คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บ ท ที่ 3. น า ย เ ป็ น ข อ ง ฉั น
[Aon : Part]
ผมแทบหลุดขำกับประโยคที่ไอ้เด็กนี่เอ่ยมาเมื่อสักครู่ ตั้มมองหน้าผมอย่างเคียดแค้นราวกับว่าผมไปฆ่าญาติมัน มือเรียวนั่นก็ถูกยกขยี้ปากตัวเองแรงๆ
“อ้าวเหรอ ขอโทษ เมื่อกี้ไม่ทันระวัง เอาใหม่มา จะทำดีๆเลย” ผมขยับเข้าไปไกล ตั้มเอามือมาดันหน้าผมแทบหงาย
“ออกไป ไม่งั้นผมต่อยจริงๆด้วย” มันขู่ แค่นี้คิดว่าผมจะกลัวหรือไง แต่ผมก็ยอมถอยออกไปโดยดี
“โอเคๆ ถอยก็ถอย ไปลงไปกินข้าว หรือจะต้องให้ลงไปเปิดประตูให้” ผมถาม
“ผมไม่กิน จะกลับคอนโด” ตั้มพูดจบก็เปิดประตูลงไปทันที ผมจึงรีบลงตาม วิ่งไปคว้าข้อมือมันแล้วดึงเอาไว้ ไอ้เด็กนี่ทำไมมันดื้ออย่างนี้วะเนี่ย
“ไปกิน โทรศัพท์นายก็อยู่กับฉันนะ อย่าลืม” ผมย้ำ มันมองหน้าผมราวกับอยากจะฆ่าผมให้ตายคามือ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่กระแทกเท้าเดินตามผมเข้ามาภายในร้านอาหาร ผมยิ้มๆกับท่าทางนั่น
อาหารมื้อนี้แลจะไม่ค่อยอร่อยสำหรับตั้มสักเท่าไหร่ ดูมันทำหน้าสิ อย่างกับไปโกรธแค้นใครมาเป็นชาติ และอาหารมื้อนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี มั้งนะ
“พอใจคุณหรือยัง เอาโทรศัพท์คืนมา ผมจะกลับ” ตั้มยื่นมือมาขอโทรศัพท์คืน เรื่องอะไรผมต้องคืนล่ะ จริงมั๊ย
“เดี๋ยวฉันไปส่งที่ห้องเอง” ผมผุดลุกขึ้น ตั้มลุกตาม
“ไม่ต้อง ผมกลับเองได้” ผมไม่สนใจที่ตั้มพูด เดินออกมาจากร้านอาหารทันที และนั่นทำให้ตั้มต้องเดินตามมาอย่างห้ามไม่ได้ ปากก็บ่นๆด่าๆผมตลอดทาง
“ขึ้นรถได้แล้ว แล้วก็หยุดด่าฉัน สงสัยต้องให้เอาเหล็กเกี่ยวปากอีกรอบมั้งเนี่ย” ผมพูดออกไป จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไร แค่อยากจะแกล้งมัน ตั้มเปิดประตูรถไปนั่งแล้วปิดอย่างแรง เห้ยๆ ประตูรถกูจะหลุดไหมน่ะ ผมจึงตามเข้าไป
“คอนโดอยู่ไหน บอกทางด้วย”
“เออ”
“พูดกับผู้ใหญ่ให้มันดีๆหน่อยสิ” ผมพูดกวนๆใส่มัน
“ครับผม กระผมจะบอกทางคุณพี่เองขอรับ” มันประชด ผมขำเล็กๆแล้วก็ออกรถไป
คอนโดของตั้มก็อยู่ไม่ห่างจากที่ผมอยู่สักเท่าไหร่ ดีแล้ว เวลาไปมาหาสู่กันจะได้สะดวกๆหน่อย ผมเลี้ยวรถเข้ามาจอดภายในลานจอดรถของคอนโด ตั้มทำท่าจะเปิดรถออกไป แต่ผมขัดเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยว ไม่คิดจะเชิญแขกเข้าไปดื่นน้ำดื่มท่าเลยหรือไง”
“ไม่คิด เอาโทรศัพท์ผมมาได้แล้ว” ตั้มทวงโทรศัพท์คืน
“เอาไว้ไปคืนบนห้องก็แล้วกัน” ผมพูด พร้อมกับเปิดประตูออกจากรถมายืนรอ ตั้มทำหน้างอก่อนจะกระแทกประตูของผม ออกมาแล้วก็ปิดเสียงดังสนั่น เอ่อ … กว่าจะจีบมันติดเนี่ย ผมว่าประตูรถผมต้องพังไปก่อนแน่ๆเลย ตั้มออกเดินโดยที่ไม่สนใจผม และก็แกล้งทำเป็นเดินเร็วๆ แต่ผมก็ตามทัน ด้วยช่วงขาที่ยาวกว่ามันนิดนึง จนในที่สุดก็มาถึงห้องของมัน
“เชิญแขกเข้าไปดีๆไม่เป็นเหรอครับ” ผมยียวน แกล้งมันก็สนุกดีเหมือนกัน ตั้มกัดฟันแน่น คงพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ตะบันหน้าผมแน่
“เชิญเข้ามาดื่มน้ำดื่นท่าก่อนเลยครับ คุณแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ” มันยอมทำตามที่ผมบอก แต่ก็ไม่วายแอบกัดผมอีก แต่ผมก็ไม่สนใจ เดินเข้าไปภายในห้องของเจ้าตัว
ห้องของตั้มไม่ได้ใหญ่โตมากนัก ข้าวของจัดเป็นระเบียบดี โดยรวมก็ถือว่าใช้ได้นะ
