คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บ ท ที่ 4. น อ น ค้ า ง
[Tum : Part]
ทุกวันนี้นี่ผมใช้ชีวิตอยู่ด้วยความหวาดระแวง จะไปไหนมาไหนทีก็ต้องคอยระวัง สอดส่อง กลัวว่าจะเจอ ไอ้พี่อ้นนั่นอีก เล่นทิ้งคำพูดไว้ซะน่ากลัวขนาดนั้น ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมายุ่งกับ หน้าตาผมก็ไม่ได้จะน่ารัก ออกไปทางหล่อด้วยซ้ำ (ชมตัวเองทำไม -..-) ผู้ชายน่ารักๆ เป็นเกย์ให้มันจีบตั้งแยะเยอะไป วราวุธอยากตาย
“ตั้ม เป็นไรหรือเปล่า ระแวงอะไรน่ะ” พี่ดิวเอ่ยถาม วันนี้ผม พี่ดิว แล้วก็ไอ้คริส พากันมาเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้า เราก็คบกันอยู่แค่นี้แหละนะ มีกันอยู่แค่เนี้ย
“เปล่าพี่ เปล่า ผมไม่ได้เป็นไร” ผมปฏิเสธ มันเนียนปะวะ ช่างมัน พี่ดิวไม่ได้ถามต่อ เดินนำไป ผมหันมองรอบๆอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ
“ตั้ม แกระแวงผู้ชายคนนั้นใช่มั๊ย” คริสกระซิบถาม แหม่ะ ทีงี้ละรู้ ทีวันนั้นนะ มันน่ามั๊ยเนี่ย
“เออดิวะ แม่ง คนไรก็ไม่รู้ น่ากลัวชะมัด” ผมตอบคริส พยายามเดินทิ้งช่วงห่างกับพี่ดิว เพื่อไม่ให้พี่ดิวได้ยินว่าเราคุยอะไรกัน
“เค้าต้องการอะไรวะ”
“เอ่อ … ไม่รู้ว่ะ” ผมพยายามเลี่ยงไม่บอก บอกไม่ได้จริงๆ แงงงง
“เอ้าสองคนนั้นอ่ะ เดินเร็วๆดิ จะรีบไปดูหนัง” พี่ดิวเรียก ทำเอาผมสะดุ้ง ผมส่งยิ้มแห้งๆให้ไป แล้วรีบเดินตามให้ทันพี่ดิวโดยเร็ว
หลังจากดูรอบของหนังแล้ว พี่ดิวก็อาสาไปซื้อตั่วให้ เราเลือกรอบที่ฉายเร็วที่สุด และมันจะเข้าในอีกไม่กี่นาที ผมกับคริสจึงเดินไปซื้อป๊อปคอร์นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา และเมื่อพี่ดิวซื้อตั๋วหนังเสร็จ ก็เดินตามมาสมทบ เราก็เข้าโรงหนังไปด้วยกัน
ผมเดินไปนั่งที่โดยพี่ดิวนั่งกลางคริสนั่งฝั่งซ้าย ผมนั่งฝั่งขวา เราเข้ามาเร็ว ตอนนี้จึงฉายตัวอย่างหนังอยู่ ผมก็นั่งดูไปพลางๆ สักพัก ก็มีคนมานั่งข้างๆผม ผมหันไปมอง ด้วยความที่ไฟในโรงหนังค่อนข้างที่จะมืด แล้วไอ้ผู้ชายที่มานั่งข้างๆนี่ก็ใส่แว่นดำ คือผมไม่เข้าใจว่าจะใส่แว่นดำมาในโรงหนัง เพื่ออะไร บ้าหรือเปล่า ทำให้ผมมองเห็นหน้าเขาไม่ถนัดตา ผมก็เลยเลิกสนใจ แล้วไปสนใจภาพบนจอยักษ์นั่นแทน
เป็นเวลากว่าสองชั่วโมงที่หนังฉายจนจบ และผมเพิ่งรู้สึกว่า ปวดฉี่เหลือเกิน ก็ในโรงมันหนาวขนาดนี้ จะให้ลุกออกไปกลางเรื่องก็ไม่ได้ เดี๋ยวดูไม่รู้เรื่อง ผมจึงอดทนรอจนหนังจบ
