คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Dream 100%
Dream
เลยเวลาเลิานมารึ่ั่วโมแล้วทำให้ภายในสำนัานร้าผู้นเพราะเป็นเย็นวันศุร์แห่าิ ใรๆ ่า็รีบร้อนที่ะออาที่ทำาน แ่ปรียายัิแหอยู่ที่ออฟฟิศ หิสาวถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย สายาภายหลัรอบแว่นาเหม่อลอยผ่านหน้า่าออไปอย่าไรุ้หมาย มือเรียวเาะเล็บมนที่ันสั้นและไร้สีสันใๆ เลือบแฝลบนโ๊ะทำาน ่อนสะุ้สุัวเมื่อฝ่ามือหนัๆ อใรนหนึ่บลบนไหล่อเธอไม่เบานั
“มัวเหม่ออะไรอยู่ปรียา านที่ผมให้พิมพ์เรียบร้อยแล้วั้นเหรอ”
“ยั่ะ ุพร้อม” ปรียาันแว่นสายาอเธอึ้นอัโนมัิ่อนึแป้นพิมพ์เ้าหาัวแล้วพรมนิ้วลไปอย่ารวเร็ว
‘ุพร้อม’ มอเ็ฝึานอมเหม่อ่อนส่ายหน้าอย่าระอาใ ในสำนัานหมายอเามีปรียานเียวที่่อน้าะาวามระือรือร้นในารทำาน เาึไม่ไ้มอบหมายานอะไรให้เธอทำนอาให้พิมพ์านับถ่ายเอสาร เาเอยันึแปลใว่าเธอเลือเรียนนิิศาสร์ไ้อย่าไรทั้ทีู่แล้วเธอไม่ไ้มีใรัทา้านนี้เอาเสียเลย
“ผมถามริๆ เถอะนะปรียา เธออยาเป็นทนายวามหรือเปล่า”
ปรียาละมือาแป้นพิมพ์่อนเยหน้าันรอบแว่นสายาึ้น ใบหน้าืๆ ไร้เรื่อสำอาีที่ผิวาวละเอียอย่านไทยเื้อสายีนทำให้ใบหน้านั้นอ่อนเยาว์ราวับเ็มัธยมปลาย ึ่มอสบาับเธอรั้ใพร้อม็ใอ่อนล้มเลิวามิที่ะุเธอทุรั้ไป
“ไม่อยา่ะ” สาวหน้าืส่ายหน้านผมระาย่อนถอนหายใออมาอีรั้หนึ่
“เฮ้อ...รู้ัวไหมว่าทำแบบนี้มันสูเปล่า เธอไม่ไ้อยาเป็นทนายวามแ่มาทนทำานที่นี่แบบัะายอย่านี้ เธอมีแ่ะเสียับเสียแล้ว็ะเอาีไม่ไ้สัอย่าเียวเลยรู้ไหม”
“ะ?”
