
“เอ่อ...คือ...คือว่า....” แกงส้มอึกอัก ตอบอะไรไม่ถูก
“พูดความจริงนะแกงส้ม แกงส้มชอบพี่ฮั่นใช่มั๊ย” แคนถามจี้
“เอ่อ...ใช่ฮะ ผมชอบพี่ฮั่น” ในที่สุดแกงส้มก็พูดความจริงออกมาจนได้ แคนยิ้มอย่างพอใจ
“ก็แค่เนี้ย” เมื่อได้คำตอบที่พอใจแล้ว แคนก็เอนหลังนอนลง
“แต่พี่แคนอย่าบอกพี่ฮั่นนะ”
“ทำไมล่ะ ถ้าชอบก็ต้องบอกเขาไปสิ จะเก็บไว้ทำไม” แคนหันมาพูด
“ไม่เอาอ่ะ ผมยังไม่พร้อม นะพี่แคนอย่าบอกพี่ฮั่นนะ ผมกลัว” ประโยคที่ฉายแววความกังวลทำให้แคนต้องหันมาสนใจแกงส้ม
“กลัวอะไร พี่ฮั่นเค้าไปจับแกงส้มแหวกอกหรอกน่า” แคนพูดติดตลก แต่แกงส้มกลับไม่เล่น แววตายังฉายแววความกังวลอยู่
“ผมกลัว ถ้าพี่ฮั่นรู้แล้วเค้าไม่ได้คิดอะไรกับผม ความสัมพันธ์ของเรา จะไม่เหมือนเดิม” แกงส้มเอ่ยในสิ่งที่ตัวเองกังวลมาตลอดให้แคนฟัง แคนรับฟังอย่างสนใจ
“แต่ถ้าพี่ฮั่นไม่รู้ แกงส้มก็จะต้องแอบชอบแบบนี้ไปเรื่อยๆเหรอ” แคนถาม
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละฮะ อย่างน้อย ผมก็ยังสามารถคุยเล่นกับพี่ฮั่นได้เหมือนเดิม ผมกลัวว่าถ้าหากบอกไปแล้วพี่เขาเปลี่ยนไป ผมคงทำใจไม่ได้แน่ๆ” แววตาของแกงส้มหม่นแสงลง แคนมองแกงส้มอย่างเห็นใจ เขารู้ดีว่าการ “แอบรัก” น่ะมันเป็นยังไง
“แล้วถ้าเกิดว่าวันหนึ่ง พี่ฮั่น เขาไปรักคนอื่นล่ะ แกงส้มจะทำยังไง”
“ผม...ไม่รู้สิฮะ ก็...คงต้องทำใจ” แกงส้มตอบเสียงแผ่ว นั่นสินะ ถ้าหากวันหนึ่งพี่ฮั่นไปรักคนอื่นขึ้นมา เขาจะทนรับความเจ็บปวดได้หรือเปล่านะ
“สู้ๆนะไอ้น้องชาย ยังไงซะพี่ก็เชียร์แกงส้มเต็มที่อยู่แล้ว” แคนตบบ่าแกงส้มเบาๆให้กำลังใจ แกงส้มยิ้มอย่างขอบคุณตอบกลับมา
“ขอบคุณนะฮะ พี่แคน”
“แคน หมอบอกว่ากลับบ้านได้แล้ว” เสียงฮั่นดังขึ้น ก่อนที่ตัวจะมาเสียอีก
“งั้นเดี๋ยวแคนไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะฮะ แกงส้มอยู่กับพี่ฮั่นไปก่อนนะ พี่ไปอาบน้ำก่อน” แคนพูดพลางขยิบตาให้แกงส้ม แกงส้มส่ายหัวน้อยๆให้กับแคน
“มีอะไรกันหรือเปล่า” ฮั่นถามอย่างสงสัย
“เอ่อ..ไม่มีอะไรฮะ” แกงส้มตอบปฏิเสธไป ฮั่นพยักหน้ารับ ไม่ได้ถามอะไรต่อ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เย้...ได้กลับบ้านสักที รู้มั๊ยเนี่ยแคนอยู่โรงพยาบาล เบื่อกลิ่นยาจะแย่อยู่แล้ว” เมื่อกลับถึงบ้าน แคนก็กระโดดโลดเต้นทันที
“อะไรจะดีใจขนาดนั้นแคน” ฮั่นถาม
“เอ้า...ก็คนมันไม่ชอบโรงพยาบาลนี่ ได้ออกมาก็ดีใจสิ” แคนหันไปตอบ
“เอาเข้าไป น้องฉันบ้าขึ้นทุกวัน” ฮั่นพูดยิ้มๆ
“เออ...บ้าก็บ้า อืม...เดี๋ยวแคนมานะ” แคนหันมาบอกฮั่น
