คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บ ท ที่ 1. ข้ อ แ ล ก เ ป ลี่ ย น
[Tum : Part]
ผมถูกพี่ดิวลากวิ่งออกมาจากผับแห่งนั้นอย่างไม่คิดชีวิต เราวิ่งออกมาอย่างไม่หันหลังกลับ ผมไม่รู้ว่าเราวิ่งกันมาไกลแค่ไหน รู้แต่ว่าตอนนี้เหนื่อยแทบขาดใจแล้ว
“พี่ ..พี่ดิว หยุดก่อน เหนื่อย” ผมหยุดยืนหอบเมื่อเห็นว่าเราวิ่งออกมานานแล้ว แข้งขาเริ่มไม่มีแรงที่จะก้าวต่อ และก็ไม่มีใครตามหลังมาแล้วด้วย
“แฮ่ก พี่ก็ไม่ไหวละ” พี่ดิวหยุดยืนหอบเป็นเพื่อนผม ผมหันมองหน้าพี่ชายคนสนิทที่ไม่ได้เป็นพี่น้องกันแท้ๆ ใบหน้าหล่อเหลามีร่องรอยการต่อสู้ มุมปากและหางคิ้วของพี่ดิวมีเลือดไหลออกมา นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด ถ้าผมไม่อยากออกมาลองเที่ยวกลางคืนดูบ้าง พี่ดิวคงไม่ต้องมาเจ็บตัว
“พี่ดิว ผมขอโทษ” ผมเอ่ยขอโทษออกไป ไม่รู้จะพูดอะไรให้มันดีไปกว่านี้อีกแล้ว
“เฮ้ย ขอโทษทำไม เรื่องเล็กน้อย ไอ้เรื่องแบบนี้ พี่เจอมาจนชินละ ว่าแต่เราเถอะ เจ็บมากมั๊ยน่ะ” พี่ดิวถาม พลางยกมือมาลบเบาๆที่มุมปากผม เล่นอาผมสะดุ้ง และรู้สึกเจ็บ
“โห่ว แค่นี้จิ๊บๆ เรากลับห้องกันเถอะพี่ ผมไม่มาอีกแล้ว ที่แบบนี้” ผมบอก เข็ดแล้วครับ ไม่เอาละ กลับไปตั้งหน้าตั้งตาเรียนดีกว่า
ในที่สุด ผมก็พาตัวเองกลับมายังคอนโดของผม พี่ดิวก็ตามผมมา เพื่อที่จะมาทำแผลก่อน ทุกคนคงสงสัยว่าผมกับพี่ดิวเป็นอะไรกัน คืออย่างนี้ครับ พ่อแม่ผมกับพ่อแม่พี่ดิวเป็นเพื่อนสนิทกัน ผมกับพี่ดิวเลยโตมาด้วยกัน แล้วก็สนิทกัน เรามักจะไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ แต่ก็แค่เฉพาะตอนนี้แหละ เดี๋ยวมันมีแฟนก็ทิ้งน้องแล้ว เชื่อดิ
“โอย รู้สึกดีนะเนี่ย ไม่ได้ออกกำลังมาตั้งนาน” พี่ดิวพูดแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา ผมส่ายหน้า บ้ารึเปล่า โดนต่อยแล้วรู้สึกดี ผมนี่เจ็บจะตาย
“บ้าหรือเปล่าเนี่ยพี่ เจ็บตัวแล้วรู้สึกดี” ผมบ่นพลางเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่มีติดเอาไว้เผื่อฉุกเฉิน และมันก็ได้ใช้จริงๆซะด้วย
“เอ้า ตั้มไม่รู้สึกดีหรอกเหรอ ฮ่าๆ” พี่ดิวพูดติดตลก ใครจะไปบ้าใช้กำลังแบบมันล่ะ ผมนั่งลงข้างๆ แล้วจัดการลงมือทำแผลให้พี่ดิว พอผมทำให้พี่ดิวเสร็จ ก็ผลัดให้พี่ดิวเป็นคนทำให้ผมบ้าง
“เฮ้อ เหนื่อยเป็นบ้าเลยเนี่ย ดีนะพรุ่งนี้ไม่มีเรียนเช้า ไม่งั้นตาย” ผมบ่นแล้วเอนหลังนอนลงไปกับโซฟา แล้วปิดเปลือกตาลงเบาๆ
