คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2. เจ็บ
อาหารมากหน้าหลายตา หน้าตาน่ารับประทานถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะอาหารขนาด
ใหญ่ของบ้าน แคนและแกงส้มกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน ตามประสาคนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนาน
“ไหนแคน คนที่จะมาพบพี่น่ะ” ฮั่นถามขึ้น เมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหาร เสียงทุ้มห้าวของชายหนุ่ม
ทำเอาหัวใจของแกงส้มเต้นไม่เป็นจังหวะ มือเย็นเฉียบ ตื่นเต้นที่จะได้เจอกับพี่ชายคนสนิท คนที่เฝ้ารอ
อยากเจอมาตลอด ตอนนี้เขาอยู่ด้านหลังแล้วสินะ แค่หันหน้าไปก็จะได้เจอแล้วสินะ
“นี่ไงพี่ฮั่น” แคนชี้มาทางแกงส้มที่นั่งหันหลังให้ฮั่น ฮั่นมองตามอย่างสงสัย เขาเห็นเฉพาะแค่
หลังของแกงส้มเท่านั้น
“ใครเหรอ”
“ลองทายดูสิ” แคนยังไม่ยอมบอก
“พี่ไม่รู้จริงๆ บอกมาเถอะ” ฮั่นตอบ ก็เขาทายไม่ถูกจริงๆนี่นา แคนยังมาแกล้งให้สงสัยมากขึ้นเอง
“งั้นพี่ฮั่นดูดีๆนะ เอ้า...กะ...เอ้ย...หันไปได้เลย” แคนเกือบหลุดพูดชื่อแกงส้มออกไปแล้วไงล่ะ
ถ้าฮั่นรู้ก่อนก็ไม่สนุกน่ะสิ แคนมั่นใจอย่างมากว่าฮั่นจะจำแกงส้มไม่ได้เหมือนตัวเอง
แกงส้มสูดอากาศเข้าปอดเต็มที่ก่อนที่จะหันไปเผชิญหน้ากับฮั่น ใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง
ของฮั่นทำเอาแกงส้มตกตะลึงไม่ใช่น้อย พี่ฮั่นโตมาหล่อมากเลย เขาจะจำเราได้มั๊ยนะ ฮั่นมองหน้าแกงส้มพลางทำหน้าสงสัย ก่อนที่จะยิ้มออกมาเหมือนนึกอะไรออก
“แกงส้มใช่มั๊ย”
“อ่า...ใช่ฮะ” แกงส้มตอบอย่างประหม่า ไม่น่าเชื่อเลย พี่ฮั่นจำเขาได้ด้วย
“พี่ฮั่นจำแกงส้มได้ด้วยเหรอ” แคนถามอย่างงงๆ อะไรกันเนี่ย พี่ฮั่นจำแกงส้มได้ยังไงกัน ขนาด
เขายังจำไม่ได้เลย
“แล้วทำไมพี่จะจำไม่ได้ล่ะ” ฮั่นถามอย่างไม่เข้าใจแคน ทำไมเขาถึงจะต้องจำแกงส้มไม่ได้
“ก็ขนาดแคนยังจำไม่ได้เลย แล้วพี่ฮั่นจำได้ได้ยังไงล่ะ”
“ก็พี่ไม่ได้เหมือนเรานี่แคน ฮ่าๆๆๆ ไหนแกงส้มมากอดทีดิ คิดถึงว่ะ” ฮั่นเรียกแกงส้มเข้าไปกอด
ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย
“กะ...กอดเหรอฮะ”
“อื้อ...มากอดที คิดถึง” ฮั่นอ้าแขนเตรียม แกงส้มลุกขึ้นช้าๆ ฮั่นจึงเดินเข้าไปดึงตัวของแกงส้มเข้ามากอดซะเองเลย
“พี่ฮั่น” แกงส้มตกใจกับการจู่โจมแบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัวของฮั่น อ้อมกอดที่อบอุ่นของฮั่น ทำให้ใจ
ของแกงส้มเต้นแรง เลือดสูบฉีดขึ้นใบหน้าจนมันมีสีแดงระเรื่อ อ้อมกอดแสนอบอุ่นที่โหยหามานาน
