คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บ ท ที่ 9. หั ว ใ จ เ ต้ น แ ร ง ห น้ า แ ด ง ทุ ก ที ?
[Tum : Part]
“เที่ยว ? เที่ยวไหน ?” ผมถามต่อ
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่าไปเร็ว” ไม่พูดเปล่า เขายังเดินมาลากผมออกไปด้วย ถามผมหรือยังเนี่ยห๊ะ ว่าผมอยากไปหรือเปล่า บ้าอำนาจเอาแต่ใจชะมัด ผมขืนตัวเองไว้ ไม่ให้เดินตามแรงดึงของเขา พี่อ้นหันมองหน้าผมทันที
“ถามผมหรือยังว่าผมอยากไปหรือเปล่า”
“ไม่เห็นจะต้องถาม นายอยากจะไป หรือไม่ไป สุดท้ายนายก็ต้องไปอยู่ดี”
“ไอ้คนบ้าอำนาจ เอาแต่ใจ นิสัยไม่ดี” ผมหลุดว่าออกไป พี่อ้นจ้องหน้าผมขรึม
“หยุดพูดแล้วตามมา” พูดจบก็ลากผมไปทันที โอ๊ย เมื่อไหร่ชีวิตผมจะได้อยู่แบบปกติสุขสักทีเนี่ย
ผมนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่เบาะข้างคนขับรถของพี่อ้น ไอ้เจ้าตัวก็ขับรถไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แทนที่ผมจะได้นอนพักผ่อนอยู่ที่ห้อง บอกเลยว่า ยังคงรู้สึกง่วงอยู่ ดันโดนลากออกมาได้ซะนี่
“ตกลงพี่จะพาผมไปไหนเนี่ย” ผมเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง
“ก็บอกว่าเดี๋ยวถึงแล้วก้รู้เองไง ถามอยู่ได้” พี่อ้นตอบปัด อยากจะต่อยปากสักทีนึงจริงๆเลย ผมเลิกสนใจไอ้พี่อ้น แล้วเลื่อนตัวนั่งพิงเบาะ ในท่าสบายๆ เพื่อเตรียมที่จะนอนหลับ ขอหลับต่อหน่อยเถอะ ไม่ไหวแล้ว
“ตั้ม..”
“ตั้ม..”
“ตั้ม ตื่น”
เสียงเรียกกับสัมผัสข้างแก้ม ทำให้ผมรู้สึกตัวจากภวังค์ แต่ด้วยความที่อยากนอนต่อ มันจึงเป็นการน่ารำคาญ ผมหันหนีสัมผัสนั้น ก่อนจะหลับต่อ
“ตั้ม ถ้าไม่ตื่น ฉันปล้ำนะ” น้ำเสียงจริงจัง ทำเอาผมเด้งตัวขึ้นแทบไม่ทัน ผมหันไปส่งสายตาอาฆาตให้กับไอ้คนที่พูดประโยคเมื่อกี้ ด้วยความหงุดหงิดที่โดนปลุก
“คนจะนอนเนี่ย เรียกทำไมนัก” ผมถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ตอนนนี้รู้สึกได้เลยว่าหน้าผมบูดยิ่งกว่าตูดลิงอีก
“ถึงแล้ว จะไม่ลงหรือไง” พี่อ้นตอบเสียงนิ่ง พลางพยักเพยิดหน้าออกไปภายนอกรถ ผมเริ่มหันมาสนใจบรรยากาศรอบนอก มองไปเบื้องหน้า ผมเห็นทะเลใสสะอาด ที่พี่อ้นจอดรถอยู่นี่เป็นรีสอร์ทหรู ผมรีบเปิดประตูออกมาจากรถ แล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอด กลิ่นเค็มๆของทะเลนั่นทำให้ผมรู้สึกดีมาก ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ
“นี่ ไม่ต้องทำหน้ารู้สึกดีขนาดนั้นก็ได้มั้ง” เสียงกวนดังขึ้น คนกำลังอารมณ์ดีอยู่แท้ๆ
“ยุ่งไรล่ะ” ผมพูดจบก็ออกวิ่งไปที่ชายหาด เห็นแล้ว น่าลงไปเล่นเสียจริง คิดได้ดังนั้น ผมจึงถอดร้องเท้าออก แล้วเดินตรงไปลงทะเล แต่ยังเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็โดนดึงเอาไว้ก่อน ผมหันไปมองคนที่ดึงไว้อย่างไม่พอใจ
“ปล่อยผม”
“จะทำอะไร”
“ผมจะลงไปเล่น”
“แล้วจะลงไปสภาพนี้เลยหรือไง” คำพูดของพี่อ้นทำเอาผมชะงัก ก้มลงดูตัวเอง จะลงเล่นน้ำทะเลทั้งกางเกงยีนส์ก็คงไม่ได้จริงๆแหละ แต่ก็อยากเล่น จะทำไงดีเนี่ย
“ก็ผมอยากเล่นนี่”
