คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3. ช่วย
ตกเย็น
แคนกำลังเลือกชุดที่จะใส่ไปงานเลี้ยงต้อนรับแกงส้มอยู่
“ไปแค่งานเลี้ยง คงไม่ต้องใส่สูทหรอกมั้ง” แคนพูดกับตัวเอง แล้วจึงหยิบเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้า และกางเกงยีนส์มาใส่ ร่างบางตรวจดูความเรียบร้อยหน้ากระจกก่อนเพื่อความมั่นใจ
“แค่นี้ก็หล่อแล้ว” แคนยิ้มให้ตัวเองในหระจก ก่อนที่จะหยิบมือถือและกระเป๋าสตางค์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกจากห้องไปรอฮั่นที่ชั้นล่างของบ้าน
“พร้อมหรือยังแคน” เสียงฮั่นดังขึ้น ร่างบางหันมาหาเจ้าของเสียง
“พร้อมตั้งนานแล้วฮะ พี่ฮั่น” แคนบอก
“แล้วนี่ ฮัทมาหรือยัง” ฮั่นถามถึงน้องชายที่ยังไม่ได้เห็นหน้า
“ยังไม่เห็นเลยฮะ”
“เอาไงดี เราจะไปก่อนหรือรอฮัท” ฮั่นถามความคิดเห็น ในใจจริงแคนอยากจะบอกว่า ให้รอฮัท แต่ฮัทคงไม่มีทางไปกับเขาแน่
“ไม่รู้เหมือนกันฮะ”
“ไม่ต้องรอผมหรอกพี่ฮั่น” เสียงของฮัทดังขึ้น พร้อมกับเจ้าตัวที่เดินลงมา
“ก็ไปด้วยกันเลยสิ ฮัท” ฮั่นบอก
“พอดีผมไม่ค่อยอยากไปร่วมกับใครบางคนสักเท่าไหร่” ฮัทพูดกระทบแคน ร่างบางได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองหน้าฮัท
“ตามใจแก ไปกันเถอะแคน” ฮั่นตามใจฮัท เพราะรู้ว่าถ้าหากให้ฮัทไปด้วย ไม่เพียงแต่ฮัทที่จะไม่ชอบใจ แต่แคนก็จะรู้สึกอึดอัดไปด้วย
“ฮะ” แคนเดนตามฮั่นออกไปโดยที่ไม่มองหน้าฮัทเลย
รถของฮั่นแล่นมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ที่ไม่ค่อยต่างจากบ้านเขาสักเท่าไหร่ ร่างสูงโปร่งของฮั่นเดินลงมาจากรถ ตามด้วยร่างเล็กของแคนที่เดินตามลงมา
“ไม่ได้มาที่นี่นานแล้วนะเนี่ย” ฮั่นเอ่ยขึ้น ตั่งแต่ที่แกงส้มไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เขาก็ไม่ได้มาที่นี่อีกเลย
“ฮะ..เราเข้าไปข้างในกันเถอะ” แคนชวน ทั้งคู่จึงเดินเข้าไปข้างในบ้าน
เสียงเพลงจังหวะสนุกสนาน รอบสระน้ำประดับประดาด้วยไฟหลากสี ผู้คนจำนวนไม่มากเท่าไหร่นักยืนคุยกันอย่างสนุกสนาน
“แคน แกงส้มอยู่ไหนเนี่ย” ฮั่นถามเพราะ ตั่งแต่เดินเข้ามายังไม่เห็นเจ้าของงานนี้เลย
“นั่นสิฮะ แคนก็ยังไม่เห็นเหมือนกัน” ร่างบางพยายามสอดส่ายสายตาหาเจ้าน้องชายตัวดีที่นัดเขามางานนี้
“พี่แคน พี่ฮั่น” เสียงของแกงส้มดังอยู่ด้านหลังของทั้งสองคน ฮั่นที่ไม่ค่อยตกใจอะไรอยู่แล้วไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่กับแคนที่ตกใจง่ายถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว
“แกงส้ม ทำไมมาไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียง” แคนแกล้งว่าแกงส้มกลบเกลื่อน
“ฮ่าๆๆๆ พี่นี่ตกใจง่ายจังเลยนะพี่แคน” แกงส้มหัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งแคน
“หัวเราะอะไรเล่า ตกใจนิดหน่อยเอง” แคนเอ่ยอย่างเขินๆ
“เปล่าครับๆ หิวกันหรือเปล่า ไปกินอาหารที่อยู่ตรงนั้นก็ได้นะฮะ กินได้ไม่อั้น วันนนี้ผมเลี้ยงตอบแทนที่เมื่อเช้าพี่ๆเลี้ยงผม” แกงส้มพูดแล้วชี้ไปทางโต๊ะอาหารแบบบุพเฟ่ที่มีอาหารมากหน้าหลายตาเรียงรายอยู่
“เออ...หิวอยู่พอดีเลย งั้นพี่ฮั่นคุยกับแกงส้มไปก่อนนะ แคนขอไปกินก่อน ของดีๆทั้งนั้น”
