คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1. แขก
“พี่ฮั่น เป็นยังไงบ้าง ทำงานเหนื่อยมั๊ย” แคนเอ่ยถามชายหนุ่มที่เขารักและนับถืออย่างพี่ชายแท้ๆของตัวเอง
“ก็เหนื่อยนิดหน่อย ไม่เท่าไหร่หรอก แค่ได้เห็นหน้าแคนพี่ก็หายเหนื่อยแล้ว” ฮั่นตอบ ดูเป็นคำตอบทีเล่นทีจริงในสายตาของแคน พี่ชายคงพูดเล่นหยอกน้องเฉยๆ แต่กับฮั่นเขาคิดแบบนั้นจริงๆ รู้สึกกับแคนเกินคำว่าพี่น้อง
“พูดแบบนี้อีกล่ะพี่ฮั่น แคนถามทีไรก็พูดแบบนี้ทุกทีอ่ะ ชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลย” แคนดุพี่ชายอย่างทีเล่นทีจริง และยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะเดินไปยังโต๊ะอาหารที่เป็นจุดหมายปลายทาง เสียงเข้มดุก็ดังขึ้นเสียก่อน
“มีความสุขกันเหลือเกินนะ”
“ฮัท” ร่างเล็กเรียกชื่อบุคคลที่สาม ร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลาตามสมัยนิยมกำลังยืนกอดอก มองมายังฮั่นและแคนอย่างไม่สบอารมณ์นัก ร่างเล็กเห็นคนตรงหน้ามองด้วยแววตาไม่พอใจ จึงปล่อยมือจากฮั่น
“ใช่ ฉันเอง นึกว่านายจะคิดว่าบ้านหลังนี้มีแต่นายกับพี่ฮั่นอยู่สองคนเสียอีก ยังดีนะที่จำกันได้” ฮัทกล่าวอย่างประชดประชันเต็มที่
“แกจะประชดทำไมฮะ ฮัท แล้วก็พูดจากับแคนเขาดีๆหน่อย เขาเป็นพี่แกนะ” ฮั่นดุฮัทที่ทำกิริยาไม่ดีใส่แคน ฮั่นจะดุแบบนี้ทุกครั้ง แต่ฮัทก็ไม่เคยฟัง
“ผมจะพูดจาดีๆกับคนดีๆเท่านั้น คนอย่างนายนั่นไม่มีค่าพอให้ผมพดจาดีด้วยหรอก” ฮัทพูด คำพูดพวกนั้นเหมือนจะสะใจร่างสูงมาก แต่กลับตรงกันข้ามกับร่างเล็กที่รู้สึกเจ็บทุกคำพูดทุกการกระทำของร่างสูง ขอบตาร้อนผ่าว แคนก้มหน้าลงพื้น เพราะไม่อยากสบตากับฮัท
“ไอ้ฮัท แกนี่ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ขอโทษแคนเขาเดี๋ยวนี้” ฮั่นเริ่มขึ้นเสียงกับน้องชาย เพราะโกรธที่ฮัทพูดแบบนี้ คำพูดนั้นมันแรงไปจริงๆ
“ไม่ ผมจะพูดมากกว่านี้อีก มันก็ร่าน คอยแต่จะจับผู้ชายรวยๆ เหมือนแม่มันไม่มีผิด พี่ฮั่นก็ระวังไว้เถอะ จะโดนมันจับเอา” ประโยคนี้ทำให้น้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้ ก็กลั้นไม่อยู่อีกต่อไป น้ำใสไหลออกจากดวงตาของแคนอย่างห้ามไม่อยู่ ฮัทพูดแรงเกินไปแล้วนะ เกินไปแล้วจริงๆ
“ไอ้ฮัท” ฮั่นกำลังจะพุ่งตัวเข้าไปซัดหมัดหนักๆใส่หน้าของฮัท เพื่อมันจะคิดได้บ้างว่าคำพูดพวกนั้นมันทำร้ายจิตใจคนฟังมากแค่ไหน แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมือเล็กรั้งแขนของเขาเอาไว้ก่อน
“หยะ...อย่าพี่ฮั่น” ร่างเล็กเอ่ยขอเอาไว้ ไม่อยากให้พี่น้องต้องทะเลาะกันเพราะตัวเอง แค่นี้เขาก็รู้สึกแย่มากพอแล้ว ถ้าฮั่นไปชกฮัทเพราะเขาอีก ฮัทคงเกลียดเขายิ่งกว่าเดิมแน่
“นี่พี่คิดจะต่อยผมเพราะมันเหรอ ผมเป็นน้องชายพี่นะ”
“แคนก็น้องชายฉันเหมือนกัน”