“เหนื่อยนักก็ไปพักไป เข้าไปอาบน้ำนอนซะ เดี๋ยวพี่กลับห้องพี่ละ” พี่ดิวว่า พลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จะสูงไปไหนวะเนี่ย ผมว่าผมสูงแล้วนะ ยังเตี้ยกว่ามันตั้งเยอะ
“โอเคครับ นอนก็นอน” ผมบอกแล้วลุกขึ้นยืนบ้าง แล้วผมก็ต้องรู้สึกแปลกๆ รู้สึกว่ากระเป๋ากางเกง มันโล่งๆแหะ คิดได้แล้วก็ลองจับๆดู เห้ย …. งานเข้า ไอโฟนหาย
“เฮ้ย พี่ดิว ไอโฟนผมหาย”
“อ้าว หายไปไหน หายได้ไง”
“ผมไม่รู้ หายตอนชุลมุนอยู่ในผับแน่เลย ทำไงดีอ่ะ “ ผมร้อนรน โอโฟนเนี่ยเป็นชีวิตของผมเลยนะ
“ใจเย็นๆตั้ม ลองโทรเข้ามั๊ย เผื่อมีคนเก็บได้” พี่ดิวยื่นไอโฟนของตัวเองมาให้ผม และผมก็ไม่รอช้าที่จะคว้ามันมากดโทรออกเบอร์ตัวเองทันที
[ฮัลโหล] รอเพียงไม่กี่อึดใจ เสียงทุ้มก็ดังขึ้นจากปลายสาย
“สวัสดีครับ คือ คุณเก็บโทรศัพท์ผมได้ใช่ไหมครับ” ผมกรอกเสียงถามลงไป
[อ๋อ ใช่ครับ คุณอยากได้มันคืนมั๊ยล่ะ] เสียงปลายสายแลดูเจ้าเล่ห์ยังไงก็ไม่รู้ แต่คงไม่มีอะไรหรอก
“อยากได้สิครับ คุณเอามันมาคืนให้ผมได้ไหม”
[ได้สิครับ ได้แน่นอน]
“ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปเอาเองก็ได้ ว่าแต่จะให้ผมไปเอาที่ไหนดีครับ”
[มาที่คอนโด … ห้อง 208 แล้วกันนะครับ]
“โอเคครับ ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับ” ผมกดวางสาย เฮ้อ อย่างน้อยก็โล่งใจว่ามันไม่ได้หายไปไหน เดี๋ยวก็ได้คืนแล้ว ผมส่งไอโฟนคืนพี่ดิว
“เค้าว่าไงบ้าง”
“เค้าบอกว่าพรุ่งนี้ให้ไปเอาคืนที่คอนโดใกล้เรานี่แหละ ห้อง 208 น่ะ” ผมตอบไป
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปด้วยนะ” พี่ดิวอาสา
“ไม่เป็นไรพี่ ผมไปคนเดียวก็ได้” ผมปฏิเสธไป เพราะรู้สึกว่าผมทำพี่ดิวเดือดร้อนมามากพอแล้ว
“ไม่ได้ พี่จะไปด้วย ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะได้ช่วยกันทัน และเราก็ยังไม่รู้ว่าคนที่เก็บโทรศัพท์ตั้มได้เป็นใคร ถ้าเกิดเป็นไอ้พวกที่เล่นงานเรา ไม่ซวยหรือไง” พี่ดิวร่ายยาว ไม่ปล่อยให้ผมได้พูดเลย
“อ่า ก็ได้ๆ งั้นไปด้วยกันเนี่ยแหละ เจอกันพรุ่งนี้เย็นๆนะพี่ ไปนอนได้แล้ว”
“โอเค ฝันดีนะ” พี่ดิวบอกฝันดีแล้วเดินออกจากห้องไป เฮ้อ … วันนี้เรื่องเยอะชะมัด นอนดีกว่าง่วงจะตายละ แล้วเราจะได้เจอกันนะจ๊ะ คุณไอโฟน