“ใ้สมอิหน่อยสิปรียา” พร้อมว่าอย่าุนเียว่อนเมินสายาให้พ้นไปาใบหน้าอหิสาว “เธอไม่อยาเป็นทนายแ่มาทนทำแบบนี้เธอ็ไม่มีทาที่ะไ้ีในสายอาีพทนายหรอ แล้วสิ่ที่เธออยาทำอยาเป็นเธอ็ไม่ไ้ลมือทำมัน”
“พ่ออยาให้เป็น่ะ” ปรียาบอเสียอ่อย
“แล้วเธออยาเป็นอะไร”
พอถูถามถึวามฝันปรียา็นัยน์าสุสว่าึ้นมาทันที มือบาเอื้อมไปเปิลิ้นัโ๊ะทำาน่อนหยิบสมุสเ็ภาพเล่มบาส่ให้เ้านาย พร้อมรับสมุเล่มนั้นมาเปิู่อนเลิิ้วึ้นสูและพลิหน้า่อๆ ไปอย่าสนใ
“เธอทำเอทั้หมนี่เลยั้นเหรอ”
“่ะ” ปรียารับำ้วยรอยยิ้มอายๆ
“เยลอส่ไปให้สำนัพิมพ์ไหนบ้าหรือเปล่า” พร้อมถาม
“ไม่เย่ะ”
“ผมว่ามันสนุนะ ภาพ็สวย ถ้าผมมีลูผมื้อหนัสือนิทานอเธอให้ลูอ่านแน่ๆ”
“ริเหรอะ” นที่เยแ่เ็บวามฝันเอาไว้ในใเียบๆ นเียว ยิ้มออมาอย่ามีวามสุ
“ผมูเป็นนอบพูโหั้นเหรอ” ใบหน้ามเ้มอพร้อม้อเม็มายัลูน้อสาว้วยสายาเียบุ
“ปะ...เปล่า่ะ” หิสาวปิเสธ่อน้มหน้าุ
“านที่ผมให้พิมพ์นั่น ไม่้อทำแล้วนะ”
“ทำไมล่ะะ ุพร้อมรีบใ้ไม่ใ่เหรอะ”
“เี๋ยวผมให้นอื่นทำแทน” พร้อมว่า่อนสั่ “เธอเลียร์โ๊ะเลียร์อเถอะ”
“เลียร์ทำไมะ”
“เ็บอลับบ้าน แล้วไปทำในสิ่ที่เธออยาทำ ไม่้อมาทนทำานที่นี่อีแล้ว”
“ุพร้อมะให้หนูออาานเหรอะ” ปรียาถามเสียระหน่อนปิเสธเร็วี๋ แ่นึว่าพ่อะผิหวัที่เธอไม่เป็นทนายวามเธอ็ไม่ล้าเินามวามฝันแล้ว “ไม่นะะ หนูไม่ออ”
“อย่าี่เ่าน่า เอาวามื้อรั้นอเธอไปใ้ับพ่อเธอโน่น”
“หนูไม่ออ” ปรียาว่าน้ำาลบา
“อย่าร้อนะ!” พร้อมเอะอะ
“ุพร้อม้อไม่ไล่หนูออ่อนสิะ”
“ผมไล่เธอออ!” นเป็นนายะโนเสียัแ่ับน้ำาอปรียาที่ลิ้หล่นลมาบนแ้มีๆ นั้น
“ุพร้อมใร้าย” หิสาวว่าเสียสั่น
“ใ่ ผมใร้าย เพราะผมเป็นนายทุน ผมไม่ยอมเสียเินให้ับนที่ไม่มีใทำานหรอ เ็บอแล้วลับบ้านไปะ” พร้อมประาศเสียเียบ
ปรียาึเอื้อมมือสั่นๆ ไปเ็บ้าวอทั้ๆ ที่น้ำายัไหลไม่หยุ บนโ๊ะทำานหรือามลิ้นัแทบไม่มีออะไรให้เธอ้อเ็บเลย
พร้อมมอนที่ำลัะลายเป็นอีลูน้อั่วรู่่อนเอ่ยเสียเรียบ
“ำไว้ว่าีวิอเธอเพิ่เริ่ม้นและมันยั้อเิน่อไป เธอวรทำามฝันอเธอ ไม่ใ่ทำามฝันอพ่อเธอ ารที่เธอไม่เป็นทนายไม่ไ้หมายวามว่าเธออัู พิสูน์ให้พ่อเธอเห็นสิว่าวามฝันอเธอมันเ๋!” นที่ำลัะลายเป็นอีนาย้าบอทิ้ท้าย่อนเินลับเ้าห้อทำานอัวเอไป
ปรียาหยิบสมุสเ็ภาพึ้นมาอแนบแน่น ่อนัสินใอย่าเ็าว่าัวเอสมวรที่ะฝัน่อไปหรือเลือที่ะทำฝันให้เป็นริ
หเือน่อมาปรียา้าวเ้ามาใน ‘สำนัานหมายีพร้อม’ ้วยวามมั่นใแ่าาวันที่เธอเินออไปาที่นี่ลิบลับ รุ่นพี่ทนายวามในสำนัานทัทายเธอเรียวราว ่อนแยย้ายไปทำานในส่วนอนเอ หิสาวึเินไปหยุยัหน้าห้ออเ้าอสำนัาน่อนเาะแผ่วๆ แล้วผลับานประูเ้าไป
“สวัสี่ะุพร้อม”
“อ้าว...เธอเอเหรอปรียา นั่่อนสิ มานี่มีปัหาอะไระให้สำนัานผม่วยั้นเหรอ”
“เปล่า่ะ” หิสาวปิเสธหน้าาแ่มื่น่อนหยิบหนัสือเล่มบาออาระเป๋าสะพายใบโ “หนูแวะเอาหนัสือนิทานมาใหุ้พร้อม่ะ เอาไว้อ่านให้ลูุพร้อมฟันะะ”
“หืม?” พร้อมเอื้อมมือไปรับหนัสือมาถือๆ ่อเมื่อสายาเห็นื่อนเียนหนัสือและวาภาพประอบบนปเา็ยิ้มออมาอย่าไม่ลัวว่าีนาะึ้น “เธอทำไ้ เ่มา!”