“มันไม่ใช่สายเลือดเดียวกับเราสักหน่อย มันก็ค่กาฝาก” ฮัทยังคงไม่ลดละในการพูดจาทำร้ายจิตใจแคน
“แกสิไม่ใช่น้องฉัน ไอ้ฮัท ฉันจำได้ว่าฉันไม่มีน้องชายนิสัยเสียแบบนี้ น้องชายฉันเขาเป็นคนดี ให้เกียรติคนอื่น แต่ที่แกทำอยู่มันไม่ใช่ ทำไมฮัท ทำไมแกถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้”
“ผมมันก็เป็นของผมแบบนี้แหละ ผมมันไม่เคยดีในสายตาใครอยู่แล้วนี่ เพราะนายคนเดียวเลย” ฮัทหันไปหาเรื่องแคนต่อ
“ไอ้ฮัทถ้าแกยังไม่หยุดหาเรื่องแคนอีก ฉันต่อยแกจริงๆด้วย” ฮั่นขู่
“ปกป้องกันเข้าไป สักวันผมจะบดขยี้มันด้วยมือของผมเอง” ฮัทกล่าวอย่างอาฆาตทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องของตัวเองไป
“ไอ้ฮัท แกลงมาก่อนเลยนะ ฉันจะสั่งสอนแก พูดแบบนี้ได้ยังไง ไอ้ฮัท ไอ้ฮัท!!!” ฮั่นตะโกนตามหลังฮัทไป
“ฮึกๆ พะ...พอแล้วพี่ฮั่น” ร่างเล็กพูดออกมา น้ำตายังคงไหลรินอยู่อย่างต่อเนื่อง
“ไม่เป็นไรแคน ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้อง แคนยังมีพี่อยู่นะ ไม่ร้องนะครับ” ฮั่นดึงตัวแคนมากอดเอาไว้ พลางลูบหัวเพื่อปลอบคนตัวเล็ก
“หิวมั๊ย ไปกินข้าวกันเถอะนะ” ฮั่นจูงมือแคนให้เดินมารับประทานอาหารที่โต๊ะอาหาร ที่ถูกจัดเอาไว้แล้ว ฮั่นเลื่อนเก้าอี้ให้แคนนั่งที่ด้านซ้ายมือ ส่วนตนนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ หลายปีมานี้ผู้ที่ร่วมโต๊ะรับประทานอาหารมีเพียงสองชีวิตเท่านั้น คุณจักรวาลและอำภา พ่อและแม่ของฮั่น ฮัท แล้วก็แคน ได้ออกเดินทางไปต่างจังหวัดด้วยกัน แต่ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น รถที่ทั้งสองใช้ในการเดินทางเกิดเสียหลัก พุ่งลงข้างทางไปชนเข้ากับเสาไฟฟ้าอย่างแรง เสียชีวิตทั้งคู่ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แคนเสียใจที่สุดในชีวิต เขาสูญเสียผู้เป็นที่รักและเคารพทั้งสองคน ส่วนฮัทไม่เคยที่จะมารับประทานอาหารบนโต๊ะอาหารร่วมกับแคนเลยถ้าจะรับประทานก็จะให้คนจัดอาหารไปให้บนห้องนอน
“แคนอย่าไปถือสาไอ้ฮัทมันเลยนะ”
“แคนไม่ได้ถือสาอะไรฮัทหรอกฮะ แคนแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมฮัทเขาถึงเกลียดแคนทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่ได้เป็นแบบนี้” แคนบอกตามความจริง
“พี่ว่าเรากินกันเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นซะหมดนะ” ฮั่นชวนแคนรับประทานอาหาร
“ฮะ” ทั้งสองลงมือจัดการอาหารเย็นที่แสนอร่อย แต่มันจะอร่อยสำหรับแคนมากถ้าหากว่าไม่มีเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้เกิดขึ้นก่อน
ใช้เวลาเพียงไม่นานนัก ทั้งสองก็รับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว
“พี่ฮั่น เดี๋ยวแคนไปอาบน้ำก่อนนะฮะ”
“อื้อ...ไปสิ พี่ก็จะไปด้วยเหมือนกัน”