“ไปดีๆนะแคน” ฮั่นยังไม่เลิกเป็นห่วง กชับแคนให้ดูแลตัวเองดีๆ
“คร้าบบบ ไปแค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกน่า แคนไม่ใช่เด็กแล้วนะ ไปแล้วนะ” ร่างบางพูดจบก็วิ่งไปทันที ฮั่นส่ายหัวน้อยๆให้กับท่าทางของแคน ยังไงซะแคนก็ยังเป็นเด็กที่ต้องดูแลในสายตาของเขา
“เอ่อ...พี่ฮั่น เป็นยังไงบ้างครับ” แกงส้มเอ่ยขึ้นก่อน จริงๆแล้วเขาประหม่าไม่น้อยที่ต้องมาอยู่กันสองคนกับฮั่น
“พี่ไม่เป็นอะไร สบายดี แล้วเราล่ะแกงส้มเป็นยังไงบ้าง ไปเรียนตั้งไกล” ฮั่นถามบ้าง
“ก็สนุกดีนะฮะ ไปเรียนต่างบ้าน ตอนแรกก็ต้องปรับตัวหน่อย พี่ฮั่นรู้มั๊ยตอนแรก ผมไม่มีเพื่อนเลยนะ” แกงส้มเล่าเรื่องที่เขาอยู่ต่างประเทศให้ฮั่นฟัง
“จริงหรือเปล่า แล้วทำยังไงล่ะ” ฮั่นถามอย่างสนใจ
“ก็ตอนแรกก็ต้องอยู่ตัวคนเดียวไปก่อนแหละ รู้มั๊ยผมร้องไห้ทุกคืนเลย คิดถึงพวกพี่”
“โธ่เอ๊ย!!! ขี้แยเหมือนกันนี่เราน่ะ” ฮั่นเอื้อมมือมาขยี้หัวแกงส้มอย่างเอ็นดู แต่การกระทำนั้นทำให้แกงส้มหน้าแดง
“ผมไม่ได้ขี้แยนะพี่ฮั่น”
“อ่ะๆ ไม่ขี้แยก็ไม่ขี้แย ว่าแต่ตอนนี้ร้องไห้อยู่หรือเปล่า” ฮั่นแกล้งถาม
“พี่ฮั่นอ่ะ”
“ไม่แกล้งล่ะๆ ว่าแต่พ่อแกงส้มอยู่ไหนครับ พี่อยากจะปรึกษาเรื่องบริษัทสักหน่อย”
“คุณพ่ออยู่ในบ้านน่ะครับ พี่ฮั่นเข้าไปได้เลย”
“อื้ม...แล้วเดี๋ยวพี่มานะ” ฮั่นเดินเข้าไปในตัวบ้านของแกงส้ม ร่างบางมองตามร่างสูงเข้าไป พี่ฮั่นยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ
ทางด้านแคน
“อืม...กินอะไรดีน้า” ร่างบางเดินถือจานเปล่า มองอาหารที่น่ากิน ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะรับประทานอะไรดี
“ขอโทษนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น ร่างบางหันไปตามเสียงนั้น ก็พบชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าหล่อเหลา กำลังยิ้มให้ตนอยู่ แคนจึงยิ้มตอบกลับไปตามมารยาท
“ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ” แคนถามอย่างสงสัย
“คือ...ผมแค่อยากทำความรู้จักคุณน่ะครับ คุณชื่อ...” ร่างสูงถาม
“ผม แคนครับ” ร่างบางบอกชื่อตนเองไป โดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก
“ผมชื่อรุจนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ชายหนุ่มที่ชื่อว่ารุจ ยื่นมือมา ร่างบางจึงยื่นมือข้างที่ว่างไปจับด้วย
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” แคนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ว่าแต่คุณแคนรู้จักแกงส้มด้วยหรือครับ” รุจเอ่ยถาม
“ครับ แคนรู้จักแกงส้มมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ แล้วคุณรุจล่ะครับ รู้จักแกงส้มได้ยังไง” ร่างบางตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไร หันไปเลือกของกินต่อ
“ผมรู้จักแกงส้มตอนที่ไปเรียนที่อเมริกาน่ะครับ” รุจตอบ
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง”
“มาทำอะไรตรงนี้” เสียงดุดังขึ้น แคนสะดุ้งก่อนที่จะหันไปมองต้นเสียงที่ยืนทำหน้าตาถมึงทึง ราวกับไปโกรธใครเขามายังไงอย่างงั้น
“ฮัท คือ...พี่มาตักอาหารน่ะ” แคนตอบตามความจริง แต่ร่างสูงไม่ใคร่จะเชื่อสักเท่าไหร่