“งั้นตามมานี่” พี่อ้นออกแรงลากแขนผมออกเดิน ผมก็จำต้องเดินตามเขาไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ พี่อ้นเดินนำผมมายังรีสอร์ทสุดหรู ผมก็มีหน้าที่เดินตามไปอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง เมื่อเข้ามาถึงในตัวรีสอร์ท พี่อ้นก็เข้าไปพูดอะไรบางอย่างกับพนักงานที่เคาท์เตอร์ ผมก็ยืนรออยู่ห่างๆ ไม่นานนัก ร่างสูงก็เดินมาหาพร้อมกับกุญแจห้องพวงหนึ่ง
“ห้องเดียวก็พอเนอะ” พี่อ้นพูด พร้อมกับชูกุญแจห้องให้ผมดู
“เห้ย ! คนละห้องก็ได้” ผมรีบปฏิเสธในทันที
“นายไม่มีปากมีเสียงอะไรทั้งนั้น” พูดจบก็เดินออกไป ผมก็ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ พูดอะไรไม่ทัน ไอ้บ้าเอ๊ย ไอ้คนบ้าอำนาจ ผมก็ได้แต่ก่นด่าในใจ แต่ก็ต้องยอมเดินตามไปอย่างไม่พอใจนัก
พี่อ้นเดินมาหยุดหน้าห้องๆหนึ่ง พร้อมกับไขกุญแจเข้าไป ผมเดินตามเข้าไป มองดูในห้อง ห้องนี้ใหญ่มากเลย น่าจะเป็นห้องวีไอพี เครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน มองออกไปข้างนอกก็เห็นทะเลสีใส สวยงามมาก
“เอ้านี่ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะได้ลงไปเล่นน้ำ” พี่อ้นพูด แล้วโยนเสื้อยืด กางเกงขาสั้นมาให้ผม
“ห้องนี้มันจะสะดวกไปแล้วนะ พี่เสียเงินไปเท่าไหร่เนี่ย” ผมถาม คิดว่ามันต้องแพงมากแน่ๆ
“ที่นี่รีสอร์ท ทำไมจะต้องเสียตังค์ด้วยล่ะ” พี่อ้นตอบนิ่งๆ แต่ผมอ้าปากค้าง บ้าไปแล้ว เค้ารวยขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย คนบ้าอะไรวะ ทั้งหน้าตาดี ทั้งรวย จะเพอร์เฟคไปละ เอ๊ะ ! เดี๋ยวนะ แล้วผมไปชมมันทำไมเนี่ย
“แล้วจะยืนอึ้งอีกนานมั๊ย จะเล่นมั๊ยเนี่ย” พี่อ้นดึงสติผมกลับมา ผมรีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
[Aon : Part]
ผมมองตามร่างเล็กที่วิ่งลงไปที่ชายหาดอย่างร่าเริง จนกลัวว่าเท้านั่นจะเหยียบเศษเปลือกหอยเสียจริง ใบหน้านั้นแต้มยิ้มสดใส ผมมองอย่างเพลินๆ จะว่าไปแล้ว ไอ้เด็กนี่มันยิ้มแล้วก็ น่ารักดีนะ
“นี่คุณ มาเล่นน้ำกันเร็ว” ตั้มหยุดเล่นแล้วหันมาตะโกนเรียกผมลงไปเล่นด้วย ผมเดินลงไปหาคนตัวเล็กที่วิ่งลงน้ำทะเลไปแล้ว ตั้มทิ้งตัวลงกับน้ำ
“นี่ มาว่ายน้ำแข่งกันมั๊ย” ตั้มท้า
“คิดผิดแล้วนะที่มาท้าฉัน” ผมพูดยิ้มๆ คนตัวเล็กยู่หน้าใส่อย่างหมั่นไส้ ก่อนที่จะออกตัวว่ายน้ำออกไป หนอยไอ้ตัวแสบ คิดจะโกงกันอย่างนั้นเหรอ ผมรีบวิ่งลงไปแล้วว่ายตามไปทันที
ผมใช้เวลาเพียงไม่นานก็สามารถว่ายแซงตั้มมาได้ ท้าคนผิดแล้วน้องเอ๋ย
“ช่วย ด้วย !” เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นผมหยุดว่าย แล้วหันไปมองข้างหลังทันที ตั้มผลุบๆโผล่ๆ เขากำลังจมน้ำ ไวกว่าความคิด ผมรีบว่ายตรงไปหาคนตัวเล็กทันที
ผมล็อกคอตั้มจากด้านหลัง แล้วรีบว่ายกลับฝั่งทันที ผมลากคนตัวเล็กขึ้นมาวางไว้บนชายหาด ตั้มไม่ได้สติแล้ว ผมเขย่าตัวเล็กๆนั่น เพื่อนเรียกให้คนที่หลับอยู่ตื่นขึ้น
“ตั้ม ตั้ม ตื่นสิ ฉันบอกให้ตื่น” ไร้เสียงตอบรับจากคนตัวเล็ก ผมรวบรวมสติที่ตอนนี้กระเจิงไปหมด คิดหาวิธี ถ้าคนจมน้ำ ก็ต้องปั๊มหัวใจสินะ ผมไม่รอช้า รีบปั๊มหัวใจตามที่เคยได้เรียนลูกเสือมา
