คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : NOGUN | แค่รัก แค่เข้าใจ แค่มีเธอ
Title : แค่รัก แค่เข้าใจ แค่มีเธอ
Couple : TonoXGun
Writer : คนที่กูก็ไม่รู้ว่าใคร?
Rate : 13+
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เห้ยกัน วันนี้มีงานไหนต่ออีกปะวะ” เสียงทุ้มของพี่ชายคนสนิทดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงโปร่งที่เดินมากอดคอร่างเล็กกว่า คนถูกกอดคอมองพี่ชายอย่างงงๆ อารมณ์ไหนของเค้านะวันนี้
“ก็ไม่มีแล้ว ดึกแล้ว จะกลับบ้านนอน” คนตัวเล็กตอบ แล้วทำท่าจะเดินออกไป แต่กลับถูกแขนแกร่งที่กอดคออยู่ล็อกไว้ จนเซกลับมาที่เดิม ร่างเล้กหันไปเหวี่ยงคนตัวสูงทันที
“เชี่ยพี่โน่ ทำเชี่ยไรเนี่ย กูเจ็บนะ” ใบหน้าหวานทำหน้าเหวี่ยงอ่างเต็มที่ ร่างสูงมองแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ ไอ้เด็กนี่เหวี่ยงทีไร ทำไมมันถึงน่ารักขนาดนี้นะ คิดแล้วก็หมั่นเขี้ยว คนตัวโตก้มลงไปฝังจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนอย่างแรง พร้อมๆกับสูดความหอมเข้าปอดฟอดใหญ่
“เห้ยยยย!!! พี่โน่ ทำเชี่ยไร!!!” ร่างเล็กร้องออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าร่างสูงจะมาทำแบบนี้ในที่ที่ไม่ใช่ที่ส่วนตัว คนตัวเล็กดิ้นอย่างแรงเพื่อให้หลุดออกจากพันธนาการ แต่ยิ่งดิ้น ร่างสูงก็ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น สองแขนแกร่งช่วยกันล็อคร่างบางไว้ นั่นทำให้ร่างเล็กหมดสิทธิ์ที่จะหลุดออกจากพันธนาการ
“เอ้า ก็หอมแก้มไง มึงไม่รู้จักเหรอไอ้กัน” คนตัวโตแกล้งกวนกลับไป ก็เห็นมันเหวี่ยงแบบนี้แล้วอดแกล้งไม่ได้
“เชี่ย ไม่ใช่แบบนั้นเว้ย แต่เดี๋ยวมีคนมาเห็นแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ ปล่อยกู!!!”
“โห่เอ๊ยย ลองนอกสถานที่หน่อยจะเป็นไรไป เร้าใจดีออก” ยิ่งเห็นคนตัวเล็กโวยวาย คนตัวโตก็ยิ่งแกล้งหยอกเย้า ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงเรื่อกับประโยคเมื่อสักครู่
“ไอ้ทะลึ่ง ไอ้หื่น ปล่อยกู”
“เออๆ ปล่อยก็ได้ เดี๋ยวไปต่อที่คอนโดก็ได้วะ” ร่างสูงยอมปล่อยโดยง่าย
“ต่อเชี่ยไรล่ะ ใครจะไปคอนโด กูไม่ไป”
“ถ้ามึงไม่ไปกับกู กูจับมึงกดตรงนี้จริงๆด้วยไอ้กัน” ร่างสูงขู่บ้าง เอาให้มันรู้กันไปว่าจะดื้อได้สักแค่ไหน
“มึงนี่มัน โว้ย ไปก็ได้” โตโน่ยิ้มให้กับชัยชนะที่ตนได้มา ในขณะที่กันเบ้หน้าอย่างเจ็บใจ
“น่ารักมากครับน้องกันของพี่ ปะ ไปกันได้แล้ว กูอยากกอดมึงใจจะขาด” โตโน่เอื้อมมือไปจับมือเรียว ร่างเล้กยอมให้จับแต่โดยดีและเดินตามออกมาอย่างเงียบๆ แต่ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
เมื่อมาถึงคอนโดหรูของตนแล้ว ร่างสูงจัดการเปิดประตูห้องเดินนำร่างเล็กเข้าไปภายในห้อง ตาหวานกวาดมองสำรวจไปทั่งห้องทันทีที่เข้ามา ถุงเท้า เสื้อผ้าระจัดกระจายไปทั่ว แม้ว่าจะมีไม่มากเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถแก้นิสัยนี้ของพี่ชายคนสนิทได้