อ้อมกอดที่ไม่มีใครมาแทนได้
“อื้อ...ตัวสูงขึ้นนะเราน่ะ ดูสิสูงกว่าแคนอีก”
“พี่ฮั่นอ่ะ” เสียงแคนโวยวายขึ้นมาก่อนที่ฮั่นจะปล่อยตัวแกงส้มออกจากอ้อมแขนแกร่ง
“แล้วนี่เป็นไงบ้างเนี่ย ไปไงมาไง เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ”
“เดี๋ยวๆพี่ฮั่นจะยืนคุยกันทำไม มานั่งคุยนี่สิ” แคนท้วงขึ้น
“อ่ะๆนั่งๆ” ฮั่นเดินไปประจำที่ของตัวเอง ส่วนแกงส้มไปนั่งข้างๆแคน
“อ้าว...แล้วนี่ ฮัทไปไหนล่ะฮะ” แกงส้มถามถึงเพื่อนรุ่นเดียวกัน ผู้เป็นน้องคนเล็กของบ้านหลังนี้
“นั่นสิ ป้าแจ๋ว เห็นฮัทไหมครับ” ฮั่นหันไปถามแม่บ้านสูงอายุคนหนึ่งที่ทำงานอยู่ที่นี่มานานแล้ว
“คุณฮัทยังไม่กลับมาเลยค่ะคุณฮั่น” ป้าแจ๋วตอบ
“อะไรกัน ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอเนี่ย” ฮั่นบ่นออกมา นับวันฮัทชักจะยิ่งเหลวไหลขึ้นทุกวันแล้ว
พูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างสูงโปร่งของฮัทก็เดินเข้าบ้านมา ควงกุญแจรถ ผิวปากอย่างอารมณ์ดี
“ไอ้ฮัท มานี่สิ” ฮั่นเรียกน้องชาย ฮัทชะงักเล็กน้อย แต่ยังไม่ยอมเดินมา
“พี่ฮั่นมีอะไรกับผม” ฮัทถาม
“ฉันมีใครบางคนอยากให้แกเจอ”
“ใคร”
“มานี่สิ” ฮัทยอมเดินไปหาแต่โดยดี
“ว่าไงฮัท” แกงส้มเอ่ยทักฮัทก่อน ร่างสูงนิ่งนึกคิดอยู่สักครู่ ก่อนที่จะตะโกนออกมา
“แกงส้ม!!!”
“เออ...ฉันเอง จะเสียงดังทำไมเนี่ย” แกงส้มเอ่ย
“เฮ้ย!!! แกงส้มจริงๆด้วย คิดถึงว่ะ” ฮัทว่าพลางเดนิเข้าไปกอดแกงส้ม ฮัทยิ้มกว้างอย่างที่ไม่เคย
ยิ้มมาก่อนเลย แคนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ดีใจที่ฮัทยิ้มได้ขนาดนี้ แต่ก็รู้สึกไม่ดีที่คนที่
ทำให้ฮัทยิ้มได้ไม่ใช่เขา
“ก็เออน่ะสิ คิดถึงเหมือนกันฮัท ว่าแต่นายเถอะ กลับซะเช้าเลยนะ” แกงส้มแกล้งแซวฮัท
“ฉันก็กลับอย่างนี้ของฉันทุกวันนั่นแหละ ว่าแต่นายเถอะมาได้ยังไง กลับมาตอนไหน เป็นยังไงบ้าง”
“โอ๊ย…ฮัท ถามขนาดนี้ฉันขี้เกียจตอบนะ ตอนนี้หิวแล้ว มากินข้าวกันก่อนเถอะ” แกงส้มชวนฮัทรับประทานอาหาร
“อืม...ก็ได้ กินก็ได้” ฮัทตอบตกลง แคนตกใจหันมองหน้าฮัททันที ปกติแล้วฮัทจะไม่ยอมร่วมรับประทานอาหารกับเขาเด็ดขาด แต่นี่มันอะไรกัน แค่แกงส้มชวน ฮัทกลับตอบตกลงทันที และไม่ใช่แค่แคนที่ตกใจ ฮั่นก็แปลกใจเหมือนกัน
ฮัทนั่งลงตรงข้ามกับแคน ร่างเล็กรีบก้มหน้าก้มตาทันที
“กินเลยนะครับ” แกงส้มพูดแล้วจัดการรับประทานอาหารทันที
“ฮ้า...อร่อยจังเลย คิดถึงอาหารไทยมากๆเลยนะเนี่ย” แกงส้มพูดขึ้นเมื่อตักอาหารคำแรกเข้าปาก