“อบุ่ะ” ปรียาพนมมือรับำมพร้อมับน้ำาไหลออมา ถ้าไม่ไ้ผู้ายนนี้ให้้อิเธอไม่มีโอาสทำามวามฝันนสามารถทำให้มันเป็นริไ้
“ผมทำเธอร้อไห้อีแล้วเหรอเนี่ย”
“เปล่า่ะ หนูำลัยิ้ม่าหา่ะ อบุนะะที่ทำให้หนูล้าทำามวามฝันอัวเอ” หิสาวถอแว่นสายาออ่อนเ็น้ำาแล้วเยหน้าส่ยิ้มให้อีฝ่าย
“เลิแทนัวเอว่าหนูทีเถอะ มันทำให้ผมูแ่ั่พิลึ ถ้าเธอยัไม่รู้ว่าผมอายุเท่าไหร่ผมะบอให้ว่าผมน่ะอายุแ่สามสิบหเอนะ”
“หนูอายุยี่สิบสาม่ะ”
“ยัะหนูอี” พร้อมบ่นอย่าระอาใ
“อโทษ่ะั้นหนูะแทนัวเอว่าแป้นะะ”
“อืม...นั่นฟัูีว่าำว่าหนูั้เยอะ แทนัวเอว่าหนูๆๆ มีแ่าแ่บ้าามเท่านั้นแหละที่อบ”
“ะ?”
“่ามันเถอะ” พร้อมว่าอย่าหัวเสียับวามใสื่อออีลูน้อ
“ุพร้อมอย่าลืมอ่านนิทานอแป้ให้ลูฟันะะ” ปรียาย้ำในสิ่ที่เธอ้อารบ้า
“ผมยัไม่ไ้แ่าน” พร้อมว่าพร้อมับโหนแ้มที่แระเรื่อึ้น
“ริเหรอะ ุพร้อมอายุั้สามสิบหแล้วนะะ” หิสาวว่าอย่าเหลือเื่อ
“สามสิบหแล้วไล่ะ อีสัพัผม็แ่เอแหละ พอีเนื้อู่ผมเิ้าไปสิบสามปีน่ะ”
“อ้อ...เหรอะ ีใ้วยนะะ” ปรียาว่า่อนลุึ้นยืน “ถ้าั้นแป้ลับ่อนนะะ”
“เฮ้ย! เี๋ยวสิ อีรึ่ั่วโมเลิาน เราไปหาอะไรทานันหน่อยไหม ถือว่าผมเลี้ยลอให้ับหนัสือเล่มแรอเธอ็ไ้”
“อบุนะะแ่ไม่รบวนีว่า่ะ แป้ะรีบลับบ้านเอาหนัสือไปให้พ่อู”
“ั้นไปอนนี้เลยไม่้อรอให้เลิาน็ไ้” อีนาย้าเสนอ
“ไม่เอาีว่า่ะ รบวนเวลาานุพร้อมเปล่าๆ”
“รบรบวนอะไรล่ะ เธอหายหน้าไปั้หเือน่าหาที่ทำให้ผมทำานทำารอะไรไม่ไ้เลย” พร้อมว่าเสียุน
“ว่ายัไนะะ”
“ยายเ็ื่อบื้อ” ายหนุ่มว่าพร้อมับส่ายหน้า “เธอนี่ไม่มีไหวพริบอะไรเลยสันิเียว ูปาผมนะ เย็นนี้เราไปเทัน”
“หา!” ปรียาอุทานอ้าปา้า ร้อนนพร้อม้อลุึ้นยืนและโน้มัวมาบแ้มเธอเบาๆ ให้รู้สึัว