ทั้งคู่พากันเดินขึ้นบนไดบ้านเพื่อที่จะไปยังห้องนอนของตนเอง แต่เดินขึ้นบันไดไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็พบกับร่างสูงของฮัทที่เดินสวนลงมาพอดี
“ฮัท แกจะไปไหน” ฮั่นถามเมื่อเห็นน้องชายแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอก
“ไปเที่ยว” ฮัทตอบห้วนๆ
“เที่ยวอีกแล้ว เมื่อไหร่แกจะมาช่วยพี่ทำงานสักทีนะ” แม้ว่าปีนี้ฮัทจะมีอายุเพียงแค่ 23 ปี แต่เขาก็สำเร็จการศึกษาในระดับปริญญาตรีแล้ว เพราะด้วยความที่เขามีไอคิวที่สูงกว่าคนรุ่นเดียวกัน จึงเรียนจบเร็วกว่าเพื่อน
“ทำไมพี่ไม่ให้น้องชายสุดที่รักของพี่ไปช่วยล่ะ เรียนจบแล้วไม่ใช่หรือไง” ฮัทพูดประชด ปรายตามองไปยังร่างบางที่อยู่ด้านหลังฮั่น
“เอ้า...ไอ้นี่ ฉันถามดีๆนะ ทำไมต้องมาพาลใส่แคนด้วย”
“ผมขอโทษก็แล้วกันครับที่มาพาลใส่น้องชายของพี่”
“เฮ้อ...ฉันไม่อยากคุยกับแกแล้วไอ้ฮัท แคนไปกันเถอะ” ฮั่นหันไปเรียกแคนแล้วเดินเดินขึ้นบันไดไปต่อ แคนกำลังจะเดินตามฮั่นไปแต่ก็โดนร่างสูงของฮัทแกล้งเดินมาชน แคนที่ยังไม่ทันตั้งตัวก็เกิดเสียหลัก ตกบันได
“โอ๊ย!!!” ร่างเล็กร้องด้วยความเจ็บเมื่อล้นลงกับพื้น ฮั่นที่เดินขึ้นไปแล้ว ได้ยินเสียงร้องของแคนก็รีบหันมาทันที
“แคน” ร่างสูงรีบวิ่งลงมาดูร่างเล็กด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรมากมั๊ยแคน”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ”
“แล้วตกลงมาได้ยังไงเนี่ย”
“เอ่อ แคนซุ่มซ่ามเองแหละฮะ เดินไม่ระวังเอง” แคนเลือกที่จะโกหกฮั่นไป เพราะไม่อยากให้ฮัทโดนฮั่นดุอีก สายตาก็เหลือบไปมองคนที่ทำให้ตัวเองตกลงมาที่ยืนตีหน้านิ่ง ไม่แสดงอาการอะไรออกมาแม้แต่น้อย นายจะไม่สนใจพี่หน่อยเหรอฮัท แคนได้แต่พูดในใจ
“แน่ใจนะแคนว่าเดินไม่ระวังเอง ไม่ใช่โดนใครแกล้ง” ฮั่นถาม
“แน่ใจฮะพี่ฮั่น แคนเดินไม่ระวังเองจริงๆ”
“แล้วเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เมื่อเห็นว่าแคนยืนยันว่าตนตกลงมาเอง ฮั่นจึงไม่ซักไซ้ต่อ หันมาถามอาการของคนตัวเล็กว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า
“เจ็บข้อเท้าฮะ” แคนตอบ ฮั่นจึงจับข้อเท้าแคนดูก็พบว่ามันบวม เพราะเกิดจากการผลิกของเส้นเอ็น ร่างหนาจัดการอุ้มร่างเล็กขึ้นมา
“พี่ฮั่นไม่ต้องอุ้มก็ได้ฮะ” แคนตกใจเล็กน้อยเมื่อตัวลอยขึ้นจากพื้น
“ไม่ได้หรอก แคนเดินเองไม่ได้แน่ๆ อยู่เฉยๆเถอะ” ฮั่นจัดการอุ้มแคนขึ้นบันไดบ้านไป โดยที่ไม่สนใจน้องชายแท้ๆอย่างฮัทเลยสักนิด แคนหันมามองหน้าฮัทที่มองตามเขาด้วยแววตาคุกรุ่น ก่อนที่จะรีบเดินออกจากบ้านไป
ฮั่นวางตัวแคนลงบนเตียงนอนของแคนอย่างเบามือ
“เจ็บมากมั๊ยแคน” ฮั่นถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่มากเท่าไหร่หรอกฮะพี่ฮั่น ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกฮะ” ที่ตอบไปแบบนั้นก็เพราะไม่อยากให้ฮั่นเป็นห่วง หากแต่ความเป็นจริงมันปวดมากเลยล่ะ