“มานี่” ฮัทเดินไปกระชากแขนของแคนออกมา ร่างบางรีบวางจาน ก่อนที่มันจะตกลงไปแตก
“เดี๋ยวฮัท จะพาพี่ไปไหน เอ่อ...คุณรุจครับ เดี๋ยวผมมานะ” แคนหันไปบอกรุจ ก่อนที่จะถูกฮัทลากออกไป รุจได้แต่มองตามไปด้วยความสงสัย
“โอ๊ย!!! ฮัท พี่เจ็บ ปล่อยได้แล้ว” ฮัทลากแคนมาจนถึงสวนของบ้านที่ไม่มีผู้คนอยู่
“แค่นี้ทำเป็นเจ็บเหรอ ไปอ่อยใครเขาอีกล่ะ ห๊ะ!!!” ฮัทพูดด้วยแรงอารมณ์ บีบข้อมือร่างบางให้แน่นขึ้นไปอีก
“หยุดพูดจาดูถูกพี่นะฮัท พี่ไม่ได้อ่อยใคร”
“แล้วไอ้เมื่อกี้เขาไม่เรียกว่าอ่อยหรือไง”
“ก็บอกว่าไม่ได้อ่อย คุณรุจเขาแค่มาคุยด้วยเฉยๆ ปล่อยพี่ได้แล้วฮัท” ร่างบางพยายามจะแกะมือร่างสูงออก
“นายก็คงไปอ่อยเขาสินะ เขาถึงได้เข้ามาคุยด้วยน่ะ ร่านซะไม่มี”
“ฮัท...เมื่อไหร่จะเลิกพูดจาดูถูกพี่สักที” แคนเริ่มขึ้นเสียง
“มันคงไม่มีวันนั้นหรอก แล้วอีอย่าง ไม่ต้องมาเรียกแทนตัวเองว่าพี่กับฉัน เพราะฉันไม่มีพี่อย่างนาย จำเอาไว้” ร่างสูงผลักร่างบางจนล้มลงไปกับพื้น แล้วเดินหนีไป แคนยกข้อมือที่ถูกบีบขึ้นมาดู ก็พบว่ามันแดงช้ำมาก ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินกลับเข้าไปในงาน
“คุณแคน เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” รุจถามเมื่อเห็นแคนเดินกับมา
“เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง” ร่างบางยิ้มน้อยๆให้รุจ สายตาก็เหลือบไปเห็นฮัท กำลังพูดคุยกับสาวๆในงานนี้กันอย่างสนุกสนาน
นายคงมีความสุขมากสินะ ที่ได้ว่าฉัน ที่ได้ทำร้ายจิตใจฉัน แต่ถ้ามันจะทำให้นายมีความสุขได้จริงๆ ฉันก็ยอม
“เอ่อ...คุณแคนครับ เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ” รุจเอ่ยขึ้น
“อ่อ...ได้ครับ” ร่างสูงยิ้มให้แคนเล็กน้อยแล้วปลีกตัวออกมา ร่างบางหันมามองอาหารตรงหน้าต่อ
“เฮ้อ...ตอนนี้ฉันกินไม่ลงแล้วล่ะ” แคนพูดกับตัวเอง สายตาก็เหลือบไปเห็น แก้วทรงสูงบรรจุของเหลวสีสวยเอาไว้ในนั้นตั้งวางอยู่
“กินน้ำสักหน่อยดีกว่า” ว่าแล้ว ร่างบางก็หยิบแก้วขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด
“ก็อร่อยดีนี่” ร่างบางว่า แล้ววางแก้วลง ก่อนที่จะเดินเล่น
ทางด้านฮั่น
หลังจากที่คุยเรื่องบริษัทกับพ่อของแกงส้มเรียบร้อยแล้ง ก็เดินออกมาตามหาแคน ซึ่งตอนนี้หายไปไหนก็ไม่รู้ ฮั่นจึงเดินเข้าไปหาเจ้าของงาน
“แกงส้ม เห็นแคนบ้างมั๊ย”
“ไม่เห็นเลยฮะ แต่พี่แคนเขาบอกว่าเขาจะไปกินอาหารนี่ฮะ ก็คงอยู่แถวๆอาหารนั่นแหละฮะ” แกงส้มบอก
“อื้ม...เดี๋ยวพี่ไปหาแคนก่อนนะ”
“เอ่อ...ให้ผมไปด้วยมั๊ยฮะ”
“ไม่เป็นไรหรอก” ฮั่นยิ้มให้แกงส้ม ก่อนที่จะเดินไปทางโต๊ะอาหาร
“อยู่ไหนของเขาเนี่ย” ฮั่นเดินมาถึงโต๊ะอาหาร พลางกวาดสายตามองหาแคน แต่ก็ไม่พบ
ร่างบางเดินเลียบสระน้ำมาได้สักพักก็รู้สึกมึนหัว
“ทำไมมันมึนๆอย่างนี้เนี่ย” แคนใช้มือเล็กตบหน้าผากตนเองเบาๆเรียกสติ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล เพราะตอนนี้ร่างบางเริ่มที่จะทรงตัวไม่อยู่แล้ว
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง สติที่มีอยู่ก็ดับวูบลงไปทันที หลังจากนั้นแคนก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
ตู้ม!!!
