ฮาเนสเจ้าหญิงราชองค์รักษ์

ลำดับตอนที่ #1 : การตัดสินใจ

       ยามค่ำคืนที่หน้าระเบียงห้องพักขององค์หญิง ฮาเนส ธิดาองค์สุดท้องของกษัตริย์ มาธิวดัส อาเธนอส กษัตริย์แห่งเมือง มานาเรท เมื่องที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นเมืองที่มั่งคั่งที่สุดในตอนนี้ ปรากฎร่างบอบบางของหญิงสาวผิวขาวจัดที่ใส่ชุดดำทั้งชุดหอบสำภาระไว้เต็มอ้อมแขนผมสีดำสนิทของเธอนั้นถูกมัดไว้อย่างลวกๆเจ้าของริมฝีปากบางนั้นเม้มมันจนเป็นเส้นตรง

   ใบหน้าของเธอยามนี้บ่งบอกได้เลยว่าเจ้าของใบหน้านั้นกำลังคิดหนักถึงสิ่งที่กำลังจะทำ ในที่สุดก็ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มตัดสินใจได้เธอจึงเอ่ยถ้อยคำเพื่ออำลา

   "ลาก่อนท่านพ่อท่านแม่และพี่ๆที่ข้ารักทุกคน"แล้วร่างบางของหญิงสาวผู้นั้นก็หายลับไปจากตรงนั้นอย่างน่าอัศจรรย์

   ------------------------------------------------------------------------------------------------------


     จะทำอย่างไรดีเล่าก็ในเมื่อเธอตัดสินใจที่จะหนีออกมาแล้วเธอก็ไม่มีทางที่จะย้อนกลับไปทางเดิมได้

     'ข้าออกมาเพื่อที่จะลบคำสบประมาทของบรรดาท่านพี่ทั้งหลาย ที่กล่าวว่าข้านั้นเป็นเพียงแค่หญิง อ่อนโยน บอบบางน่าทะนุถนอม ที่ดูแลตัวเองไม่ได้ ข้าจะพิสูจน์ให้พวกท่านเห็นว่าข้านั้นไม่ได้อ่อนแออย่างที่พวกท่านได้ประนามข้าไว้'

     ร่างบอบบางของหญิงสาววิ่งลัดเลาะเรื่อยๆไปตามทางเดินในบริเวณปราสาท อย่างคนที่คุ้นเคยดีกับเส้นทางและใช้ความมืดในยามค่ำคืนเป็นเครื่องอำพรางตน

    เฮ้อ...

    ในที่สุดก็หนีออกมาได้ หลังจากที่คอยเฝ้าสังเกตุการณ์อยู่หลายคืนจนเธออดหลับอดนอน

    สำเร็จแล้วข้าจะพิสูจน์ให้พวกท่านได้เห็นว่าข้าสามารถเอาตัวรอดได้โดยที่ไม่ต้องพึ่งพาใคร

    หญิงสาวจัดแจงนำเสื้อผ้าที่เตรียมมา มาผลัดเปลี่ยนเพื่อให้ดูกลมกลืนไปกับชาวบ้านในบริเวณนั้น

    แต่คงไม่เคยมีใครบอกเธอว่าชุดที่เธอสวมใส่อยู่นั้น มันเป็นชุดที่บ่งบอกว่าเธอเป็นทาสชั้นต่ำที่เป็นคนรับใช้ของเหล่าชนชั้นสูงแห่งเมืองอากาเทีย

   และคงไม่มีชาวบ้านหน้าไหนที่จะกล้าเสวนากับเธอเมื่อยามเธอจ้องมองหรือเดินผ่านพวกเขาไปเพราะเกรงกลัวว่าจะโดนจับข้อหาคิดก่อกบฎต่ออาณาจักร

   อันที่จริงบุคคลชั้นต่ำนี้มีอยู่เพียงน้อยนิดแล้วจะถูกกำหนดให้อยู่แต่เพียงในบริเวณที่จัดไว้ให้เท่านั้น

   จึงเป็นเรื่องแปลกที่ยามค่ำคืนเช่นนี้จะมีบุคคลชั้นต่ำออกมาเดินอยู่ในบริเวณนี้เธอจีงตกเป็นเป้าสายตาของชาวบ้านในแถบนั้น

