คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลำดับตอนที่ 4
|
ลานกว้างของศาลากลางที่นอกจากยอดธงประจำแคว้นแล้ว อยู่ดีก็มีเวทีขนาดใหญ่ตั้งอยู่เป็นจุดเด่นจนคนต้องละสายตามามองเวที สิ้นเสียงพลุจุดดังเหมือนงานเฉลิมฉลอง ร่างของหนุ่มสาวที่อายุก้าวพ้นเลขสิบแปดไม่ว่าจะเลยมานาน หรือพึ่งผ่านเพียงวันเดียวกำลังยืนเรียงแถว บางคนทำสีหน้าหงุดหงิด แต่บางคนกับดูตื่นเต้นเหมือนเด็กพึ่งได้รถบังคับเป็นของขวัญวันเกิด
ผม เป็นหนึ่งคนที่ยื่นอยู่ในแถวนั้น คนที่เจ็ด จากแถวที่สอง นับจากทางซ้าย อย่านับจากท้ายแถวเชียว แต่คุณรู้ได้ยังไงว่าท้ายแถวอยู่ตรงไหน วันนี้คนทั้งหมดจากทุกส่วนของแคว้นมาร่วมตัวกันที่นี้ พวกผู้ใหญ่กำลังทำหน้าเคร่งเครียด ส่วนพวกพึ่งอายุพ้นสิบแปดแต่ไม่ถึงยี่สิบยังอารมณ์ค้างกับพลุไม่หาย ผมคงเป็นพวกกล้ำกึ่ง เพราะผมไม่ได้ตื่นเต้นกับพลุ และไม่ได้ทำหน้าเหมือนอมอุนจิอย่างชายอ้วนยืนอยู่ข้างผมกำลังทำ
“ เออ …. ” ชายแท้ครับ เดียวนี้โลกเปลี่ยนแปลงไปจริงๆ มนุษย์เริ่มกลายเป็นสัตว์เซลล์เดียวหรือยังไง แค่การแยกเพศพวกกันเองยังทำไม่ได้
“ Ladies AND Gentleman ”
แต่ผมไม่สนใจ ผมก็ไม่ได้มีรูปร่างหรือหน้าตาคล้ายผู้หญิง แค่ผิวขาวไปนิดมีคล้ำบางส่วน ถึงตัวจะต่ำกว่ามาตราฐานชายไปเยอะอยู่ กล้ามเนื้อไม่ค่อยใหญ่ยักษ์เหมือนเจ้าหนุ่มนักกล้ามที่อยู่แถวหน้าสุด แต่ยังไงมองดีๆ ผมก็ผู้ชายนะครับ “ DAVE ”
ผมสะดุ้งเฮือกเหมือนมีใครเรียกชื่อ รีบหันมองรอบตัวทั้งทางซ้ายขวา ไม่มีใครสนใจนอกจากผู้ชายท่าทางเกย์นิดหน่อย จับจ้องมาที่ผมเหมือนเสือตะครุบเหยื่อ บ้าจริงผมอยากย้ายแถว “ เดฟ !!!!! ”
“ ครับ !! ”
จ้องผมกันทำไหม ทำไหมต้องขยับตัวออกห่างจากผมกันหมดด้วยละ ผมไม่ได้แอบตดสักหน่อย เดียวผู้หญิงคนนั้นมาตั้งแต่เมื่อไร
ผมสีม่วงชมพูเปล่งประกายสะท้านแสงแดดและแรงต้านลมใน มือถือลูกบอลเล็ก ข้างเธอเป็นตู้กระจกที่บรรจุลูกกลมที่ไม่แตกต่างกับที่ถือมากกว่าร้อยลูก หญิงสาวกำลังฉีกยิ้มที่ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังเชิญชวน ‘มาลงนรกบูชารักเถอะเจ้าหนู’ |
ความคิดเห็น