“จะไปไหน”
“ไปทำธุระแปป พี่ฮั่นอยู่กับแกงส้มไปก่อนนะ” ร่างบางพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วก็รีบวิ่งเข้าบ้านไป
“อะไรของเขาวะเนี่ย” ฮั่นมองตามแล้วส่ายหัวน้อยๆให้ความน่ารักของแคน
“พี่แคนเนี่ย น่ารักจังเลยนะฮะ” แกงส้มเอ่ยชมพี่ชายตัวเล็ก พี่วิ่งหายเข้าไปในบ้านแล้ว
“ใช่ น่ารัก” ฮั่นพูดขึ้นมาลอยๆ สายตายังคงจับจ้องไปในบ้านที่น้องชายเพิ่งวิ่งเข้าไปเมื่อกี้ แกงส้มหันมามองหน้าฮั่น พลางสังเกตสีหน้าและแววตาที่มองแคน
“ใครได้พี่แคนไปเป็นแฟนเนี่ย โชคดีสุดๆไปเลยนะฮะ” แกงส้มแกล้งพูด เพื่อที่จะดูปฏิกิริยาของร่างสูง
“หึ...คงยากหน่อยนะ เพราะพี่ไม่ยอมแน่” แววตาของฮั่นเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทันที
“เอ่อ...งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะฮะ” แกงส้มขอตัวกลับก่อน
“จะกลับแล้วเหรอ ให้พี่ไปส่งมั๊ย” ฮั่นละสายตาที่มองภายในบ้านหันมามองแกงส้ม
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ พี่ฮั่น ผมกลับเองได้” แกงส้มปฏิเสธ พลางก้มหน้าลงต่ำ ไม่กล้าที่จะมองหน้าฮั่น
“ไปเถอะพี่อยากไปส่ง” ฮั่นถือวิสาสะจับมือแกงส้มก่อนที่จะออกแรงดึงไปที่รถ ร่างบางปล่อยให้ร่างสูงดึงไปตามใจชอบ ในใจตอนนี้กลัวเหลือเกิน กลัวว่าสิ่งที่เขาคิดมันจะเป็นความจริง
----------------------------------------------------------------------------------
“ป้าแจ๋วฮะ ฮัทอยู่หรือเปล่าฮะ” แคนวิ่งเข้ามาถามแม่บ้านสูงอายุ
“คุณฮัทอยู่บนห้องน่ะค่ะ คุณแคน” ป้าแจ๋วตอบ
“ขอบคุณนะฮะ” แคนทำท่าจะวิ่งออกไป
“เดี๋ยวค่ะคุณแคน คุณแคนไม่เป็นอะไรแล้วหรอคะ” ป้าแจ๋วถามด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่ทราบข่าวเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว
“ไม่เป็นอะไรแล้วฮะ ขอบคุณนะฮะที่เป็นห่วง แคนขอตัวก่อนนะ” พูดจบร่างบางก็วิ่งลิ่วขึ้นไปข้างบนทันที ป้าแจ๋วยิ้มบางๆให้กับร่างเล็กที่น่ารักสดใสอยู่เสมอ ใครเห็นใครก็ต้องรัก ก็มีแต่ฮัทคนเดียวเนี่ยแหละที่ไม่ค่อยจะชองแคนสักเท่าไหร่ แต่เธอก็เชื่อว่าความน่ารักของแคน จะทำให้ฮัทเปลี่ยนใจได้
ร่างบางวิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของฮัท ก่อนที่จะนิ่งคิดว่าจะเอายังไงดี
“เอาวะ” ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะเคาะประตู ร่างบางสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนที่จะลงมือเคาะ
ก็อกๆๆ
“ใคร” เสียงห้าวดังมาจากภายในห้อง