“พี่ดิว เดี๋ยวผมไปห้องน้ำก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว” ผมบอกพี่ดิวแล้วรีบวิ่งออกไปหาห้องน้ำทันที โดยที่ไม่รอคำตอบจากพี่ดิว ห้องน้ำจ๋า ห้องน้ำอยู่ไหน ผมวิ่งมาจนถึงห้อง้ำแล้วพุ่งเข้าไปทันที
ฮู่วววว ได้ปลดทุกข์เหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลย เมื่อจัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จ ก็เดินออกมาล้างไม้ล้างมือ
“ไง ดูหนังครั้งแรกของเราสองคน” เสียงคุ้นหูดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบร่างสูงโปร่ง ของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งสวมแว่นดำปกปิดดวงตาไว้ทำให้เห็นหน้าไปชัด แต่รอยยิ้มนั่น รอยยิ้มแบบนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้น ไอ้โรคจิตใส่เหล็กดัดฟัน
“พี่อ้น!!” ผมตะโกนชื่ออีกฝ่ายยอกมาด้วยความตกใจ พี่อ้นยิ้มมุมปากแล้วถอดแว่นตาดำออก
“ใช่ ฉันเอง จำได้ด้วยนะ เก่งจัง”
ผมเลี่ยงที่จะไปตอบ ผู้คนที่ออกจากโรงหนังเริ่มทยอยมาเข้าห้องน้ำ ผมจึงใช้อาศัยจังหวะนี้เดินหลบออกไป แต่ก็…. ไม่วายโดนดึงแขนเอาไว้
“จะหนีไปไหนเล่า” พี่อ้นถาม คนในห้องน้ำเริ่มมองเราด้วยสายตาแปลกๆ
“ไม่ได้หนี แต่พี่ดิวกับคริสรออยู่ ปล่อยผม เค้ามองกันหมดแล้วเนี่ย” ผมแกะมือของพี่อ้น แต่มันก็ไม่ออก ยิ่งบีบแน่นขึ้น เห้ย มันเจ็บนะเนี่ย
“ขอไปด้วย”
“ห๊ะ!!! อะไร จะไปไหนด้วย”
“ขอไปเดินเที่ยวด้วย” พี่อ้นพูดย้ำ แล้วทำไมมันต้องมาขอไปด้วยเนี่ย
“พี่จะไปเดินพี่ก็ไปเองดิ จะมาเดินกับพวกผมทำไม”
“ก็อยากไป ไปเร็ว” พูดจบก็ดึงผมออกไปทันที ไอ้เผด็จการ เอาแต่ใจ นิสัยไม่ดี ผมก็ได้แต่ด่าในใจ
พี่อ้นลากผมออกมาจากห้องน้ำ ก็มาพบไอ้คริสกับพี่ดิวที่ยืนรออยู่แถวนั้น และเมื่อพี่ดิวและคริสเห็นพี่อ้นที่จับข้อมือผมเดินมาก็ทำหน้าตกตะลึง ปนสงสัย งงงวย อะไรประมาณนั้นแหละ -..-
“คุณ” พี่ดิวเอ่ยขึ้น
“สวัสดีครับ คุณดิว แล้วนี่คุณ…” พี่อ้นเอ่ยทักทายพี่ดิวด้วยหน้าตาที่เป็นมิตร แต่หน้าตาพี่ดิวนี่ แลจะไม่อยากเป็นมิตรเท่าไหร่ แล้วหันไปถามไอ้คริส
“อ่อ ผมคริสครับ” ไอ้คริสแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ
“ตั้ม มากับเขาได้ยังไง” พี่ดิวถามผม เอาล่ะสิไอ้ตั้ม จะตอบว่ายังไงดีล่ะทีนี้
“เอ่อ… คือ เอ่อ บังเอิญเจอกันในห้องน้ำเมื่อกี้อ่ะพี่” ผมตอบพี่ดิวไป