“เดี๋ยวพี่ไปเอายามาทาให้นะ” ฮั่นไม่สนใจคำพูดของแคน เพราะรู้ว่าคนตัวเล็กกำลังโกหก ข้อเท้าบวมซะขนาดนี้จะไม่เจ็บได้อย่างไร ร่างหนาเดินลงไปหายาด้วยตัวเอง หากเป็นการทำเพื่อคนคนนี้แล้ว เขาเต็มใจทำให้ทุกอย่างไม่ว่ามันจะยากลำบากแค่ไหน เมื่อได้ยาที่ต้องการแล้วจึงกลับขึ้นมาหาแคน
ร่างหนาบีบยาใส่มือแล้วนวดข้อเท้าที่บวมของร่างเล็กอย่างแผ่วเบา
“พี่ฮั่น พอเถอะฮะ เดี๋ยวแคนนวดเอง พี่ฮั่นไปอาบน้ำอาบท่าพักผ่อนเถอะฮะ เหนื่อยกับการทำงานมาทั้งวันแล้ว อย่ามาเหนื่อยกับแคนเลย” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเขาไม่อยากเป็นภาระให้ฮั่นต้องเหนื่อยอีก
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่ฮะ แคนดูแลตัวเองได้จริงๆ” แคนยืนยัน
“เอางั้นก็ได้ งั้นพี่ไปก่อนนะ” ฮั่นยอมแพ้
“ฮะ” แคนยิ้มให้ฮั่น ร่างสูงจึงเดินออกมาจากห้องของร่างบางทั้งๆที่ในใจอยากจะดูแลก่อนก็ตาม ในเมื่อมันเป็นความต้องการของแคน เขาก็ไม่ขัดใจอยู่แล้ว
“เจ็บชะมัดเลย” แคนบ่นก่อนที่จะดูสภาพข้อเท้าตัวเอง มือเล็กบีบยาใส่ก่อนที่จะนวดมัน เมื่อนวดไปได้สักพัก จนมันเริ่มดีขึ้นแล้ว ร่างเล็กก็ลุกขึ้นจะไปอาบน้ำ แต่ด้วยความที่มันยกไม่หายดีจึงต้องเดินกะเผลกไป
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ แคนก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง ก่อนที่จะหลับไป ความเจ็บปวดที่ข้อเท้ายังคงมีอยู่ ร่างเล็กหลับไปทั้งอย่างนั้น เพราะเหนื่อยและง่วงเหลือเกิน
เช้าวันรุ่งขึ้น
แคนเดินลงบันไดมาด้วยความลำบากเล็กน้อย เพราะข้อเท้าที่เจ็บอยู่ยังไม่หาย ในที่สุดแคนที่สามารถพาตัวเองลงมาถึงชั้นล่างได้สำเร็จ
“พี่ฮั่นยังไม่ลงมาอีกเหรอเนี่ย” แคนพูดกับตัวเอง เพราะยังไม่เห็นฮั่น ปกติแล้ว พอฮั่นลงมาจากห้องก็จะมานั่งจิบกาแฟ รับประทานอาหารเช้าที่ตะอาหาร แต่วันนี้ยังไม่ลงมาเลย
“คุณแคนคะ มีคนมาขอพบคุณแคนค่ะ” สาวใช้คนหนึ่งเดินมาบอกแคน
“หือ...ใครเหรอฮะ”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เขารออยู่ที่ห้องรับแขกน่ะค่ะ”
“โอเคฮะเดี๋ยวแคนไป” ร่างบางตอบกลับไป ใครกันนะมาหาเขาแต่เช้าเลย
“ขอโทษนะฮะ คุณมาหาผมเหรอ” เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก แคนก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง สูงกว่าเขาเล็กน้อย ผิวพรรณดี กำลังสำรวจห้องรับแขกของบ้านหลังนี้อยู่
เมื่อได้ยินเสียงทัก ชายหนุ่มคนนั้นก็หันมามองต้นเสียง แล้วทำท่านึกคิด
“พี่แคนใช่มั๊ยฮะ”
“ใช่ฮะ แล้ว ไม่ทราบว่า คุณเป็นใครเหรอฮะ” แคนถามเพราะเขาไม่คุ้นหน้าคุ้นตาคนคนนี้เลย แต่ทำไมชายคนนี้ถึงรู้จักเขาได้นะ
“นี่พี่จำผมไม่ได้จริงๆเหรอ”
“เอ่อ...ขอโทษนะฮะ จำไม่ได้จริงๆ” แคนพยายามนึก แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