“ผมอายุเยอะแล้วี้เียอ้อม้อม ผมอบเธอ น่าแปลใ่ไหมล่ะที่ผมอบเธอ” พร้อมหัวเราะร่อยๆ ่อนหน้านี้เาพยายามหาำอบให้ัวเอนหัวแทบระเบิ ว่าทำไมถึสนใยายเ็ฝึานที่ทำานไม่ไ้เรื่อนนี้นัหนา ่อนะไ้ำอบว่าเาอบวามใสื่ออเธอที่หาไ้ยามาาสัมในปัุบัน และยิ่ไ้ิามเรื่อราวอเธอหลัาเาให้เธอออาาน เา็ยิ่ถูใเธอมาึ้นที่เธอมีวามล้าหามาพอที่ะสู้เพื่อวามฝันอัวเอนพ่ออเธอยอมรับ และเธอ็ประสบวามสำเร็ในสิ่ที่เธอเลือในที่สุ
“ุพร้อมล้อแป้เล่นใ่ไหมะ”
“หน้าาผมูล้อเล่นหรือไ”
“แ่แป้...”
“อย่ามาอ้าว่ามีแฟนหรือว่ามีนที่อบอยู่แล้วนะ ผมสืบประวัิเธอหมแล้ว”
“ุพร้อม!”
“ไปันเถอะ ผมไม่มีแ่ใะทำานแล้ว” พร้อมว่า่อนเินมาับมือบาและรั้ให้เธอลุึ้นยืน “รู้อะไรไหมถ้าเธอยัไม่ยอมมาหาผม ผม็ว่าะเ้าไปแนะนำัวับที่บ้านเธอพอี วันนี้ถือว่าโอาสเหมาะผมอไปบ้านเธอเลยแล้วันนะ”
“ุพร้อม!” ปรียาอุทานเรียื่ออีฝ่ายอย่าไม่รู้ว่าะทำอะไรีไปว่านี้
“ผมรู้น่าว่าัวเอื่ออะไร เลิเรียื่อผมแล้วพาผมไปรู้ัที่บ้านเธอสัที ถ้าผมไม่เริ่ม้นีบเธอวันนี้ผมไม่มีโอาสมีลูแล้วอ่านนิทานให้พวแฟัแน่ๆ”
“อเวลาแป้ิ่อน่ะ” ปรียาร้ออปาอสั่น หัวสมอสับสนไปหมับารถูู่โมุให่
“ไม่มีอะไร้อิมานานั้นหรอน่า เรา็แ่ลอบัน ถ้าไปันรอ็แ่านัน แ่ถ้าไม่รอ็เลิัน” พร้อมว่า
ปรียา้อใบหน้าอีเ้านายเ็มสายาพร้อมับิามที่เาบอ่อนสูลมหายใเ้าปอลึยาว
“ลอู็ไ้่ะ” หิสาวอบรับเพราะไม่ิว่าารที่เธอะบหาับอีนาย้าเป็นเรื่อเสียหาย ่อนใบหน้าแะระเรื่อึ้น
“็แ่นั้น” พร้อมร้ออย่าโล่ใ่อนึเธอเ้ามาอ “แ่ผมรับประันเลยว่าโอาสที่เราะเลิันเป็นศูนย์”
เอาเรื่อสั้นเรื่อแรมาเสิร์ฟ่ะ เพิ่เียนวันนี้่ะ (13/9/2014) ะเียนเรื่อสั้นมาลเรื่อยๆ นะะ เพื่อฝึฝีมือไปเรื่อยๆ อบไม่อบอย่าไรรบวนบอ้วยนะะ
^ ^
ละมุน
ความคิดเห็น