“ครับผม ถ้าไม่เป็นการรบกวนมากไป ผมของไปเดินเที่ยวด้วยนะครับ” พี่อ้นพูดกับพี่ดิว ฉีกยิ้มกว้าง
“เอ่อ… ก็ได้ครับ” เหมือนพี่ดิวจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่เลยแหะ แต่ไอ้พี่อ้นนี่ก็ยิ้มซะปากจะฉีก ดูหน้าเขาไม่ออกหรือไงว่าเขาไม่อยากให้ไปน่ะ
“พี่ไม่มีเพื่อนหรือไงห๊ะ ถึงต้องมาขอเดินกับพวกผมเนี่ย” ผมโพล่งถามออกไป จริงๆแล้วก็กะจะกวนเท้าเขานั่นแหละ
“เพื่อนพี่น่ะมีครับ แต่พี่อยากเดินกับว่าที่แฟนมากกว่า” -0- สิ่งที่พี่อ้นพูดออกมาทำเอาผมอ้าปากค้าง ความจริงแล้ว ผมจะไม่ตกใจขนาดนี้นะ ถ้าเขาไม่ได้มาพูดต่อหน้าพี่ดิวและไอ้คริสอย่างนี้ ผมเหลือบมองหน้าทั้งสองคนก็พบว่า หน้าตาช็อกค้างมาก โอย… โดนซักชุดใหญ่แน่
“ว่าที่แฟนบ้านพี่สิ” ผมเถียงพี่อ้นออกไป แต่เจ้าตัวแลไม่สะทกสะท้าน ยังคงยิ้มหน้าระรื่น
“ก็บ้านพี่ไง อะไร นี่อยากจะไปเป็นสะใภ้บ้านพี่เลยเหรอ” ผมโดนตอกกลับหนักกว่าอีกอ่ะ โฮ T^T
“ไม่ต้องไปเดินเที่ยวแล้วมั้งเนี่ย กลับบ้านพี่ไปเลยไป๊” ผมไล่
“ไม่กลับครับ ไปเล่นเกมส์กันดีกว่า” พี่อ้นตอบผม แล้วหันไปพูดกับสองคนนั้น ที่ผมเดาว่ายังคงช็อกไม่หาย และยังไม่ทันให้ใครตอบอะไร พี่อ้นมันก็ลากผมออกเดินต่อทันที
ผมโดนพี่อ้นลากไปนู่นไปนี่ เดี๋ยวเดินเล่น เดี๋ยวไปเล่นเกมส์ โดยที่มีพี่ดิวและคริสตามมา หน้าตาพี่ดิวนี่บอกเลยว่าเขากำลังอารมณ์ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ หลายครั้งที่ผมหันไปสบตากับเขา แล้วพบว่าสายตาเขามันกำลังบอกกับผมว่า เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน
“พี่อ้น กลับเหอะ ผมเหนื่อยแล้ว” ผมพูดออกไปในที่สุด
“โห่ อะไรวะ แค่นี้เอง”
“เออน่า กลับกันเหอะ ผมกลับแล้วนะ” ผมบอกลาพี่อ้น
“กลับก็กลับ เดี๋ยวฉันไปส่งเอง”
“เห้ย ! ไม่ต้อง เดี๋ยวผมกลับกับคริสกับพี่ดิว” ผมปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ก็ฉันอยากไปส่งนี่ ผมขอตัวน้องชายคุณก่อนนะครับ” พี่อ้นหันไปคุยกับพี่ดิว เหมือนพี่ดิวจะพูดอะไรสักอย่าง แต่พี่อ้นมันก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
“ไม่เป็นต้องเป็นห่วงนะครับ จะดูแลอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอมเลย ปะ” พูดจบพี่อ้นก็ลากผมออกไปทันที เห้ย ถามผมสักคำไหมเนี่ย ว่าอยากจะไปไหม นี่ผมต้องโดนมันลากไปถึงเมื่อไหร่กันเนี่ย..