“เฮ้อ...มันน่าน้อยใจนะเนี่ย พี่แคนน้อยหอยสังข์จำผมไม่ได้” แคนสะดุดกับคำว่าแคนน้อยหอยสังข์ทันที มีเพียงคนเดียวที่ชอบเรียกเขาแบบนี้อยู่เสมอ
“แกงส้ม”
“ถูกต้องนะคร้าบบบ โห..กว่าจะจำกันได้นะพี่แคน ลืมแกงส้มน้อยไปแล้วเหรอฮะ” แกงส้มเอ่ยอย่างงอนๆ ที่พี่แคนน้อยหอยสังข์จำเขาไม่ได้ แกงส้มคือลูกชายของเพื่อนพ่อของฮั่นและฮัท ตอนเด็กๆนั้น พ่อของแกงส้มชอบพาแกงส้มมาเล่นกับพวกตนเสมอ จึงทำให้มีความสนิทสนมกันมาก จนกระทั่งแกงส้มต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ นั่นแหละที่ทำให้พวกเขาและแกงส้มห่างกันไป
“โตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย แกงส้มน้อยของพี่ คิดถึงจังเลย” แคนเดินกะเผลกๆไปหาแกงส้ม
“เป็นอะไรเนี่ยพี่ ทำไมเดินแบบนั้นล่ะ” แกงส้มที่สังเกตเห็นความผิดปกติของแคนเอ่ยถามขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก แค่อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ มาเร็ว มาให้กอดที” แคนหยุดเดินแล้วเรียกให้แกงส้มเข้าไปหาแทน
“มาๆๆ” แกงส้มเดินเข้าไปหาแคนแล้วสวมกอดร่างที่เล็กกว่าตนแน่น
“สูงกว่าพี่อีกอ่ะแกงส้ม”
“ผมรู้สึกว่า ผมจะสูงกว่าพี่มาตั้งนานแล้วนะ ฮ่าๆๆๆ”
“บ้าเหรอ พี่ก็สูงนะ”
“ฮ่าๆๆ สูงก็สูงฮะ เอ่อ...ว่าแต่ แล้วพี่ฮั่นล่ะฮะ” แกงส้มถามถึงฮั่น พี่ชายที่แสนดี คนที่เขาอยากกลับมาเจอที่สุด
“พี่ฮั่นยังไม่ลงมาเลย เดี๋ยวรอแปปนึงนะ เดี๋ยวก็คงลงมา แล้วนี่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ เรียนจบแล้วเหรอ กินข้าวหรือยัง” แคนยิงคำถามใส่แกงส้มเป็นชุด
“โอ๊ย...พี่ถามทีละคำถามสิ ผมตอบไม่หมดหรอกนะ มานั่งก่อนมา ยืนอย่างนี้ลำลากแย่ ผมสงสาร” แกงส้มชวนแคนนั่งลง
“ทีนี้ก็ตอบมาได้แล้วว่า กลับมาเมื่อไหร่”
“กลับมาเมื่อวานนี้เอง ตอนเย็น จริงๆแล้วผมกะจะมาที่นี่เลย แต่มันก็ดึกแล้ว ผมก็เลยกะว่าจะมาตอนเช้าวันนี้เลย คิดถึงพี่แคนจัด ฮ่าๆๆๆ”
“คิดถึงพี่หรือคิดถึงใครกันแน่” แคนแกล้งแซวแกงส้ม แต่จริงๆแล้วแคนยังไม่รู้หรอกว่าที่แกงส้มมาที่นี่อยากเจอใครเป็นพิเศษ
“ก็...คิดถึงพี่แหละ” แกงส้มตอบอย่างตะกุกตะกัก กลัวว่าแคนจะรู้
“โอเค คิดถึงพี่ก็คิดถึงพี่ เราไปกินข้าวกันดีกว่านะ เดี๋ยวพี่ฮั่นก็ลงมาแล้ว ไปเร็ว” แคนลุกขึ้นดึงแขนแกงส้ม ให้ลุกขึ้นไปยังโต๊ะรับประทานอาหาร
“นี่เธอ ไปตามพี่ฮั่นมานะ บอกว่ามีคนมาพบ แต่ไม่ต้องบอกว่าใครมานะ” แคนสั่งสาวใช้แถวนั้นให้ไปตามฮั่นลงมา แล้วลากแกงส้มไปอย่างมีความสุข แม้จะยังเดินกระเผลกก็ตาม แต่กลับแกงส้มนั้น ยังคิดไม่ตกเลยว่า ถ้าเจอหน้าฮั่น เขาจะทำหน้าอย่างไร
แกงส้มปรากฏตัวแล้วจ้า เป็นยังไงกันบ้างอ่าถูกใจมั๊ยเอ่ย อย่าลืมโหวตฮัทแคนนะจ๊ะ อยากให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันนานๆ จะได้มีซ็อตจิ้นอีกเยอะๆ
ความคิดเห็น