ตกเย็นแล้ว ผมกับพี่ดิวก็มาถึงคอนโดที่คุณคนนั้นเขานัดมา ที่นี่พูดได้คำเดียวว่า หรูโครตๆ หรูกว่าคอนโดผมอีกอ่ะ คงต้องรวยมากสินะเนี่ย ถึงว่า จะคืนไอโฟนให้ผมง่ายๆ พี่ดิวเดินนำเข้าไปภายใน แล้วเราก็มุ่งหน้าไปสู่ห้อง 208 ทันที และเมื่อถึงหน้าห้อง ผมก็ไม่รอช้า ลงมือเคาะประตูห้องทันที
ก๊อกๆๆ
เพียงไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาดี สะอาดสอ้าน แลดูเป็นคนมีตังค์ เค้าก็มีตังค์จริงๆนี่หว่า
“เอ่อ สวัสดีครับ คือ ผมมาขอไอโฟนคืน” ผมเอ่ยเข้าประเด็นตรงๆ
“อยู่ในห้องน่ะครับ เข้ามาดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อนมั๊ย” ร่างสูงเชิญชวน ผมหันมองหน้าพี่ดิวที่อยู่ด้านหลัง เหมือนพี่แกจะไม่อยากให้เข้าไปสักเท่าไหร่ จึงส่ายศีรษะเบาๆ พอผมหันกลับมามองหน้าร่างสูง เขาก็ยิ้มกว้างให้ผม เผยให้เห็นเหล็กดัดฟันสีสวย ผมลองพินิจพิจารณาหน้าเขาแล้ว ต้องไม่ใช่พวกเดียวกับพี่มีเรื่องเมื่อคืนนี้แน่ อีกทั้งใบหน้าหล่อเข้มนั่นยังดูใจดีอีกด้วย คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
“อ่า ก็ได้ครับ” ทันทีที่ผมตอบตกลง ร่างสูงเจ้าของรอยยิ้มสวยก็ผายมือเข้าไปภายในห้องตัวเอง ส่วนพี่ดิวก็รั้งแขนผมไว้แล้วกระซิบ
“ตั้ม ไม่เอา จะไปเข้าห้องเขาได้ยังไง เขาเป็นใครเราก็ไม่รู้จัก”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าพี่ดิว พี่ไม่เข้าก็ได้นะ ผมเข้าไปเอง”
“ไม่ได้ ตั้มนี่” พี่ดิวเหมือนจะห้ามผมไม่ได้ จึงจำเป็นต้องเดินตามเข้ามา ผมเดินเข้ามาภายใน เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดูแล้วแพงๆทั้งนั้น การจัดเก็บห้องก็เป็นระเบียบเรียบร้อย น่าอยู่เหมือนกันแฮะ
“นั่งรอนี่ก่อนเลยครับ เดี๋ยวผมไปเอาน้ำมาให้” เจ้าของห้องบอก ผมกับพี่ดิวทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาราคาแพง สายตาก็สอดส่องสำรวจห้องนี้ไปพลางๆ
“ตามสบายเลยครับ” เจ้าของห้องเดินกลับมาพร้อมแก้วใส่น้ำเย็นสองใบ ยื่นให้ผมกับพี่ดิว ผมพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณ
“ผมชื่ออ้นนะ คุณล่ะ” อ้น แนะนำตัวเอง
“ผมชื่อตั้มครับ แล้วนี่พี่ดิว” ผมจึงแนะนำตัวเองกับพี่ดิวกลับ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะตั้ม คุณดิว” พี่อ้นฉีกยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นลักยิ้ม ผมพยักหน้าแล้วยิ้มรับตอบ ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ พี่ดิวก็โพล่งขึ้น