“เชิญไปนั่งที่โซฟาก่อนเลยครับ เดี๋ยวกระผมจะไปนำน้ำมาให้” ตั้มก็ยังคงทำประชดต่อไป ผมก็ได้แต่ยิ้มๆแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา
ตั้มเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำเปล่า ผมรับมันมาดื่มเล็กน้อยพอเป็นพิธี
“กินแล้วก็กลับไปได้แล้วครับ” อะไรของมันวะ จะไล่กลับท่าเดียวเลย คนอย่างกรกฏ ไม่มีทางทำตามแน่
“พี่เพิ่งจะมาถึงเองนะครับ จะไล่กลับละ ใจร้ายจริง”
“ก็บอกว่าจะมากินน้ำ ก็เนี่ยกินแล้ว ก็ออกไปได้แล้ว”
“ไม่ไปครับ” ผมตอบกลับไปอย่างหน้าด้านๆ พร้อมส่งยิ้มให้ ตั้มขมวดคิ้ว แล้วตีหน้ายักษ์ใส่ พลางกระแทกตัวนั่งโซฟาข้างๆอย่างแรง คงรู้แหละ ว่าไล่ยังไง ผมก็ไม่ไป
“คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่เนี่ยห๊ะ” ตั้มถามขึ้นมา
“ก็บอกไปแล้วไง ฉันต้องการนายเป็นแฟน” ผมก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิม จะว่าไปเนี่ย มันนี่จีบยากจีบเย็น ปกติถ้าผมจีบผู้หญิง ป่านนี้นะ ไปถึงไหนต่อไหนละ
“แล้วทำไมต้องเป็นผม เราไม่เคยรู้จักกันสักนิดเลย แล้วอีกอย่างหน้าตาอย่างคุณ ถ้าจะมีแฟนเป็นผู้หญิงสักคน ผมว่าไม่ยากหรอก” ตั้มถามต่อ ก็จริงของมันอีกแหละ
“ก็ฉันไม่ต้องการผู้หญิงคนไหน แต่ฉันต้องการนายไง” ตั้มนิ่งเงียบไป ไม่รู้ว่าเขินหรืออะไร แต่คงจะตกใจมากกว่า ผมก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ว่าทำไมต้องมาจีบมัน แค่เห็นหน้าแล้วมันรู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็นะ ก็แค่จีบเล่นๆ เบื่อแล้วฉันก็จะไปจากชีวิตนายเองนั่นแหละ
“คืนโทรศัพท์ผมแล้วกลับไปได้แล้ว” ตั้มเอ่ยบอกนิ่งๆ
“โอเค กลับก็ได้” ผมลุกขึ้นยืน ตั้มลุกตาม ผมหยิบโทรศัพท์ส่งคืนให้เจ้าตัวก่อนที่จะเดินนำออกมา แต่ก็ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงประตู ผมก็หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับตั้ม มันสะดุ้งเล็กน้อย
“มีอะไร” ตั้มถามเสียงห้วน
“แค่จะบอกว่า ต่อไปนี้นายห้ามมองใคร ห้ามสนิทสนมกับใครเกินเหตุ เข้าใจมั๊ย” ผมสั่ง
“เรื่องอะไรล่ะ ผมจะมองใคร สนิทกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ คุณไม่ใช่เจ้าชีวิตผมนะ” และก็อีกตามเคย มันโวยวายทันทีที่พูดจบ ผมสาวเท้าเข้ามาใกล้
“แต่ฉันหวงของๆฉัน และนาย เป็นของฉัน”
“ผมไม่ใช่ของใครทั้งนั้น” ตั้มตะคอกอย่างเหลืออด และผมก็ไม่ชอบให้ใครมาตะคอกใส่ ผมรั้งเอวคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ ตั้มตกใจพยายามผลักผม แต่ก็ไม่เป็นผล
“หรือจะเป็นของฉันซะตอนนี้เลย”
ผมไม่รอให้ตั้มพูดอะไรต่อ ประกบริมฝีปากลงไปทันที ตั้มดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนผม จนผมต้องเพิ่มแรงกอดให้แน่นกว่าเดิม พร้อมทั้งสอดแทรกลิ้นร้อนให้เข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็ก ตั้มพยายามอย่างสุดแรงเกิดที่จะดิ้น ลิ้นเล็กหดหนีผม แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ ไล่ต้อนลิ้นเล็กไปทั่วโพลงปาก จนเมื่อจูบจนพอใจผมก็ผละออกแล้วเลื่อนต่ำลงไปที่คอ ผมซุกไซร้ซอกคอหอมนั่น พร้อมทั้งดุนดันจนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ตั้มรวมรวบแรงที่มีทั้งหมดผลักผมออกเต็มแรง จนผมเสียหลักถอยออกห่างจากตัวเขา คนตัวเล็กกว่ายืนหอบหายใจ แววตาที่มองมาแข็งกร้าวและดุดัน ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาผมสุดแรง
พลั่ก!!