“อร่อยกินเยอะๆนะ แกงส้ม กินไม่ต้องเกรงใจเลย” ฮั่นเอ่ย
“ฮะ พี่ฮั่น” แกงส้มยิ้มให้ฮั่น
การรับประทานอาหารเข้าวันนี้เป็นวันที่ดูจะสดใสมากที่สุด แกงส้มสามารถชวนทุกคนคุยได้อย่างสนุกสนาน ต่างกับแคนที่ไม่ค่อยพูดอะไร เพราะเขารู้สึกอึดอัดกับคนที่นั่งตรงข้ามตนอย่างมาก ตลอดการ
รับประทานอาหารในครั้งนี้ แคนจึงไม่ค่อยมีบทบาทในการพูดเสียเท่าไหร่
“อิ่มจังเลยฮะ” แกงส้มเอ่ยขึ้นเมื่อรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว
“จะไม่ให้อิ่มได้ไง กินไปตั้งสองจาน” ฮัทเอ่ยแซว
“ฮัทนี่ เอ่อ...แล้ววันนี้พี่ฮั่นไม่ไปทำงานเหรอฮะ” แกงส้มถาม เพราะเห็นว่าวันนี้ฮั่นแต่งตัวสบายๆ
“อื้อ...วันนี้ลางานวันนึงนะ ตอนแรกกะว่าจะพาแคนไปหาหมอ” ฮั่นตอบ
“พาแคนไปหาหมอทำไมเหรอฮะ” แคนถามขึ้น เท่าที่จำได้ เขาก็ไม่ได้ป่วยสักหน่อย จะพาไปหาหมอทำไมกันนะ
“ก็ขาเรานั่นแหละ จะพาไปให้เขาดูหน่อยว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า” ฮั่นตอบ นั่นสินะ เจ็บขาอยู่
นี่นา
“ไม่ต้องหรอกฮะพี่ฮั่น เดี๋ยวก็หายแล้ว วันนี้ก็ดีขึ้นเยอะเลย แคนเดินลงบันไดเองได้ด้วยนะ ไม่ต้อง
ไปหาหมอหรอก” แคนปฏิเสธ จริงๆแล้วเขาไม่อยากไปหาหมอสักเท่าไหร่
“พี่แคน ไปให้หมอดูหน่อยก็ดีนะ เผื่อเป็นอะไรมากจะได้รักษาทัน” แกงส้มพูดขึ้น
“ไม่เอาอ่ะ พี่ไม่อยากไปเท่าไหร่ นะพี่ฮั่นนะ แคนไม่ไปนะ”
“เฮ้อ...เรานี่ดื้อจริงเลยนะแคน ไม่ไปก็ไม่ไป” ในที่สุดฮั่นก็ยอมแพ้ให้กับแคน
“นั่นสิ พี่แคนนี่ดื้อตั้งแต่เด็กยันโตเลย เอ่อ...เดี๋ยวผมต้องกลับบ้านไปหาคุณพ่อคุณแม่บ้างแล้ว ผมกลับก่อนนะฮะ สวัสดีฮะพี่ฮั่น สวัสดีฮะพี่แคน” แกงส้มเห็นว่าสมควรจะกลับบ้านไปหาพ่อแม่บ้างจึงลาทุกคนกลับ
“อื้อ...ว่างๆก็แวะมาได้นะ ที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอ” ฮั่นยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แกงส้มเขินเล็กน้อยแต่
ก็เก็บอาการเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น
“บ๊ายบายนะแกงส้ม มาหาพี่บ่อยๆล่ะ” แคนเอ่ย
“ได้เลยพี่แคน เอ้อ...เย็นนี้จะมีปาร์ตี้ต้อนรับกลับมาของผมนะ ผมชวนทุคนไปเลยนะฮะ ไปกันให้
ได้นะ พี่แคนด้วยนะ” แกงส้มเอ่ยชวน
“อื้อ...ได้สิ ไปอยู่แล้ว” แคนตอบกลับมา
“เอ่อ...พี่ฮั่นด้วยนะฮะ” แกงส้มหันไปชวนฮั่น
“อื้อ..ไปสิ” แกงส้มยิ้ม
“ไปแกงส้ม เดี๋ยวฉันไปส่ง” ฮัทเสนอขึ้นมา
“ก็ได้ๆ ไปส่งแค่หน้าบ้านก็พอนะ ฉันเอารถมา นายก็ไปด้วยนะฮัท”
“อื้อ...รู้แล้ว ไปเร็ว”
