คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ก่อกวน 100%
ถาวราวาระถา้นทิวลิปลบนโ๊ะแล้วนั่ลเพื่อเริ่มทำาน
หิสาวอยาะเลียร์านทุอย่าให้เรียบร้อย่อนที่เธอะเินทาไปเที่ยวพัผ่อนับเพื่อนๆ
ที่ริามระเบียบเธอยัอยู่ใน่วทลอาน ไม่สมวรที่ะลาานโยเพาะารลาไปพัผ่อนเ่นนี้
แ่ประอร็ใ้ำลัภายในทำให้ถาวราสามารถลาไ้
เธอึอยาทำานให้เรียบร้อยไม่าบพร่อนเสียมาถึเพื่อน
รี๊…รี๊…รี๊…
เสียโทรศัพท์บนโ๊ะทำานัึ้นมือบาึเอื้อมไปรับและรอเสียหวานสุภาพลไป
“สวัสี่ะ
บริษัทฟีิ้ป๊อบ่ะ”
“...”
“สวัสี่ะ
้อารพูับใระ”
“ถาวรา” น้ำเสียเรียบๆ
อผู้ายนหนึ่ัมาามสาย
“ถาวราำลัพูสาย่ะ
ไม่ทราบว่า้อาริ่อเรื่ออะไระ”
“ลาออะ”
“เฮียุ้ย!”
ถาวราอุทานเรียื่อนปลายสายและแทบะทำโทรศัพท์หลุมือ
หิสาวึโทรศัพท์ออห่าาัวและัสินใวาสายทันที
รี๊…รี๊…รี๊…
ถาวรามอโทรศัพท์บนโ๊ะัวเอ้วยสีหน้าหวาๆ
เธอไม่ล้าเอื้อมมือไปรับสายเพราะรู้ว่านที่โทร.มา่อนวนือใร
“ถาโทรศัพท์ัแน่ะ
ทำไมไม่รับสายล่ะ” รุ่นพี่ที่นั่โ๊ะิันะโหน้าผ่านแผั้นโ๊ะมาเือน
หิสาวึ้อเอื้อมมือไปรับสายอย่าเสียไม่ไ้ และเธอ็เลือที่ะหนีอีามเย
้วยารเอาโทรศัพท์ที่ยหูรับสายแล้ววาลบนโ๊ะ
และปล่อยให้หรรษาพูุยับวามว่าเปล่าแทน
หลัาถาวรายหูโทรศัพท์ออ
หรรษา็เปลี่ยนลยุทธ์้วยารส่้อวามมาที่โทรศัพท์มือถืออหิสาวแทน
เาทิ้้อวาม่มู่ให้ลาออหลายสิบ้อวาม นถาวราประสาทเสีย
เธอทำานแทบไม่รู้เรื่อทั้วัน แม้ะปิโทรศัพท์มือถือหนีแล้ว็าม
ไ้เวลาเลิานเพื่อนร่วมานหลายนในฝ่าย่าเริ่มทยอยเ็บอเพื่อเรียมัวลับบ้าน
ในะที่ถาวราำลัมอระถาทิวลิป้วยวามหนัใ เพราะเธอันรับปาอัมรินทร์เอาไว้ว่าะนำไปให้หอมันทร์
แ่พอมาถึอนนี้หิสาวลับไม่อยาทำามที่ลั่นวาาเอาไว้เลย
เพราะลัวว่าะถึราววยนอาะพบหรรษาเ้า
แ่สุท้ายเธอ็หอบระถาอไม้ึ้นรถไฟฟ้าไปที่ห้าหรรษาามที่ไ้รับปาเพื่อนเอาไว้
มาถึห้าหรรษาถาวรา็เินลิ่วๆ
เ้าห้อน้ำหิทันที
เพราะที่นั่นถือเป็นหลุมหลบภัยั้นยอที่ผู้ายหน้าไหน็ไม่สามารถเ้ามาไ้
ยเว้นว่าผู้ายนนั้นะผิปิ เธอัารโทร.หาเพื่อนให้ลมาหาที่ห้อน้ำ
ึ่หอมันทร์ที่รับสาย้วยวามุนแ่็ยอมลมาพบแ่โยี
“ไไอ้ถา
แเป็นอะไรปวหัวปวท้ออ้วแหรือยัไ ถึ้อให้ันรีบลมาูแที่ห้อน้ำเนี่ย”
หอมันทร์ถามเพื่อนยาวเหยีย
“เปล่าๆ
ถาไม่ไ้เป็นอะไร แ่ถาะเอาอมาให้”
“แล้วทำไมไม่ึ้นไปหาัน้าบน”
หอมันทร์ถามสีหน้าๆ ่อนนึึ้นไ้ “ลัวเอเฮียละสิ”
นี้ลัวพยัหน้ารับทันทีแล้วรีบยื่นระถา้นทิวลิปให้
“อะเอ็มฝาให้ถาเอามาให้แ้ว”
“เอ็ม?”