“เอ่อ...พี่แคนเอง”
“มาทำไม” เสียงห้าวถามอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ทำเอาร่างบางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ คิดถูกหรือคิดผิดที่มาหาเนี่ย
“เอ่อ...คือ เปิดประตูมาคุยกันก่อนได้มั๊ย” แคนถามไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
“รำคาญจริงๆ มีอะไร” น้ำเสียงปนความไม่พอใจพูดขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะมาเปิดประตู ใบหน้าหล่อที่ไม่รับแขกทำเอาแคนแทบจะหันหลังเดินกลับไป
“เอ่อ...คือ เรื่องเมื่อคืน พี่...ขอบคุณนะ” คำขอบคุณถูกเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก
“ขอบคุณเรื่องอะไร” ฮัททำเป็นไรรู้ไม่ชี้
“ก็เรื่องที่ฮัทดำน้ำลงไปช่วยพี่ไง ขอบคุณนะ”
“ฉันอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตไปช่วยนาย ได้กลับมาแค่คำขอบคุณเนี่ยนะ”
“แล้วฮัทต้องการอะไรล่ะ บอกพี่สิ” แคนยิ้มให้ฮัทอย่างจริงใจ อะไรที่มันสามารถที่จะทำให้ได้ เขาก็ยินดีจะทำ
“เข้ามานี่สิ” ฮัทดึงตัวแคนเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูทันที แคนที่ไม่ได้ทันตั้งตัวก็ตกใจ
“ฮัท ทำอะไรน่ะ”
“ก็อยากจะตอบแทนใช่มั๊ยล่ะ” ร่างสูงดันร่างบางจนติดกำแพง แขนทั้งสองข้างดันกำแพงล็อกร่างบางเอาไว้ไม่ให้ไปไหนได้
“ก็...ชะ...ใช่ ตะ...แต่ว่า ปล่อยพี่ก่อนเถอะ แล้วฮัทอยากได้อะไร ค่อยบอกพี่”
“แล้วถ้าฉันอยากได้ จูบของนายล่ะ” ร่างสูงกระซิบที่ใบหูเล็ก ทำเอาแคนสะดุ้งทันที
“มะ...ไม่ได้หรอก ขออย่างอื่นได้มั๊ย”
“นายอยู่กับฉันมากี่ปีแล้ว”
“หลายปีแล้ว”
“งั้นก็ต้องรู้สินะว่า ถ้าฉันอยากได้อะไร ก็คือต้องได้”
“แต่ว่า...อุ๊บ” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้ท้วงอะไร ริมฝีปากหนาก็ประกบลงบนริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว ร่างบางตกใจ พยายามผลักร่างสูงออก แต่ไม่เป็นผล ปากบางเม้มแน่นเมื่อลิ้นหนาพยายามที่จะลุกล้ำเข้ามา ตาหวานหลับตาปี๋ ร่างสูงใช้มือหนาบีบปากของร่างบางอย่างแรงจนปากบางเผยออก ไม่ให้เป็นการเสียเวลา ร่างสูงส่งลิ้นเข้าไปสำรวจ เก็บความหวานภายในโพลงปากอย่างรวดเร็ว ลิ้นหนาหยอกล้อกับลิ้นเล็ก เป็นการจูบที่เร่าร้อน อ่อนโยน จะร่างของแคนอ่อนแรง ขาทั้งสองแทบจะทรุดลง ร่างสูงจึงกระชับเอวร่างบางเอาไว้
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ริมฝีปากหนาก็ยังไม่ยอมผละออก ยังคงเก็บเกี่ยวความหวานอย่างไม่รู้สึกเบื่อ จนมือเล็กทุบที่อกร่างสูงเบาๆ เป็นสัญญาณว่าเขากำลังขาดอากาศหายใจ