เสียงคนตกลงไปในน้ำดังขึ้น เรียกความสนใจจากทุกคนรวมทั้ง ฮั่น ฮัท และแกงส้ม ทั้งสามรีบวิ่งมายังที่เกิดเหตุทันที
“นั่นมันพี่แคนนี่” แกงส้มเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเมื่อได้เห็นคนที่จมลงไปในสระน้ำ
“แคน!!!” ฮั่นเองก็ตกใจไม่ใช่น้อย ร่างสูงเตรียมจะกระโดดลงไปช่วยร่างบาง
ตู้ม!!!
เสียงของคนกระโดดน้ำลงไปช่วยดังขึ้น ฮั่นมองอย่างตกใจเล็กน้อย ไม่ใช่เขาที่กระโดดลงไปช่วยแคน ไม่ใช่แกงส้ม แต่เป็น ฮัท
ร่างสูงของฮัทดำน้ำลงไปลากตัวแคนที่หมดสติอยู่ใต้น้ำขึ้นมาอยู่บนผิวน้ำได้สำเร็จ ก่อนที่จะรีบว่ายพากลับขึ้นฝั่ง ฮั่นรีบดึงตัวแคนขึ้นฝั่งอย่างรวดเร็ว แล้ววางร่างบางกับพื้นอย่างนุ่มนวล
“แคนๆ ฟื้นสิ” ฮั่นเขย่าตัวเรียกแคนตื่น แต่ไม่เป็นผล ร่างบางยังคงไม่ได้สติ ฮั่นจึงลงมือปั๊มหัวใจของแคนทันที
“แคนฟื้นสิ แคน” ปากก็ร้องตะโกนเรียกชื่อแคน เมื่อปั๊มหัวใจไม่เป็นผล ฮั่นก็จัดการผายปอดทันทีอย่างไม่ลังเล ร่างสูงประกบปากร่างบาง แล้วเป่าอากาศเข้าไปภายในปากบาง แกงส้มหัวใจกระตุกวูบที่ได้เห็นภาพนั้น แต่ก็พูดปลอบใจตัวเอง พี่ฮั่นเขาทำเพื่อช่วยชีวิตพี่แคนนะ แกจะคิดอะไรอย่างนั้นแกงส้ม ส่วนฮัท ก็มองการกระทำของพี่ชายด้วยแววตาเรียบเฉย ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
เมื่อผายปอดไปได้สักพัก ร่างบางก็สำลักน้ำออกมา หากแต่ยังไม่ได้สติ ร่างสูงรีบช้อนตัวร่างบางขึ้นทันที
“แกงส้ม เดี๋ยวพี่จะพาแคนไปโรงพยาบาลก่อนนะ” ฮั่นหันมาบอกแกงส้ม
“ผมไปด้วย”
“ไม่ต้องหรอก แกงส้มอยู่จัดการที่นี่เถอะ พี่ไปล่ะ” ฮั่นรีบพาแคนไปขึ้นรถ ก่อนที่จะขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“เอาละครับทุกคน ผมต้องขอโทษด้วยสำหรับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ วันนี้เราคงต้องเลิกงานเพียงแค่นี้ ขอบคุณทุกคนที่มานะครับ” แกงส้มกล่าวขึ้น แล้วปาร์ตี้วันนี้ก็ต้องยกเลิกไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งลืมตาขึ้นมา แสงในห้องทำให้แสบตา ร่างบางต้องกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพ แคนยันตัวลุกขึ้นนั่งและความรู้สึกแรกที่เข้ามาทักทายก็คือความปวดแปลบที่ศีรษะ
“โอ๊ย!!! ปวดหัวจัง แล้วเราอยู่ที่ไหนเนี่ย” แคนพูดกับตัวเอง พลางทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ หลังจากที่เขาดื่มของเหลวแก้วนั้นแล้ว ก็รู้สึกมึนๆ แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