“พี่โน่ ทำไมห้องรกอีกแล้ววะ บอกให้ถอดให้เป็นที่เนี่ย” กันบ่นอุบ แต่บ่นไปก็ตามเก็บไป โตโน่มองตามน้องชายแล้วระบายยิ้มน้อยๆ นี่แหละนะไอ้กัน ถึงจะบ่นจะว่า แต่ก็มาคอยเก็บคอยทำให้ น่ารักจริงๆ
“ก็บอกให้มาอยู่กับกู จะได้มาคอยเก็บให้ไง มึงไม่มาอยู่ ห้องกูก็รกงี้แหละ” โตโน่เอ่ยตอบ
“จะบ้าไง กูก็มีงานต้องทำปะวะครับไอ้พี่โน่ ไม่ได้จะมาเป็นแม่บ้านให้มึง”
“มึงก็เลิกทำงานแล้วมาเป็นแม่บ้านให้กู เดี๋ยวกูเป็นคนหาเงินเข้าบ้านเอง แฟร์ๆนะ”
“แฟร์ห่าอะไร เรื่องไรกูต้องมาเป็นแม่บ้านให้มึง” ไม่พูดเปล่า ร่างเล็กเขวี้ยงเสื้อคลุมมาทางร่างสูง มือหนารีบคว้ามันเอาไว้ก่อนที่จะโดนตัว
“เอ้า ก็มาคอยทำความสะอาดบ้านให้กูไง ทำอาหารไว้รอกูกลับมา จัดเสื้อผ้าให้ตอนเช้า จูบกูก่อนไปทำงาน กูอยากให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆนะกัน” น้ำเสียงขี้เล่นเปลี่ยนเป็นหนักแน่น แววตาคมฉายแววจริงจังไม่เล่นเหมือนก่อนหน้า ร่างเล็กจ้องมองใบหน้าหล่อก่อนจะเดินเข้าไปหาใกล้ๆ
“กูก็อยากนะพี่โน่ แต่มัน…คงเป็นไปได้ยาก เราทำอาชีพแบบนี้ เป็นคนของประชาชน เราจะทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้” จบประโยค ร่างสูงก็ดึงร่างเล็กเข้ามากอดแน่น ใบหน้าหล่อคมตามสมัยนิยมซบลงบนไหล่บาง แขนเรียวของคนตัวเล้กโอบกอดคนตัวโตตอบ
“ไม่เป็นไรกัน ไม่เป็นไร กูเข้าใจ กูก็แค่อยากให้มันเป็นแบบนั้น แต่ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ กุก็แค่ขอให้มึงอยู่ตรงนี้ อยู่กับกูอย่างนี้ก็พอ กูก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว” สิ่งที่ถูกคิดอยู่ข้างในจิตใจถูกพูดออกมาให้คนตัวเล็กได้รับรู้
“กูก็อยู่ตรงนี้แหละพี่โน่ กูก็อยู่ข้างๆมึง ไม่ไปไหนหรอก” ร่างเล็กตอบกลับ เรียวปากบางแย้มยิ้มออกมา
“กูรักมึงนะกัน” คำบอกรักที่ถูกเอ่ยออกมาจากคนตัวสูง ทำให้ร่างเล็กยิ้มไม่หุบ ถึงมันจะไม่บ่อยนักที่จะได้ยินคำนี้ แต่ทุกครั้งที่ได้ยิน โตโน่จะพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นคง มันทำให้รู้วึกดีมากๆทุกครั้งที่ได้ยินมัน
“กูก็รักมึง พี่โน่”
“มึงอย่ามาทำตัวน่ารักได้ปะไอ้กัน ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย” จมูกโด่งฝังลงบนแก้มหอมอีกครั้งอย่างหมั่นเขี้ยว
“เอ้า กูทำตัวน่ารัก กูผิดเหรอ ฮ่าๆ” เสียงใสหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
“เออ มึงไม่ผิดหรอก แต่ถ้าถูกกูจับกดนี่ก็ช่วยไม่ได้นะ” โตโน่พูดพร้อมทั้งส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้ กันเห็นดังนั้นจึงดูงหูร่างสูงอย่างแรง
“นี่แหน่ะ กดบ้ากดบออะไร”
“โอ๊ยยย ไอ้กัน มันเจ็บนะเว้ย” คนตัวโตโวยวาย
“สมน้ำหน้า ชอบทะลึ่งกับกูดีนัก แบร่” กันแลบลิ้นล้อเลียน
“แลบลิ้นยั่วกูเหรอ คืนนี้ไม่รอดแน่มึง”
