คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ก่อกวน 40%
อนที่ 5
่อวน
เ้ารู่ถาวรา็้อผับเรื่อวนประสาทเสียั้แ่เ้า
เมื่อู่ๆ ผู้ายแสนน่าลัวนนั้น็มาที่บ้านอเธอ เามาเพื่ออพบและปรึษาเี่ยวับเรื่อานอห้าับพ่ออเธอ
ทั้ๆ ที่อีไม่ถึั่วโมพ่ออเธอ็ะเินทาไปถึที่ทำานแล้ว พอหรรษาเห็นว่าพ่อะออไปส่เธอเหมือนทุๆ
วัน เาถึั้นลทุนลารถอัวเอ แล้วิรถมาส่ถาวราถึที่ทำาน
โยอ้าว่าะไุ้ยเรื่อานันระหว่าทาไปเลย
ทำเอาหิสาวไ้แ่นั่เ็บเนื้อเ็บัวอยู่้านหลัอรถ อยาะร่ำๆ
อพ่อลารถแ่็ลัวอีฝ่ายะโรธนทำอะไรแปลๆ อี
ลารถไ้เธอ็ยมือไหว้พ่อและหรรษา
เารับไหว้็ริแ่หน้าาอนรับไหว้ลับถมึทึนนมอไ้แ่นลุ้วยวามลัว
‘รีบๆ ลาออะ
ถ้าไม่อยาเือร้อน’ ู่ๆ ำู่นั้น็ลอยเ้ามาสู่สมอ หิสาวถอนหายใหนัหน่วออมา
ถ้ามันเป็นแ่ำู่อย่าที่ประอรสบประมาทไว้็ะี แ่นี่ลับไม่ใ่
ไม่อย่านั้นเาไม่ไปโผล่ที่บ้านอเธอั้แ่เ้า
ำู่อหรรษาสูบเอาวามสุอถาวราไปนหมสิ้น เธอถอนหายใหนัๆอีรั้และหมุนัวะเินเ้าสำนัาน้วยอารม์ที่แสนห่อเหี่ยว
“ถาๆ” อัมรินทร์เรียและแะไหล่นที่เินอยู่้านหน้าเบาๆ
“อ้าว...
เอ็มวันนี้มาทำานที่นี่เหรอ” ถาวราหันลับมามอนที่แะไหล่เธอ และถามออมา้วยวามประหลาใ
อัมรินทร์
และถาวราเป็นเพื่อนันั้แ่สมัยมัธยม พอเ้าศึษา่อในระับอุมศึษา็ไม่ไ้พบปะันอีเลย
นระทั่บัเอิไ้มาพบันอีรั้ เพราะบริษัทอมพิวเอร์ที่อัมรินทร์ทำานอยู่เป็นผู้วาระบบอมพิวเอร์ให้ับที่ทำานอถาวรา
“ใ่”
นเป็นเพื่อนอบรับและูเวลาานาฬิา้อมือแล้วเอ่ยปาวน “ถาินอะไรมาหรือยั
โ๊ร้านอาแปะรหัวมุมึอร่อยมาเลยนะ”
ร้านที่อัมรินทร์ล่าวถึเป็นึแถวที่อยู่ถัาสำนัานอถาวราไปทา้านวามือ
และอยู่รหัวมุมสี่แยไฟแพอิบพอี
“ยัเลย
เมื่อเ้าถารีบออมาาบ้าน” หิสาวอบหน้ามุ่ยล เมื่อนึถึสาเหุที่ทำให้เธอ้อรีบออมาาบ้านแ่เ้า
“ั้นไปินโ๊ัน
ผมเลี้ยเอ”
“ใีแบบนี้
มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” ถาวราถามัอ
“มี”
อัมรินทร์อบรับท่าทาัเิแถมใบหน้ายัแระเรื่อ
“หืม...