ร่างสูงยอมผละออกแต่โดยดี ลิ้นหนาเลียริมฝีปากของตัวเอง แล้วมองหน้าร่างบางที่ใบหน้าขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด ร่างบางตวัดสายตาขึ้นมองร่างสูง
“ทำกับพี่แบบนี้ทำไม”
“ก็บอกเอง ว่าอยากได้อะไรก็จะให้” ฮัทตอบ แขนแกร่งยังคงโอบเอวบางอยู่
“พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนี้” แคนบอก ร่างบางสั่นระริก ในตามีน้ำใสคลออยู่ ไม่รู้ว่ามันมาจากอารมณ์ไหน รู้สึกตกใจ เสียใจ หรือว่ารู้สึกดีกันแน่
“แต่มันก็ทำไปแล้ว จะว่าไปนายนี่ก็ น่ารักเหมือนกันนะ” คำชมที่ออกมาจากปากร่างสูงทำเอาร่างบางตกตะลึง เมื่อกี้ฮัทชมเขาอย่างนั้นเหรอ
“ปละ...ปล่อยได้แล้ว พี่จะกลับห้อง” แคนพยายามแกะมือหนาออกจากเอวตน แต่ก็ไม่เป็นผล
“อ้อ...แล้วอีกอย่าง ห้ามเรียกแทนตัวเองว่าพี่กับฉัน เพราะฉันมีพี่แค่คนเดียวเท่านั้น” แต่ประโยคที่ร่างสูงเอ่ยออกมาทีหลังนั้น ทำเอาร่างบางสลดลง นี่ฮัทก็ยังคงรังเกียจเขาจนไม่อยากให้เรียกแทนตัวเองว่าพี่เลยเหรอ
“ทำไมล่ะ” แคนถาม
“ไม่จำเป็นต้องรู้ แต่ถ้านายกล้าขัดคำสั่งฉัน จะโดนไม่ใช่น้อย”
“แล้วจะให้พี่เรียกแทนตัวเองว่าอะไรล่ะ” แคนถามเสียงแผ่ว
“เรียกแทนตัวเองกับฉัน ให้เหมือนกับที่เรียกกับพี่ฮั่น”
“งั้น ฮัทปล่อย พี่...เอ่อ...แคนก่อนนะ” ร่างบางยอมเรียกแทนตัวเองว่าแคน แม้จะรู้สึกแปลกๆก็ตาม
“พูดอย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย” ฮัทยอมปล่อยแคนแต่โดยดี
“ทำไมฮัท รังเกียจพะ...แคนขนาดนั้นเลยเหรอ” แคนถาม
“ใช่ นายมาสมควรมาเป็นพี่ฉันหรอก”
“อย่างนั้นเหรอ งั้น แคนขอตัวก่อนนะ” แคนเดินคอตกออกจากห้องของฮัทไป ก่อนที่จะเดินเข้าห้องตัวเองที่อยู่ข้างๆห้องของฮัท
ร่างบางล้มตัวนอนแผ่หลาบนเตียงนุ่ม พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดเมื่อสักครู่ รสจูบที่ฮัทมอบให้ สายตาที่ยังคงเย็นชา คำพูดและการกระทำที่แสดงว่ารังเกียจ ทำให้ร่างบางสับสน
“ฮัท นายต้องการอะไรกันแน่” แคนพึมพำกับตัวเอง ไม่เข้าใจกับการกระทำของฮัท ตอนนี้เขาไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่เข้าใจแม้กระทั่งใจตัวเอง
ตอนนี้ฮั่นส้มดราม่าเบาๆ น้องแกงเราน่าสงสารจัง แต่ไรเตอร์ชอบฮุๆๆ ส่วนฮัทแคน ตอนนี้กำลัง เครียด!!! เลยจัดให้พี่ฮัทสักดอก ปลอบใจที่ต้องออกจากบ้าน TT ไรเตอร์เสียใจอ่ะพี่ฮัทออกจากบ้านแล้ว ตอนแรกเครียดมากเลย ไม่มีแรงแต่งฟิคเลย แต่จะพยายามต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจห้ด้วยนะ
ความคิดเห็น