“ตั้ม ฟื้นสิ ฉันบอกให้ฟื้นไง” มือก็ทำหน้าที่ปั๊มหัวใจ ปากผมก็ตะโกนเรียกชื่อตั้ม แต่ก็เป็นเหมือนเดิม ผมหยุดการปั๊มหัวใจ มันมีอีกวิธีนึงสินะ ผมใช้มือข้างหนึ่งบีบจมูก อีกข้างบีบปากของคนตัวเล็ก โน้มตัวลงไปเพื่อที่จะผายปอด แต่ยังไม่ทันที่ปากผมจะได้แตะกับปากตั้ม ผมก็ต้องจุกจนกระเด็นออกห่างตัวเล็กไป
“จะทำอะไรน่ะห๊ะ” เสียงเดิมๆโวยวายขึ้นมา
“ก็จะผายปอดไง แล้วมาถีบฉันทำไม” ผมถาม มือก็ยังคงกุมท้องที่โดนถีบมาซะเต็มที่ จุกชิบ
“ก็ ก็คุณจะมาทำผมก่อนนิ”
“ฉันอุตส่าห์จะช่วยชีวิตนาย นายตอบฉันอย่างนี้เหรอห๊ะ ไอ้เด็กแสบ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่ ไม่เห็นต้องช่วย” ตั้มตอบ หือ ? หมายความว่ายังไง ไม่ได้เป็นอะไร
“ก็เมื่อกี้ นายจะจมน้ำนี่”
“ผมไม่ได้จมน้ำ ก็แค่แกล้งคุณเฉยๆ” คนตัวเล็กตอบอ้อมแอ้ม
“หนอย หลอกฉันหรอกไอ้เด็กแสบ เจอดีแน่” ผมจะพุ่งเข้าใส่ร่างเล็ก แต่ด้วยความจุก ทำให้ไม่สามารถขยับตัวได้มาก ส่วนตั้ม รีบลุกขึ้นยืนทันที
“ขอโทษนะครับ ผมคงไม่อยู่ให้คุณจัดการหรอก บาย” พูดจบก็วิ่งออกไป ผมรีบยันตัวลุกขึ้นวิ่งตาม จุกอะไรก็ไม่สนใจแล้ว ต้องลงโทษเด็กแสบให้ได้
“ถ้าฉันจับนายได้นะ อย่าหวังว่าจะรอด” ผมวิ่งตามร่างเล็กนั่นไป ตั้มเมื่อเห็นผมวิ่งตามมาได้ ก็รีบเร่งความเร็วหนีห่างออกไป ผมจึงจำต้องกัดฟัน วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่นานนัก ก็มาประชิดร่างเล็ก ผมรีบกระโดดตะครุบไว้ทันที
“เหอะ คิดจะหนีฉัน อีกสิบชาติก็ไม่พ้นหรอก” ผมกอดรัดตั้มแน่น ในขณะที่ตั้มก็ดิ้นเร่าๆ อยู่ในอ้อมแขน
“ปล่อยผมนะเว้ยยยย”
“ไม่ปล่อยเว้ย นายจะต้องโดนลงโทษก่อน” ผมเพิ่มแรงกอดแน่นกว่าเดิม
“จะลงโทษอะไรผม ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”
“ผิดสิ ผิดมาก จะลงโทษให้สาสม” ผมจับตัวตั้มหมุนเข้ามาหาตัวเอง มือข้างหนึ่งก็รั้งเอวบางเข้าหาตัว ส่วนอีกข้างก็จับใบหน้าหวานเอาไว้
“ผม ผมขอโทษ อย่าทำไรผมเลยนะ” ตาใสจ้องมองผม สีหน้าแสดงถึงความรู้สึกผิด ทำเอาผมชะงักไป ตั้มมุมนี้ น่ารักมากจริงๆ หัวใจผมเต้นแรง เมื่อได้มามองใบหน้าของเด็กแสบใกล้ๆแบบนี้
ตั้มอาศัยจังหวะที่ผมเผลอผลักผมออกเต็มแรง ก่อนที่จะออกวิ่งหนีผมไปอีกครั้ง
“ตั้ม กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ” ผมได้ตะโกนไล่หลังคนตัวเล็กไป
“กลับไปก็โง่แล้ว” ตั้มตะโกนกลับมา โดยที่ระยะห่างระหว่างเรานั้นมากโข ตัวแสบคงจะงงว่าทำไมผมไม่วิ่งตามไปต่อ จึงหยุดวิ่งแล้วหันกลับมามองผม
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
อ่านแล้วงงมั๊ย คือเรางงอ่ะ ว่าแต่งไรออกไป 5555555555555
ภาษาเรียบเรียงได้อุบาดมาก ;___;
เดี๋ยวมีเวลาจะมาแก้น้าาาาาาาา
ขอโทษที่ทำให้รอ ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังด้วย
เอนจอยนะทุกคน อย่ามาหวังอะไรกะเราเลย ;_______;
เจอกันใหม่ เมื่อชาติต้องการ ' ' /
มาเจอกันได้ที่นี่ @pupaepa -3-
ความคิดเห็น