  หมับ! หญิงสาวรู้สึกแรงกระชากที่ข้อมืออย่างรุนแรง จึงหันหน้ากลับไปดูหมายจะเอาเรื่อง ใครกันนะที่กล้าจับต้องตัวเธอแบบนี้

 "นี่ทาสอย่างเจ้าอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แอบหนีออกมาใช่หรือไม่"ชายหนุ่มร่างสูง ผิวพรรณดี ผมสีเงินเป็นประกายของเขาดูยุ่งเล็กน้อย ดวงตาสีเงินของเขามองเธออย่างจับผิด

 "ทำไมข้าถึงไม่คุ้นหน้าเจ้าเลย เด็กใหม่งั้นรึเจ้าควรจะจำไว้ว่าที่นี่ไม่ใช่เขตที่เจ้าจะสามารถมาย่างกรายได้"เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแต่ทำไมหละทำไมเธอถึงจะมาเหยียบที่นี่ไม่ได้ นี่มันประเทศของพ่อเธอนะ

 "ทำไมหละคะก็ในเมื่อประชาชนคนอื่นๆก็สามารถมาได้"

 "เจ้าเป็นเด็กใหม่ยังต้องเรียนรู้กฎต่างๆของทาสแห่งอากาเทียอีกมากมายนัก มาข้าจะพาเจ้าไปส่งและสอนเจ้าถึงสิ่งต่างๆที่เจ้าควรทำ"พูดจบชายหนุ่มก็ดึงข้อมือเธอให้ออกเดินตามเขาไป

 
   ม้า...อย่าบอกนะว่าจะพาเธอไปส่งด้วยการโดยสารม้าไป ไม่นะเธอไม่เคยขี่มันมาก่อนแล้วก็ไม่ค่อยที่จะอยากยุ่งเกี่ยวกับมันเท่าไหร่นัก

  "ขึ้นมาสิ"ชายหนุ่มยื่นมือให้หญิงสาวจับเพื่อที่จะให้หญิงสาวขึ้นมาได้โดยสดวก

  "ไม่ข้าไม่ขึ้น"เพราะเธอไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นักกับการที่จะต้องมายกแข้งยกขาต่อหน้าผู้ชาย

  "เจ้าทำไมถึงดื้ออย่างนี้ ไม่ทราบรึว่าข้านั้นเป็นใคร" ไม่เธอไม่ทราบ!!

  "ข้าไม่ทราบ แล้วเหตุใดข้าจึงต้องทราบด้วย"เขาเป็นคนที่หญิ่งใหญ่จนทุกคนจำเป็นต้องรู้จักเขาอย่างนั้นหรือ หลงตัวเองจริง

  "ที่เจ้าพูด เจ้าแน่ใจจริงๆนะ"ชายหนุ่มยิ้มให้เธอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ เล่นเอาเธอหน้าแดงเพราะว่ารอยยิ้มของเขาทำให้เธอรู้สึกแปลกๆในหัวใจ

  "ดีถ้าเจ้าไม่รู้จักข้า มันก็น่าสนุกดี"พอพูดจบชายหนุ่มก็กระโดดลงมาจากหลังม้า แล้วรวบตัวเธอไว้ในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของเขาเพื่อที่จะนำเธอขึ้นไปนั้งบนหลังม้า 

  ชายหนุ่มบังคับให้ม้าออกวิ่งไปอย่างรวดเร็ว มันเร็วขนาดนี้เธอจะร่วงลงไปไหมเนี้ยเธอจะจำเอาไว้ว่าต่อไปจะไม่นั้งมันอีกเลย เพราะดูเหมือนว่าการขี่มันไปแบบนี้จะไม่ค่อยโสภานัก

  หลังจากที่ร่างบางวางใจแล้วว่าคนที่พาเธอขึ้นมาจะไม่ปล่อยให้เธอตกลงไปข้างล่างแน่ๆเธอจึงเริ่มเอ่ยถามข้อสงสัยที่ว่าเขาจะจับตัวเธอไปที่ไหนกัน แต่การมาครั้งนี้ของเธอคล้ายจะเป็นการจำยอมตามมามากกว่า

  "ท่านจะพาข้าไปที่ไหน"