“เอ็ม
อัมรินทร์ เพื่อนห้อเียวับเราอนเรียนมัธยมไ แ้วำไ้หรือเปล่า
เาเป็นหนึ่ในทีมที่มาวาระบบอมพิวเอร์ให้ที่สำนัานถาละ”
“ำไ้
ว่าแ่เาะฝามาให้ันทำไม”
“เาฝาให้ถาเอามาให้แ้ว
แล้วเี๋ยว่ำๆ เาะโทร.หาแ้วเอ”
“าย!
แอย่าบอนะว่าแให้เบอร์ันไปน่ะ” หอมันทร์โวยวาย
“เปล่านะ
ถาแ่รับฝาอมาเยๆ“
“ทีหลัไม่้อรับฝาอะไรมาเลยนะ
ันไม่อบ”
“แ้วโรธั้นเหรอ
อโทษนะพอีถาเห็นว่าเป็นอไม้แล้วมัน็สวยี ็เลยรับปาว่าะเอามาให้”
ถาวราบอสีหน้าื๋อย
“เปล่าันไม่ไ้โรธแ
แ่ันไม่อบให้ใรมาเอาเปรียบแ
เห็นแี้สสารี้เรใ็อาศัยไหว้วานให้ทำอะไรมั่วเปรอะไปหม”
“เอ็มเาไม่ไ้ิแบบนั้นหรอ”
“ไม่รู้สิ
แ่ถ้าแเป็นผู้ายะีบผู้หิสัน แวระเอาอไม้ไปให้เา้วยัวเอไหมละ”
“เาไม่ล้า”
ถาวราพยายามแ้ัวให้
“ไม่ล้า็อยู่รนั้นแหละอย่าแหยมเ้ามาใล้ัน
ฝาไปบอเอ็ม้วยละ อ้อ...ไม่้อๆ เี๋ยวถ้าืนนี้หมอนั่นโทร.มาันัเอ”
“อโทษ”
“็บอว่าไม่ไ้โรธแยัไเล่า”
หอมันทร์ส่ายหน้าให้ับวามิอเพื่อน “เอาอย่านี้ถ้าแอยาไถ่โทษนั วันนี้เราไปินอาหารี่ปุ่นันใหม่แ้ัวมื้อเมื่อืนัน“
“็ไ้
แ่้อให้ถาเป็นเ้ามือนะ”
“ไม่เอา้อหารสอ
ไม่ั้น็่าน่าไป”
“็ไ้ๆ”
ถาวราอบลและยื่นระถาอทิวลิปให้เพื่อนอย่าล้าๆ ลัวๆ “แล้วอไม้นี่...”
“ไม่เอา”
นที่มีหนุ่มฝาอไม้มาให้ปิเสธเสียัฟัั
“แ่...”