ฮัทเดินไปจูงมือแกงส้มเดินพาเดินออกไป แคนมองตามอย่างรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แกงส้มคงจะ
มีความหมายกับฮัทมากเลยสินะ
“นี่แคน จะไม่ไปหาหมอจริงๆเหรอ” ฮั่นถามขึ้นอีกรอบ
“ไม่ไปหรอกฮะ แค่นี้เอง เดี๋ยวแคนขอตัวไปเดินเล่นข้างนอกก่อนนะฮะพี่ฮั่น”
“อื้อ...ไปสิ พี่ก็จะไปเคลียร์งานอีกนิดหน่อย”
แคนลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินกะเผลกออกไป ฮั่นมองตามอย่างเป็นห่วง แต่เมื่อเจ้าตัวเขายืนยันแล้วว่า
จะไม่ไปหาหมอ ก็คงไปทำอะไรไม่ได้
ร่างเล็กเดินมานั่งที่ชิงช้าตัวโปรดของตนเอง ความเจ็บที่ข้อเท้านั้นบรรเทาไปได้เยอะแล้ว แต่ว่าก็
ยังคงมีความเจ็บปวดเหลืออยู่ ร่างเล็กนั่งไกวชิงช้าและก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย
“เจ็บแค่นี้ทำเป็นสำออย” เสียงที่คุ้นเคย ประโยคประชดชันที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครเป็นคนพูด ดังขึ้นด้านหลัง ร่างเล็กหันไปตามเสียงนั้นก็พบร่างสูง ตีหน้านิ่งยืนอยู่ข้างหลัง
“พี่ไม่ได้สำออยนะ” แคนตอบกลับ ทำไมฮัทถึงมองเขาในแง่ร้ายตลอดเลยนะ
“หึ...ไม่ได้สำออยแล้วพี่ฮั่นเขาจะเป็นห่วงนายขนาดนั้นเหรอ อย่าคิดที่จะมาจับพี่ฮั่นเด็ดขาด”
“พี่ไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นนะฮัท” แคนลุกขึ้นยืนเถียงกลับ
“ปากนายมันก็พูดได้นี่ว่าไม่เคยคิด แต่การกระทำของนายมันส่อรู้มั๊ย”
“พี่ทำอะไร” แคนไม่เข้าใจ เขาไปทำอะไรตอนไหน
“ก็ที่นายคอยทำตัวอ่อนแอ ให้พี่ฮั่นสนใจไงล่ะ” เป็นคำตอบที่ฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย จริงๆแล้วฮัทก็ไม่เคยเห็นแคนทำอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว แต่เพราะทิฐิของฮัท ทำให้เขาเลือกที่จะพูดมันออกไป
“ฮัท นายเป็นอะไรของนาย ทำไมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้” แคนถามออกไป
“นายเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ เรื่องทั้งหมดนี้มันก็เกิดมาจากแม่ของนายนั่นแหละ”
“แม่พี่...แม่พี่ทำไมเหรอฮัท” แคนถามอย่างสงสัย แม่เขาไปเกี่ยวอะไรด้วย
“แม่นายตั้งใจจะจับพ่อฉันไง คิดจะฮุบสมบัติทั้งหมดของพ่อฉันไป ถึงขนาดกับต้องเอาตัวเข้าแลก เพื่อให้ได้มาอยู่ที่บ้านหลังนี้ยังไงล่ะ”
“ไม่จริง...แม่พี่ไม่ใช่คนแบบนั้น ฮัทเข้าใจผิดแล้ว” แคนแก้ต่าง
“มันจะไม่ใช่ได้ยังไง ในเมื่อฉันเห็นมากับตา” ฮัทตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้