“ผมว่าคุณรีบเอาโทรศัพท์มาคืนน้องผมดีกว่าครับ เราจะได้รีบไป” พี่อ้นเหลือบมองพี่ดิวด้วยสายตาที่ไม่พอใจเท่าไหร่ แต่แวบเดียวก็กลับมาเป็นปกติ
“โทรศัพท์น้องตั้มอยู่ในห้องผมน่ะ ตามมาเอาสิ” พี่อ้นลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำไป ผมกำลังจะลุกตาม แต่ก็ถูกพี่ดิวดึงมือไว้
“เดี๋ยวตั้ม พี่ไปด้วย”
“ไม่เป็นไรพี่ดิว แค่นี้เอง ผมไปเองได้” ผมบอก แล้วเดินตามพี่อ้นเข้าห้องไป ห้องของพี่อ้นนี่เป็นระเบียบมากกว่าข้างนอกอีก ของทุกอย่างถูกจัดวางอย่างดี จนผมต้องเดินตัวลีบๆ กลัวจะไปชนของเขาขยับเขยื้อนเหลือเกิน
“อ่ะนี่ครับ ไอโฟนตั้ม” ร่างสูงยื่นไอโฟนให้ผม ผมยิ้มกว้าง กำลังจะยื่นมือเข้าไปหยิบ แต่มือหนากลับชักมือกลับไปก่อน ผมมองหน้าพี่อ้นด้วยความสงสัย
“พี่จะคืนให้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนอย่างนึง”
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไร ครับ” ผมถาม ไม่ทันได้ตั้งตัว พี่อ้นก็เดินเข้าประชิดตัวผม พร้อมทั้งรั้งเอวผมไว้ กันผมหนี ผมตกใจทำอะไรไม่ถูก จะร้องเรียกพี่ดิวก็ร้องไม่ออก ผมใช้มือดันอกของพี่อ้นไว้และกำลังจะออกแรงผลัก แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอย่างใจคิด ใบหน้าหล่อก็โน้มมาประกบริมฝีปากลงกับริมฝีปากของผม -0-
ผมนิ่งงัน ตกใจเกินกว่าที่จะทำอะไร นี่ผมโดน … โดนผู้ชายจูบเหรอเนี่ย ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ร่างสูงผละออกจากผม แล้วส่งยิ้มหวานมาให้ผม
“แค่นี้เองครับ ข้อแลกเปลี่ยน”
ผมกระพริบตาปริบๆ ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มันไม่จริงใช่ไหม พี่อ้นดึงมือผมไปแล้ววางไอโฟนลง
“โดนแค่นี้ถึงกับอึ้งเลยเหรอ นายเจอมากกว่านี้แน่”
ผมไม่พูดโต้ตอบอะไรพี่อ้น รีบวิ่งออกมาดึงมือพี่ดิวให้ไปจากที่นี่โดยเร็ว
“เฮ้ยตั้ม เป็นไร”
“ไปเร็วพี่ดิว”
“เดี๋ยวตั้มเป็นอะไร บอกพี่ซิ” พี่ดิวถามต่อ พลางขืนตัวเอาไว้ โอ๊ย อย่าเพิ่งถามตอนนี้สิ ผมหันไปมองทางห้องที่วิ่งออกมา ก็พบร่างสูงของพี่อ้นยืนส่งยิ้มที่คราวนี้ผมรู้สึกว่ามันเจ้าเล่ห์อย่างบอกไม่ถูก
“ผมได้ไอโฟนแล้ว ไปเถอะ” พี่ดิวยินยอมให้ผมลากออกมาจากห้องแต่โดยดี ผมรีบตรงดิ่งกลับคอนโดทันที
อ๊ากกกกกกกกก ไอ้พี่อ้น ไอ้บ้าเอ๊ย ชาตินี้อย่าได้พบเจอกันอีกเลย
--------------------------------------------------------
จัน ฉันแต่งอะไรลงไป 5555555
อยากอ่านคอมเมนต์อ่ะตัวเอง
มาเวิ่นอ้นตั้มกับเค้าได้นะ @pupaeap
ความคิดเห็น