ผมล้มลงทันทีเมื่อตั้มปล่อยหมัดหนักเข้ามาที่ใบหน้า รสชาติเค็มปร่าที่เกิดขึ้นทำให้ผมต้องยกมือขึ้นเช็ดที่มุมปาก ก็พบเลือดสีแดงสดไหลออกมา
“ผมเกลียดคุณ ออกไป อย่ามาให้เห็นหน้าอีก” ตั้มตะโกนใส่ผม ผมลุกขึ้นยืน
“คงไม่ได้ล่ะ เราคงต้องเห็นหน้ากันอีกนาน” ผมพูดทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง พยศให้ได้อย่างนี้สิ ถึงจะสนุก ฉันจะทำให้นายรักฉันให้ได้ คอยดู!
[Tum : Part]
ให้ตายเถอะ ผมเกลียดมันจริงๆ เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย ผมได้แต่โมโหกับไอ้ประโยคที่มันทิ้งเอาไว้
“ตั้ม เกิดอะไรขึ้น” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น เมื่อผมหันไปก็พบกับร่างสูงของพี่ดิว ที่มองด้วยความเป็นห่วง ผมต้องรีบปรับอารมณ์และสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ
“เอ่อ … เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
“แต่คริสเล่าให้พี่ฟังว่าวันนี้มีใครไม่รู้มารับเราไปไหน แล้วพี่โทรไปก็ไม่รับ” พี่ดิวรัวคำถาม
“เอ่อ … คือ พี่อ้น คนที่เก็บโทรศัพท์ผมได้น่ะครับ เขามาชวนไปทานข้าว” ผมตอบไปตามความจริง จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่ความจริงร้อยเปอร์เซ็นต์ มันไม่ได้มาชวนไปกินข้าว แต่มันมาบังคับไปกินต่างหาก
“และทำไมเขาต้องมาชวนเรา”
“เอ่อ … อันนี้ผมก็ไม่รู้ครับ” ผมพยายามไม่สบสายตาพี่ดิว ไม่อยากให้เค้ารู้ความจริงว่าผมโดนกระทำอะไรมาบ้าง
“เป็นไรต้องบอกพี่รู้มั๊ย” พี่ดิวบอก ผมพยักหน้ารับ
“ครับๆ ถ้าผมไม่บอกพี่แล้วผมจะบอกใครล่ะ” ผมยิ้มให้พี่ดิว
“ดีมาก เอ๊ะ! แล้วนี่รอยอะไร” พี่ดิวถาม รอย รอยอะไร
“ห๊ะ รอยอะไรครับ”
“ก็รอยแดงๆที่คอเนี่ย” พี่ดิวบอกพร้อมทั้งชี้มาที่คอของผม รอยแดงๆที่คอ อย่าบอกนะว่า…
ผมรีบวิ่งไปที่หน้ากระจก พร้อมมองหารอยที่พี่ดิวว่า ก็พบว่ามันเป็นรอยแดงๆจริงๆด้วย ไอ้เชี่ยโรคจิตใส่เหล็กดัดฟัน!!!
“ว่าไง รอยอะไร” พี่ดิวถามย้ำ
“อ่อ รอย รอยยุงกัดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจดิพี่ ก็แค่ยุงกัดเอง หรืพี่ไม่เคยโดนกัด”
“เคยดิ พี่ถึงได้ถามไงว่ามันใช่รอยยุงกัดจริงๆหรือเปล่า” คำตอบของพี่ดิวทำเอาผมแทบเงิบ ซวยแล้วไงไอ้ตั้ม
“ก็ยุงกัดแหละ ไม่ก็มด ไปๆพี่ กินข้าวกินปลายัง” ผมเบี่ยงประเด็นทันที ไม่อยากจะถูกซักไซ้มากกว่านี้ แค่นี้ก็แก้ตัวไม่ถูกละ
“ยังเลย”
“เอ้า ไปกินเร็วไปๆ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง” ผมดันพี่ดิวออกจากห้องแล้วเดินออกมาหาอะไรทาน เฮ้อ ปวดหัวจริงเว้ย!!!!
------------------------------------------------------------------------
จูบกันอีกแล้วอ่ะ ทุกตอนเลย ตอนหน้าไม่เอาละ 5555
คือแบบหมั่นไส้พี่อ้นละนะ
แล้วเราจะเอายังไงดีกับพี่ดิวอ่ะ
ขอโทษนะคะ อาจจะแต่งไปมึนๆ เพราะไรเตอร์มึนตามพ่อกฏ
เม้นท์ด้วยเด้อ
ความคิดเห็น