“ยังไงซะ แม่กับพี่ก็ไม่เคยคิดอะไรแบบที่ฮัทคิด แก้ไขความเข้าใจตัวเองซะใหม่ด้วยนะ” แคนที่เริ่มจะโมโหขึ้นมาบ้างแล้วพูดขึ้น ว่าเขายังไม่พอ ยังมาว่าแม่เขาด้วย เรื่องนี้แคนยอมไม่ได้จริงๆ
“กล้าพูดอย่างนี้กับฉันเหรอ” ฮัทโกรธที่คนตัวเล็กกล้าพูดแบบนั้นกับเขา ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปใช้มือใหญ่บีบแขนเล้กอย่างแรง สร้างความเจ็บปวดให้ร่างเล็กอย่างมาก
“ปล่อยนะฮัท พี่เจ็บ” แคนพยายามสะบัดแขนออกจากการจับกุมของฮัท แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะยิ่งแคนสะบัดออกมากเท่าไหร่ ฮัทก็ยิ่งบีบแน่นขึ้นเท่านั้น
“ทีหลังอย่ามาพูดแบบนี้กับฉันอีก”
“ทำไมพี่จะพูดไม่ได้ ก็ถ้าฮัทยังเป็นแบบนี้อยู่ หัดฟังคนอื่นซะบ้างสิ”
“อย่ามาสั่งสอนฉัน” ฮัทขบกรามแน่น แรงบีบที่แขนของแคนเพิ่มขึ้นอีก จนแคนรู้สึกว่าแขนของเขา
จะหักเอาเสียได้
“ฮัท พี่เจ็บ ปล่อยพี่เดี๋ยวนี้”แคนพยายามจะแกะมือฮัทออก แต่ก็ไม่เป็นผลเลย
“ทีหลังอย่ามาอวดดีกับฉัน ไม่งั้นนายจะโดนไม่ใช่น้อย” ฮัทผลักร่างบางอย่างแรง แคนล้มลงไปกับพื้น
“โอ๊ย!!!” ทันทีที่ร่างกายล้มกระแทกกับพื้น แคนก็ร้องออกมาทันที
“นี่ไง แค่นี้ก็ทำเป็นเจ็บ หึ...แต่ขอโทษที พอดีฉันไม่ใช่พี่ฮั่น ใช้มุกนี้กับฉันไม่ได้หรอก จำเอาไว้นะว่า
ฉัน เกลียดนาย ฉันเกลียดนาย” ฮัทพูดจบก็เดินกลับเข้าบ้านไป ไม่สนใจคนที่ล้มลงอยู่กับพื้นเลยแม้แต่น้อย แคนมองตามฮัทไปอย่างไม่เข้าใจ นี่เขาทำอะไรผิดมากมายขนาดนั้นเลยเหรอ
ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนาย
คำว่าเกลียดวนเวียนอยู่ในหัวของร่างบาง น้ำใสไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ทำไมกัน ทำไมฮัทต้องเกลียดพี่ กลับมาเป็นฮัทคนเดิมได้มั๊ย
“พี่แคนฮะ ผมรักพี่นะ” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายวัย 6 ขวบเอ่ยขึ้น
“อ่า...พี่ก็รักนายนะฮัท” ร่างเล็กของคนเป็นพี่ชายสวมกอดน้องชายเบาๆ
“จริงหรือเปล่าพี่แคน พี่รักผมจริงมั๊ย” เด็กชายถามเพื่อความมั่นใจอีกรอบ
“จริงสิ ก็นายเป็นน้องชายพี่นะ พี่ก็ต้องรักสิ” แคนตอบไปตามความจริง
“แต่เราไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกันสักหน่อย พี่แคนจะรักผมจริงๆเหรอ” ฮัทถามด้วยความสงสัย เขากับ
แคนไม่ใช่สายเลือดเดียวกันสักหน่อย แล้วแคนจะรักเขาจริงหรือเปล่านะ
“ถึงไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่พี่ก็รักฮัทจริงๆนะ”
“ดีจัง มีคนรักผมเพิ่มอีกตั้งหนึ่งคน มามะ มาหอมแก้มทีนึง” ฮัททำปากจู๋ ส่วนแคนก็อมมะนาว
ข้างหนึ่งแล้วยื่นแก้มมาให้ฮัท
จุ๊บ...