“ทะลึ่งอีกแล้วนะมึง ไปๆ หิวข้าวเปล่า มึงยังไม่ได้กินข้างเย็นเลยนี่ จะกินไร” ร่างเล็กเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าพี่ชายยังไม่ได้ทานข้าวเย็น
“ก็หิวนะ อืม…กูอยากกิน ...” โตโน่หยุดประโยคไว้เพียงเท่านี้ สายตาคมแฝงแววเจ้าเล่ห์เอาไว้ กันมองร่างสูงด้วยความสงสัย คิ้วเข้มขมวดเป็นปม เมื่อร่างสูงไม่ยอมพูดต่อสักที
“อยากกินอะไรก็บอกมาดิ เดี๋ยวทำให้”
“… อยากกินมึงอ่ะกัน” หน้าหล่อก้มลงกระซิบข้างใบหู มือเรียวถูกยกขึ้นฟาดต้นแขนทันทีที่จบประโยค ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยความขวยเขิน
“ไอ้บ้า -/-“
“หึหึ”
โตโน่หัวเราะในลำคอ มือหนาเชยคางร่างเล็กขึ้นมาเล็กน้อย โตโน่โน้มใบหน้าลงมา ริมฝีปากเรียวประกบลงบนริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน กันหลับตาพริ้มรับสัมผัสอ่อนโยนอย่างเต็มใจ โตโน่รั้งท้ายทอยร่างเล็กเข้าหาตัว เพื่อให้ได้รับสัมผัสมากขึ้นอีก ปากบางเผยออกเล็กน้อย ร่างสูงไม่รอช้าที่จะแทรกลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจภายในทันที
ลิ้นร้อนกวาดทั่วโพรงปากบาง ความหวานที่ลิ้มรสเมื่อไหร่ก็ไม่มีเบื่อยังคงเหมือนเดิม ร่างเล็กยกแขนขึ้นคล้องคอร่างสูง เมื่อรู้สึกว่าเรี่ยวแรงของตัวเองถูกสูบไปจนแทบจะยืนไม่ได้ โตโน่รั้งเอวบางเอาไว้แน่น จูบที่หวานซึ้งดำเนินไปอย่าเนิ่นนาน โตโน่ผละออกจากริมฝีปากหวาน เลื่อนจมูกไปกดลงที่ลำคอ
“อะ … อื้ม พี่โน่ พอ…” กันผลักอกแกร่งออกเบาๆ
“ขอหน่อยดิกัน พี่คิดถึงนี่” ร่างสูงทำเสียงอ้อน
“ขออะไรเล่า ไม่เอา -/-“
“ถ้างั้นไม่ขอละ ทำเลยแล้วกัน” พูดจบไม่รอให้คนตัวเล็กได้เอ่ยตอบอะไร โตโน่ช้อนอุ้มกันขึ้น ร่างเล็กตาโต จะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้ ถ้าตกไปนี่เจ็บน่าดู
“พี่โน่ ปล่อยกันลงนะ”
“อ้อยเข้าปากช้างแล้ว เรื่องไรจะปล่อยล่ะ” ร่างสูงไม่สนใจ ก้าวขายาวเข้าห้องอย่างรวดเร็ว โตโน่วางร่างบางลงบนเตียงนอนหนานุ่นอย่างเบามือ
ร่างบางมองใบหน้าหล่อตาแป๋ว โตโน่จับอีกคนฟัดด้วยความหมั่นเขี้ยว
“งื้อ พี่โน่”
“อะไรล่ะ อย่ามาทำน่ารักใส่เอง ช่วยไม่ได้”
“หุยยย” กันทำหน้าเบ้ ร่างสูงกดจูบลงบนหน้าผากเนียน
“รักนะ รักกันมาก”
“อื้อ รักพี่โตโน่มากเหมือนกัน -/-“
“งั้นคืนนี้ ออนท็อปนะครับ”
“ไอ้บ้า”
สองคนหนึ่งหัวใจ เติมความรักให้กันอย่างเต็มอกเต็มใจ ถามว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครให้คำตอบได้ ตอนนี้มีแค่เราสองคน เท่านั้นก็พอใจ …
“อื้อ… พี่โน่ อย่า ตรงนั้น…”
“อ่า… กัน ไม่ทันแล้ว…”
จบเถอะ -__-
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เฮ้ ฟิคสั้นแบบกากๆ เหตุเกิดมาจากพี่กิ๊กอยากอ่าน
โดนรีเควสมาว่าเป็นเอ็นซีเบาๆ แต่คือ มันไม่มีเอ็นซีเลยฮับ ขอโตด 55555
หวานมดกัดกันเลยทีเดียว -..- ยินดีมาก ได้กลับมาแต่โน่กัน หลังจากห่างหายมานาน -.-
อ่านแล้วเม้นท์นะ จุ้บ
ความคิดเห็น