ยัไันบอมา่อนไม่อย่านั้นถาไม่ไปทานโ๊้วยนะ”
“ไม่ใ่เรื่ออาบาายอะไรหรอ
ิน้าวแล้ว่อยุยันีว่า” นะเป็นเ้ามือบอและออเินนำ
ถาวราส่ายหน้าอย่าไม่่อยะเ้าใอะไรนั
แ่็ยอมเินามอีฝ่ายไป ถึร้านทัู้่็สั่อาหารและเินไปนั่ที่โ๊ะ
โยไม่เห็นว่ามีใรบานำลัับามอมาารถที่ำลัิรอสัาไฟรารอยู่
“ลมีเรื่ออะไรอย่านั้นเหรอ”
“เมื่อืนผมเห็นรูปถ่ายแ็์ถาในเฟฯ”
“ใ่
พวถาไปานเปิัวน้ำหอมอุเรที่ห้าแ้วมา”
“นอื่นๆ
สบายีไหม”
“สบายี
มีอะไรหรือเปล่า”
“เอ่อ...
แล้วมีแฟนันหรือยั”
“เอ็มถามแบบนี้ัะยัไๆ
แล้วนะ เาะะถามถึใรเป็นพิเศษหรือเปล่า” ถาวราแล้ถามและอมยิ้มทั้ๆ
ที่รู้อยู่แ่ใว่าอีฝ่ายแอบอบหอมันทร์ั้แ่สมัยเรียนมัธยมแล้ว
“ะ...
แ้วน่ะ มีแฟนหรือยั”
ถาวรายิ้มให้ับท่าทาเินอายอนรหน้า
และอบำถามที่ทำให้อีฝ่ายใื้นเพราะมีวามหวั แ่็ห่อเหี่ยวไ้ในเวลาเียวัน
“แ้วยัไม่มีแฟนหรอ
พี่ายแ้วเาหวแ้วมา” หิสาวอบแล้วเบี่ยัวให้เ้าอร้านวาามโ๊และแ้วน้ำลบนโ๊ะ
“ถ้าเอ็มะวานให้ถา่วยเอาอะไรไปให้แ้วหน่อย
ถาสะวไหม”
“อถาูอที่ว่าแล้ว็อถามแ้ว่อนไ้ไหม”
“ไ้ๆ
เี๋ยวลับไปที่สำนัานเราะหยิบมาใหู้ เราเ็บเอาไว้ในรถน่ะ”
“้ะ”
“รีบทานเถอะ
เี๋ยวโ๊ะเย็นหม”
ลับมาาารรับประทานอาหารเ้าแล้ว
อัมรินทร์็เินไปที่รถยน์อัวเอ
และประอระถา้นไม้ออมาารถ้วยท่าทาถนุถนอมแล้วเินมาหาถาวราที่ยืนรอรทาเ้าอาาร
“เราฝา้นทิวลิปนี่ไปให้แ้วหน่อยสิ”
ถาวราาโับอที่อัมรินทร์ฝาไปให้เพื่อนอเธอ
เพราะวามที่เป็นนอบอไม้มา โยเพาะทิวลิป ยิ่ไ้เห็นมันอยู่ในระถา ในสภาพที่ทั้้น
และใบรวมนถึออวบสมบูร์ หิสาว็ยิ่พอใ
เธอมออไม้ระถานั้น้วยสายาื่นม
“สวยั
เอ็มื้อมาาที่ไหนเนี่ย”
“อาทิย์่อนเราไปเินสวนุัรมาเห็นว่ามันสวยี็เลยื้อมา
นี่อ็ใล้ะบานแล้วเลยอยาให้แ้วไ้เห็น”
“เี๋ยวเย็นนี้ถาเอาไปให้แ้วเอ”
ถาวราอบและรับระถาอไม้มาาเพื่อนแล้วประอไว้อย่าทะนุถนอม
“อบในะ”
“้ะ”
“เอ่อ...
ถ้าเป็นไปไ้ถาอย่าเพิ่บอแ้วไ้ไหม ว่าเราะฝาอไปให้”
ถาวราลัเลอยู่ั่วรู่แ่พอมอระถาอไม้็พยัหน้ารับเพราะไม่เห็นว่าะเป็นเรื่อเสียหายอะไร
“เอาอย่านั้น็ไ้”
“อบใมาๆ เลยนะถา”
"ไม่เป็นไร้ะ" แม่สื่อำเป็นยิ้มรับ
มาึหน่อยนะะวันนี้
ไปอบรมมาหลายวัน เพิ่ลับมาถึบ้านเมื่อเย็น ไม่ไ้หายหน้าไปเยๆ นะะ
อบุที่เ้ามาอ่าน่ะ
^ ^
ละมุน
ความคิดเห็น