  "ข้าจะพาเจ้าไปที่อากาเทีย ไปในบริเวณที่เจ้าสมควรอยู่"เพราะเหตุใดเธอถึงถูกเขาเข้าใจผิดไปว่าเธอคือทาสของอากาเทียกันเล่า แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะไม่เปิดเผยฐานะของตนเองในเมื่อเธอตัดสินใจออกมาแล้วเธอก็จะต้องยืนยัดได้ด้วยตัวขอเธอเอง

 




      สถานที่ที่เธอเห็นในตอนนี้นั้นมีผู้คนเดินกันมากมาย มีเสียงหัวเราะของผู้คนในบริเวณนั้นแววให้ได้ยินมาอยู่เรื่อยๆ

    ที่นี่คือที่ใดกัน สถานที่ของทาสในอากาเทียอย่างนั้นหรือ??

    "ลงมาสิ"ชายหนุ่มยื่นมือให้เธอจับเพื่อที่จะลงจากม้าด้วยท่าทีอ่อนโยน ทำให้เธอรู้สึกว่ากับว่าเป็นหญิงที่ได้รับการทะนุถนอมเป็นอย่างดี

    เมื่อเดินต่อไปเรื่อยๆเธอก็พบว่า หลังจากบริเวณทาสของอากาเทียก็คือปราสาทหลังงามที่ตั้งตระหง่านอยู่ รายล้อมไปด้วยพันธุ์ไม้นาๆพรรณ

   "ที่นี่คือปราสาทของใครกันท่าน.. ท่านชื่ออะไรนะ"

  "ที่นี่คือปราสาทของท่านมานาเรทกษัตริย์แห่งอากาเทีย ส่วนคำถามที่ว่าข้าชื่ออะไรข้าขอไม่บอกเจ้าแต่เจ้าเรียกข้าว่ามีนอสก็แล้วกัน แล้วเจ้ามีนามว่าอะไร"

 ตายหละแล้วเธอจะบอกเขาว่าเธอชื่ออะไรดี จะบอกชื่อจริงของเธอก็ไม่ได้เพราะถ้าบอกไปเขาคงสงสัยเป็นแน่ว่าเธอเกี่ยวพันอะไรกับกษัตริย์ของมานาเรต

 "ข้าชื่ออัลน่าเจ้าคะไม่มีสกุลคะ"เธอตัดสินใจนำชื่อของสาวใช้ส่วนตัวของเธอมาใช้ในเวลานี้ หวังว่าเขาคงจะไม่สงสัย

 บริเวณที่ชายหนุ่มพาเธอเข้าไปผู้คนในบริเวณนั้นสวมชุดคล้ายเสื้อคลุมและข้างๆลำตัวจะมีแถบสีทองซึ่งแสดงถึงตำแหน่งของทาสแห่งอากาเทียซึ่งเป็นชุดเดียวกับที่หญิงสาวสวมใส่มันอยู่

  ไม่น่าหละเธอถึงถูกเหมารวมไปกับคนพวกนี้!!

  มันน่านัก ไอราเยส คนขายของในพระราชวังคนที่หลอกให้เธอซื้อชุดๆนี้มาในตอนที่วางแผนจะหนีออกจากพระราชวัง

  เธอก็หลงเชื่อมันถึงสรรพคุณที่มันบรรยาย'มันดีจริงๆนะครับใส่แล้วจะป้องกันอันตรายจากบุคคลภายนอก จะได้ความเป็นส่วนตัวสูงเป็นของแถมอีกอย่างด้วยนะครับ'

 จริงของมันว่าเธอจะมีความเป็นส่วนตัวเพราะว่าจะไม่มีชาวเมืองคนไหนของมานาเรทที่จะไปพูดคุยกับทาสของชาวอากาเทีย

 แถมเธอยังถูกจับมาทีอากาเทียอย่างไม่มีการสอบสวนในทันที อย่าให้เธอเจอมันอีกครั้งเธอจะต้องแก้แค้นมันให้สาสม ไอราเยส

 "อ้าวท่านมีนอส พาใครมาด้วยหละ"ชายวัยกลางคนหน้าตาใจดีเอ่ยถามมีนอสชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายเธอ

  "ข้าจะมาขออุนญาตให้นางเปลี่ยนหน้าที่"พอชายท่าทางใจดีได้ยินมีนอสพูดดังนั้นก็หันมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้เธอ
  