“ไม่มีแ่
อไม้ระถานี้ถ้าแอบ็เอาไป แ่ถ้าแไม่อบ็วามันไว้ในห้อน้ำนี่แหละ”
ถาวรามอระถาอทิวลิปแสนสวย้วยวามสสาร
้วยวามที่มันไม่เป็นที่้อารอผู้รับ
“แ้วไม่โรธริๆ
นะถ้าถาะเอามันลับบ้าน”
“ไม่โรธ”
หอมันทร์อบพร้อมับยัไหล่
“ั้นถาะเอาลับไปปลูที่บ้าน”
“แล้วแ่แเลย
ันว่าเราออไปาห้อน้ำันเถอะ” ว่าแล้ว็ึมือเพื่อนให้ออเินามมา
เมื่อรับประทานอาหารเสร็หอมันทร์็ับรถไปส่เพื่อนที่บ้าน
โยที่ไม่ทราบเลยว่าพวเธอเป็นเป้าสายาอใรบานลอเวลา
ถึที่หมายถาวรา็ประอระถาอไม้ลารถอย่าทะนุถนอม
และสะุ้ในระถาอไม้แทบพลัหลุามือ
เมื่อไ้ยินเสียบีบแรัสนั่นารถยน์ันที่มาอ่อท้าย ยิ่เห็นนที่้าวลารถ
หิสาว็อยาะรีบวิ่หนีเ้าบ้านไวๆ
“เฮียุ้ย
มาทำอะไรที่นี่” หอมันทร์รีบลารถทันทีที่เห็นพี่าย
“เฮียำลัะลับบ้านเห็นรถแ้วเลยับามมา”
หรรษาปำโ ริๆ เาามสอสาวมาั้แ่ที่ห้าแล้ว่าหา
“อ้อ...
แ้วแวะมาส่ถา่ะ อนนี้ะลับบ้านแล้ว เราลับันเถอะ่ะเฮีย ไอ้ถาะไ้เ้าบ้าน”
“อไม้นั่น
สวยีนะื้อมาาไหนอย่านั้นเหรอ”
แทนที่ะลับหรรษาลับเพ่เล็ไปที่ระถาอไม้ในมืออถาวราแทน
“ือ...มีนให้...”
ถาวราไม่อยาะอบ แ่เพราะใบหน้าที่้อเม็มายัเธอนั้น ส่สัาบัับเป็นนัยๆ
ให้้อพูออมา
ไ้ยินำอบยัไม่รบถ้วนหรรษา็ับแพะนแะับภาพที่เห็นถาวราเินเียู่ผู้ายแปลหน้าไปรับประทานอาหารเมื่อเ้านี้
ว่าเ้าระถาอไม้นี้ไม่แล้วเธอะไ้มาาไอ้ผู้ายนนั้น เาึเินมาระาระถาอไม้ในมือไปเสียเยๆ
และปล่อยให้มันหล่นลแระาย่อหน้า่อาเ้าอระถาอไม้
“อโทษที
มันหลุมือ” ปาบออโทษแ่สีหน้านทำผิลับสวนทาับำพู
“เฮีย! ทำอะไรเนี่ย ลับบ้านเี๋ยวนี้เลยนะ”
หอมันทร์พยายามออแรลาพี่ายให้ไปที่รถอเา
ถาวราน้ำาแทบหยเมื่อุเ่า้มลเ็บอทิวลิปที่บอบ้ำไม่เป็นิ้นีึ้นมา
“ทิ้ๆ
มันไปเถอะถา เี๋ยวันื้อให้แใหม่เอ” หอมันทร์บอ
“ใ่
ทิ้มันะ!” หรรษาสั่
ถาวราเยหน้ามอนที่ทำร้ายทั้้นไม้และิใเธอ
่อนลุึ้นแล้ววิ่หนีเ้าบ้านไปโยหอบ้นทิวลิปิมือเ้าบ้านไป้วย
อาารหว้นไม้ออีฝ่ายทำให้หรรษาอารม์เสียึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้
ึหันไปุน้อสาว
“ะลับบ้านแล้วทำไมไม่ไปึ้นรถละ”
“ะไปเี๋ยวนี้ละ่ะ”
หอมันทร์ส่ายหน้าให้ับอารม์แปรปรวนแสนร้ายาอพี่าย แล้วเินไปึ้นรถและับนำออไป
ื่อหรรษานี่ท่านไ้แ่ใมานะ
เฮียุ้ย นิสัยร้ามับื่อลิบลับเลย 555
เทศาลหยุยาวมาแล้ว
ใรที่เินทาอให้ถึที่หมายโยปลอภัย มีวามสุับวันหยุนะะ
อบุที่เ้ามาอ่าน่ะ
^ ^
ละมุน
ความคิดเห็น