“แคน ตื่นแล้วเหรอ” เสียงของฮั่นดังขึ้นเมื่อเดินเข้ามาเจอแคนนั่งอยู่
“ฮะพี่ฮั่น เกิดอะไรขึ้นเหนอฮะ” แคนเอ่ยถามพี่ชายด้วยความสงสัย
“พี่ต่างหากที่ต้องถามเรา ทำไมถึงตกลงไปในน้ำนั่นได้ล่ะ” ฮั่นนั่งลงข้างๆแคนแล้วถาม
“ตกน้ำเหรอฮะ นี่แคนตกน้ำเหรอ” แคนถามอย่างไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วไปทำยังไงถึงตกน้ำไปได้”
“แคนก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ รู้แค่ว่าแคนดื่มน้ำอะไรสักอย่าง แล้วก็เดินเล่น เดินไปสักพักก็รู้สึกมึนๆ แล้วก็ไม่รู้อะไรอีกเลย” แคนเล่า ฮั่นก็พอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว
“แสดงว่าเราต้องไปดื่มไวน์แน่ๆเลย ถึงได้เป็นแบบนี้”
“ไวน์หรือฮะ”
“ใช่ ทีหลังจะดื่มอะไรก็ดูดีๆก่อนนะ เดี๋ยวจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ถ้าไปช่วยไม่ทันจะทำยังไง” ฮั่นดุแคนเล็กน้อย แต่เพราะเป็นห่วงถึงดุไป
“ฮะ ต่อไปนี้จะไม่ทำอีกแล้ว ขอบคุณนะฮะพี่ฮั่น ที่ช่วยแคน”
“พี่ไม่ได้ช่วยคนเดียวหรอกนะ แคนต้องไปขอบคุณอีกคนนึงด้วย” ฮั่นตอบยิ้มๆ
“หือ...ใครเหรอฮะ แกงส้มเหรอ”
“ไม่ใช่หรอก”
“แล้วใครล่ะฮะ”
“บอกไปแล้วอย่าตกใจนะ ฮัท คือคนที่ลงไปช่วยแคนขึ้นมาจากน้ำ” เมื่อฮั่นพูดจบ แคนก็ตาโตขึ้นมาทันที เมื่อกี้เขาได้ยินไม่ผิดใช่มั๊ย ฮัท น่ะเหรอที่เป็นคนไปช่วยเขา
“อะไรนะฮะพี่ฮั่น ฮัทเนี่ยนะ เป็นคนช่วยผม” แคนเอย่อย่างไม่เชื่อหูตัวเองสักเท่าไหร่ จะเป็นไปได้ยังไงกัน
“ใช่ ฮัทน่ะเป็นคนช่วยแคนไว้ เอาเป็นว่าตอนนี้เรานอนพักผ่อนก่อนเถอะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” แคนยอมนอนลงแต่โดยดี แต่ในใจก็ยังคงสงสัยอยู่ แต่ก็รู้สึกดีไม่ใช่น้อยเลย
จบไปแล้วอีกหนึ่งตอน ตอนนี้มีพี่ฮัทน่ารักนิดนึง 555 ส่วนคู่ฮั่นส้มนั้น ช่วงนี้ยังต้องดราม่าไปก่อนนะคะ เดี๋ยวมันจะไม่สนุกเอา ตอนนี้มีพี่รุจมารับเชิญด้วยแหละ ไรเตอร์รู้สึกว่าพล็อเรื่องใหญ่มันจะค่อนข้างซ้ำอ่ะค่ะ พี่ฮัทเลว พี่แคนแสนดี อะไรประมาณนี้ ไรเตอร์ก็กำลังพยายามไม่ให้มันซ้ำอยู่ อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคะ เม้นให้ด้วยนะ ไรเตอร์ชอบคอมเม้น โหวตเรทตั้งให้ด้วยก็ดี (ดีมากๆเลย) ช่วยไรเตอร์หน่อยเน้อ สั้นไปไหมคะ สั้นไปบอกได้น้า อยากได้อะไรยังไงเม้นบอกเลยจ้า ไรเตอร์จะพยายามทำให้
ความคิดเห็น