  "โชคดีแล้วนะนางหนูได้อยู่กับท่านมีนอส ครับท่านมีนอสท่านสามารถนำตัวนางไปได้ในทันทีเลย" ช่างน่าสงสัยนักทำไมคนที่นี่เขาทำเรื่องการเปลี่ยนหน้าที่ได้รวดเร็วยิ่งนักดูไร้กฎเกณฑ์เป็นที่สุด

  หลังจากมีนอสจัดการเปลี่ยนตำแหน่งให้เธอเรียบร้อย ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะได้รับตำแหน่งอะไร ก็พาเธอเดินไปที่น้ำพุใจกลางสวนสวยของเมื่องอากาเทีย (ในวังของที่นี่มันจะมีครบทุกอย่างเลยหรือช่างสิ้นเปลืองจริงๆ)

  "อัลน่าข้ากับเจ้าจะต้องคุยกันก่อนเรื่อง...หน้าที่ของเจ้า"แล้วเขาจะให้เธอไปทำอะไรในเมื่อวันๆตอนอยู่ในวังเธอทำอะไรเองที่ไหนกันเล่า

 "เจ้าพอจะใช้อาวุธอะไรได้บ้าง"เขามองมาที่เธออย่างประเมิณค่า ให้ตายเถอะเธอไม่ชอบสายตาแบบนี้เลย

 "ข้าใช้เวทมนตร์ได้อย่างเดียว"เข้าทำสีหน้าลำบากใจ

 "งั้นข้าก็คงต้องฝึกอาวุธให้เจ้าสักชิ้น แล้วเจ้าอยากเรียนอาวุธอะไรหละ"

 "ท่านพูดอย่างกับว่าท่านสามารถใช้อาวุธได้ทุกชิ้น"คนประเภทไหนกันที่จะสามารถใช้อาวุธทุกชนิดได้อย่างเชี่ยวชาญขอบอกคำเดียวเธอไม่มีทางเชื่อเป็นอันขาด

 "งั้นข้าจะเรียนมีดบิน อาวุธในตำนานของเมื่องมานาเรท"เธอกล่าวกับเขาอย่างท้าทาย
อาวุธที่เธอเลือกนั้นหาผู้ที่เชียวชาญได้ยากมากปัจจุบันมีอยู่น้อยนิดเพราะเป็นอาวุธของชาวมานาเรท

 "ได้ถ้าเจ้าอยากเรียนข้าก็จะสอนให้ ช่างน่าสงสัยนักว่าเหตุใดเจ้าถึงสนใจเมืองมานาเรทมากนักจนต้องถึงขนาดหนีไปเดินเตร่อยู่ที่นั่น"ได้ถ้าเขาแน่ใจว่าตัวเองสอนได้ข้าก็จะรอดู ดูว่าเขาจะแน่สักแค่ไหน

  "แล้วทำไมท่านถึงคิดว่าข้าสนใจเมื่องมานาเรท การที่ท่านไปพบข้าอยู่ที่นั้นไม่ได้หมายความว่าข้าจะชอบที่นั้น"เมื่อพูดจบเขาก็มองหน้าฉันพร้อมกับหัวเราะให้ลำคอ

  "ดวงตาของเจ้าอ่อนโยนเสมอเวลาที่เจ้าพูดถึงที่นั้น"คำพูดของเขาเล่นเอาฉันพูดไม่ออกเลยทีเดียว นี่เขาใส่ใจฉันถึงขนาดนี้เลยหรอ ทำไมนะมุมหนึ่งในหัวใจฉันถึงรู้สึกยินดีที่เขาให้ความสนใจ

  "นี่ก็ดึกมากแล้วข้าพาเจ้าไปที่ห้องพักของเจ้าดีกว่า"เขากล่าวเชิญเธออย่างสุภาพทำให้เธอสามารถไว้วางใจได้ว่าที่ที่เขาจะให้เธอพักนั้นมันปลอดภัยแหละเหมาะสมสำหรับเธอ

   มีนอส.....ทำไมท่านถึงทำให้ข้าหวั่นไหวได้ถึงเพียงนี้ ได้โปรดอย่าทำเหมือนสนใจหรือใส่ใจในตัวของข้าเลย

  พรุ่งนี้เธอยังต้องพบเจอกับเขาอีก แล้วเธอจะทำยังดีเล่ากับเสียงหัวใจที่พร่ำร้องหาแต่เขา

-------------------------------------------------------------------------------------------------------