[Dew : Part]
ผมมองตามตั้มที่ถูกผู้ชายคนนั้นลากออกไปจนทั้งคู่หายลับไป ผมก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าตั้มไปสนิทสนมกับเขาได้ยังไง ตั้งแต่เมื่อไหร่ และไอ้ที่เขาบอกว่าตั้มเป็น ว่าที่แฟน นั่นมันคืออะไร
“พี่ดิว เอาไงต่อ” คริสถามขึ้น
“ก็แยกย้ายกันกลับบ้านละกัน” ผมตอบ
“โอเคครับ กลับดีๆนะพี่ โชคดีครับ” คริสบอกลาผม แล้วเดินออกไป ส่วนผมก็จัดการย้ายตัวเองกลับคอนโดบ้าง ในขณะที่กำลังขับรถกลับ ในหัวผมก็คิดถึงแต่เรื่องตั้ม ทำไมกัน ทำไมผมถึงไม่ชอบใจเลย ที่หมอนั่นมาทำตัวสนิทสนม และดูเหมือนว่าจะจีบตั้ม มันคงเป็นอาการหวงน้องชายธรรมดาๆใช่มั๊ย
ผมเร่งความเร็วจนกลับมาถึงที่คอนโด เมื่อเดินผ่านห้องของตั้ม ผมก็ลองเคาะประตูเรียกดู แตก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา สงสัยจะยังไม่กลับ ผมจึงเดินเข้าห้องตัวเองมา มือก็ล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ตั้ม
จะโทรดีไหมนะ ถ้าโทรจะไปรบกวนเวลาของน้องหรือเปล่า ผมจะได้ชื่อว่าไปก้าวก่ายเวลาของตั้มหรือเปล่า
ผมสะบัดหัวไล่ความคิด แล้วเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิม จะคิดมากไปแล้วไอ้ดิวเอ๊ย ตั้มเป็นน้องนะ ไม่ใช่แฟน อีกอย่างมันก็เป็นผู้ชาย ไม่ต้องหวงขนาดนั้นก็ได้ … มั้ง
[Aon :Part]
หลังจากที่ผมแยกตั้มออกมาจากสองคนนั้นได้ ผมก็ลากมันตรงไปที่รถของตัวเอง และจับมันยัดใส่เบาะข้างคนขับแล้วเดินไปประจำที่คนขับ
“อะไรของคุณเนี่ยห๊ะ อยากจะมาลากก็ลาก อยากจะมาก็มา” ตั้มบ่น พลางทำหน้าเหวี่ยงใส่
“ก็แล้วจะทำไมล่ะ ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้” ผมตอบกลับ
“ผมตามคุณไม่ทันแล้วนะเนี่ย”
“ก็ไม่ต้องตามสิ” ผมกวนมันไป ตั้มไม่ตอบผม นั่งหันหน้าออกนอกรถไป ผมจึงขับรถต่อไปเรื่อยๆ และด้วยความที่อยากจะแกล้งมันอีกซักหน่อย ผมจึงขับรถวนไปวนมา ไม่กลับคอนโดสักที
“นี่คุณ จะขับรถวนทำไม ผมจะกลับไปนอนแล้ว” ตั้มหันมาเหวี่ยงใส่จนได้
“ฉันเป็นคนขับนะ จะมาสั่งฉันไม่ได้นะ” ผมกวนกลับ
“งั้นผมก็จะลงตรงนี้แหละ” ตั้มทำท่าจะเปิดประตูรถ เห้ย ทำจริงเหรอน่ะ
“เห้ยๆ อย่า ก็ได้ๆ ไปส่งแล้วๆ” ในที่สุดผมก็ต้องยอมมัน ผมเลี้ยวรถเข้าจอดภายในลานจอดรถของคอนโด เมื่อรถจอดสนิทดีแล้ว ตั้มก็รีบลงจากรถด้วยความรวดเร็ว ผมก็จ้ำตามทันที
“จะตามมาทำไมเนี่ย”
“อยากเข้าห้องน้ำ ขอเข้าห้องน้ำหน่อย” ผมอ้าง
“เข้าเสร็จแล้วรีบกลับไปเลยนะ” ตั้มบอก พร้อมเปิดประตูห้องเข้าไป คิดเหรอว่าจะกับง่ายๆน่ะ
ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ จริงๆแล้วก็ไม่ได้ปวดอะไรหรอก ผมเดินเข้าไปล้างมือ ล้างหน้า แล้วก็เดินออกมานั่งที่โซฟาที่มีตั้มนั่งดูทีวีอยู่
“เอ้า กลับไปได้แล้ว” ตั้มไล่ ผมยังไม่ทันจะหย่อนตัวนั่งเลย
“มืดแล้ว ขับรถตอนมืดๆมันไม่ดี มันอันตราย ไม่รู้หรือไง” ผมแถไปนู่น
“แล้วจะทำไง จะนอนนี่หรือไง”
“อื้อใช่ ฉันจะนอนนี่”
“เห้ย ไม่ได้ นี่มันห้องผมนะ”
“ก็ห้องนายเนี่ยแหละ ฉันถึงอยากจะนอนไง” ผมพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ผมไม่ให้คุณนอน” ตั้มเริ่มเสียงดัง ผมไม่สนใจ ลุกขึ้นยืนบิด
“เตรียมเสื้อผ้าให้ด้วยนะ ขอไปอาบน้ำก่อน”
“เรื่องอะไรผมจะต้องเตรียมให้คุณ”
“ถ้าฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่ คืนนี้นายก็ไม่ต้องใส่เป็นเพื่อนฉันนะ J”
----------------------------------------------------
ทำอะไรลงไป มึนมาก พล็อตก็ไม่มี ขอโทษก๊าบ -/\-
ความคิดเห็น