“นอนได้แล้วนะฮัท ดึกแล้ว แล้วนี่กินนมก่อนนอนหรือยัง” แคนถาม
“ยังไม่ได้กินเลย ผมไม่ชองกินนมนี่”
“ต้องกินนะฮัท กินนมแล้วจะสูงขึ้นนะ แข็งแรงด้วย ดูอย่างพี่สิ” แคนลุกขึ้นยืน แล้วทำท่าแบ่งกล้ามที่ ไม่มีเลย...ของตัวเองให้ฮัทดู
“โหย...ไหนอ่ะกล้าม ไม่เห็นจะมีเลย แล้วไหนอ่ะสูง ผมไม่เห็นพี่แคนสูงเลยนะ พี่แคนโกหกผมนี่ผมไม่กินหรอก” ฮัทพูดออกไป
“พี่พูดจริงๆนะฮัท ไม่เชื่อก็ลองไปถามพ่อฮัทดูก็ได้ ถามพี่ฮั่นดูก็ได้ พี่ฮั่นน่ะ เค้ากินนมทุกวันเลยนะ เค้าถึงได้สูง แล้วก็แข็งแรงด้วยไง” ฮัททำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็หยิบแก้วนมขึ้นมาดื่ม
“ถ้าผมกินไอ้นี่ ผมจะสูงขึ้นใช่มั๊ย”
“อืม”
“ผมจะแข็งแรงใช่มั๊ย”
“อืม”
“งั้นผมจะกิน ผมจะได้สูงๆ ผมจะได้แข็งแรง จะได้มาปกป้องพี่แคนได้ไง”
“จะบ้าเหรอฮัท พี่เป็นพี่นะ พี่ก็ต้องปกป้องฮัทสิ”
“ไม่ได้หรอกๆ ผมต่างหากล่ะที่จะปกป้องพี่ ดูดิผมเกือบสูงเท่าพี่แล้วนะ” ฮัทลุกขึ้นยืนเทียบความ
สูงกับแคน
“เอาเถอะๆ ถ้าอยากจะปกป้องพี่น่ะ ต้องกินนมเยอะๆรู้มั๊ย กินนมให้หมดแล้วนอนได้แล้ว” ในที่สุดแคนก็ยอมเจ้าเด็กดื้อนี่
“คร้าบบบผม แต่คืนนี้พี่แคนนอนกับผมนะ”
“ก็ได้ๆ”
“เย่ๆๆๆ ผมรักพี่จัง”
ตอนนี้ฮัทคนเก่าอยู่ไหน เอาฮัทคนเก่าคืนมาเดี๋ยวนี้นะ เอาฮัทคนที่น่ารัก ฮัทที่บอกว่าจะคอยปกป้อง ฮัทที่ไม่เป็นแบบนี้ เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ
มาอีกตอนแล้สจ้า พี่ฮัทยังคงความแรงต่อเนื่อง แต่รีดเดอร์จ๋า พี่ฮัทไม่ได้ชองพี่แกงน้า เค้าแค่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเฉยๆ เดี๋ยวตอนหน้า จะมีอะไรมาทรมานพี่แคนเล่น ก็ติดตามด้วยน้า
ความคิดเห็น